Όταν το Ισλάμ «Αγκάλιαζε» τον Χίτλερ

"Η μόνη θρησκεία που σέβομαι είναι το Ισλάμ. Ο μόνος προφήτης που θαυμάζω είναι ο προφήτης Μωάμεθ..." Αδ. Χίτλερ

(Εισαγωγικό Σχόλιο Γ. Ανεστόπουλος: 
Ο Χίτλερ και οι ΝΑΖΙ λάτρεψαν το ισλαμ...«Στεκόμαστε δυνατοί ενώ πολεμάμε όπως ο Al-Hussein Bin Ali, ο εγγονός του Mohammed και οι σύντροφοι του στάθηκαν δυνατοί στηνKarballa στο Ιράκ. Παρόλο που ήταν μειονότητα και αντιμετώπισαν χιλιάδες, αυτοί κέρδισαν την αιώνια δόξα.

"Συνεπώς, σήμερα πιστεύω πως ενεργώ σε συμφωνία με το Θέλημα του Μεγαλοδύναμου Δημιουργού, δηλαδή, αμυνόμενος ενάντια στους Εβραίους πολεμώ για τους σκοπούς του ΑΛΛΑΧ..."

Αλλά και μια άλλη σημαντική δήλωσή του περί του θέματος, όπως αναφέρεται στο τελευταίο κείμενο αυτού του αφιερώματος:

Ο ίδιος ο Hitler είχε πει στον Albert Speer “είναι ατυχία που έχουμε την λάθος θρησκεία” αναγνωρίζοντας την ανικανότητα του Χριστιανισμού να συσπειρώσει τις μάζες και να δώσει εκείνη την ενέργεια που βρήκε όμως ο Heinrich Himmler στις στρατιές των Βόσνιων SS. 

Και όπως πιο αναλυτικά λέει ο Χίτλερ στο video του πρώτου κειμένου: 

"...Ατυχήσαμε να έχουμε την λάθος θρησκεία...Η Μωαμεθανική/ισλαμική θρησκεία θα μας ταίριαζε πολύ περισσότερο από τον Χριστιανισμό...Γιατί ήταν ανάγκη να μας τύχει ο Χριστιανισμός με την φιλαργυρία του και την μαλθακότητά του;..."

Για να συμπληρώσει ο Heinrich Himmler, ο «σκοτεινός» ιεροφάντης των SS: 

«Οι πεποιθήσεις μας με τον Ισλαμισμό είναι παρόμοιες»

Κάτι που κόστισε ποταμούς αίματος βεβαίως...

...βλέπεις, αυτοί οι δύο, Ναζί και ισλαμιστές ταίριαζαν σε ένα πράμα...

...στην αγάπη του αίματος...στην αδιαφορία για τον πόνο που σκόρπιζαν...στην απολίτιστη ωμότητα...

Άλλωστε, μια από τις αγαπημένες ατάκες του Χίτλερ ήταν το : 

"...Δεν βλέπω γιατί δεν θα έπρεπε ο άνθρωπος να είναι τόσο βάναυσος όσο η ίδια η φύση..."

Αλήθεια, ο Μουφτής με τον οποίο ήρθε σε επαφή τότε ο Χίτλερ ήταν κάτι σαν τον υπέρτατο ηγέτη του παγκοσμίου ισλάμ της εποχής...

....εκείνο το κάθαρμα του στρατολόγησε τα δεκάδες (κατ' άλλους εκατοντάδες) χιλιάδες μανιασμένα και διψασμένα για αίμα ισλαμικά κτήνη για τον στρατό του...

...συνεπώς, έχει και κάποια "συνευθύνη" για τα εγκλήματα του ναζισμού...και στην Ευρώπη και στην χώρα μας...την Ελλάδα...

Εάν σε κάτι τέτοιο είχε πρωτοστατήσει κάποιο Πατριαρχείο, δεν θα ζητούσαν κατόπιν οι "νικητές αντίπαλοι" κάποιες πολεμικές αποζημιώσεις για τα δεινά που προκάλεσαν οι "Πατριαρχικές Χριστιανικές Δυνάμεις"; 

Δεν θα θεωρούνταν κάτι σαν Σταυροφορία;

Κάτι σαν "επίσημη στρατιωτική εμπλοκή" της Εκκλησίας;

Αυτό δεν θα επέφερε και κάποιες "άλλες ευθύνες" κατόπιν σε κείνη την ρημάδα την Νυρεμβέργη;

Τώρα, στην περίπτωση του τότε Ισλάμ γιατί δεν ζήτησε ποτέ αποζημιώσεις η χώρα μας;

Αλλά τι ρωτάμε;

Γιατί;

Μήπως ζήτησε (ή της κατακυρώθηκαν) ποτέ αποζημιώσεις από την Αλβανία, την Γιουγκοσλαβία, την Βουλγαρία ή την Σοβιετική Ένωση;

Περαστικά μας...

Άλλωστε, ακόμη και σήμερα δεν πήραμε το μάθημά μας σαν λαός και σαν κράτος...

Οι Αγαρηνοί πάλι εδώ είναι...σε μια νέα κατακτητική εισβολή...

Και δεν κουνιέται φύλλο...

Από πουθενά...

Ούτε από τον λαό, ούτε από το Κράτος...

Κι αν κάνει και κουνιέται που και που κάποιος από τα κάτω, απλώς δεν τον στηρίζει ΚΑΝΕΝΑΣ....

Ούτε οι γύρω του πολίτες....ούτε ένστολοι, ούτε δικαιοσύνη, ούτε Κράτος...

Το ακριβώς αντίθετο...

Πέφτουν όλοι να τον φάνε...τον απομονώνουν...τον καταστρέφουν...

Περαστικά μας...που δεν θα' ναι...

Καθώς, όποιος δεν διδάσκεται από την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει...

Και δη, στο "χειρότερό της"...

Ακολουθούν τρία κείμενα που αλιεύθηκαν στο διαδίκτυο.Το πρώτο, του κου Χειλαδάκη, είναι κάτι σαν εισαγωγικό σημείωμα.
Παρουσιάζει στις γενικές του γραμμές το πρόβλημα.Το δεύτερο και το τρίτο κείμενο έχουν μια "ιδιαιτερότητα".Εκτός του ότι παραθέτουν όλες τις απαραίτητες ιστορικοπολιτικές και κοινωνιολογικές (της εποχής) λεπτομέρειες γύρω από το θέμα παίρνουν θέση υπέρ της φιλοϊσλαμικής στάσης του Χίτλερ.

Και συνιστούν το ίδιο και για το σήμερα. Είναι προφανώς η "επίσημη θέση" όλων των εθνικοσοσιαλιστών της Ευρώπης.

Διαφωνώ κάθετα με αυτή τη θέση.

Όπως διαφωνώ επίσης κάθετα όμως και με την απόκρυψη της αντίθετης άποψης.

ΌΜΩΣ, αυτά που μου κάνει το καθεστώς (αλλά και οι "δήθεν φίλιες δυνάμεις του συνόλου του πατριωτικού χώρου) - συστηματικό ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ - δεν θα τα κάνω εγώ.

Πρέπει να διαδίδονται οι θέσεις (πολιτικές, ιδεολογικές, στρατηγική, τακτικές), ακόμη και αυτές που δεν μας αρέσουν για να μελετώνται.Και να λαμβάνονται υπόψιν ώστε να αναλύουμε σωστά αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
πχ μετά απ' αυτές τις διαπιστώσεις (φιλοϊσλαμική στάση των ναζι - τότε και τώρα - στην Ευρώπη) καταλαβαίνουμε γιατί δεν έχει υπάρξει ως τώρα ΚΑΜΙΑ σοβαρή λαϊκή αντίδραση στην ισλαμική σιωπηρή εισβολή στην Ευρώπη - και στην Ελλάδα.  Γιατί οι εθνικοσοσιαλιστικές δυνάμεις, οι απόγονοι των ναζί είναι οι πλέον οργανωμένες δυνάμεις στον εθνικιστικό χώρο της Ευρώπης. Έχουν πλούσια οργανωτική προίκα πίσω τους. Κι έχουν έτσι τον "τρόπο" να ελέγχουν και ΟΛΕΣ τις υπόλοιπες "εθνικόφρονες" δυνάμεις κάθε χώρας.

(δηλαδή, τις ΜΟΝΕΣ που προτίθενται να αντισταθούν στην ισλαμική εισβολή). Με λίγα λόγια, να "φρενάρουν" υπόγεια ΚΑΘΕ αντιϊσλαμική αντίδραση...

Τώρα όλα εξηγούνται...Ιδού λοιπόν...
Διαβάστε...και τα συμπεράσματα δικά σας...

..................................

1ο κείμενο, από την ιστοσελίδα του Ν. Χειλαδάκη

ΟΤΑΝ ΤΟ ΙΣΛΑΜ «ΑΓΚΑΛΙΑΖΕ» ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟ «ΦΙΔΙ» ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ (βίντεο)

Μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες του Ισλάμ είναι οι πολύ στενές μέχρι και αδελφικές σχέσεις που είχε αναπτύξει με τον Χίτλερ και τον Ναζισμό.

Είναι μια σελίδα που σκόπιμα θέλουν να ξεπερνούν οι σύγχρονοι ισλαμιστές αλλά είναι μια ιστορική αλήθεια.

Ο μεγάλος μουφτής της Ιερουσαλήμ που συναντήθηκε με τον Χίτλερ το 1941, ήταν ο πιο ένθερμος οπαδός του Ναζισμού.

Ο ίδιος ο Σάχης της Περσίας, Ρεζά Παχλεβί ήταν φιλοναζιστής και γι’ αυτό είχε αλλάξει την ονομασία του κράτους του από Περσία σε Ιράν που σημαίνει, «Η Χώρα των Αρίων», ταυτιζόμενος με την ναζιστική ιδεολογία.

Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε στηρίξει την φιλοδοξία του να κυριαρχήσει παγκοσμίως και στην στήριξη του Ισλάμ. Ακόμα και σήμερα οι ιδέες του Χίτλερ έχουν μεγάλη πέραση στον ισλαμικό κόσμο.

Το γνωστό βιβλίο του Χίτλερ «Ο Άγων μου» είναι πάντα μπεστσέλερ στις μουσουλμανικές χώρες. Μάλιστα πολλοί μουσουλμάνοι θεολόγοι παραλληλίζουν τα λόγια του Προφήτη Μωάμεθ από το Κοράνι με τις εξαγγελίες του Χίτλερ

«Όταν προκύπτει ευκαιρία σκότωνε τους απίστους όποτε τους πιάνεις»
Κοράνι, Σουρά 5 στίχος 5

Είναι χαρακτηριστικό πως οι μεγαλύτερες ένοπλες ισλαμικές οργανώσεις σήμερα χαιρετούν χιτλερικά.

Ο ναζισμός είναι η ιδεολογία που πάντα ενέπνεε τον τουρκικό δολοφονικό εθνικισμό.

Ο χριστιανισμός ήταν στο στόχαστρο του Χίτλερ όπως και σήμερα στο στόχαστρο του Ισλάμ, όπως διδάσκει το Κοράνι για τους απίστους.

Το «φίδι» του Ισλάμ έχει πια εγκατασταθεί στην καρδιά της Ευρώπης και είναι έτοιμο να δηλητηριάσει και να εξοντώσει ότι έχει απομείνει ότι δεν κατάφερε τότε ο Αδόλφος Χίτλερ.

Ξυπνήστε!

(https://www.youtube.com/watch?v=kBci41apGn8)

http://nikosxeiladakis.gr/

........................

2ο κείμενο Απο την ιστοσελίδα: "...Ας μιλήσουμε επιτέλους..."

Ισλάμ και εθνικοσοσιαλισμός

"Συνεπώς, σήμερα πιστεύω πως ενεργώ σε συμφωνία με το Θέλημα του Μεγαλοδύναμου Δημιουργού, δηλαδή, αμυνόμενος ενάντια στους Εβραίους πολεμώ για τους σκοπούς του ΑΛΛΑΧ..." Αδ. Χίτλερ

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Απολλώνειο Φως", το οποίο δεν συνάδει με την σύγχρονη Ελλάδα και κυρίως τον Χριστιανισμό. Διαπιστώνουμε, όμως, μέσα από το συγκεκριμένο δημοσίευμα πως έχει πολύ καλές σχέσεις (και εντυπώσεις) για τον ισλαμοφασισμό, τον οποίο φυσικά δεν τολμά να συγκρίνει με την σύγχρονη πραγματικότητα στα Βαλκάνια και στην Ελλάδα. Προφανώς, όμως, υπάρχουν πολύ καλές "εντυπώσεις" και για τους ναζί, των οποίων την δράση ΔΕΝ καταδικάζει σε ολόκληρο το άρθρο (είναι γνωστή η δράση των ναζί στην Ελλάδα, με τα ολοκαυτώματα και τις θηριωδίες στις οποίες "εξασκήθηκαν" χωρίς ποτέ να τιμωρηθούν).

Διαβάστε, λοιπόν, το κείμενο που ακολουθεί, εστιάζοντας στον ισλαμοφασισμό και τις σχέσεις του με το ναζισμό. Θα διαπιστώστε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται ή όλα όσα σήμερα συμβαίνουν μας δείχνουν πως δεν πέρασε ούτε μιά μέρα από τότε που δίποδα κτήνη επιχειρούσαν να επιβάλουν την δική τους "αλήθεια" βυθίζοντας τον κόσμο στο αίμα...

γράφει ο Χαράλαμπος Σπηλιάκος στο Απολλώνειον Φως
"...Σε έναν κόσμο που διαλύεται κάτω από τον σιωνιστικό ζυγό της παγκοσμιοποίησης, σε μία πολυφυλετική πραγματικότητα που εξαφανίζει τις φυλετικές, πολιτισμικές και θρησκευτικές παραδόσεις των λαών και ενώ όλοι έχουν παραδοθεί στον αγώνα για την μίζερη επιβίωση που επιβάλλουν τα σκοτεινά κέντρα εξουσίας των εχθρών της αρίας ελευθερίας, αξίζει να δούμε μία ξεχασμένη σελίδα της ιστορίας, που μας δείχνει ένα παράδειγμα συνεργασίας μεταξύ ισλαμιστών και του Γ’ Ράιχ, αποδεικνύοντας ότι οι Άραβες, είναι εν δυνάμει φίλοι μας και όχι εχθροί μας.

Ήδη από τις αρχές του 1941 ο Αδόλφος Χίτλερ μέσω του υπουργού Εξωτερικών φον Ρίμπεντροπ επεδίωξε την συνεργασία των δυνάμεων του Άξονα με τους Άραβες ισλαμιστές, κατανοώντας ότι αποτελούν τον μοναδικό φυσικό σύμμαχο μίας ανεξάρτητης ευρωπαϊκής δύναμης στον αγώνα της για την εξασφάλιση ενεργειακής αυτάρκειας. Μίας αυτάρκειας η οποία θα επέτρεπε αφ’ ενός τον καλύτερο ανεφοδιασμό των γερμανικών δυνάμεων του Ρόμμελ στην Αφρική και αφ’ ετέρου θα δημιουργούσε ένα τρομερό πρόβλημα στην αποικιοκρατική Αγγλία εξαιτίας της επερχόμενης πανισλαμικής εξέγερσης εναντίον της, αλλά και εναντίων των Εβραίων, οι οποίοι καλυπτόμενοι από τους Βρετανούς είχαν εγκατασταθεί στην Παλαιστίνη.

Μετά την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα ιδρύθηκαν σε πολλά αραβικά μέρη, όπως το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα στη Συρία. Ο ηγέτης του Anton Sa’anda έγινε γνωστός ως Abu Ali.

Το λάβαρο του κόμματος αποτελείτο από τη σβάστικα εντός ασπρόμαυρου πλαισίου. Αργότερα ένα Λιβανικό παράρτημα του κόμματος αυτού, αναπτύχθηκε. Το πιο σημαντικό όμως κίνημα που συντάχθηκε με το Γ’ Ράιχ, ήταν η «Νέα Αίγυπτος» που ιδρύθηκε το Οκτώβριο του 1933 με παραστρατιωτική δομή κατά τα γερμανικά πρότυπα. Από τις τάξεις του ανεφύη /ξεφυτρωσε με την επανάσταση του Ιουλίου του 1952, ο Νάσερ.

Στα ίδια χνάρια κινήθηκε και το κόμμα Μπάαθ της Συρίας, ενστερνιζόμενο τα εθνικοσοσιαλιστικά πρότυπα. Όλα αυτά υπήρξαν σπόρος ιδεολογικός του Αμίν Αλ Χουσεϊνί.

Επανερχόμενοι στα γεγονότα του 1941 που καθόρισαν την Γερμανο-Αραβική συνεργασία, πραγματοποιήθηκε συνάντηση των Γερμανών με τον εξόριστο από τους Άγγλους Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ Haj Amin Husseini, ο οποίος μετά από μακρά συνομιλία με τον ίδιο τον Φύρερ, στις 28 Νοεμβρίου του 1941, επείσθη για την χρησιμότητα αλλά και την αναγκαιότητα αυτής της συμμαχίας, αλλά και για το ειλικρινές ενδιαφέρον των εθνικοσοσιαλιστών σχετικά με το αραβικό ζήτημα και την απελευθέρωσή τους από τον σιωνιστικό ιμπεριαλιστικό ζυγό. 

Το αποτέλεσμα αυτών των διαπραγματεύσεων ήταν η δημόσια έκκληση του μεγάλου Μουφτή σε όλους τους σκλαβωμένους μουσουλμάνους για την κατάταξή τους στην Αραβική λεγεώνα που πολεμούσε στο πλευρό του Africa Corps, η συμφωνία για εκπαίδευση από ομάδες δολιοφθορέων Bradenburgers αράβων ανταρτών ώστε να ξεκινήσει ένα εκτεταμένο αντάρτικο σε όλη την Μέση Ανατολή και η συνδρομή του Μουφτή στην εξεύρεση βοσνίων μουσουλμάνων, ώστε να συγκροτηθεί η πρώτη μουσουλμανική μεραρχία των μαχίμων Ες-Ες, η θρυλική μεραρχία «Χαντζάρ».

Από την πλευρά της Γερμανίας, ο Φύρερ συμφώνησε στην υλική και χρηματική ενίσχυση αυτών των στόχων από την γερμανική κυβέρνηση, με μόνο του αίτημα την αυτοσυγκράτηση που έπρεπε να επιδείξουν οι άραβες αντάρτες στην Συρία, όπου συμφωνήθηκε να μην αποτελέσει στόχο τους, για να μην δημιουργήσουν πρόβλημα στην γαλλική κυβέρνηση του στρατηγού Πεταίν και ενισχύσουν έτσι την θέση των Γάλλων του Ντε Γκωλ, οι οποίοι θα είχαν την ευκαιρία να παρουσιασθούν σαν οι μόνοι πραγματικοί υπερασπιστές της γαλλικής αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας, στην προσπάθεια της κυβέρνησης Πεταίν και των Γερμανών να την καταλύσουν.

Ήδη από την επομένη της συμφωνίας, άραβες εξόριστοι στάλθηκαν μυστικά στην Μέση Ανατολή όπου ήρθαν σε επαφή με γερμανούς πράκτορες που δρούσαν στα κατεχόμενα αραβικά εδάφη για να διαδώσουν τα λόγια του Μεγάλου Μουφτή Χουσεϊνί, λόγια που σύντομα άναψαν την φλόγα του Αραβικού Ιερού Αγώνα ενάντια στους βρετανο-σιωνιστές αποικιοκράτες. Χιλιάδες Τυνήσιοι, Μαροκινοί, Αιγύπτιοι, Παλαιστίνιοι, πύκνωσαν τις τάξεις των ανταρτών και της Αραβικής Λεγεώνας σε μία Τζιχάντ που άνοιξε τον δρόμο για την μετέπειτα Αραβική ελευθερία.

Το 1973 ο Μεγάλος Μουφτής συνάντησε τον Αδόλφο Άϊχμαν στην Παλαιστίνη, λαμβάνοντας οδηγίες για τον ξεσηκωμό των Αράβων, ενώ το 1941 ο Χουσεϊνί μετακινήθηκε στην Βαγδάτη, όπου μεθόδευσε το κίνημα εναντίον του Βρετανικού καθεστώτος στο Ιράκ. Μετά την αποτυχία του κινήματος αυτού ο Χουσεϊνί μετέβη στην Γερμανία. Ο Χίμλερ ίδρυσε μία ειδική στρατιωτική σχολή για μουλάδες στην Δρέσδη, γεγονός το οποίο απέδωσε καρπούς, καθώς 100.000 Ευρωπαίοι μουσουλμάνοι πολέμησαν τελικά στο πλευρό των Γερμανών, ύστερα από την θρησκευτική διακήρυξη που εξέδωσε ο Χουσεϊνί στις 10 Μαΐου του 1941, καλώντας σε ιερό πόλεμο τους Άραβες εναντίον των Άγγλων.

Από την Γάζα μέχρι το Κάιρο, εκατοντάδες δολιοφθορές, επιθέσεις ανταρτών και βόμβες έπληξαν τους Άγγλους, αναγκάζοντάς τους να αποσπούν δυνάμεις από το κυρίως μέτωπο, ανακουφίζοντας έτσι τις μαχόμενες μονάδες του Ρόμμελ. 

Όμως ο Χουσεϊνί δεν αρκέστηκε στην αραβογερμανική επιτυχία στην Μέση Ανατολή, αλλά στα μέσα του 1943 και ενώ ο αγώνας της Γερμανίας ενάντια στους αιωνόδουλους συμμάχους βρισκόταν στην πιο κρίσιμη καμπή του, μετέβη στην Βοσνία, όπου συγκέντρωσε 11.000 μουσουλμάνους εθελοντές οι οποίοι εντάχθηκαν στην 13η Μεραρχία των Ες-Ες «Χαντζάρ», αναλαμβάνοντας, σε συνεργασία με τους Κροάτες Ουστάσι και τους Σέρβους Εθνικιστές του Στρατηγού Μιχαήλοβιτς στην αντι-αντάρτικη εκστρατεία των Γερμανών ενάντια στους κομμουνιστές αντάρτες του εβραίου Τίτο, κάτι το οποίο συνεχίστηκε και μετά την ήττα και αποχώρηση των Γερμανών από τη Γιουγκοσλαβία. 

Μάλιστα οι μουσουλμάνοι πολέμησαν μέχρι του τέλους, ακόμη και το 1945, στις μάχες στην Αυστρία, πιστοί στα τελευταία λόγια του Χουσεϊνί, στο Σεράγεβο το 1944: 

«Οι μουσουλμάνοι θα πολεμήσουμε μαζί με την Γερμανία, με όλη μας την καρδιά. Το βάσανο που μας επιβλήθηκε από τους Άγγλους και τους Εβραίους, θα τελειώσει με τη νίκη μας, επειδή ο πανίσχυρος (θεός) δεν μπόρεσε ποτέ να αποδώσει τη νίκη σε μία άδικη αιτία». 

Δυστυχώς, όμως, αυτή η νίκη τότε δεν ήρθε ούτε για τους Άραβες, ούτε για τους Άριους λαούς. Το χρήμα, η βιομηχανία της Αμερικής και οι στρατιές των ζωόμορφων σλάβων της Ανατολής, νίκησαν σε εκείνη τη μάχη, όχι όμως και στον αέναο πόλεμο, έναν πόλεμο της ζωής που εκτυλίσσεται αδιάκοπα ενάντια στο σιωνιστικό σκοτάδι του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης.

Ο αντίλαλος όμως εκείνων των μαχών, που ενωμένοι έδωσαν τότε οι Άραβες με τους Άριους ενάντια στην επερχόμενη κυριαρχία των εβραϊκών προτύπων, πάνω στις πατρίδες και των δύο αυτών λαών, ενέπνευσε άντρες όπως ο Νάσερ (πρόεδρος της Αιγύπτου μεταπολεμικά), ο οποίος υπηρέτησε στην Αραβική Λεγεώνα. 

Ο αγώνας συνεχίζεται και με την παλαιστινιακή Ιντιφάντα, υπό αντίξοες συνθήκες, ενάντια στους προσκυνημένους και στους δήμιους σιωνιστές, δίνοντας το παράδειγμα στους σημερινούς Άραβες, έτσι ώστε να συνεχίσουν και αυτοί μα και τα παιδιά των παιδιών τους, έναν αγώνα ελευθερίας, πέρα από τις θρησκείες και τις διχόνοιες που το σύστημα δημιουργεί. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην Παλαιστίνη το βιβλίο του Χίτλερ «Ο Αγών μου», πρωτοπορεί στις πωλήσεις, ενώ ο Μεγάλος Μουφτής Χουσεϊνί αναγνωρίζεται ως ένας ήρωας της PLO.

Ένας από τους ηγετικούς παράγοντες της οργανώσεως αυτής στην ανατολική Ιερουσαλήμ υπήρξε ο Φαϊζάλ Χουσεϊνί, εγγονός του Μεγάλου Μουφτή. Επιπροσθέτως ο δολοφονηθείς από τους σιωνιστές Παλαιστίνιος ηγέτης Γιάσερ Αραφάτ, θεωρούσε τον Μεγάλο Μουφτή σεβαστό διδάσκαλο και ηγέτη.

Ο Αραφάτ, ψευδώνυμο του Ραχμάν Αμπντούλ Ελ Χουσεϊνί, υπήρξε συγγενής του Μεγάλου Μουφτή, κάτι που έγινε γνωστό από το 1951, όταν ο Αραφάτ σπούδαζε στο πανεπιστήμιο του Καΐρου.

Η «Χαντζάρ» εμπνέει και σήμερα τους Άραβες στον αγώνα τους. Έναν αγώνα για το αίμα και την τιμή τους, πιο ιερό από όλα και όλους. Έτσι λοιπόν ίσως το μέλλον και το πείσμα όσων δεν έχουν καμφθεί από την δικτατορία της παγκοσμιοποίησης των σιωνιστών να μας φέρουν πίσω τις νίκες που χάθηκαν κάποτε στην Δουνκέρκη, στην Αγγλία, στην Μόσχα, στο Ελ Αλαμέιν, στο Βερολίνο. Κάποτε ο κάθε λαός θα πάρει αυτό που πραγματικά του αξίζει…

Και όταν αυτό συμβεί, η Ιερουσαλήμ θα είναι πάλι αραβική, η Κωνσταντινούπολη και η Ιωνία Ελληνικές και ο κάθε λαός που θα έχει παλέψει, θα ξανάχει δικά του τα ιερά του χώματα, ελεύθερος και έτοιμος να μεγαλουργήσει, απαλλαγμένος από την παρακμιακή ψευτοπρόοδο των αιωνόδουλων εκσυγχρονιστών και των ελευθεριακών ψευτοδημοκρατών που διαλύουν ανενδοίαστα τα ήθη, την φυλή, τις αξίες κάθε έθνους.

Χαράλαμπος Σπηλιάκος
https://kostasxan.blogspot.gr

...............................................

3ο Κείμενο, από την ιστοσελίδα "Μαύρος Κρίνος"

Σιϊτικό Ισλάμ: ο ανέλπιστος σύμμαχος των Εθνικοσοσιαλιστών.

Ο Χίτλερ με τον αρχι-μουφτή των τότε ισλαμιστών Al-Husseini...αυτόν που του στρατολόγησε τις εκατοντάδες χιλιάδες τότε τζιχαντιστές φονιάδες που κατέσφαξαν την Ελλάδα και την Ευρώπη...

του Imam Abu al - Fascisti
Για όποιον έχει μάτια χωρίς παρωπίδες και αυτιά χωρίς να τα καλύπτουν οι φωνές των σειρήνων του συστήματος είναι ξεκάθαρο ότι ζούμε άλλη μια προσχεδιασμένη παγκόσμια σύρραξη που σχεδιάσθηκε στα γραφεία της Mossad και του Λευκού Οίκου. 

Μετά την εισβολή των Κομμουνιστών στο Αφγανιστάν όπου οι Ευρωπαϊκής καταγωγής στρατιώτες της Ε.Σ.Σ.Δ. πολεμούσαν τους Αφγανούς πολέμαρχους - αφού οι μουσουλμάνοι στρατιώτες αρνήθηκαν να σκοτώσουν τους ομόθρησκους τους - οι δυνάμεις αυτές προκάλεσαν την βίαιη αφύπνιση του πράσινου δράκου - του Ισλαμικού κόσμου - και την εξάπλωση του Τζιχάντ. 

Ήταν ξεκάθαρη η σχετικά πρόσφατη δήλωση ενός κορυφαίου Ισλαμιστή ότι «η εισβολή των ΗΠΑ το 2003 στο Ιράκ αναζωογόνησε το κίνημα του Τζιχάντ». Εννοούσε φυσικά τις σύγχρονες δομές της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» η οποία μετά τον θάνατο του συμμάχου του Εθνικοσοσιαλισμού Μουφτή της Ιερουσαλήμ Al-Husseini δέχτηκε άνευ αντιστάσεων την κηδεμονία από τις Σιωνιστικές ύαινες και κατέληξε σήμερα να είναι πιόνι του Τελ Αβίβ και καταφύγιο του Σαουδαραβικού ιερατείου.

Ζούμε λοιπόν την διαδικασία ιστορικής ανταπόδοσης για τις πολύχρονες επεμβάσεις των δυο πλευρών της παγκόσμιας εξουσίας παρά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος πριν αρκετά χρόνια. 

Ο γνωστός παγκόσμιος επικυρίαρχος πίσω από το παραβάν - όπως πάντα - και μέσα από την επιρροή που έχει στο «ορθόδοξο» Ισλάμ των Σαούντ το οποίο έχει κατηγορηθεί από άλλους μουσουλμάνους ακόμη και για Ταλμουδικές διδασκαλίες και πρακτικές καθώς και οι Σιωνιστικές ρίζες της βασιλικής οικογενείας και κατά επέκταση η πλήρης κυριαρχία στην Σαουδική Αραβία προωθούν τις τοπικές και περιφερειακές συρράξεις. 

Τόσο για την εκμετάλλευση επί των πλουτοπαραγωγικών πηγών αλλά και για την πλήρη διάλυση της Ευρώπης ώστε να σπεύσουν οι Ευρωπαίοι για δεύτερη φορά μέσα σε εβδομήντα χρόνια να καλέσουν τον Αμερικανό καπιταλιστή προτεστάντη ως σωτήρα και λυτρωτή. 

Έτσι λοιπόν η προβολή ως μόνου και μοναδικού εχθρού του Ισλαμισμού δεν είναι παρά μια ακόμη μερική εικόνα, αφού ο κύριος οργανωτής των πολέμων και των λαθρομεταναστευτικών ρευμάτων προς την Ευρώπη είναι ο Διεθνής Σιωνισμός και οι κυβερνήσεις που ελέγχει πλήρως αυτός.

Λόγω της ταχύτατης παρακμής της Ευρώπης φτάσαμε στο σημείο να πολεμούν σήμερα τις ορδές των Σαλαφιστών όχι οι Ευρωπαίοι αλλά οι μειονότητες της Συρίας και οι Σιίτες πολιτοφύλακες του Ιράκ. 

Είναι κυρίως αυτοί που πιστοί στην παράδοση του Αλή και του Χουσεΐν, πιστοί στο όραμα για τον ερχομό του Δωδέκατου ιμάμηMahdi, όλων των κορυφαίων μορφών του Σιιτικού Ισλαμισμού, τα εγγόνια της Ιρανικής Επανάστασης που έλαβε μέρος το 1979, προστατεύουν τις εκκλησίες και τα ιερά τεμένη όλων των θρησκειών, είναι αυτοί που στηρίζουν με όλα τα μέσα τον άξονα Τεχεράνη - Δαμασκός - Βηρυτός την μοναδική εστία αντίστασης απέναντι στο δολοφονικό κράτος του Ισραήλ. 

Οι χρηματοδοτήσεις τζαμιών και σαλαφιστικών ιερατικών σχολών, οι εκστρατείες μίσους των γνωστών μεταναστευτικών κοινοτήτων, οι προσβολές του Ευρωπαϊκού πολιτισμού έχουν συγκεκριμένη πολιτική και σεκταριστική καταγωγή και ονομάζεται φυσικά Ουαχαμπιτισμός όσο αν δεν θέλουν κάποιοι να το παραδεχτούν. 

Δεν είναι άλλη η πηγή χρηματοδότησης από τα κράτη που στηρίζουν τους Ισραηλινούς δηλαδή το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Σαουδική Αραβία όλες αυτές οι χώρες που αγοράζουν επιχειρήσεις, νησιά, ομάδες και ότι άλλο παραδίδει στα χέρια τους σε χαμηλή τιμή το ντόπιο σύστημα εξουσίας. 

Όλους αυτούς δεν τους έχει καταγγείλει δημοσίως ποτέ κανείς και φυσικά και οι 300 της βουλής τηρούν ένοχη σιωπή για τον ρόλο τους.

Οι εκτελέσεις αμάχων και οι καταστροφές αρχαιοτήτων δεν αποτελούν χαρακτηριστικό του συνόλου του μουσουλμανικού κόσμου και αυτό κάποιος δεν το βλέπει δεν είναι παρά αφελής ή προωθεί την επικοινωνιακή Σιωνιστική ατζέντα η οποία επενδύει στην σημερινή στείρα Ισλαμοφοβία για να προστατεύσει τους Σιωνιστές από την κριτική. 

Ας μην ξεχνάμε ότι τα μουσουλμανικά κοσμικά και εθνικιστικά καθεστώτα των Qaddafi,Saddam, Nasser, και Assad υπήρξαν εκείνες οι διαχρονικές εμπροσθοφυλακές για την αντιμετώπιση των Σαλαφιστών των σκυλιών της Τζέντα και του Ριάντ εδώ και δεκαετίες όταν οι Ευρωπαίοι από την δεκαετία του 1960 προσκυνούσαν τους εμίρηδες. 

Όλα αυτά τα αντισιωνιστικά καθεστώτα χτυπήθηκαν με την σειρά από τις Ισραηλινές και λοιπές Σιωνιστικές δυνάμεις και σήμερα βιώνουμε τα αποτελέσματα των παράλογων επεμβάσεων. Φυσικά το σύστημα προσπαθεί να μας πείσει ότι οι Σουνίτες στηρίζουν μαζικά τους Σαλαφιστές και το Ισλαμικό κράτος. 

Μέγα ψέμα αφού η πλειοψηφία των μουσουλμάνων που αντιστάθηκαν τα τελευταία χρόνια στην Συρία και στις βάρβαρες θεωρίες της Σαουδικής Αραβίας καθώς και στο αναπτυσσόμενο κίνημα του Laden δεν ήταν παρά Σουνίτες στο θρήσκευμα, ενώ να σημειωθεί ότι οι Σαλαφιστές όχι μόνο δεν είναι «ισλαμοφασίστες» όπως ουρλιάζουν τα ΜΜΕ αλλά απεναντίας στηρίζουν και στηρίζονται από antifa αριστεριστές και αντιρατσιστές!

Ο Σιϊτικός Ισλαμισμός αναδεικνύεται σήμερα είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι σε παγκόσμια θρησκευτική υπερδύναμη - παρά το ότι εκφράζει μόνο το 10% των πιστών του μουσουλμανισμού - και αναδύεται μέσα από αυτόν και η κυρίαρχη ιδεολογία των Ιρανών οι οποίοι συναγωνίζονται τον Ερντογάν και τους Ισραηλινούς στην κυριαρχία της Μέσης Ανατολής. 

Το Ιρανικό καθεστώςσυσπείρωσε τον λαό του απέναντι στην αμερικανική επικυριαρχία και παρά τα λάθη του παρελθόντος προβάλει σήμερα περισσότερο το εθνικό στοιχείο και μειώνει την προβολή της θρησκευτικής μονολιθικότητας. 

Η έντονη Aντισιωνιστική ρητορική, η δυναμική πολεμική βιομηχανία και η ανάπτυξη του νεανικού πληθυσμού είναι δείγμα μελλοντικής κυριαρχίας στην εύφλεκτη αυτή περιοχή. 

Το καθεστώς εμπνεόμενο στην κυρίαρχη ιδεολογία του από ένα μείγμα αριστοτελισμού και νεοπλατωνισμού μαζί με την Σιιτική Ισλαμική παράδοση που διακρίνεται για την προσέγγιση της παράδοσης και την ανεκτικότητα και παρά την διαφθορά της μακρόχρονης εξουσίας και τα γεωπολιτικά λάθη επανέρχεται στο ιστορικό προσκήνιο σε μια αποστολή που τρομάζει τους πιστούς των συναγωγών και τους ψηφοφόρους του Νετανιάχου.

Η πολεμική ενάντια στον κομμουνισμό, τον καπιταλισμό, τον κιναιδισμό και η συνεπής αντιδημοκρατική στάση του Ισλαμισμού προσέλκυσε το ενδιαφέρον των Εθνικοσοσιαλιστών.

Ο αιρετικός φιλόσοφος και διανοητής David Myatt γράφει:

«Στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία ομάδες όπως οι Μουσουλμάνοι και οι Βουδιστές απολάμβαναν του πλήρους σεβασμού, και επιτρεπόταν να προσευχηθούν ελεύθερα. Στα χρόνια πριν τον πόλεμο οι Ε/Σ βοήθησαν να οργανωθεί ένα πανισλαμικό παγκόσμιο συνέδριο στο Βερολίνο. 

Το τζαμί του Βερολίνου είχε κανονικές προσευχές κατά την διάρκεια του πολέμου, τις οποίες παρακολουθούσαν Άραβες, Ινδοί, Τούρκοι, Αφγανοί … ενώ οι Βρετανοί σε Αίγυπτο και Παλαιστίνη συμπεριφέρονταν στους Άραβες ως κατακτημένα αντικείμενα, οι Γερμανοί τους συμπεριφέρονταν ως ίσους, ως συντρόφους»

Πολλά τα ιστορικά παραδείγματα λοιπόν για την προσέγγιση Εθνικοσοσιαλιστών με την Ισλαμική σκέψη ακόμη και με την φιλοσοφία του Σουφισμού, με κορυφαία σύγχρονα παραδείγματα τον βίο του AhmedHuber μέχρι τις εσωτερικές αναζητήσεις του David Myatt. 

Δεν είναι τυχαίο ότι στην κορύφωση της Ισραηλινής κυριαρχίας μετά τον Μεγάλο Πόλεμο πολλοί Εθνικοσοσιαλιστές βρίσκουν καταφύγιο στον Ισλαμισμό: Johann von Leers, Bernhard Bender, Altern Erich, Leopold Gleim and Alois Moser είναι μόνο μερικά από αυτά τα πρόσωπα. 

Απέναντι στον παρακμιακό Ιουδαιοχριστιανισμό και περισσότερο στον Προτεσταντισμό που είναι η χριστιανική έκφραση του Σιωνισμού, η πλευρά του Ισλαμισμού που δεν εναπόκειται στην Ισραηλινή επικυριαρχία αλλά προτάσσει έναν πειθαρχημένο βίο μάγεψε κυριολεκτικά εκατοντάδες κορυφαία στελέχη της «Μαύρης Φρουράς».

Ο ίδιος ο Hitler είχε πει στον Albert Speer “είναι ατυχία που έχουμε την λάθος θρησκεία” αναγνωρίζοντας την ανικανότητα του Χριστιανισμού να συσπειρώσει τις μάζες και να δώσει εκείνη την ενέργεια που βρήκε όμως ο Heinrich Himmler στις στρατιές των Βόσνιων SS. 

Ο Hitler μάλιστα έφτανε ακόμη μακρύτερα λέγοντας χαρακτηριστικά:

«Οι αρχές που επιτάσσουν στους ανθρώπους να πλένονται, να αποφεύγουν συγκεκριμένα ποτά, να σπεύδουν στα προγραμματισμένα ραντεβού, να γυμνάζονται και να σηκώνονται στην αυγή του ήλιου, να σκαρφαλώνουν στην κορυφή ενός μιναρέ, είναι υποχρεώσεις που φτιάχτηκαν από έξυπνους ανθρώπους. Ο κώδικας ηθικής που οδηγεί στο να πολεμά κάποιος με θάρρος είναι αυτοεπιβεβαίωση».
Οι Σβάστικες που ανεμίζουν στις γειτονιές της Παλαιστίνης, τα σύμβολα των Συριακών δυνάμεων και η κληρονομιά του Nasser στην Αίγυπτο, καθώς και οι Ηλιακοί Χαιρετισμοί της Λιβανικής Αντίστασης μέχρι την προβολή του Εθνικοσοσιαλισμού στην μακρινή Ινδία και την Σιγκαπούρη είναι η καλύτερη απάντηση σε αυτούς που αρνούνται να καταλάβουν ότι υπάρχει σήμερα δυνατότητα σύμπλευσης με ανθρώπους διαφορετικής καταγωγής και κουλτούρας απέναντι στον Σιωνιστικό οδοστρωτήρα. 

Η εναπόθεση γουρουνοκεφαλών και η σύλληση νεκροταφείων δεν είναι παρά Σιωνιστικές προβοκάτσιες που βρίσκουν έδαφος στο μυαλό ηλιθίων που εξυπηρετούν το σύστημα. 

Ας αναλογιστεί κάποιος ποιος είναι ο σκηνοθέτης γύρω από τα βίντεο του Ισλαμικού κράτους και θα βρει την απάντηση στο ερώτημα ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός. 

Η ιστορική συνεργασία των Εθνικοσοσιαλιστών με τις αντισιωνιστικές δυνάμεις, η συνεργασία στην αραβική εξέγερση του 1936 και οι επαφές του Adolf Eichmann που συνεχίστηκαν για να καταλήξουν ακόμη και στην στήριξη του Ιρακινού ηγέτη Rashid Ali al - Gaylani είναι ένα μικρό δείγμα της στρατηγικής που ακολουθήθηκε. 

Δεν μπορεί να αγνοηθεί από κανέναν η πραγματικότητα ότι 60.000 Μουσουλμάνοι υπηρέτησαν στα μάχιμα SS και με πλήρη σεβασμό των θρησκευτικών τους ελευθεριών όπως περιγράφεικαι ο Βέλγος Φασιστής Degrelle.

Έτσι λοιπόν θα πρέπει ο κάθε Εθνικοσοσιαλιστής να σκεφτεί ποιος είναι ο φυσικός σύμμαχος σήμερα, με τις ορδές των Σαλαφιστών να απειλούν την ίδια μας την ζωή και την κληρονομιά της Ευρώπης. 

Μπορούμε να αντιστρέψουμε τις ισορροπίες έχοντας δημιουργήσει δεσμούς τόσο με τους Έλληνες Πομάκους στην Θράκη - η οποία μετά την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ πέρασε πλήρως στα χέρια του προξενείου - όσο και με το Σιιτικό Ισλάμ το οποίο ενισχύει σήμερα την Hezbollah και τον Assad. 

Οι συμμαχίες του παρελθόντος επανέρχονται στο προσκήνιο αφού οι δεσμοί με τον «φασιστικό» Αραβικό κόσμο είναι δύσκολο να διαρραγούν από τους μισθοφόρους του Κατάρ και της Σιών. 

Απέναντι στον τρόμο και την κτηνωδία του φονταμενταλισμού ένα κομμάτι του Ισλαμικού κόσμου αρχίζει να επαναφέρει τις αξίες του Εθνικοσοσιαλισμού κάτω από τον μανδύα του Ιρανικού Ισλαμισμού και αρνείται να υιοθετήσει τις απειλές και τα ψεύδη των Σιωνιστών. 

Έχει προτεραιότητα για τους Εθνικοσοσιαλιστές λοιπον η επικοινωνία με το Σιϊτικό Ισλάμ το οποίο αντιμάχεται την λαίλαπα που ονομάζεται Ουαχαμπιτισμός καύσιμο του οποίο είναι το τυφλό γενοκτονικό Σιωνιστικό μίσος το οποίο εκφράζεται με γενοκτονικές εκστρατείες και δημόσιες καταστροφές των συμβόλων της Ευρώπης.

«Σκεφτείτε πως οι δυτικοί παρασύρθηκαν από την προπαγάνδα πριν την δυτική εισβολή στο Αφγανιστάν, και πως ο ίδιος τύπος προπαγάνδας χρησιμοποιήθηκε ενάντια στον Σαντάμ Χουσείν πριν την εισβολή στο Ιράκ. Είναι οι ορατοί παράλληλοι που μαζί με την προπαγάνδα χρησιμοποιήθηκαν απέναντι στον Αδόλφο Χίτλερ και την Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία πριν τον πόλεμο»

David Myatt

Οι πράκτορες των Σαούντ χρησιμοποιούνται σε ολόκληρη την Ευρώπη για την διαμάχη των θρησκειών με αποτέλεσμα την επιβολή δημοκρατικών νόμων που έχουν ως στόχο την εξόντωση αυτών που αντιστέκονται. 

Πολλοί παραγνωρίζουν το γεγονός ότι η Ευρώπη είναι ήδη κατεχόμενη από τον Σιωνισμό από το 1945 και μετά, άρα η Σαλαφιστική εισβολή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμη κίνηση της Σιωνιστικής εξουσίας που βρίσκει υποστηρικτές στις τάξεις της «νεάς αριστεράς». 

Πίσω από τις βαρβαρικές μεθόδους των Σαλαφιστών κρύβονται και πάλι οι παγκόσμιοι επικυρίαρχοι. Δεν έχουμε παρά να ανατρέψουμε τα σχέδια τους συμμαχώντας με τους αυτούς που γνωρίζουν τα σχέδια του Ισραήλ και μάχονται τον Διεθνή Σιωνισμό. 

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι την ατζέντα του Σιωνισμού την προωθεί σήμερα η φιλοσιωνιστική ακροδεξιά η οποία παρουσιάζεται στην χώρα μας με το προσωπείο της νέας ακροδεξιάς γεγονός που είχε προβλέψει ο θεωρητικός του Εθνικοσοσιαλισμού MiguelSerrano σε μια εξαιρετικά σπάνια συνέντευξη του.

http://mavroskrinos.blogspot.gr

 http://aegeanhawk.blogspot.gr/2016/11/ss.html

TO ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΧΑΜΑΣ 

Η Χαμάς, η εξτρεμιστική παλαιστινιακή οργάνωση που έχει ήδη προκαλέσει τρεις πολέμους στη Λωρίδα της Γάζας, ιδρύθηκε στα τέλη του 1987. Το 1988 έδωσε στη δημοσιότητα το καταστατικό της, με 36 θέσεις, στις οποίες έχει αντιγράψει ακόμα και αντισημιτικά συνθήματα του αλήστου μνήμης συνεργάτη του Χίτλερ μουφτή της Ιερουσαλήμ, αλ Χουσεϊνί.

ΠΗΓΗ: http://www.the-american-interest.com/
ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Παντελής Καρύκας

Από το 2007, όταν με τη βία κατέλαβε την αρχή στη Γάζα, εκδιώκοντας και δολοφονώντας τα στελέχη της Φατάχ, ήταν σε θέση να ασκήσει τη δική της πολιτική, με γνώμονα το καταστατικό της, που προέβλεπε την καταστροφή του Ισραήλ. Το καταστατικό της Χαμάς όμως, δεν φαίνεται να έχει τύχει της προσοχής των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ που καλύπτουν τη νέα σύγκρουσή της με το Ισραήλ. Και όμως θα ήταν πολύ εύκολο να ενημερωθούν, αν ήθελαν, καθώς η Χαμάς δεν έχει μεταβάλει, ούτε κατά κεραία τις θέσεις της έναντι του Ισραήλ, από το 1988.

Βασική ιδέα στο καταστατικό της Χαμάς είναι ο ισλαμισμός, ως ιδεολόγημα, όπως ακριβώς τον περιέγραψε ο αλ Χουσεϊνί, αλλά και ο ιδρυτής της Μουσουλμανικής Αδελφότητας Χασάν αλ Μπανά. Σύμφωνα με το ισλαμιστικό ιδεολόγημα της Χαμάς και όλων των ανωτέρω, το Ισλάμ είναι μια θρησκεία αντιεβραϊκή. Στηριζόμενοι σε χωρία του κορανίου, υποστηρίζουν ότι το ίδιο το ιερό τους βιβλίο τους επιβάλει τις ρατσιστικές, αντισημιτικές τους θέσεις, αφού μάχονται κατά του «Σιωνισμού».

Ο θέσεις της Χαμάς ταυτίζονται απόλυτα με τις αντίστοιχες του αλ Χουσεϊνί, ο οποίος πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ξεκινήσει αντι-σιωνιστική εκστρατεία, την οποία κορύφωσε, κατά τη διάρκεια του πολέμου, με την συνεργασία του Αδόλφου Χίτλερ. Τότε πιστοί στον Χουσεϊνί Άραβες είχαν συγκροτήσει και ένα σύνταγμα πεζικού, το οποίο πολέμησε υπέρ των Γερμανών. Το ένα τάγμα του δε, έδρασε και στην Ελλάδα.

Η ιδεολογία της Χαμάς συνοψίζεται στη φράση του ιδρυτή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας αλ Μπανά: «Το Ισραήλ θα υπάρχει μέχρι το Ισλάμ να το εξαφανίσει, όπως εξαφάνισε και άλλους πριν». Η καταστροφή λοιπόν του Ισραήλ είναι για τη Χαμάς θρησκευτική υποχρέωση. Άλλωστε η Χαμάς, στο ιδρυτικό της κείμενο υπόσχεται να συνεχίζει τον ιερό πόλεμο, τη Τζιχάντ, μέχρι να κάνει τον κόσμο ολόκληρο ισλαμικό.

«Ο Αλλάχ είναι ο στόχος μας, ο προφήτης το πρότυπό μας και το κοράνι η παρακαταθήκη μας», αναφέρει το καταστατικό της οργάνωσης. «Ο ιερός πόλεμος είναι το μονοπάτι και ο θάνατος για το όνομα του Αλλάχ είναι η μεγαλύτερη επιθυμία μου», είναι το σύνθημά της. Στόχος της Χαμάς είναι «…να υψωθεί το λάβαρο του Αλλάχ, απ’ άκρου σε άκρο στην Παλαιστίνη.

»Η γη της Παλαιστίνης είναι ένα ισλαμικό βακούφιο, δοσμένο στις νέες γενιές των μουσουλμάνων μέχρι την ημέρα της κρίσης. Ούτε ένα τμήμα του δεν μπορεί να δοθεί». Για τη Χαμάς λοιπόν, όπως και τους Άραβες του 1947, η λύση των δύο κρατών απλώς δεν υπάρχει, αφού όποιος μουσουλμάνος την αποδεχτεί χαρακτηρίζεται αποστάτης.

Στο άρθρο 13 του καταστατικού της ξεκαθαρίζει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. «Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άλλη λύση στο Παλαιστινιακό ζήτημα πέρα από τη Τζιχάντ. Διεθνείς πρωτοβουλίες, συζητήσεις και διαπραγματεύσεις είναι απλά χάσιμο χρόνου», αναφέρει. Ενώ στο άρθρο 15 γράφει: «Η Τζιχάντ για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης είναι καθήκον όλων. Ενώπιον του εβραϊκού σφετερισμού της Παλαιστίνης, είναι υποχρέωση να υψωθεί το λάβαρο του ιερού πολέμου».

Φυσικά ξεχνούν να αναφέρουν ότι η Παλαιστίνη δεν ήταν αραβική, έγινε αραβική, τον 7ο αιώνα μ.Χ. με το σπαθί, όταν κατακτήθηκε από τους Βυζαντινούς. Οι δε Εβραίοι προϋπήρχαν εκεί των Αράβων. Και οι Παλαιστίνιοι είναι Άραβες στην καταγωγή, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, όπως και οι ίδιοι με υπερηφάνεια παραδέχονται.

Η Χαμάς επίσης ταυτίζει το Ισραήλ με τον Ναζισμό, παραλείποντας να αναφέρει ότι οι Άραβες υποστήριξαν τον Χίτλερ, ενώ εκφράζει την άποψη της παγκόσμιας συνομωσίας κατά των Αράβων, οι οποίοι βέβαια είναι οι ίδιοι οι χειρότεροι εχθροί της φυλής τους. Στην πραγματικότητα ήταν οι Άραβες και συγκεκριμένα η Ιορδανία, που δεν επιθυμούσε τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους και ήρθε σε συνεννόηση με τους Ισραηλινούς, ήδη από το 1948. Η Χαμάς, επίσης αναπαράγει επακριβώς τη γερμανική αντιεβραϊκή προπαγάνδα, σχεδόν λέξη προς λέξη, όπως την κατέγραψε ο Χίτλερ στο βιβλίο του «Ο Αγών μου».

Επίσης, κατηγορούν τους Εβραίους ότι ξεκίνησαν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να καταστρέψουν το ισλαμικό χαλιφάτο. Μόνο που τότε χαλίφης ήταν ο Τούρκος σουλτάνος και η Τουρκία, επιτέθηκε απρόκλητα στη Ρωσία και έτσι εισήλθε στη σύρραξη. Φυσικά οι Εβραίοι ξεκίνησαν για τη Χαμάς – και όχι μόνο δυστυχώς – και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, άσχετα αν ο φίλος τους, ο Χίτλερ τον ξεκίνησε, παρά τις άθλιες υποχωρήσεις των δυτικών δυνάμεων στις απαιτήσεις του.

Διαβάζοντας το καταστατικό της Χαμάς είναι σαν να βλέπει κανείς την προπαγανδιστική ταινία το Γκέμπελς «Ο αιώνιος Εβραίος». Πρόκειται για την απόλυτη ταύτιση. Με λίγα λόγια οι Εβραίοι, για τη Χαμάς, και αρκετούς άλλους, εξίσου ανόητους, φταίνε για ότι κακό έχει συμβεί στην ανθρωπότητα από την εποχή των Σπηλαίων και έπειτα.

Ίσως λοιπόν πριν χαρακτηρίσουν κάποιοι τη Χαμάς ως ένα είδος «Φιλικής Εταιρείας» που αγωνίζεται για ελευθερία, να μελετήσουν λίγο καλύτερα την ιστορία της και να ανατρέξουν στα ίδια τα γραφόμενα της εξτρεμιστικής οργάνωσης.

Γράφει ο Μ. Ν. Χειλαδάκης
Μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες του Ισλάμ είναι οι πολύ στενές μέχρι και αδελφικές σχέσεις που είχε αναπτύξει με τον Χίτλερ και τον Ναζισμό.

Είναι μια σελίδα που σκόπιμα θέλουν να ξεπερνούν οι σύγχρονοι ισλαμιστές αλλά είναι μια ιστορική αλήθεια.

Ο μεγάλος μουφτής της Ιερουσαλήμ που συναντήθηκε με τον Χίτλερ το 1941, ήταν ο πιο ένθερμος οπαδός του Ναζισμού.

Ο ίδιος ο Σάχης της Περσίας, Ρεζά Παχλεβί ήταν φιλοναζιστής και γι’ αυτό είχε αλλάξει την ονομασία του κράτους του από Περσία σε Ιράν που σημαίνει, «Η Χώρα των Αρίων», ταυτιζόμενος με την ναζιστική ιδεολογία.

Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε στηρίξει την φιλοδοξία του να κυριαρχήσει παγκοσμίως και στην στήριξη του Ισλάμ. Ακόμα και σήμερα οι ιδέες του Χίτλερ έχουν μεγάλη πέραση στον ισλαμικό κόσμο.

Το γνωστό βιβλίο του Χίτλερ «Ο Άγων μου» είναι πάντα μπεστσέλερ στις μουσουλμανικές χώρες. Μάλιστα πολλοί μουσουλμάνοι θεολόγοι παραλληλίζουν τα λόγια του Προφήτη Μωάμεθ από το Κοράνι με τις εξαγγελίες του Χίτλερ

«Όταν προκύπτει ευκαιρία σκότωνε τους απίστους όποτε τους πιάνεις»
Κοράνι, Σουρά 5 στίχος 5

Είναι χαρακτηριστικό πως οι μεγαλύτερες ένοπλες ισλαμικές οργανώσεις σήμερα χαιρετούν χιτλερικά.

Ο ναζισμός είναι η ιδεολογία που πάντα ενέπνεε τον τουρκικό δολοφονικό εθνικισμό.

Ο χριστιανισμός ήταν στο στόχαστρο του Χίτλερ όπως και σήμερα στο στόχαστρο του Ισλάμ, όπως διδάσκει το Κοράνι για τους απίστους.

Το «φίδι» του Ισλάμ έχει πια εγκατασταθεί στην καρδιά της Ευρώπης και είναι έτοιμο να δηλητηριάσει και να εξοντώσει ότι έχει απομείνει ότι δεν κατάφερε τότε ο Αδόλφος Χίτλερ.

Ο νομισματικός ανταγωνισμός ΗΠΑ-Γερμανίας και η Ελλάδα

«Μια νέα και αξιόπιστη χρηματοοικονομική αρχιτεκτονική που επιδιώκεται προς το συμφέρον όλων των λαών και των κρατών που συμμετέχουν στην παγκόσμια οικονομία θα δημιουργούσε σημαντικές διαφωνίες με τις ΗΠΑ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ορίσει τα δικά της συμφέροντα και θα πρέπει να αναπτύξει δικά της εργαλεία για την εκπροσώπηση και την υποστήριξή τους. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ευρώ αποτελούν σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση»

Χέλμουτ Σμιτ, Η Αυτοδυναμία της Ευρώπης (Προοπτικές για τον 21ο Αιώνα), 2000

Από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008, οι ΗΠΑ είχαν την αδιαφιλονίκητη πρωτοκαθεδρία στο δυτικό μπλοκ. Αρχικά, ανέλαβαν μέσω του σχεδίου Μάρσαλ την εκβιομηχάνιση και την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων από τον πόλεμο συμμάχων τους, μεταξύ αυτών και των πάλαι ποτέ εχθρών τους (Δυτικής Γερμανίας και Ιαπωνίας) που λόγω του ψυχρού πολέμου, είχαν αναβαθμιστεί κι αυτοί στο στάτους του συμμάχου. 

Κατόπιν, στα πλαίσια του συμφώνου του Bretton Woods, επένδυαν τα εμπορικά τους πλεονάσματα στις σύμμαχες χώρες κι ο παγκόσμιος καπιταλισμός διένυε μια φάση αξιοσημείωτης ανάπτυξης, εν τούτοις συγκρατημένης, λόγω των σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών και την καθιέρωση του δολαρίου ως το βασικό παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, προσδεδεμένο και άμεσα μετατρέψιμο σε χρυσό, όπως όριζε το σύμφωνο.

Ο John Maynard Keynes απευθύνεται στη συνδιάσκεψη του  Bretton Woods , όπου και ιδρύθηκε το Διεθνές Νομισματικό Ταμειο.

Στις αρχές, ωστόσο, της δεκαετίας του ’70 και λόγω των ολοένα και αυξανόμενων κοινωνικών και στρατιωτικών δαπανών από πλευράς των κυβερνήσεων της υπερδύναμης, αλλά κυρίως λόγω του πολέμου στο Βιετνάμ, η αμερικάνικη οικονομία είχε καταστεί ελλειμματική· τα αποθέματα των ΗΠΑ σε χρυσό επ’ ουδενί αντιστοιχούσαν στα δολάρια που κατείχαν ως σκληρό συνάλλαγμα οι διάφορες χώρες της δύσης και κατά συνέπεια, το σύμφωνο Bretton Woods είχε πάψει πια να εξυπηρετεί κάποια σκοπιμότητα. 

Έτσι, προς μεγάλη οργή και απογοήτευση των δυτικών συμμάχων των ΗΠΑ, τον Αύγουστο του 1971 η κατάργηση της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό -παρότι ίσχυε ήδη de facto- ανακοινώθηκε και επίσημα πια δια στόματος… Ρίτσαρντ Νίξον. 

Οι δε σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες καταργήθηκαν εκ των πραγμάτων κι αυτές. Παρόλα αυτά, οι ΗΠΑ συνέχισαν να είναι η ηγέτιδα δύναμη στο δυτικό μπλοκ και το νόμισμα τους το παγκόσμιο αποθεματικό, με αντίστροφο όμως πια ρόλο: έχοντας η κυβέρνηση Νίξον συμφωνήσει με τη Σαουδική Αραβία και κατόπιν και με τις υπόλοιπες χώρες-μέλη του Οργανισμού Εξαγωγικών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών (Organization of the Petroleum Exporting Countries ή OPEC) τη σύνδεση του δολαρίου με το πετρέλαιο, πράγμα που σήμαινε ότι οποιαδήποτε χώρα ή εταιρία ήθελε να προβεί σε αγορά πετρέλαιου από χώρα του OPEC ήταν υποχρεωμένη να μετατρέψει πρώτα το νόμισμά της σε δολάρια, η αμερικάνικη οικονομία άρχισε να διαχέει τα ελλείμματά της στις 4 γωνιές του πλανήτη μέσω της συνεχούς έκδοσης… πετροδολαρίων.

 Παράλληλα, λόγω της νεοφιλελεύθερης αναπροσαρμογής της αμερικάνικης οικονομίας τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80, οπότε μέσω της συμπίεσης των μισθών οι αμερικάνικες εταιρείες έγιναν περισσότερο ανταγωνιστικές, αλλά και εξαιτίας της απότομης ανόδου των επιτοκίων που αποφάσισε ο τότε πρόεδρος της FED Πωλ Βόλκερ, τα κέρδη των απανταχού πετρελαϊκών -και όχι μόνο- εταιρειών συνέρεαν στο χρηματιστήριο της Wall Street, με αποτέλεσμα η οικονομία των ΗΠΑ όχι μόνο να μην αντιμετωπίζει υψηλό πληθωρισμό ή ύφεση, αλλά και να κατακλύζεται διαρκώς από τεράστιες ροές κεφαλαίων. 

Με βάση τις νέες αυτές χρηματοροές, η κυβέρνηση Ρήγκαν μπόρεσε να χρηματοδοτήσει την ξέφρενη κούρσα των εξοπλισμών και να γονατίσει την Σοβιετική Ένωση οικονομικά, και αυτή η αδυναμία της τελευταίας να ανταγωνιστεί στρατιωτικά τις ΗΠΑ ήταν και ο βασικός λόγος ο οποίος οδήγησε εν τέλει στην πτώση της.

Ρίτσαρντ Νίξον και βασιλιάς Φείζαλ της Σαουδικής Αραβίας

Στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο που αναδύθηκε από τη διάλυση του ανατολικού μπλοκ και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, οι ΗΠΑ έμοιαζαν οικονομικά και γεωπολιτικά ανίκητες. Η Ρωσία, ήδη από σοβιετικής εποχής, έχοντας ανάγκη σκληρού συναλλάγματος, εξήγαγε πετρέλαιο και πρώτες ύλες σε δολάρια, η δε Κίνα, που είχε εκκινήσει μια κολοσσιαία διαδικασία φιλελευθεροποίησης της οικονομίας της, όχι μόνο δεν αμφισβητούσε τη σύνδεση του δολαρίου με το πετρέλαιο, αλλά εκμεταλλευόμενη κιόλας αυτή τη σύνδεση, αγόραζε σωρηδόν ομόλογα του αμερικάνικου δημοσίου (αμερικάνικο χρέος δηλαδή) τα οποία εξαργυρώνονταν με… φρεσκοτυπωμένα δολάρια που χρησιμοποιούσε κατόπιν για την αγορά πετρελαίου και λοιπών πρώτων υλών από τον υπόλοιπο κόσμο. 

Όλα φάνταζαν ιδανικά για τη μοναδική πλέον υπερδύναμη, μέχρι που στο κατώφλι του 21ου αιώνα, ένας νέος και πολύ πιο επικίνδυνος αντίπαλος έκανε την εμφάνισή του: η Γερμανία…

Είναι σίγουρα χωρίς ιστορικό προηγούμενο το φαινόμενο μιας χώρας-προτεκτοράτου, όπως ήταν η Δυτική Γερμανία για τις ΗΠΑ μεταπολεμικά μέχρι και τη λήξη του ψυχρού πολέμου, που επειδή αποτελούσε σύνορο του δυτικού μπλοκ με το ανατολικό, όχι μόνο της διαγράφτηκαν τα χρέη και αμνηστεύτηκαν τα εγκλήματά της (καθώς σοβαρή προσπάθεια αποναζιστικοποίησής της από τους Συμμάχους ουδέποτε έγινε, σε αντίθεση με την πλήρη κάθαρση που συντελέστηκε στην Ανατολική Γερμανία), όχι μόνο δαπανήθηκαν τεράστια κεφάλαια για την ανοικοδόμηση και την εκ νέου εκβιομηχάνισή της, όχι μόνο επιλέχθηκε το νόμισμά της, το μάρκο, ως «μαξιλάρι» του δολαρίου στην Ευρώπη, αλλά στο τέλος κιόλας η οικονομική ισχύς της χώρας αυτής εκτοξεύθηκε κατακόρυφα και απειλεί άμεσα όχι μόνο την πρωτοκαθεδρία αλλά σε τελική ανάλυση και την ίδια την οικονομική επιβίωση του πάλαι ποτέ προστάτη της.

Πώς έγινε όμως αυτή η «αναβάθμιση» της Γερμανίας από χώρα-προτεκτοράτο των ΗΠΑ σε βασικό οικονομικό ανταγωνιστή τους; 

Αναμφισβήτητα, προέκυψε μέσα από τη δημιουργία της ΕΕ και δι’ αυτής της ευρωζώνης και με τη συνδρομή της γεωπολιτικής και διπλωματικής ισχύος της Γαλλίας. Η τελευταία, αν και σύμμαχος των ΗΠΑ στο δυτικό μπλοκ καθ’ όλη τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου και αργότερα, βρισκόταν σε σχέση άλλοτε υπογείου και άλλοτε ανοιχτού ανταγωνισμού με την υπερδύναμη, με αποκορύφωμα του ανταγωνισμού αυτού την προσωρινή γαλλική αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και το άνοιγμα στην Σοβιετική Ένωση στα μέσα της δεκαετίας του ’60 επί προεδρίας Σαρλ Ντε Γκωλ. 

Ωστόσο, οι ΗΠΑ, μιας και ο μείζον ανταγωνιστής τους στη σκακιέρα του ψυχρού πολέμου ήταν η ΕΣΣΔ (και κατόπιν η Ρωσία), αποτελούσαν έναν από τους βασικούς παράγοντες που, προκειμένου να δημιουργήσουν ένα συμπαγές ευρωπαϊκό ανάχωμα στο ανατολικό μπλοκ, πίεζαν προς την κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Από πλευράς τους, Γερμανία και Γαλλία είχαν ήδη από τη δεκαετία του ’50 τους δικούς τους λόγους για να επιδιώξουν τη μεταξύ τους οικονομική προσέγγιση· αφενός για να αποτρέψουν τις μελλοντικές συγκρούσεις τους μιας και οι μνήμες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν νωπές, αφετέρου, όπως είχε πει ο ίδιος ο Κόνραντ Αντενάουερ, ο πρώτος καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας μετά τον πόλεμο, «επειδή ήξεραν ότι δεν θα γινόντουσαν ποτέ δυνάμεις συγκρίσιμες με τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ παρά μόνο μέσα από μια Ενωμένη Ευρώπη».

Προπάτορας της σημερινής ΕΕ ήταν η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) η οποία ιδρύθηκε το 1951 και στην οποία συμμετείχαν 6 χώρες της Δυτικής Ευρώπης: η Γαλλία, η Δυτική Γερμανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο. Η ΕΚΑΧ, που αποτελούσε μια κοινή ευρωπαϊκή αγορά για τον άνθρακα και το χάλυβα, επεκτάθηκε και στα υπόλοιπα αγαθά και υπηρεσίες μέσω της αναβάθμισής της σε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) το 1957.

Κοινή Αγορά; Σύμφωνοι αλλά μεταξύ μας

Παρά την πρόοδο που είχε γίνει, η νομισματική ενοποίηση «σκόνταφτε» έκτοτε συνέχεια στις διαφορετικές θεωρήσεις -και σε τελική ανάλυση στα διαφορετικά συμφέροντα και πολιτικές- εκ μέρους των Γάλλων και των Γερμανών. Όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, έτσι και τη δεκαετία του ’60, του ’70 και του ’80, η παραδοσιακά πλεονασματική Γερμανία και ιδίως η πανίσχυρη θεσμικά κεντρικής της τράπεζα, η Bundesbank, αγωνίζονταν σκληρά για να μην τεθούν υπό γαλλικό πολιτικό έλεγχο, απ’ την άλλη δε, η παραδοσιακά ελλειμματική Γαλλία αρνούνταν να πειθαρχήσει στη σφιχτή νομισματική πολιτική της Γερμανίας ως προϋπόθεση για τη μεταξύ τους σύγκλιση.

Στην πορεία η ΕΟΚ διευρύνθηκε και με άλλες χώρες, όπως τη Μ. Βρετανία, την Ισπανία και την Ελλάδα, ωστόσο το «ποιοτικό άλμα» συντελέστηκε με τη λήξη του ψυχρού πολέμου και τη διάλυση του ανατολικού μπλοκ, οπότε και ελλείψει πια οποιασδήποτε άλλης εναλλακτικής για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, οι διαδικασίες για την νομισματική και πολιτική ενοποίηση επιταχύνθηκαν. Με τη συνθήκη του Μάαστριχτ που υπογράφτηκε το 1992, η ΕΟΚ αναβαθμίστηκε σε Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), και στην οποία η πανίσχυρη οικονομικά Γερμανία αποτελούσε –και αποτελεί μέχρι σήμερα– το βασικό πυλώνα.

Η εκτόξευση της ισχύος της Γερμανίας είχε συντελεστεί δυο χρόνια νωρίτερα από την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ, με την ένωση της Δυτικής Γερμανίας με την Ανατολική το 1990, ή για την ακρίβεια, την προσάρτηση της Ανατολικής Γερμανίας από τη Δυτική· μια προσάρτηση που διεκπεραιώθηκε από το νυν κυβερνών κόμμα της Γερμανίας, τους Χριστιανοδημοκράτες, που βρίσκονταν και τότε στην εξουσία, με το χειρότερο δυνατό τρόπο για τους Ανατολικογερμανούς: κοινώς επρόκειτο για πλιάτσικο, με την δημόσια περιουσία και τις κρατικές επιχειρήσεις της Ανατολικής Γερμανίας να εκποιούνται για ψίχουλα στο δυτικογερμανικό κεφάλαιο και τους Ανατολικογερμανούς εργαζόμενους (πλέον ανέργους…) να αποτελούν την εφεδρεία φτηνού εργατικού δυναμικού που αυτό είχε ανάγκη.

Ωστόσο, οι ίδιοι Γερμανοί ηγέτες που ενορχήστρωσαν το πλιάτσικο, πολύ γρήγορα κατάλαβαν ότι έπρεπε να καταφύγουν σε μεταβίβαση πόρων από το δυτικό προς το ανατολικό τμήμα της χώρας ώστε να εξασφαλιστεί ότι η ενοποίηση των δύο Γερμανιών θα αποκτούσε σταθερό οικονομικό υπόβαθρο και δεν θα πατούσε στον αέρα. Τα ποσά που απαιτούνταν βέβαια ήταν αστρονομικών διαστάσεων, ωστόσο η γερμανική ομοσπονδιακή τράπεζα, η Bundesbank, υπό τη διοίκηση του Χέλμουτ Σλέσινγκερ και έχοντας μάλιστα επιστρατεύσει για το σκοπό αυτό το γνωστό «γύπα» του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου Τζωρτζ Σόρος, κατάφερε να τα αντλήσει από τις διεθνείς χρηματαγορές διεξάγοντας την περίοδο 1992-1993 τον περίφημο «πόλεμο των επιτοκίων» κατά της βρετανικής στερλίνας και της ιταλικής λιρέτας. Τι έκανε ο Σλέσινκγερ λοιπόν; Πολύ απλά ανέβασε απότομα τα γερμανικά επιτόκια ώστε να συρρεύσουν όλα τα κεφάλαια στη Γερμανία (ό,τι ακριβώς είχε κάνει δηλαδή και ο Βόλκερ στις ΗΠΑ πριν μια εικοσαετία…), με συνέπεια η Ιταλία και η Βρετανία να πεταχτούν έξω από το Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών (ΜΣΙ) της ΕΕ, με τη στερλίνα συγκεκριμένα να υφίσταται πρωτοφανή υποτίμηση κατά 11% και το συνολικό κόστος για τη βρετανική οικονομία να ανέλθει τελικά στα 3,4 δις λίρες! Με αυτόν τον τρόπο, η γερμανική κυβέρνηση κατάφερε να χρηματοδοτήσει το έλλειμμα που είχε προκύψει από την προσάρτηση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.

Ούτε τότε όμως οι ΗΠΑ έδειχναν να ανησυχούν ιδιαίτερα από τη διαρκώς αυξανόμενη οικονομική ισχύ της Γερμανίας. Αντιθέτως, η ΕΕ εξυπηρετούσε σε μεγάλο βαθμό τα γεωστρατηγικά τους σχέδια τους γιατί μέσω αυτής μπορούσαν να εντάξουν τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ στους μηχανισμούς της ελεύθερης αγοράς (και παράλληλα στο ΝΑΤΟ), και μ’ αυτόν τον τρόπο να εξουδετερώσουν την γεωπολιτική και πολιτιστική επιρροή που εξακολουθούσε και μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου να τους ασκεί η Ρωσία, ειδικά στις πιο ανατολικές εξ αυτών. Παράλληλα, ευελπιστούσαν ότι ενδεχόμενη ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα μπορούσε να αποτελέσει όχημα για τον πλήρη εκδυτικισμό της αχανούς αυτής μουσουλμανικής χώρας και το μοντέλο της θα αποτελούσε πρότυπο για τις υπόλοιπες μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής, οπότε και πίεζαν επίμονα προς αυτή την κατεύθυνση. Εν ολίγοις, θα λέγαμε ότι η Γερμανία, στα πρώτα χρόνια μετά την ενοποίησή της, συνεργαζόταν κατά κύριο λόγο αρμονικά με τις ΗΠΑ· οι πόλεμοι στη Γιουγκοσλαβία το επιβεβαιώνουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Επίσης, οι περισσότερες χώρες της ΕΕ ανήκαν και στο ΝΑΤΟ, οπότε οι ΗΠΑ τις διατηρούσαν υπό το γεωπολιτικό τους έλεγχο μέσω της εν λόγω συμμαχίας, ακόμα και την ίδια τη Γερμανία, που δεν της επιτρεπόταν παρά να διαθέτει περιορισμένο στρατό και στο έδαφος της οποίας, από την εποχή του ψυχρού πολέμου μέχρι και σήμερα, εδράζουν αμερικάνικες στρατιωτικές βάσεις… Ο βασικός λοιπόν ευρωπαίος αντίπαλος εντός ΝΑΤΟ για τις ΗΠΑ παρέμενε αναμφισβήτητα η Γαλλία, εξ ου και η προνομιακή αντιμετώπιση της Γερμανίας από τις πρώτες.

Η αλλαγή της οπτικής εκ μέρους των ΗΠΑ για τη Γερμανία προέκυψε σχεδόν ταυτόχρονα με τη δημιουργία της ευρωζώνης το 1999. Επίκεντρο της αλλαγής δεν είναι άλλο από τις λυσσαλέες προσπάθειες της γερμανικής ελίτ μέσω της αποπληθωριστικής πολιτικής της να εκτοπίσει το δολάριο από βασικό παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα και να το αντικαταστήσει με το ευρώ· να καθιερώσει δηλαδή το σκληρό ευρώ στη θέση του δολαρίου ως μέσο για τις διεθνείς πετρελαϊκές συναλλαγές, και ως εκ τούτου να συγκεντρώνει για λογαριασμό της τις τεράστιες χρηματοροές των διεθνών επενδυτών αντί αυτές να καταλήγουν στη Wall Street.

Με την προσπάθεια της Γερμανίας να καταστήσει το ευρώ το νέο παγκόσμιο αποθεματικό συντάχθηκε αρχικά και η Γαλλία· οι δύο χώρες, αφού συγκρούστηκαν επανειλημμένα μέχρι να καταλήξουν με εκατέρωθεν συμβιβασμούς στην νομισματική ενοποίηση, έκαναν τον εξής επιμερισμό καθηκόντων στη νέα ευρωπαϊκή υπερδύναμη: η Γαλλία θα συνεισέφερε με τη στρατιωτική της ισχύ και τη γεωπολιτική της επιρροή και η Γερμανία με την πανίσχυρη οικονομία της. Στην ουσία βέβαια, καμία από τις δύο δεν ήθελε να μοιραστεί την ηγεσία στην ΕΕ με την άλλη· η μεν Γαλλία πίστευε ότι λόγω της στρατιωτικής και γεωπολιτικής της ισχύος θα ετίθετο αυτοδικαίως επικεφαλής, η δε Γερμανία είχε την πεποίθηση ότι θα μπορούσε να τιθασεύσει τη Γαλλία με όχημα και μόνο την οικονομική της παντοδυναμία – τελικά πραγματοποιήθηκε το δεύτερο….

Η ευρωατλαντική νομισματική αντιπαράθεση ξετυλίχθηκε σε δύο διαφορετικές ποιοτικά φάσεις: η πρώτη έλαβε χώρα από τη δημιουργία του ευρώ μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2008, η οποία πρακτικά ταυτίστηκε με την διακυβέρνηση των ΗΠΑ από τους νεοσυντηρητικούς του Τζωρτζ Μπους του νεώτερου, και την δεύτερη από το ξέσπασμα της κρίσης μέχρι σήμερα, υπό τη διακυβέρνηση από τους Δημοκρατικούς του Μπάρακ Ομπάμα.

Στην πρώτη, προ κρίσης, φάση της αντιπαράθεσης, η αμφισβήτηση του δολαρίου ως παγκόσμιο αποθεματικό και η αντικατάστασή του με το ευρώ προήλθαν κυρίως από συγκεκριμένα, μη φιλικά προσκείμενα στις ΗΠΑ κράτη του OPEC: το Ιράκ, το Ιράν (ανήκοντα στον κατά Μπους «άξονα του κακού») και τη Βενεζουέλα. Η εχθρότητα με την οποία αντιμετώπιζε τις χώρες αυτές η αμερικάνικη ηγεσία ήταν παροιμιώδης και εκδηλωνόταν ως εμπάργκο και απειλή χρήσης βίας ή ακόμα και κανονική στρατιωτική εισβολή, ενώ εξίσου πρωτοφανής ήταν η ξεχωριστή αντιμετώπιση που έχαιραν τα «νομιμόφρονα» κράτη-μέλη του OPEC τα οποία σέβονταν τη σύνδεση με το δολάριο, όπως η Σαουδική Αραβία και οι λοιπές θεοκρατίες του Περσικού Κόλπου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της συμπεριφοράς εκ μέρους της κυβέρνησης Μπους ήταν η στάση της τελευταίας αμέσως μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου το 2001: ενώ οι 15 από τους 19 αεροπειρατές ήταν Σαουδάραβες υπήκοοι, ενώ όλα τα στοιχεία έδειχναν ξεκάθαρα ότι οι επιθέσεις είχαν χρηματοδοτηθεί από Σαουδάραβες σεΐχηδες, ενώ η μετέπειτα έρευνα των αμερικάνικων αρχών επιβεβαίωσε τις αρχικές υποψίες ότι υπήρξε ενεργός συμμετοχή στελεχών των μυστικών υπηρεσιών της Σαουδικής Αραβίας στην οργάνωση των επιθέσεων, η αμερικάνικη ηγεσία όχι μόνο πρόλαβε να φυγαδεύσει πίσω στη χώρα τους τα μέλη της σαουδαραβικής βασιλικής οικογένειας που βρίσκονταν στις ΗΠΑ αλλά έσπευσε κιόλας να κατηγορήσει το… Ιράκ ως υπεύθυνο για τις επιθέσεις! Η πολυπόθητη για την αμερικάνικη ελίτ εισβολή στο Ιράκ πραγματοποιήθηκε τελικά δύο χρόνια αργότερα, το 2003, με αστείες προφάσεις (τα… όπλα μαζικής καταστροφής που υποτίθεται κατείχε ο Σαντάμ Χουσεΐν), και για ευνόητους λόγους, χωρίς τη συνδρομή της Γαλλίας και της Γερμανίας…

Βαγδάτη

Με τη σειρά της, η δεύτερη φάση της αντιπαράθεσης, από το ξέσπασμα της κρίσης του 2008 κι έπειτα, χαρακτηρίστηκε από τις επίμονες προσπάθειες της κυβέρνησης Ομπάμα να αναχαιτίσει την κατάρρευση του αμερικάνικου χρηματοπιστωτικού συστήματος υπερπληθωρίζοντας το δολάριο (τυπώνοντας δηλαδή πολύ παραπανίσιο χρήμα) και διαγράφοντας με αυτόν τον τρόπο τα τραπεζικά χρέη, αλλά θέτοντας έτσι εν αμφιβόλω την αξιοπιστία του αμερικάνικου νομίσματος ως παγκόσμιο αποθεματικό. Είναι δεδομένο ότι αν το δολάριο δεν αποτελούσε το βασικό αποθεματικό νόμισμα ανά την υφήλιο και δεν χρησιμοποιούνταν ως μέσο για τις διεθνείς πετρελαϊκές συναλλαγές, ώστε μ’ αυτόν τον τρόπο οι ΗΠΑ να φορτώνουν τα ελλείμματά τους στις πλάτες των χωρών με τις οποίες συναλλάσσονται, η πολιτική Ομπάμα θα προκαλούσε στην αμερικάνικη οικονομία πληθωρισμό… Βαϊμάρης και η κατάρρευσή τους ως υπερδύναμη θα είχε πραγματοποιηθεί προ πολλού. Ακόμα όμως κι έτσι, με την οικονομία των ΗΠΑ να διασφαλίζεται λόγω του προαναφερθέντος στάτους του δολαρίου, τα πράγματα εξακολουθούν να είναι επίφοβα για την υπερδύναμη· πετρελαιοπαραγωγές χώρες και εταιρείες αλλά και διεθνείς επενδυτικοί όμιλοι που διαχειρίζονται τα κεφαλαιοποιημένα κέρδη των προαναφερθέντων πετρελαϊκών εταιριών και λοιπών βιομηχανικών κολοσσών, βλέποντας το δολάριο να πληθωρίζεται διαρκώς, καλοβλέπουν όλο και περισσότερο την επένδυση σε κάποιο εναλλακτικό, μη πληθωρίσιμο, νόμισμα. Δίχως αμφιβολία, το μόνο νόμισμα που έχει τις προϋποθέσεις να ανταγωνιστεί το δολάριο στη διεθνή νομισματική αρένα είναι το ευρώ, ένα νόμισμα που γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό (αν και δεν ομολογείται δημόσια…) η… γερμανοκινούμενη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) διατηρεί γενικά αποπληθωρισμένο, με ολέθρια συνέπεια για τις χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης όπως η Ελλάδα, από το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης κι έπειτα, να μαστίζονται από πολύχρονη λιτότητα και ύφεση. Πλέον η αμφισβήτηση του στάτους του δολαρίου δεν προέρχεται μόνο από τον «άξονα του κακού», ούτε η λαβωμένη οικονομία των ΗΠΑ επιτρέπει στις τελευταίες να εξαπολύσουν στρατιωτική επέμβαση κατά του όποιου αμφισβητία. Εξαίρεση αποτελεί η σύντομη χρονικά εισβολή στη Λιβύη το 2011 και η ανατροπή του Καντάφι (που βέβαια δεν πουλούσε πετρέλαιο σε ευρώ, αλλά σε λιβυκά δηνάρια) με τη συμμετοχή, για τους δικούς της λόγους, της Γαλλίας, η οποία είχε προ πολλού πάψει να συμπλέει με τις γερμανικές ηγεμονικές βλέψεις στο νομισματικό πεδίο, και χωρίς φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο, τη συνδρομή της Γερμανίας.

Μιας και η νομισματική αντιπαράθεση δύο χωρών μεταφράζεται σχεδόν πάντα και ως γεωπολιτική, είναι λογικό η αμφισβήτηση του δολαρίου να έχει προέλθει πρωτίστως από την πλευρά της Ρωσίας. Οι συμφωνίες της Ρωσίας με την Κίνα το 2013 για πωλήσεις πετρελαίου απευθείας σε γουάν όπως και οι κινήσεις από πλευράς Gazprom να αντικαταστήσει το δολάριο με ευρώ στις πετρελαϊκές συναλλαγές του με τις χώρες της ΕΕ, όπως ήταν λογικό, αποτέλεσαν κόκκινο πανί για τις ΗΠΑ και οι οποίες φυσικά δεν κάθισαν με σταυρωμένα χέρια: από τα τέλη του 2014 ενορχήστρωσαν από κοινού με τη Σαουδική Αραβία την απότομη πτώση των τιμών του πετρελαίου πράγμα που βύθισε τη Ρωσία σε βαθιά ύφεση, μιας και το μεγαλύτερο μέρος του ΑΕΠ της βασίζεται στις πετρελαϊκές εξαγωγές.

Όμως ακόμα πιο σημαντική κι από αυτή την εξέλιξη είναι μία άλλη, που έλαβε χώρα τον Ιανουάριο του 2013: σε μια κίνηση που τις προηγούμενες δεκαετίες φάνταζε αδιανόητη, ο μεγαλύτερος διεθνής επενδυτικός όμιλος ονόματι Pacific Investment Management Company (PIMCO), ο οποίος διαχειρίζεται ως επί το πλείστον σαουδαραβικά και καταριανά κεφάλαια, κάλεσε δια στόματος του επικεφαλής του, Μπιλ Γκρος, τους απανταχού επενδυτές να ξεφορτωθούν όσα δολάρια κατείχαν και να τα αντικαταστήσουν με ευρώ και χρυσό! Ο ίδιος όμιλος, βέβαια, δυο μήνες μετά, όταν η γερμανική κυβέρνηση προέβη σε κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων στην Κύπρο παραβιάζοντας τις ίδιες τις αρχές του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και συγκλονίζοντας τις διεθνείς κεφαλαγορές, έκανε στροφή 180 μοιρών, ανακοινώνοντας ότι το ευρώ απέχει παρασάγγας από το να θεωρηθεί ιδανικό παγκόσμιο αποθεματικό· ωστόσο, η έστω και… δίμηνη στήριξη του ομίλου στο ευρώ έναντι του δολαρίου είναι ενδεικτική του μεγέθους της απειλής που αποτελεί το ευρωπαϊκό νόμισμα για τις ΗΠΑ.

Στο περιθώριο του άγριου αυτού νομισματικού ανταγωνισμού ΗΠΑ και ΕΕ, έλαβε επίσης χώρα τα τελευταία χρόνια και η διεξαγωγή διαπραγματεύσεων μεταξύ αυτών για τη Διατλαντική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (Transatlantic Trade and Investment Partnership ή TTIP), η οποία προβλέπει τη δημιουργία μιας ευρωατλαντικής ζώνης ελεύθερου εμπορίου. Επιμέρους παράμετροι της TTIP που απαλλάσσουν τους επενδύοντες πολυεθνικούς ομίλους από οποιαδήποτε ευθύνη έχουν προκαλέσει ιδιαίτερη ανησυχία ανάμεσα, όχι μόνο σε ακτιβιστές αλλά και σε επίσημους φορείς, ακόμα και κυβερνήσεις στην Ευρώπη, σε σημείο που να αναρωτιέται κανείς τι συμφέρον εξυπηρετεί για την ΕΕ μια τέτοια συμφωνία. Η απάντηση, ωστόσο, δεν είναι δύσκολη και συνοψίζεται στο ότι η TTIP προβλέπεται να παίξει στην αμερικανογερμανική διαμάχη αντίστοιχο ρόλο με αυτόν που έπαιξε η ΕΟΚ στη γαλλογερμανική. Όπως εξηγήσαμε παραπάνω, εντός της ΕΟΚ Γαλλία και Γερμανίας είχαν αρχικά ενώσει τις δυνάμεις τους με απώτερο όμως σκοπό η μία να κυριαρχήσει και να θέσει υπό τον έλεγχό της την άλλη, πράγμα που και έγινε τελικά, με τη Γερμανία να επικρατεί κατά κράτος επί της Γαλλίας χάρις στην οικονομική της παντοδυναμία. Κάτι ανάλογο θέλει να πετύχει λοιπόν και σήμερα η -μεταμφιεσμένη σε ΕΕ πια- Γερμανία εις βάρος των ΗΠΑ μέσω της TTIP· περιμένει δηλαδή το στραβοπάτημα του δολαρίου που θα το αποκαθηλώσει από το βάθρο του παγκόσμιου αποθεματικού και θα το αντικαταστήσει με το ευρώ, και δι’ αυτής της θεμελιακής αλλαγής, την υπαγωγή της αμερικάνικης στρατιωτικής υπερδύναμης στον έλεγχό της. Φυσικά, το ίδιο ακριβώς μεθοδεύουν και οι ΗΠΑ από την πλευρά τους, να διαλύσουν δηλαδή την ευρωζώνη και μέσω της TTIP ύστερα, να κυριαρχήσουν ολοκληρωτικά στη γηραιά ήπειρο.

Τα όπλα που μεταχειρίζονται οι δύο αντίπαλοι στη μεταξύ τους νομισματική σύγκρουση είναι συγκεκριμένα: στρατιωτικές επιθέσεις και πόλεμος στις τιμές του πετρελαίου εκ μέρους των ΗΠΑ κατά πετρελαιοπαραγωγών χωρών που δεν συναλλάσσονται σε δολάρια, σκληρές πολιτικές λιτότητας και ύφεσης στην ευρωζώνη εκ μέρους της Γερμανίας, που διατηρούν το ευρώ αποπληθωρισμένο και το καθιστούν δέλεαρ για μια σειρά από χώρες και επενδυτές. Ωστόσο, το μεγαλύτερο όπλο βρίσκεται στα χέρια των πρώτων, ένα όπλο το οποίο μπορεί να συντρίψει μονομιάς τον αντίπαλό τους αρκεί και μόνο να πυροδοτηθεί, κι αυτό δεν είναι άλλο από τα δημόσια χρέη της περιφέρειας της ευρωζώνης και δη το ελληνικό. 

«Εάν δεχόμασταν εμείς, η Ελλάδα ή οποιοσδήποτε άλλος ότι η Ελλάδα μπορεί να αποχωρήσει από τον χώρο αλληλεγγύης και ευημερίας που ονομάζεται ευρωζώνη, θα θέταμε τον εαυτό μας σε κίνδυνο καθώς πολλοί, ιδίως στον αγγλοσαξονικό κόσμο, θα προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να αποδομήσουν την ευρωζώνη κομμάτι-κομμάτι»
Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, ομιλία στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λέουβεν του Βέλγιου, 6/5/2015

Στις 6 Μαΐου του 2010, μια 8ετία σχεδόν μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, τόσο το δημόσιο έλλειμμα όσο και το χρέος είχαν εκτροχιαστεί ενώ παράλληλα τα επιτόκια δανεισμού είχαν εκτοξευθεί κατακόρυφα, με συνέπεια την προσφυγή της χώρας στο «μηχανισμό στήριξης» της Τρόικα, απαρτιζόμενη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), και τα μνημόνια που αυτή επέβαλε.

Τα αποτελέσματα των μνημονίων στην ελληνική οικονομία είναι τοις πάσι γνωστά: ραγδαία εσωτερική υποτίμηση, ύφεση επί 5 συναπτά έτη, εκτόξευση της ανεργίας και της υποαπασχόλησης. Λιγότερο γνωστά είναι όμως τα οφέλη των μνημονίων για την υπόλοιπη ζώνη του ευρώ. Δεν είναι μόνο τα άμεσα οφέλη των ισχυρών χωρών της ευρωζώνης και δη της Γερμανίας από την προσέλκυση αγοραστών για τα ομόλογά τους, ούτε τα κέρδη από τη διαφορά του χαμηλού επιτοκίου με το οποίο δανείζονται οι χώρες από τις αγορές (αρνητικό στην περίπτωση της Γερμανίας) από αυτό με το οποίο επαναδανείζουν την Ελλάδα. Είναι πρωτίστως ότι η σφιχτή δημοσιονομική πολιτική που εκπορεύεται από τα μνημόνια εξασφαλίζει αφενός τη συμπίεση της εργατικής δύναμης των Ελλήνων εργαζομένων και τη συνακόλουθη μετατροπή της χώρας σε ζωτικό χρόνο (lebensraum) της Γερμανίας, ώστε η τελευταία να είναι δυνητικά σε θέση να αποκτήσει την κινεζικού τύπου ενδοχώρα που τόσο έχει ανάγκη προκειμένου να ανταγωνιστεί την Κίνα και τις λοιπές αναπτυσσόμενες οικονομίες· αφετέρου κρατάει αποπληθωρισμένο το ευρώ και μ’ αυτόν τον τρόπο υπονομεύει το -ένεκα της πολιτικής Ομπάμα- υπερπληθωρισμένο δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό.

Θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς, δοσμένης της σκληρής αμερικανογερμανικής νομισματικής αντιπαράθεσης για την οποία έγινε εκτενής αναφορά στο προηγούμενο μέρος, για ποιο λόγο το ΔΝΤ, που ως επί το πλείστον εκφράζει τα συμφέροντα των ΗΠΑ και χειραγωγείται από αυτές, δέχτηκε να συμμετάσχει στο μηχανισμό στήριξης βοηθώντας τη Γερμανία να πετύχει τους στόχους της εις βάρος των ίδιων των αμερικάνικων συμφερόντων, αλλά και για ποιο λόγο έγινε δεκτό στη μηχανισμό στήριξης από την ίδια τη Γερμανία. Η απάντηση στο διπλό αυτό ερώτημα δεν είναι δύσκολη: οι μεν Ευρωπαίοι, μιας και τα χρήματα που ήταν διατεθειμένοι να δώσουν στην Ελλάδα (είτε με τη μορφή απλών εγγυήσεων είτε επαναδανείζοντας μέρος αυτών που είχαν δανειστεί οι ίδιοι με χαμηλότερο επιτόκιο) δεν επαρκούσαν, χρειάζονταν τη συνδρομή του ΔΝΤ (και τα… τυπωμένα πληθωριστικά του δολάρια), οι δε ΗΠΑ πέτυχαν να μπουν συνέταιροι στα του οίκου της ευρωζώνης, με σκοπό να υπονομεύουν διαρκώς την τελευταία εκ των έσω και να της δώσουν τη χαριστική βολή όταν προκύψουν οι κατάλληλες συνθήκες· η επιμονή του ΔΝΤ για κούρεμα του ελληνικού χρέους εντάσσεται χωρίς αμφιβολία στην αμερικάνικη στρατηγική για διάλυση της ευρωζώνης.

Η στρατηγική των ευρωπαίων δανειστών, από την άλλη, σε σχέση με την Ελλάδα, είναι η συνέχιση της ίδιας αντιαναπτυξιακής πολιτικής που συντρίβει την εγχώρια παραγωγή και παράλληλα διατηρεί το ευρώ σκληρό, και φυσικά η σθεναρή άρνηση στα αιτήματα του ΔΝΤ για κούρεμα (*) του ελληνικού χρέους με το «συμβατικό τρόπο», όπως τον χαρακτήρισαν οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι σε δηλώσεις τους.

Ποιος είναι όμως ο «συμβατικός τρόπος» κουρέματος που θέλουν να αποφύγουν πάση θυσία οι χώρες της ευρωζώνης;

Αυτό που εννοούν στην ουσία είναι έναν από τους δύο (ή και τους δύο ταυτόχρονα) ακόλουθους τρόπους: πρώτον, να κουρευτούν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν η ΕΚΤ και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ), δηλαδή να πληθωριστεί το ευρώ· δεύτερον, να κουρευτούν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν τα κράτη της ευρωζώνης, δηλαδή το κόστος του κουρέματος να βαρύνει τους ώμους των Ευρωπαίων πολιτών.

Με τον πρώτο τρόπο, με το κούρεμα δηλαδή του ελληνικού χρέους που κατέχουν οι ΕΚΤ-ΕΤΧΣ, το πληθωρισμένο ευρώ θα καθίστατο πλήρως αναξιόπιστο ως παγκόσμιο αποθεματικό. Είναι επίσης γνωστό ότι οι αντιδράσεις των αγορών λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό ως… αυτοεκπληρούμενες προφητείες· εν προκειμένω, μια απότομη υποτίμηση του ευρώ και μάλιστα μ’ αυτόν τον τρόπο θα έφερνε τον πανικό σε κράτη, εταιρίες και διεθνείς χρηματοπιστωτικούς ομίλους οι οποίοι θα προσπαθούσαν να ξεφορτωθούν άμεσα ό,τι αποθεματικά είχαν σε ευρώ και θα αναζητούσαν ασφαλές επενδυτικό καταφύγιο στο δολάριο, με συνέπεια η αξία του ευρωπαϊκό νομίσματος να κατρακυλήσει ακόμα περισσότερο μέχρι να πιάσει πιάτο και η ευρωζώνη να τιναχτεί κυριολεκτικά στον αέρα.

Με το δεύτερο τρόπο, με το κούρεμα δηλαδή του ελληνικού χρέους που κατέχουν οι χώρες της ευρωζώνης, οι Γερμανοί φορολογούμενοι θα έπρεπε να επωμιστούν αυτοί το κόστος (ενδεικτικά, σε περίπτωση κουρέματος στο σύνολο της αξίας των ελληνικών ομολόγων που κατέχει το γερμανικό δημόσιο, κάθε Γερμανός πολίτης θα καλούνταν να πληρώσει 700 ευρώ!) και νομοτελειακά, η κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ θα ανατρέπονταν από τους ίδιους τους βουλευτές της. Ακόμα όμως κι αν –θεωρητικά μιλώντας– η γερμανική κυβέρνηση προσπαθούσε να πείσει τους πολίτες της περί της αναγκαιότητας διαγραφής του ελληνικού χρέους οργανώνοντας πανεθνική καμπάνια επικαλούμενη τις χρεωστούμενες στην Ελλάδα πολεμικές επανορθώσεις από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το κατοχικό δάνειο, είναι αμφίβολο ότι οι κυβερνήσεις συμμαχικών προς τη Γερμανία κρατών στην ΕΕ θα έκαναν το ίδιο· η πρόσφατη προσφυγική κρίση έδειξε την ανυπαρξία αλληλεγγύης μεταξύ τους ακόμα και για πολύ πιο εύκολα διευθετήσιμα θέματα. Η πολιτική αναταραχή που θα επικρατούσε λοιπόν θα είχε άμεσο αντίκτυπο και στην ίδια την ύπαρξη της ευρωζώνης, με πιθανότερο ενδεχόμενο και σε αυτή την περίπτωση τη διάλυσή της τελευταίας.

Ωστόσο, οι Γερμανοί αξιωματούχοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ελληνικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ έχει αγγίξει πλέον δυσθεώρητα ύψη και ότι προκειμένου να γίνει και πάλι βιώσιμο, χρειάζεται επειγόντως, με έναν μη… «συμβατικό τρόπο», να κουρευτεί ένα μέρος του (επ’ ουδενί όμως… ολόκληρο, γιατί τότε θα έχαναν το βασικό μοχλό πίεσης που διαθέτουν εις βάρος της χώρας μας και δεν θα μπορούσαν να επιβάλλουν τις μνημονιακές πολιτικές τους). Ένα τέτοιο «αντισυμβατικό» κούρεμα έγινε το 2012, οπότε η «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» υπό το Λουκά Παπαδήμο προέβη σε κούρεμα του χρέους που κατείχαν ιδιώτες ομολογιούχοι και ασφαλιστικά ταμεία, ενώ τα ομόλογα που κατείχαν τα κράτη της ευρωζώνης ή η ΕΚΤ, ακόμα κι αν είχαν αγοραστεί σε εξευτελιστική τιμή στη δευτερογενή αγορά, αποπληρώθηκαν στο 100% της αξίας τους! Τότε, το χρέος αλαφρύνθηκε προσωρινά και τα προγράμματα λιτότητας των δανειστών μπόρεσαν να εφαρμοστούν χωρίς τον κίνδυνο κήρυξης χρεωκοπίας από πλευράς του ελληνικού κράτους. Εν τούτοις, όπως ήταν αναμενόμενο, μέσα σε 3 χρόνια το χρέος της χώρας εκτροχιάστηκε και πάλι, και σήμερα, οι Ευρωπαίοι δανειστές πιέζουν προς την κατεύθυνση του bail-in των ελληνικών τραπεζών, του κουρέματος δηλαδή των μετοχών τους σε πρώτη φάση και των καταθέσεων εντός τους σε δεύτερη. Σύμφωνα δε με ένα από τα σενάρια που έχουν διαρρεύσει από τους ίδιους τους δανειστές, το κούρεμα των καταθέσεων δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό της Κύπρου το 2013· αντ’ αυτού, θα αφορά το 30% όλων των καταθέσεων άνω των 8000 ευρώ! Αν γίνουν όντως έτσι τα πράγματα, το δημόσιο χρέος θα καταστεί εκ νέου βιώσιμο για τα επόμενα μερικά χρόνια, μέχρι να τεθεί εκτός ελέγχου και πάλι, οπότε τότε οι δανειστές θα προβούν σε κούρεμα κάποιου άλλου ρευστοποιήσιμου περιουσιακού στοιχείου της χώρας, με πιθανότερο υποψήφιο τα κέρδη από τις πρώτες εξορύξεις υδρογονανθράκων στο ελληνικό θαλάσσιο υπέδαφος που πρόκειται να πραγματοποιηθούν μέσα στην επόμενη πενταετία, όπως είχε αφήσει να εννοηθεί η ίδια Deutsche Bank σε έκθεσή της του 2013…

Όμως οι ΗΠΑ θεωρούν πια πως έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να «τελειώνουν» με την ευρωζώνη και παράλληλα να ακυρώσουν το καθεστώς υποτέλειας που έχουν επιβάλει οι Γερμανοί στη χώρα μας. Μέσω της φιλικής προς αυτές απερχόμενης κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οργάνωσαν μεθοδευμένα χτυπήματα κατά της Γερμανίας, η οποία πλέον βρίσκεται κυριολεκτικά με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο.

Η πρώτη κίνηση των Αμερικανών ήταν να βοηθήσουν την ελληνική κυβέρνηση στη διοργάνωση του δημοψηφίσματος. Όπως μάλιστα αποκάλυψε το Έθνος στις 28/6, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζακ Λιου, ήταν σε συνεχή επικοινωνία 2 βδομάδες πριν το δημοψήφισμα για την πρόταση των δανειστών και συζητούσαν για τα έκτακτα μέτρα στις τράπεζες που θα παίρνονταν εν όψει αυτού. Ο βασικός λόγος δε που έγινε το δημοψήφισμα, πέρα από τις διάφορες εγχώριες σκοπιμότητες που εξυπηρετούσε, αποκαλύφθηκε λίγες βδομάδες μετά: οι Ευρωπαίοι ξόδεψαν κοντά στο 1 τρις ευρώ για τη στήριξη του νομίσματός τους στα διεθνή χρηματιστήρια (το οποίο είχε πάρει την κατιούσα λόγω και μόνο της κήρυξης του δημοψηφίσματος), ποσό που διακρατούσαν για τις δανειακές ανάγκες της Ισπανίας και της Ιταλίας (350 και 650 δις αντίστοιχα) για το 2017! Αυτή ήταν και η αιτία που ο Σόιμπλε είχε χάσει την ψυχραιμία του και εκτέθηκε ανεπανόρθωτα στο παγκόσμιο κοινό με την αποικιοκρατικής λογικής συμπεριφορά του στις διαπραγματεύσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ μια βδομάδα αργότερα.

Η επόμενη κίνηση των ΗΠΑ ήταν να αιφνιδιάσουν δύο φορές μάλιστα τους Ευρωπαίους με ισάριθμες εκθέσεις-βόμβες του ΔΝΤ όπου το ελληνικό χρέος χαρακτηριζόταν ως μη βιώσιμο και απαιτούνταν κούρεμά του. Η μία έκθεση δημοσιοποιήθηκε στις 1/7, 4 μέρες πριν τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, και επισήμαινε τη μη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Όπως καταγγέλθηκε μάλιστα, οι Ευρωπαίοι αντιπρόσωποι στο ΔΝΤ προσπάθησαν να την αποκρύψουν, ενώ σχεδόν αμέσως το Αμερικάνικο Κογκρέσο εξέδωσε επιστολή όπου απειλούσε με… βέτο εκ μέρους των ΗΠΑ στο Ταμείο αν η ΕΕ δεν δείξει ευελιξία για την Ελλάδα! Η άλλη έκθεση διέρρευσε μόλις μία μέρα μετά την σύναψη της συμφωνία στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, στις 14/7, και έθετε ρητά θέμα μη συμμετοχής του Ταμείου στο νέο «πακέτο διάσωσης» αν δεν έχει προηγηθεί κούρεμα ή αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Παράλληλα, ο αγγλοσαξονικός τύπος (και όχι μόνο ο αριστερός) σφυροκοπούσε ανελέητα τους Γερμανούς για τη στυγνή στάση τους στη Σύνοδο Κορυφής διαμορφώνοντας παγκοσμίως μια αντιγερμανική ατμόσφαιρα.

Αν το ΔΝΤ δεν συμμετάσχει τελικά στο 3ο μνημόνιο, οι Ευρωπαίοι καλούνται να καταβάλουν από μόνοι τους τα 86 δις ευρώ του πακέτου -τα οποία μέχρι κι ο ίδιος ο Ντάισελμπλουμ παραδέχτηκε ότι αδυνατούν να αντλήσουν- και μάλιστα για ένα πρόγραμμα που γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι δεν «βγαίνει» χωρίς κούρεμα του χρέους. Όμως, τα 86 δις έχουν δεσμευτεί ρητά από την υπογραφή της συμφωνίας της 15ης Ιουλίου να τα δώσουν, ενώ μάλιστα η εν λόγω απόφαση επικυρώθηκε στη συνέχεια από τα κοινοβούλια των χωρών τους.

Δεν θα είχαν, ωστόσο, οι Ευρωπαίοι δεσμευτεί και στην ουσία αυτοπαγιδευτεί, αν οι ΗΠΑ δεν έπειθαν τον Τσίπρα να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα τη συμφωνία στη Σύνοδο Κορυφής. Προκειμένου δε να το πετύχουν, επιστράτευσαν μέχρι και τον… Μπιλ Κλίντον, ο οποίος, όπως έγινε γνωστό, είχε πριν τη Σύνοδο σχετική τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αλέξη Τσίπρα στην οποία ο πρώην αμερικανός πρόεδρος προέτρεψε τον Έλληνα πρωθυπουργό πώς «ό,τι και να του ζητήσουν, δεν πρέπει να αποχωρήσει από εκείνο το δωμάτιο». Βέβαια, πολλοί αντιλήφθηκαν την προτροπή του Κλίντον ως μέσο πίεσης, ξεχνώντας όμως ότι αν οι Αμερικανοί ήθελαν να πιέσουν, θα το έκαναν μέσω επίσημων δηλώσεων των διπλωματών τους καθώς και μέσω των πανίσχυρων ΜΜΕ τους, όπως τους είχαμε συνηθίσει να κάνουν τις προηγούμενες δεκαετίες για ένα σωρό θέματα, από την τρομοκρατία μέχρι τις αμυντικές δαπάνες· αντ’ αυτού, οι αμερικανοί διπλωμάτες και ο αμερικάνικος τύπος υποστήριξαν και συνεχίζουν να υποστηρίζουν σθεναρά τις ελληνικές θέσεις για το χρέος.

Θα αναρωτηθεί κανείς, βεβαία, ότι αφού οι ΗΠΑ έχουν σχέδιο διάλυσης της ευρωζώνης, γιατί δεν το επισπεύδουν προτρέποντας την Ελλάδα να κηρύξει μονομερή στάση πληρωμών προς τους δανειστές παρά προσπαθούν να αναγκάσουν τη Γερμανία να κάνει τη «βρώμικη δουλειά», τουτέστιν να δώσει η ίδια τη χαριστική βολή στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Οι λόγοι, εν τούτοις, δεν είναι δύσκολο να εντοπιστούν.

Πρώτον, δεδομένων των δανειακών συμβάσεων στο αγγλικό δίκαιο που έχουν υπογράψει οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, μια μονομερής στάση πληρωμών της Ελλάδας θα είχε ως αποτέλεσμα τη δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων της εκ μέρους των δανειστών. Και όταν λέμε «περιουσιακά στοιχεία», δεν εννοούμε τα δάση και τον αιγιαλό για τα οποία είναι πρακτικά αδύνατο, όσο διεφθαρμένο και να είναι το ελληνικό δικαστικό σώμα, να υπάρξει Έλληνας δικαστής που να επικυρώσει την παραχώρησή τους στους δανειστές, αλλά το χρυσό και τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας τα οποία βρίσκονται σε τράπεζες του εξωτερικού. Χωρίς τα τελευταία, το νέο εθνικό νόμισμα που θα εκδοθεί δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα και θα είναι πολύ πιο δύσκολο για τη χώρα να αντλήσει κεφάλαια μέσω δανεισμού προκειμένου να οργανώσει την παραγωγική της ανασυγκρότηση. Σε αυτή την περίπτωση, οι ΗΠΑ, που επ’ ουδενί επιθυμούν την αποσταθεροποίηση ενός μέλους του ΝΑΤΟ στη ΝΑ Μεσόγειο, η γεωπολιτική σημασία του οποίου μάλιστα έχει μεγιστοποιηθεί τα τελευταία 5 χρόνια λόγω της ισλαμιστικής στροφής της Τουρκίας, θα αναγκάζονταν να παρέμβουν οι ίδιες και να σώσουν την Ελλάδα από την κατάρρευση· πράξη που αναμφίβολα θα είχε μεγάλο κόστος για την ήδη εύθραυστη οικονομία τους.

Έπειτα, μια ελληνική στάση πληρωμών θα είχε αρνητικό αντίκτυπο στη Γαλλία, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει ατύπως συμπράξει με τις ΗΠΑ και αγωνίζεται μαζί της για την αποκαθήλωση της Γερμανίας από τον ευρωπαϊκό θρόνο. Όχι μόνο το μέρος του ελληνικού χρέους που μετά το μνημόνιο διακρατείται από το γαλλικό δημόσιο, αλλά και εκείνο το κομμάτι που εξακολουθούν από την προ-μνημονίου εποχή να κατέχουν οι γαλλικές τράπεζες, θα μπορούσαν, σε περίπτωση μη αποπληρωμής τους, να κλυδωνίσουν συθέμελα την οικονομίας της Γαλλίας, γι’ αυτό είδαμε άλλωστε στη Σύνοδο Κορυφής το δίδυμο Μοσκοβισί-Ολάντ να πιέζουν να βρεθεί οπωσδήποτε συμβιβαστική λύση μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας.

Τέλος, είναι φανερό ότι οι ΗΠΑ, για λόγους μη μετάδοσης της κρίσης, επιθυμούν τη διάλυση της ευρωζώνης με όσο τον δυνατόν πιο ήπιο τρόπο. Αρκεί και μόνο να αναλογιστούμε το μέγεθος της έκθεσης του διεθνούς τραπεζικού συστήματος σε τοξικά χρέη για να διαπιστώσουμε ότι η κήρυξη χρεωκοπίας εκ μέρους της Ελλάδας θα είχε κολοσσιαίες συνέπειες στην παγκόσμια οικονομία, μαζί και την αμερικανική.

Απ’ την άλλη πλευρά, από την έκθεση σε τοξικά χρέη δεν θα μπορούσαν απουσιάζουν και οι… γερμανικές τράπεζες. Η Deutschebank για παράδειγμα, «κάθεται» σε τοξικό χρέος της τάξης των 67 τρις -όχι δις- ευρώ, τη στιγμή μάλιστα που το αντίστοιχο τοξικό χρέος που πυροδότησε την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008 ήταν μόλις 21 τρις! Μια ενδεχόμενη λοιπόν αδυναμία της Ελλάδας να αποπληρώσει το χρέος της, όχι μόνο θα επέφερε την άμεση κατάρρευση της ευρωζώνης, αλλά η κρίση που θα προέκυπτε θα μεταδιδόταν αυτόματα και στον πυρήνα της γερμανικής οικονομίας με συνέπειες που μας είναι αδύνατον ακόμα και να φανταστούμε… Κατά συνέπεια, το περίφημο «σχέδιο Σόιμπλε» για αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη, μόνο ως κούφια απειλή-μπλόφα του Γερμανού υπουργού Οικονομικών μπορεί να ερμηνευτεί, κάτι εξάλλου που έσπευσαν να επισημάνουν από την πρώτη στιγμή μια σειρά από Γερμανοί και μη πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες.

Συνοψίζοντας λοιπόν, η ΕΕ βρίσκεται σε μια αδιέξοδη κατάσταση, αντιμέτωπη με δύο εξίσου καταστρεπτικές γι’ αυτήν επιλογές: είτε να κάνει κούρεμα του ελληνικού χρέους που κατέχει (ως ΕΚΤ ή ως κράτη-μέλη ξεχωριστά) προκειμένου να εξασφαλιστεί η συμμετοχή του ΔΝΤ στο νέο πρόγραμμα των 86 δις, κάτι όμως που θα έχει ολέθριες συνέπειες για το μέλλον της ευρωζώνης, είτε να αναζητήσει τα 86 δις από μόνη της, ρισκάροντας παράλληλα ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει τελικά να εφαρμόσει το πρόγραμμα εφόσον δεν θα έχει προηγηθεί αλάφρυνση του χρέους. Το μόνο που μπορεί να κάνει η Γερμανία προκειμένου να απεμπλακεί από το οδυνηρό αυτό δίλημμα είναι να αναγκάσει την όποια κυβέρνηση προκύψει από την αυριανή ελληνική εκλογική αναμέτρηση να προσφύγει σε κούρεμα τραπεζικών καταθέσεων· μ’ αυτόν τον τρόπο, τα δισεκατομμύρια που απαιτούνται για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα αντληθούν από τους ίδιους τους καταθέτες τους με ταυτόχρονη συνέπεια το ποσό που θα απαιτείται για τη δανειοδότηση της Ελλάδας θα είναι αρκετά μικρότερο, το ΔΝΤ επίσης θα αναγκαστεί να συμμετάσχει με ένα σεβαστό μερίδιο στο πρόγραμμα, οπότε το κόστος που θα επωμιστεί συνολικά η ΕΕ θα είναι ακόμα μικρότερο, και το πιο σημαντικό, το μνημόνιο 3 θα είναι άμεσα υλοποιήσιμο.

Επειδή όμως το πολιτικό κόστος για μια κυβέρνηση που θα κουρέψει τις καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες θα είναι τεράστιο, βλέπουμε τα κόμματα του ακραιφνούς φιλογερμανικού τόξου (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι), τα οποία προκρίνουν τη θέση «ευρώ πάση θυσία», να επιζητούν το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας τύπου Παπαδήμου, με το ΣΥΡΙΖΑ μέσα, προκειμένου να επιμερίσουν την σχετική ευθύνη. Το ίδιο αποδεικνύει εξάλλου και το γεγονός ότι κανείς από τους δελφίνους στη ΝΔ δεν βγήκε μπροστά να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος, παρά ανέθεσαν στον άσημο Μεϊμαράκη να βγάλει ως προσωρινός αρχηγός τα… κάστανα από τη φωτιά. Αυτό που μένει, επομένως, είναι να δούμε το κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση που θα προκύψει με κορμό αυτόν – μιας και η νίκη του στις εκλογές είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη – είναι σε θέση να αντισταθεί αποτελεσματικά στις έξωθεν πιέσεις για κούρεμα των καταθέσεων αξιοποιώντας την γαλλοαμερικάνικη υποστήριξη και ερχόμενος σε ρήξη με τη γερμανοκινούμενη ΕΕ…
(*) Στην πραγματικότητα, το ΔΝΤ αφήνει και ένα παράθυρο για αναδιάρθρωση του χρέους, με μείωση των επιτοκίων δανεισμού και επιπλέον παράταση του χρόνου αποπληρωμής, που όμως σε βάθος χρόνου ισοδυναμεί με κανονικό κούρεμα. Χάριν συντομίας λοιπόν, οι δύο αυτοί τρόποι αλάφρυνσης του χρέους θα αναφέρονται από δω και στο εξής ως «κούρεμα».

Redflecteur