ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

Τρομοκρατία στην Δυτική Ευρώπη: οι μυστικοί (stay-behind) στρατοί του ΝΑΤΟ

Πρόσφατη έρευνα έχει αποκαλύψει πως κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου υπήρχαν μυστικοί στρατοί στην δυτική Ευρώπη. Ήταν συντονισμένοι από το ΝΑΤΟ, και ήταν οργανωμένοι από τις στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες της κάθε χώρας, σε στενή συνεργασία με την αμερικάνικη CIA και την αγγλική SIS ή MI6. Εκπαιδεύονταν μαζί με τα πράσινα μπερέ των ΗΠΑ και την βρετανική Special Air Service (SAS). Αυτοί οι μυστικοί στρατιώτες του ΝΑΤΟ, είχαν στην διάθεση τους μυστικές υπόγειες αποθήκες όπλων, προετοιμάζονταν να αντιμετωπίσουν τόσο μια πιθανή εισβολή των Σοβιετικών και κατοχή της δυτικής Ευρώπης, όσο και την άνοδο στην εξουσία των κομμουνιστικών κομμάτων. Το μυστικό διεθνές δίκτυο κάλυπτε τις ευρωπαϊκές χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, και περιελάμβανε τις χώρες: Βέλγιο, Δανία, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Ισπανία και Τουρκία, όπως και τις ουδέτερες χώρες: Αυστρία, Φινλανδία, Σουηδία και Ελβετία.

Η ύπαρξη αυτών των μυστικών στρατών του ΝΑΤΟ ήταν ένα καλά κρυμμένο μυστικό μέχρι το 1990, όταν ο πρώτος κλάδος αυτού του διεθνούς δικτύου είχε αποκαλυφθεί στην Ιταλία. Είχε το κωδικό όνομα «Gladio», που στα λατινικά σημαίνει το μικρό δίκοπο σπαθί. Και ενώ στον τύπο διαδιδόταν ο ισχυρισμός πως οι μυστικοί στρατοί του ΝΑΤΟ ήταν «το καλύτερα κρυμμένο, και το πιο επιζήμιο, πολιτικό-στρατιωτικό μυστικό, μετά το τέλος του β’ΠΠ», η ιταλική κυβέρνηση, εν μέσω οξείας δημόσιας κριτικής, είχε υποσχεθεί να καταργήσει τον μυστικό στρατό. Η Ιταλία επέμενε ότι μυστικοί στρατοί με την ίδια δομή υπήρχαν σε όλες τις άλλες χώρες της δυτικής Ευρώπης. Ο ισχυρισμός αποδείχθηκε ορθός, και η έρευνα που ακολούθησε έδειξε πως στο Βέλγιο ο μυστικός στρατός είχε το κωδικό όνομα SDRA8, στην Δανία Absalon, στην Γερμανία TD BDJ, στην Ελλάδα ΛΟΚ, στο Λουξεμβούργο Stay-Behind, στην Ολλανδία I&O, στην Νορβηγία ROC, στην ΠορτογαλίαAginter, στην Ελβετία P26, στην Τουρκία Counter-Guerrilla και στην Αυστρία OWSGV. Τα κωδικά ονόματα των μυστικών στρατών στις χώρες: Γαλλία, Φινλανδία, Ισπανία και Σουηδία, παραμένουν άγνωστα.

Όταν μαθεύτηκε πως η ύπαρξη των μυστικών στρατών αποκαλύφθηκε, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο εξέδωσε ψήφισμα, όπου ασκούσε έντονη κριτική για το γεγονός:

Αυτές οι οργανώσεις  δρούσαν και συνεχίζουν να δρουν εκτός νόμου, αφού δεν υπόκεινται σε κοινοβουλευτικό έλεγχο, και καλούμε προς πλήρη διερεύνηση της φύσης, της δομής, των σκοπών και όλων των άλλων πτυχών αυτών των μυστικών οργανώσεων.

Μόνο η Ιταλία, το Βέλγιο και η Ελβετία διεξήγαν κοινοβουλευτικό έλεγχο, ενώ η κυβέρνηση τουGeorge H.W. Bush αρνήθηκε να σχολιάσει, καθώς βρισκόταν σε φάση προετοιμασίας για τον πόλεμο εναντίον του Saddam Hussein στον Περσικό Κόλπο, και φοβόταν τυχόν ζημιές για την συμμαχία.

Μετά τον β’ΠΠ, η ιδέα δημιουργίας μυστικών στρατών στηριζόταν στον φόβο της εισβολής των κομμουνιστών ή της ανάληψης της εξουσίας από τα κομμουνιστικά κόμματα, και κατά συνέπεια την κατάληψη της δυτικής Ευρώπης. Το δίκτυο σχεδιάστηκε με βάση τη βρετανική SpecialOperations Executive (SOE), που είχε συσταθεί από τον Winston Churchill το 1940, και είχε σκοπό την στήριξη των κινημάτων αντίστασης, όπως και την διεξαγωγή σαμποτάζ σε εχθρικές περιοχές. Σύμφωνα με την έρευνα που διεξήχθη στο Βέλγιο, προέκυψε πως η προετοιμασία για τον ανορθόδοξο πόλεμο είχε συνεχιστεί και μετά τον β’ΠΠ, και είχε προηγηθεί της δημιουργίας του ΝΑΤΟ. Μέχρι το 1948, η Clandestine Committee of the Western Union (CCWU) (μυστική επιτροπή της δυτικής ένωσης), έφερνε σε επαφή τους αξιωματικούς των στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών των χωρών της Ευρώπης, με σκοπό τον συντονισμό του μυστικού πολέμου κατά των κομμουνιστών. Μετά την δημιουργία του ΝΑΤΟ το 1949, η CCWU είχε ενσωματωθεί μυστικά στο ΝΑΤΟ, και μέχρι το 1951 επιχειρούσε με το όνομα Clandestine Planning Committee (CPC). Πέραν από την CPC, ένα δεύτερο κέντρο στρατιωτικής διοίκησης, το Allied Clandestine Committee (ACC), είχε ιδρυθεί το 1957, και ήταν κάτω από την διοίκηση του Supreme Allied Commander in Europe(SACEUR). Αυτή η στρατιωτική δομή παρείχε σημαντική στήριξη από πλευρά των ΗΠΑ, στα μυστικά δίκτυα stay-behind, καθώς ο SACEUR ήταν παραδοσιακά στρατηγός από τις ΗΠΑ, ο οποίος έδινε αναφορά στο Πεντάγωνο, και έχει την βάση του στο Supreme Headquarters Allied Powers Europe(SHAPE), στην πόλη Mons του Βελγίου. Τα καθήκοντα του ACC, ήταν η οργάνωση του δικτύου, η διατήρηση της μυστικότητας, και οργάνωση βάσεων στην Βρετανία και ΗΠΑ. Σε περίοδο πολέμου τα καθήκοντα ήταν ο σχεδιασμός των stay-behind επιχειρήσεων σε συνεργασία με το SHAPE. Σύμφωνα με τον πρώην διοικητή της CIA, William Colby, αυτό ήταν «μείζον πρόγραμμα».

Με σκοπό να εξασφαλισθεί μια ισχυρή αντικομμουνιστική ιδεολογία των στρατευμένων, η CIA και η MI6 βασίζονταν σε άνδρες της συντηρητικής πολιτικής δεξιάς. Σε μερικές περιπτώσεις είχαν στρατολογηθεί πρώην ναζί και δεξιοί τρομοκράτες. Μετά την έναρξη του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», που ξέσπασε μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις κατά την 11 Σεπτεμβρίου του 2001 στις ΗΠΑ, την προσοχή προσελκύουν και πάλι μυστικά εξτρεμιστικά δίκτυα που είναι ικανά για βιαιότητες. Ισλαμιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως η Jemals Islamiah στην Ινδονησία, ηHamas στην Παλαιστίνη, ή παραλλαγές της διεθνούς Al Qaida του Osama Bin Laden, όπως και αριστερές τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Fuerzas Armadas Revolucionarias de Columbia (FARC) στην Κολομβία, βρίσκονται πάλι στο επίκεντρο της προσοχής. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ανακαλύπτονται και πάλι οι μυστικοί στρατοί του ΝΑΤΟ. Δυο ερωτήματα κυριαρχούν στην έρευνα για το θέμα. Πρώτον: σε ποιες χώρες υπήρξαν μυστικοί στρατοί; Και το δεύτερο: ήταν ή είναι συνδεδεμένοι με τρομοκρατικές ενέργειες; Το δεύτερο ερώτημα παρουσιάζει ιδιαίτερη δυσκολία, καθώς οι ερευνητές συναντούν πολλά εμπόδια, μεταξύ των οποίων η καταστροφή του σχετικού υλικού ή μη διαθεσιμότητα του καθότι αποτελεί κρατικό μυστικό. Αυτό που ακολουθεί επομένως, δεν μπορεί με κανένα τρόπο να θεωρηθεί διεξοδική ανάλυση των μυστικών στρατών του ΝΑΤΟ, αλλά μια πρώτη, γενική επισκόπηση των διαφόρων εθνικών κλάδων, όπως και περίληψη των αναφορών που υποδεικνύουν την σχέση των στρατών αυτών με την τρομοκρατία.

ΙΤΑΛΙΑ

Την ύπαρξη του μυστικού στρατού του ΝΑΤΟ ανακάλυψε ο Ιταλός δικαστής Felice Casson. Το καλοκαίρι του 1990 στην Ρώμη, ενώ διερευνούσε τα στοιχεία που αφορούσαν τρομοκρατικές ενέργειες ακροδεξιών, βρήκε στα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών του στρατού στοιχεία για την ύπαρξη του μυστικού στρατού. Είχε συμπεράνει ότι στην Ιταλία υπήρχε ξεκάθαρη σύνδεση με τρομοκρατικές ενέργειες. Κατά την διάρκεια του β’ΠΠ οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία φοβόντουσαν το ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα της Ιταλίας PCI, το οποίο σε συμμαχία με το σοσιαλιστικό κόμμα PSI, θα μπορούσε να αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ από μέσα. Όπως εξήγησε ο δικαστής Casson σε ένα ντοκιμαντέρ του BBC για το σχέδιο Gladio, είχε εφαρμοστεί μια στρατηγική έντασης με σκοπό να αποδυναμωθούν τα κόμματα της αριστεράς, στην Ιταλία και αλλού.

Η καλύτερα τεκμηριωμένη περίπτωση αυτής της περίπλοκης και δαιμονικής στρατηγικής της εντάσεως, έλαβε χώρα σύμφωνα με τον Casson στο χωριό Peteano, όπου το 1972, τρία μέλη της ιταλικής αστυνομίας, των Carabinieri, είχαν σκοτωθεί από βόμβα τοποθετημένη σε αυτοκίνητο. Για πολλά χρόνια κυκλοφορούσε η φήμη ότι την ευθύνη μια αριστερή οργάνωση, η ερυθρή ταξιαρχία, μέχρι που ο Casson άνοιξε και πάλι την υπόθεση. Τότε λοιπόν ανακάλυψε πως την βομβιστική επίθεση είχε διενεργήσει ο ακροδεξιός τρομοκράτης  Vincenzo Vinciguerra. Ο  Casson διάταξε την σύλληψη του. Σε δίκη που έγινε το 1984, ο Vinciguerra ομολόγησε πως του ήταν σχετικά εύκολο να διαφύγει και να κρυφτεί, γιατί μεγάλα τμήματα των δυνάμεων ασφαλείας στην Ιταλία μοιράζονται τις αντικομμουνιστικές του πεποιθήσεις. Και για τον λόγο αυτό υποστήριζαν σιωπηρά τα εγκλήματα που μείωναν την αριστερά. Μετά την βομβιστική επίθεση, ο Vinciguerra λέει:

«Είχε κινηθεί ολόκληρος ο μηχανισμός... οι Carabinieri, ο υπουργός εσωτερικών, οι τελωνειακές αρχές, και οι μυστικές υπηρεσίες, πολιτικές και στρατιωτικές, είχαν αποδεχθεί την ιδεολογική λογική της επίθεσης».

 Ο Vinciguerra είχε δώσει μια εξήγηση στην δίκη του, το 1984:

«Με το μακελειό στο Peteano, και με όλα αυτά που ακολούθησαν, θα πρέπει να έχει γίνει σαφές, πως υπήρξε μια ζωντανή δομή, απόκρυφη και μυστική, με δυνατότητα να δίνει στρατηγική σημασία σε εγκληματικές ενέργειες. Αυτή η δομή βρίσκεται εντός του ίδιου του κράτους. Στην Ιταλία υπάρχει μια μυστική δύναμη παράλληλη προς τον στρατό, που αποτελείται από πολίτες και στρατιωτικούς, με αντισοβιετική ετοιμότητα, που σημαίνει ότι μπορούν να οργανώσουν αντίσταση στα εδάφη της Ιταλίας εναντίον του Ρωσικού στρατού.

Αυτή η ομολογία του Vinciguerra αποκάλυψε την ύπαρξη του μυστικού στρατού Gladio, και τον συνέδεσε με την τρομοκρατία, επιμένοντας, πως αυτό που περιέγραφε ήταν «μια μυστική οργάνωση, μια υπέρ-οργάνωση με ένα δίκτυο επικοινωνιών, όπλων και εκρηκτικών, με άνδρες εκπαιδευμένους να τα χρησιμοποιήσουν». Ο ακροδεξιός τρομοκράτης Vinciguerra επέμεινε, πως:

«αυτή η υπέρ-οργάνωση, επειδή η σοβιετική εισβολή δεν συνέβη, ούτε ήταν αναμενόμενο να συμβεί, έλαβε την εντολή από το ΝΑΤΟ, να λειτουργήσει προληπτικά, ώστε να αποφευχθεί η ολίσθηση προς τα αριστερά εντός της χώρας. Αυτό το έκαναν με την βοήθεια των επίσημων μυστικών υπηρεσιών και της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.»

Βασιζόμενοι στην μαρτυρία του Vinciguerra και τα ευρήματα του Casson, πολυάριθμοι Ιταλοί, πάνω απ’ όλα πολιτικοί της αριστεράς, είναι πεπεισμένοι πως η Gladio ήταν τρομοκρατική οργάνωση, και πως CIA και NATO είχαν υποστηρίξει την τρομοκρατία στην χώρα. Με την στήριξη του δικαστή Casson, μια ομάδα Ιταλών βουλευτών, κάτω από την προεδρία του Giovanni Pellegrini, είχαν διερευνήσει την υπόθεση Gladio και το 1995 εξέδωσαν μια δημόσια αναφορά 370 σελίδων, όπου με προσεκτικό τρόπο δηλώνουν ότι «η CIA απολάμβανε ύψιστη μυστικότητα» στην Ιταλία κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ένας δεύτερος κοινοβουλευτικός έλεγχος το 2000, που διενεργήθηκε από την αριστερή Gruppo Democratici di Sinistra, συμπέρανε χωρίς περιστροφές, πως η στρατηγική της εντάσεως είχε υποστηριχθεί από τις ΗΠΑ για «να αποτρέψει το PCI, και ως ένα βαθμό το PSI, από το να αναρριχηθεί στην εξουσία».

«Αυτά τα μακελειά, αυτές οι βόμβες, οι στρατιωτικές επιθέσεις, είχαν οργανωθεί ή υποστηριχθεί από άνδρες εντός των θεσμών του ιταλικού κράτους, και όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, από άνδρες που είχαν σχέσεις με τις δομές των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ.»

Ο στρατηγός Giandelio Maletti, πρώην αρχηγός της ιταλικής αντικατασκοπίας, είχε επιβεβαιώσει τον Μάρτιο του 2001, ότι η CIA μάλλον είχε προωθήσει την τρομοκρατία στην Ιταλία. Μετά το μακελειό στην Piazza Fontana, που έλαβε χώρα το 1969, και όπου σκοτώθηκαν 16 και τραυματίστηκαν 80 άνθρωποι, τμήματα της βόμβας είχαν τοποθετηθεί στο σπίτι του γνωστού αριστερού εκδότη Giangiacomo Feltrinelli, για να κατηγορηθούν οι κομμουνιστές για την επίθεση. «Είχε δημιουργηθεί η εντύπωση, πως οι Αμερικανοί θα έκαναν τα πάντα, προκειμένου να αποτρέψουν την  διολίσθηση της Ιταλίας προς την αριστερά», εξήγησε ο Maletti. Και συμπέρανε:

«Η CIA, ακολουθώντας διαταγές της κυβέρνησης της ήθελε να δημιουργήσει ένα ιταλικό εθνικισμό ικανό να αποτρέψει την διολίσθηση προς την αριστερά, και για να πετύχει τον σκοπό αυτό, χρησιμοποίησε μάλλον ακροδεξιά τρομοκρατία... Μην ξεχνάμε ότι ο Νίξον ήταν τότε πρόεδρος, και ο Νίξον ήταν περίεργος άνθρωπος. Ιδιοφυής πολιτικός με μάλλον ανορθόδοξες μεθόδους». 

ΕΛΛΑΔΑ

Για να αποφευχθεί η ανάληψη της εξουσίας από την ελληνική κομμουνιστική αντίσταση μετά το τέλος του β’ΠΠ, ο Βρετανός πρωθυπουργός Winston Churchill είχε διατάξει την δημιουργία ενός μυστικού στρατού στην Ελλάδα, προς το τέλος του 1944. Αυτός ο στρατός έγινε γνωστός με το όνομα Λόχος Ορεινών Καταδρομών (ΛΟΚ). Για να εγγυηθεί ότι τα μέλη του είναι αυστηρώς αντικομμουνιστές, ο διοικητής του ΛΟΚ, στρατηγός Αλέξανδρος Παπάγος, είχε αποκλείσει «σχεδόν όλους τους άνδρες με απόψεις που κυμαίνονταν από μετρίως συντηρητικές μέχρι αριστερές».

Όταν η Ελλάδα έγινε μέλος του ΝΑΤΟ το 1952, ο ΛΟΚ υπό την διοίκηση του Παπάγου είχαν ενσωματωθεί στο ευρωπαϊκό δίκτυο stay-behind. Στις 25 Μαρτίου 1955, η CIA και ο ΛΟΚ, είχαν επισφραγίσει την αμοιβαία συνεργασία τους με ένα μυστικό έγγραφο το οποίο είχαν υπογράψει ο Αμερικανός στρατηγός Trascott για την CIA και Κωνσταντίνος Δόβας, αρχηγός του ελληνικού στρατού. Ο Βρετανός δημοσιογράφος Peter Murtagh βρήκε:

«Οι Δυνάμεις Καταδρομών είναι ο ελληνικός βραχίονας του μυστικού πανευρωπαϊκού δικτύου που είχε δημιουργηθεί το 1950 από το ΝΑΤΟ και την CIA, και το οποίο ελέγχεται από το αρχηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες από την Allied Coordination Committee».

Λέει επίσης:

«Η ιδέα πίσω από την δημιουργία του  δικτύου, είναι ότι θα επιχειρεί ως stay-behind δύναμη μετά την εισβολή των Σοβιετικών στην Ευρώπη. Θα συντονίζει τον ανταρτοπόλεμο στις υπό κατάληψη χώρες και θα διατηρεί επαφή με τις εξόριστες κυβερνήσεις».

Πέραν της προετοιμασίας για την εισβολή των Σοβιετικών, η CIA είχε δώσει οδηγίες στον ΛΟΚ να αποτρέψει την κατάληψη της εξουσίας από τους αριστερούς. Σύμφωνα με τον πρώην πράκτορα της CIA Philipp Agee:

Ο Ελληνοαμερικανός αξιωματικός της CIA είχε επιστρατεύσει ομάδες Ελλήνων πολιτών που συμμετείχαν σε αυτό που η CIA ονόμαζε «πυρήνα επιστράτευσης στρατού πολιτών εναντίον της απειλής ενός πραξικοπήματος των αριστερών».

Στην Ελλάδα, όπως και σε όλες τις χώρες της δυτικής Ευρώπης, οι ομάδες stay-behind, ήταν εξοπλισμένες με ελαφρύ οπλισμό, που ήταν κρυμμένος σε κρησφύγετα. Ο Agee συνεχίζει:

«Οι ομάδες ανταρτοπολέμου είχαν αυτόματα όπλα, όπως και ελαφρύ οπλισμό. Τα όπλα ήταν αποθηκευμένα σε διάφορα μέρη. Τα περισσότερα σε αποθήκες κάτω από το έδαφος και σε σπηλιές. Κάθε μέλος αυτών των παραστρατιωτικών ομάδων γνώριζε που βρίσκεται αυτός ο οπλισμός, ώστε να είναι σε θέση να βρίσκεται στο καθορισμένο σημείο, χωρίς να λάβει συγκεκριμένη διαταγή.

Ο Agee, ο οποίος εισέπραξε αυστηρή κριτική από τις ΗΠΑ, επειδή αποκάλυψε ευαίσθητο υλικό, επιμένει:

«παραστρατιωτικές ομάδες, καθοδηγούμενες από αξιωματικούς της CIA, επιχειρούσαν την δεκαετία του ’60 στην Ευρώπη, τονίζοντας, πως καμιά άλλη ενέργεια της CIA δεν μπορεί να συνδεθεί πιο ξεκάθαρα με εσωτερική υπονόμευση».

Υπάρχει η πιθανότητα ότι ο ΛΟΚ ήταν άμεσα αναμεμιγμένος με το πραξικόπημα του 1967, που έλαβε χώρα ένα μήνα πριν τις προγραμματισμένες εκλογές. Τα δεδομένα από δημοσκοπήσεις έδειχναν θρίαμβο της αριστερής Ένωσης Κέντρου, του Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου. Βάσει του σχεδίου του ΝΑΤΟ, για αντιμετώπιση του κινδύνου από τους κομμουνιστές, το λεγόμενο σχέδιο Προμηθέας, ο ΛΟΚ υπό την διοίκηση του Κώστα Ασλανίδη είχε καταλάβει το υπουργείο άμυνας στις 20.4.1967. Στην σκοτεινιά της νύχτας, τα τανκς υπό την διοίκηση του Στυλιανού Παττακού εισέβαλαν στην Αθήνα και κατάλαβαν τα κέντρα επικοινωνίας, την Βουλή, το Παλάτι, και βάσει λεπτομερών καταλόγων, συνέλαβαν πάνω από 10000 άτομα. Πολλοί υπέστησαν βασανιστήρια. Ο Αμερικανός πρέσβης Philips Talbot μη εγκρίνοντας την επιχείρηση, είχε παραπονεθεί στον αρχηγό της CIA  στην Αθήνα, Jack Maury, πως το πραξικόπημα είναι «βιασμός της δημοκρατίας». Ο Maury του απάντησε λέγοντας: «πως μπορείς να βιάσεις μια πουτάνα;»

Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν και οι Γεώργιος και Ανδρέας Παπανδρέου. Μετά από χρόνια στην εξορία, στον Καναδά και την Σουηδία, ο Ανδρέας Παπανδρέου επέστρεψε στην Ελλάδα, κέρδισε τις εκλογές του 1981, και δημιούργησε την πρώτη μεταπολεμική σοσιαλιστική κυβέρνηση στην Ελλάδα. Βάσει προσωπικής του μαρτυρίας, το 1984 είχε ανακαλύψει τον μυστικό στρατό του ΝΑΤΟ, που ονομαζόταν τότε «Κόκκινη Προβιά», και είχε δώσει την εντολή να διαλυθεί. Ο υπουργός άμυνας της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο Νίκος Κουρής, επιβεβαιώνει πως ο Παπανδρέου θεωρούσε την μυστική συμφωνία με την CIA «απαράδεκτη συμμαχία».

Το 1990, η σοσιαλιστική αντιπολίτευση, είχε ζητήσει να γίνει κοινοβουλευτικός έλεγχος για την ύπαρξη του μυστικού στρατού και υπονοήθηκε  μια σύνδεση μεταξύ τρομοκρατίας και του πραξικοπήματος του 1967. Ο υπουργός δημοσίας τάξεως Γιάννης Βασιλειάδης, είχε πει πως δεν υπάρχει ανάγκη διερεύνησης τέτοιων φαντασιοκοπημάτων, αφού:

«Η προβιά ήταν ένα από τα 50 σχέδια του ΝΑΤΟ, που σε περίπτωση κατάληψης μιας χώρας από τον εχθρό, προέβλεπε οργανωμένη αντίσταση. Προέβλεπε ύπαρξη μυστικών αποθηκών οπλισμού και αξιωματικών που θα αποτελούσαν τον πυρήνα του ανταρτοπολέμου. Με άλλα λόγια, ήταν μια εθνικά δικαιολογημένη πράξη». 

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Όταν ο σοσιαλιστής βουλευτής Hermann Scheer είχε πληροφορηθεί για την ύπαρξη του μυστικού ακροδεξιού στρατού στην Γερμανία, προς τα τέλη του 1990, τόνισε πως αυτή η μυστηριώδης «Κου-Κλουξ-Κλαν» πρέπει να διερευνηθεί από τα ανώτατα κλιμάκια,

«επειδή η ύπαρξη οπλισμένων στρατιωτικών μυστικών οργανώσεων, που δεν υπόκεινται σε έλεγχο από την κυβέρνηση ή την βουλή, είναι ασύμβατη με την συνταγματική νομιμότητα, και για τον λόγο αυτό πρέπει να διωχθούν με νόμους που αφορούν το έγκλημα».

Μετά από το γεγονός αυτό, ο Scheer έλαβε με διακριτικό τρόπο την πληροφορία, πως οι σοσιαλιστές, όταν ήταν κυβέρνηση, είχαν συγκαλύψει τον μυστικό αυτό στρατό. Η κριτική του είχε πια αδυνατίσει, και ο ίδιος απέσυρε το αίτημα του για διερεύνηση του θέματος.

Ο τύπος όμως συνέχισε να επιμένει ότι ακροδεξιοί και πρώην ναζί είχαν στρατολογηθεί στον μυστηριώδη στρατό με την βοήθεια του στρατηγού Reinhard Gehlen, του πρώτου διευθυντή των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας. Η υπηρεσία είχε λάβει το όνομα Organisation Gehlen (ORG), πριν αλλάξει και γίνει BND(υπηρεσία ειδήσεων της γερμανικής ομοσπονδίας). Ο Gehlen είχε υπηρετήσει τον Χίτλερ, στο σοβιετικό μέτωπο, κατά τον β’ΠΠ. Σύμφωνα με τον ιστορικόChristopher Simpson, ο Gehlen «είχε αποκτήσει τις περισσότερες από τις πληροφορίες που κατείχε, μέσω ενός από τα πιο μακάβρια πράγματα που έγιναν στον πόλεμο: βασανιστήρια, ανακρίσεις, φόνος δια της λιμοκτονίας περίπου 4 εκατομμυρίων σοβιετικών αιχμαλώτων πολέμου». Οι πληροφορίες που είχε μαζέψει ήταν πολύτιμες, και το 1945, ο πρόεδρος τον ΗΠΑ,Truman, τον είχε γλυτώσει από την δίκη της Νυρεμβέργης, ορίζοντας τον αρχηγό της ORG, στην κατεχόμενη Γερμανία.

Κάτω από τον Gehlen, η Γερμανία είχε «ενσωματώσει μια πλήρη στρατιά κατασκοπείας», που δρούσε κατά την διάρκεια του πολέμου, σε ένα μυστικό στρατό, όπως δηλώνει πρώην αξιωματούχος του ΝΑΤΟ. Ο αξιωματούχος τόνισε: «αυτό είναι γνωστό, αφού ο Gehlen είναι ο πνευματικός πατέρας του stay-behind στην Γερμανία, και ο ρόλος του ήταν από την αρχή γνωστός στον ηγέτη της Δυτικής Γερμανίας Konrad Adenauer. Ο Adenauer  φέρεται

«να έχει υπογράψει μυστικό πρωτόκολλο με τις ΗΠΑ για την είσοδο της Δ. Γερμανίας στο ΝΑΤΟ, τον Μάιο του 1955, όπου συμφωνούσε, ότι οι γερμανικές αρχές θα απέφευγαν την δίωξη γνωστών ακροδεξιών εξτρεμιστών.

Έγγραφα που να αποδεικνύουν τέτοιους ισχυρισμούς δεν έχουν ακόμα γίνει προσβάσιμα στους ερευνητές. Δεδομένα όμως που είχαν συλλεγεί κατά την δεκαετία του 1950, όταν είχε αρχίσει να αποκαλύπτεται ο μυστικός στρατός της Γερμανίας, στηρίζουν τον ισχυρισμό.

Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1952, ο πρώην αξιωματικός των SS Hans Otto, πήγε στο αρχηγείο της αστυνομίας στην Φρανκφούρτη, και σύμφωνα με τα αρχεία της γερμανικής κυβέρνησης, «δήλωσε ότι ανήκει σε μια πολιτική αντιστασιακή ομάδα, που σκοπό έχει να σαμποτάρει ενέργειες και να ανατινάξει γέφυρες σε περίπτωση εισβολής των Σοβιετικών». 
Σύμφωνα με το Όττο, κάπου 100 μέλη έχουν λάβει οδηγίες πολιτικής ιδεολογίας και μυστικού πολέμου, και παρόλο που

«νεοφασιστικές τάσεις δεν ήταν επισήμως αναγκαίες, τα περισσότερα από τα μέλη τις είχαν. Τα οικονομικά μέσα για την συντήρηση της οργάνωσης τα παρείχε ένας Αμερικανός υπήκοος με το όνομα Sterling Garwood».

Ο Όττο είχε αποκαλύψει πως το κωδικό όνομα του μυστικού στρατού ήταν Technischer Dienst desBundes Deutscher Jugend [TD BDJ] (τεχνική υπηρεσία του συνδέσμου Γερμανών νέων), υπό την διοίκηση του Erhard Peters και χρηματοδότηση από την CIA. Ο Όττο ισχυρίστηκε ότι:

«Η ιδέα των Αμερικανών ήταν όλα τα μέλη να παραμείνουν σε περιοχές που θα καταλαμβάνονταν από τους Σοβιετικούς, και να πολεμήσουν αργότερα ως αντάρτες. Το σχέδιο αυτό όμως δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί, καθώς όλοι οι άνδρες που είχαν ενδιαφερθεί, θα κατέφευγαν στην δύση σε περίπτωση εισβολής των Σοβιετικών».

Η TD BDJ, όπως είχε αποκαλύψει ο Όττο, είχε μαύρες λίστες με πρόσωπα, ως επί τω πλείστον κομμουνιστές ή σοσιαλιστές, σύμφωνα με την αστυνομία, τα οποία θα έπρεπε να δολοφονηθούν σε περίπτωση ανάγκης.

Ο August Zinn, πρωθυπουργός του κρατιδίου της Έσσης, είχε θυμώσει πάρα πολύ όταν έμαθε για την υπάρξει του μυστικού στρατού. Είχε ασκήσει πίεση για διεξαγωγή δικαστικής έρευνας στα ανώτατα κλιμάκια. Όμως, στις 30 Σεπτεμβρίου του 1952, το ανώτατο δικαστήριο της Γερμανίας, τοBundesgerichtshof (BGH) με έδρα στην πόλη Karlsruhe, έδωσε εντολή να αφεθούν ελεύθερα όλα τα συλληφθέντα μέλη της TD BDJ. Οι υπεύθυνοι δικαστές του BGH, Schrübbers και Wagner, δεν είχαν καν επικοινωνήσει με την αστυνομική διεύθυνση της Φρανκφούρτης, ούτε εξέτασαν το υλικό που είχε κατασχεθεί. Ο πρωθυπουργός Zinn είχε ξαφνιαστεί από την προστασία που απολάμβαναν αυτοί οι ναζί μυστικοί στρατιώτες, και συμπέρανε: «Η μόνη νόμιμη εξήγηση για την απελευθέρωση τους, μπορεί να είναι η εξής: οι κάτοικοι της πόλης  Karlsruhe δηλώνουν ότι ενέργησαν κάτω από τις διαταγές των Αμερικανών».

 Ο μυστικός στρατός της Γερμανίας, και ο δεσμός του με ακροδεξιούς εξτρεμιστές, απασχόλησε την γερμανική αστυνομία, όταν στις 26 Σεπτεμβρίου του 1980, βόμβα εξερράγη εν μέσω του χώρου όπου γινόταν το Oktoberfest, στο Μόναχο, σκοτώνοντας 13 και τραυματίζοντας 213 ανθρώπους. Τα στοιχεία για την βόμβα οδήγησαν την αστυνομία σε μια ομάδα νεοναζί, την WehrsportgruppeHoffmann, τα μέλη της οποίας είχαν ομολογήσει μια μέρα μετά την επίθεση, πως τα εκρηκτικά τους τα παρείχε ο δασοφύλακας ακροδεξιός Heinz Lembke. «ο κύριος Lembke μας έδειξε διάφορα εκρηκτικά», δήλωσε ο Raymund Hörnle, προσθέτοντας, πως «ο Lembke μας είχε πει ότι έχει πολλά κρησφύγετα μέσα στα δάση, γεμάτα τέτοιο υλικό, και ότι θα μπορούσε να μας προμηθεύσει με πολύ υλικό... ο κύριος Lembke μας είχε πει ότι εκπαίδευε ανθρώπους στην χρήση εκρηκτικών μηχανισμών».

Η μαρτυρία αυτή είχε επιβεβαιωθεί, όταν στις 26 Οκτωβρίου του 1981, είχαν αποκαλυφθεί τα κρησφύγετα του Lembke κοντά στο χωριό Uelzen, στην Lüneburger Heide. Τα 33 κρησφύγετα περιείχαν αυτόματα όπλα, χημικά όπλα, 14000 σφαίρες, 50 αντιαρματικά, 156 κιλά εκρηκτικά, 230 εκρηκτικούς μηχανισμούς, 258 χειροβομβίδες, που μάλλον ήταν προμήθειες του μυστικού στρατού. Ο Lembke είχε συλληφθεί, και λίγο αργότερα βρέθηκε νεκρός στο κελί του. Η βουλευτήςHerta Däubler-Gmelin είχε ρωτήσει την κυβέρνηση: «Μπορείτε να μας πείτε τώρα εάν η αποκάλυψη των αποθηκών του κυρίου Lembke ρίχνει νέο φως στο μακελειό του Μονάχου;». Η ερώτηση ήταν καίρια, αλλά η απάντηση έλειπε, καθώς ο υπουργός εξωτερικών von Schoelerαποκρίθηκε: «Δεν υπάρχει καμία συσχέτιση».

Terrorism in Western Europe: An Approach to NATO’s Secret Stay-Behind Armies

Τρομοκρατία στην Δυτική Ευρώπη: οι μυστικοί (stay-behind) στρατοί του ΝΑΤΟ

Ο Daniele Ganser είναι Ελβετός ιστορικός. Οι μελέτες του επικεντρώνονται σε θέματα γεωστρατηγικής, οικονομικής πολιτικής,  μυστικού πολέμου, και πολέμου για τους φυσικούς πόρους. Διδάσκει στα πανεπιστήμια του St. Galen και της Βασιλείας. Είναι ιδρυτής και διευθυντής του Swiss Institute forPeace and Energy Research (SIPER), στην Βασιλεία.  

Του Daniele Ganser στο περιοδικό :

The Whitehead Journal of Diplomacy and International Relations, Winter/Spring 2005

Mετάφραση Πετρος

Αμέθυστος

Η Χούντα ήταν το colpo grosso των Αμερικανών στην Ελλάδα. Κυβερνα τον κοσμο κυριολεκτικα ΜΙΑ οικογενεια

Η Χούντα ήταν το ενδιάμεσο στάδιο, για να περάσει η Ελλάδα από τον βρετανικό έλεγχο στον αμερικανικό.
Η Χούντα, δηλαδή, έγινε με έναν συγκεκριμένο στόχο.
Ν' ανατραπεί το Παλάτι και να στηθεί η μεταχουντική εποχή αποκλειστικά με αμερικανόδουλους παράγοντες …Έγινε, για να πετύχουν οι Αμερικανοί τον "απογαλακτισμό" του κράτους από τους Βρετανούς …
Για να προχωρήσουν στην πλήρη αμερικανοποίησή του.

Από εκεί και πέρα οι Αμερικανοί, μέσω των μυστικών τους υπηρεσιών, δημιουργούσαν τους δικούς τους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες της μεταχουντικής εποχής.
Δημιουργούσαν τους δικούς τους μεγιστάνες, ώστε να ελέγχουν το ελληνικό κράτος και την οικονομία του απόλυτα.
Αυτή η κατάσταση "χτίστηκε" πάνω στους βενιζελικούς …

Αποκλειστικά πάνω σε βενιζελικούς.

Πολιτικά "χτίστηκε" πάνω στον Παπανδρέου και τον Μητσοτάκη.
Όμως, οικονομικά, ο θεμέλιος λίθος αυτής της κατάστασης ήταν η οικογένεια Βαρδινογιάννη …
Μια οικογένεια ακραιφνών βενιζελικών.
Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι ο Παύλος Βαρδινογιάννης ήταν φίλος, συνεργάτης και μοναδικός βουλευτής του Μητσοτάκη στη μοναδική φορά που εμφανίστηκε το κόμμα των Νεοφιλελεύθερων.

Μετά την "πτώση" του Παλατιού, ξεκινάει μια φρενήρης προσπάθεια ν' αλλάξουν τα πάντα στην Ελλάδα.
Προκειμένου να εδραιωθεί η παντοκρατορία των Αμερικανών στην Ελλάδα, "ξηλώνουν" ό,τι θα μπορούσε να δίνει δύναμη στη βρετανική πολιτική. Στο διάστημα αυτό ενισχύεται σε όλα τα επίπεδα η φιλοαμερικανική Δεξιά, την οποία αντιπροσωπεύουν οι βενιζελικοί …
Η "παρακατιανή" Δεξιά, η οποία, για λόγους σχεδιασμού, έβαλε μέχρι και αριστερού τύπου "σοσιαλιστικό" προσωπείο.

Γιατί όμως είχαν ανάγκη τη Χούντα και δεν προχώρησαν σε μια απλή "αλλαγή" καθεστώτος μέσω εκλογών;
Είχαν τις δυνάμεις να το επιτύχουν, όπως μας δείχνει η εκλογική νίκη της Ένωσης Κέντρου.
Αυτό από μόνο του δεν αρκούσε, γιατί οι βενιζελικοί εκβιάζονταν.
Μόνον μέσω της Χούντας θα "ξέπλεναν" τα αμαρτήματα των βενιζελικών. Πώς θα γινόταν αυτό; Θα δημιουργούσαν μια Χούντα, η οποία θα επέτρεπε στους βενιζελικούς ν' "αντισταθούν" στο όνομα της Δημοκρατίας …
Μια Χούντα "στημένη", η οποία θα έδινε "ένσημα" δημοκρατικού αγώνα στους δικούς τους ανθρώπους, ώστε να νομιμοποιηθούν στη φιλοαμερικανική περίοδο που θ' ακολουθούσε …
Ενός αγώνα, που τον είχαν ανάγκη αυτοί, οι οποίοι μέχρι εκείνη την ώρα εκβιάζονταν για τον δωσιλογισμό τους …
Μια Χούντα, η οποία θα "υπνώτιζε" την "παλατιανή" Δεξιά και με τη συμπεριφορά της θα λειτουργούσε σαν κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τους "παρακατιανούς".

Το παραμύθι, δηλαδή, ήταν έτοιμο από την αρχή.
Με τον "αγώνα" τους για τη Δημοκρατία οι βενιζελικοί θα "αποδείκνυαν" πως ήταν αθώοι του αίματος της προδοσίας.
Απλά οι άνθρωποι "λάτρευαν" την Δημοκρατία.
Τη λάτρευαν τόσο πολύ, που, επί κατοχής έκαναν την καρδιά τους "πέτρα" και συνεργάστηκαν με τους Ναζί, προκειμένου να την προστατεύσουν από τους κομμουνιστές.
Αυτό ήταν το "παραμύθι" των Αμερικανών και αυτό γινόταν μόνον με τη Χούντα. Η Χούντα το έκανε αληθοφανές.
Ξαφνικά όλοι οι πρώην δωσίλογοι ή τα παιδιά τους έγιναν "αντιστασιακοί" …Εκ του ασφαλούς "ήρωες".
Κάπου εκεί μπερδεύτηκε κι ο φουκαράς ο Παναγούλης και πήγε να μπει ακάλεστος στο "παιχνίδι".
Δεν γνώριζε ότι το παιχνίδι ήταν "σικέ" …
Η συνέχεια είναι γνωστή …
Τον έφαγε το μαύρο το "σκοτάδι" ...
Οι "ήρωες" της αντίστασης είχαν "καπαρωμένες" τις θέσεις.

Όμως, η Χούντα ήταν απαραίτητη και για ένα άλλο πράγμα.
Δεν αρκούσε ν' αλλάξει η πολιτική ηγεσία της χώρας, ώστε ν' αλλάξει το πρόσωπό της.
Έπρεπε ν' αλλάξει και η οικονομική της άρχουσα τάξη. Μέχρι τότε αυτή η άρχουσα τάξη ήταν αγγλόφιλη και αυτό επηρέαζε τη συνολική λειτουργία της χώρας.
Αυτό όμως δεν μπορούσε ν' αλλάξει από μόνο του. Επεμβάσεις στην οικονομία μπορούσαν να γίνουν μόνον με αυθαιρεσία της εξουσίας και γι' αυτό τούς ήταν απαραίτητη μια Χούντα.
Τα πάντα απαιτούσαν μεθόδευση, προκειμένου να υλοποιηθούν.
Τίποτε δεν ήταν εύκολο, γιατί δεν το επέτρεπαν τα μεγέθη της Ελλάδας. Οι Αμερικανοί επιθυμούσαν να δημιουργήσουν τα νέα "τζάκια", για να ελέγχουν απόλυτα την αμερικανόστροφη πλέον μεταχουντική Ελλάδα …αλλά αυτό είναι μια κουβέντα.

Τι "τζάκια" να φτιάξεις σε μια μικρή και θεόφτωχη χώρα;
Τα "τζάκια" των αρχιτσαγκάρηδων ή των αρχιμπακάληδων; Τίποτε δεν υπήρχε στη χώρα.
Λογικό ήταν.
Τι μπορεί να υπάρχει υγιές και χρυσοφόρο, για να δημιουργήσει μεγιστάνες σε μια χώρα, η οποία είχε ισοπεδωθεί από τον πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε; …
Σε μια χώρα, η οποία αιμορραγούσε πληθυσμιακά και ζούσε με εμβάσματα του εξωτερικού; …
Σε μια χώρα, στην οποία τα λίγα ισχυρά της τέκνα ήταν διακριθέντες του εξωτερικού;
Επιπλέον, δεν βοηθούσαν και τα μεγέθη.
Πώς θα τα φτιάξεις τέτοια "τζάκια", χωρίς να υπάρχει μια αντίστοιχη αγορά;
Αντιλαμβανόμαστε πως δεν υπήρχαν πολλές επιλογές γι' αυτούς.
Η λύση ήταν μία και μοναδική.
Το μόνο, που μπορούσες να κάνεις, ήταν να δημιουργήσεις —μέσω της εξουσίας— μεγιστάνες από την κοινή περιουσία. Είτε να πάρεις φιλέτα της συλλογικής ελληνικής περιουσίας και να τα δώσεις στους "εκλεκτούς" σου ιδιώτες είτε να προχωρήσεις σε μεγάλες κρατικές επενδύσεις στον τομέα των υποδομών, προκειμένου να δημιουργείς πλούσιους εργολάβους με απευθείας αναθέσεις …
Αυτό και έκαναν.
Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής μέσα σε ελάχιστο χρόνο άρχισε να φαίνεται.

Η ελληνική οικονομία μπορεί να μην είχε τις δυνατότητες να "παράγει" μεγιστάνες, αλλά η ίδια η Ελλάδα ήταν ένα κεφάλαιο, το οποίο, αν μεταβιβαζόταν σε κάποιους ιδιώτες, θα τους καθιστούσε μεγιστάνες στην τοπική κοινωνία και οικονομία. Αυτό, δηλαδή, δρομολογήθηκε τότε.
Η Ελλάδα, ως κεφάλαιο, άρχισε να κατακερματίζεται και να μοιράζεται μέσω της Χούντας σε χαφιέδες των Αμερικανών και της CIA …
Το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Αυτή η φάμπρικα ξεκίνησε με τους Βαρδινογιάννηδες και με τους Λάτσηδες.

Επειδή, λόγω εποχής, δεν ήταν εύκολο να ξεκινήσουν να δημιουργούν μεγιστάνες, μοιράζοντας το ίδιο το χρυσοφόρο δημόσιο κεφάλαιο, ξεκίνησαν να μοιράζουν τις μέχρι τότε χρυσοφόρες κρατικές δραστηριότητες.
Αφαιρούσαν σίγουρες και εξασφαλισμένα κερδοφόρες δραστηριότητες από το κράτος —το οποίο μέχρι τότε είχε τα κεφάλαια και τα μέσα για να τις δρομολογήσει— και τις παρέδιδαν σε ιδιώτες …
Σε ιδιώτες τύπου Βαρδινογιάννη και Λάτση …
Σε ιδιώτες, τους οποίους είναι προφανές πως είχε ελέγξει, εγκρίνει και προτείνει η CIA …
Σε ιδιώτες κατά "σύμπτωση" βενιζελικούς και "δημοκράτες", οι οποίοι διακρίνονταν μέσα σε μια "δεξιά" Χούντα και γίνονταν μεγιστάνες "ξεγελώντας" την.

Ταυτόχρονα με τα δημόσια έργα οι Αμερικανοί ενθάρρυναν και τις ξένες παραγωγικές επενδύσεις στην Ελλάδα, προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες αστυφιλίας.
Γιατί;
Για να δημιουργήσουν ακόμα πιο πολλά "μικροτζάκια" του μπετόν …"Τζάκια" της αντιπαροχής …

"Τζάκια", τα οποία το περιβόλι του παππού στους Αμπελόκηπους το έκαναν δύο επταόροφες οικοδομές και έβλεπαν τον κόσμο από "ψηλά".

Τότε έγινε η Αθήνα μια "θάλασσα" από "μπετόν", αλλά δημιουργήθηκε η μικροαστική της τάξη …

Η τάξη εκείνη, η οποία εκπαιδευόταν από τη Χούντα να περιμένει να προοδεύσει από τα ελέη του κράτους και η οποία ήταν απαραίτητη για την επόμενη εποχή …

Η τάξη εκείνη, η οποία μυστηριωδώς προόδευσε επί Χούντας και στη μεταπολίτευση παρίστανε την "αντιστασιακή" και την "αντιδεξιά". ......

http://eamb-ydrohoos.blogspot.gr/2011/04/blog-post_11.html

Στην Ελλαδα τα πράγματα άλλαξαν απο το κακο στο χειροτερο παραμονές του 1990.

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων είχε διαφορετικές ανάγκες από τη μεταπολεμική Τάξη Πραγμάτων και άρα θα έπρεπε ν' αλλάξουν οι εσωτερικές λειτουργίες του δυτικού κόσμου. 

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων επιθυμούσε τη γενική απελευθέρωση των εθνικών αγορών και την ιδιωτικοποίηση του δημοσίου κεφαλαίου. 

Για να μπορούν οι εκλεκτές πολυεθνικές εταιρείες να μονοπωλούν τις αγορές και να μπορούν οι ίδιοι οι ιμπερια­λιστές να εξαγοράσουν τζάμπα τους κρατικούς γίγαντες της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των μεταφορών κλπ.. 

Να μπορούν να εξαγοράσουν εκείνους τους γίγαντες, που δίνουν ισχύ σε ένα κράτος και μπορούν να του προσφέρουν τη δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης πολιτικής. 

Με λίγα λόγια οι ιμπεριαλιστές επιχείρησαν να ελέγχουν απόλυτα τα κράτη ως ιδιοκτήτες πλέον και όχι ως "προστάτες".

Τι έπρεπε να κάνουν; Σε ποιους έπρεπε ν' απευθυνθούν; Στους "ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ". 

Ποιος τους συνέφερε να πραγματοποιήσει αυτήν τη θεαματική αλλαγή; 

Ποιος τους συνέφερε να πραγματοποιήσει την "αλλαγή" της πορείας του κρατικού σκάφους, που μέχρι τότε "κοινωνικο­ποιούσε" τα πάντα; 

Ο έτερος ιδιοκτήτης και όχι το "φιλολαϊκό" ΠΑΣΟΚ. Η άλλη ιδιωτική επιχείρηση, που παρίστανε τον οπαδό του ιδιωτικού τομέα και εμφανιζόταν σαν ο "κακός" της υπόθεσης. 

Δεν ήθελαν να "χρεώσουν" μια οφθαλμοφανώς αντιλαϊκή πολιτική στον "εκλεκτό" τους. 

Σ' αυτόν που μέχρι τότε χειραγωγούσε επιτυχώς το "κατοικίδιο". Τι έκαναν; 

Έριξαν μόνοι τους το ΠΑΣΟΚ από την εξουσία, με το "στημένο" σκάνδαλο Κοσκωτά. 

Την εξουσία με σφαίρες, προπα­γάνδα κι αθλιότητες την έδωσαν στον συνιδιοκτήτη και σφετεριστή της ΝΔ Μητσοτάκη.  

Για να θεσμοθετήσει το σύνολο των αντιλαϊκών νόμων που είχε ανάγκη η Νέα Τάξη Πραγμάτων για τη θεμελίωσή της στην Ελλάδα. 

Το σύνολο των νόμων που μας οδήγησαν στη σημερινή αθλιότητα.

Στην οικονομική καταστροφή των Ελλήνων πολιτών. 

Στην καταστροφή, που διευκόλυνε τους ιμπεριαλιστές στην επίτευξη των στόχων τους. 

Το έγκλημα δηλαδή του χρηματι­στηρίου δεν ήταν ένα ατυχές γεγονός μέσα σε μια τυχαία συγκυρία. 

Το έγκλημα του χρηματι­στηρίου ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα των ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ. Ας ψάξει κάποιος να βρει ποια ήταν η θέση των ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ απέναντι στο φαινόμενο της χρηματιστηριακής υστερίας, που είχε καταλάβει τον ελληνικό λαό. 

Ας ψάξει κάποιος να βρει τις θέσεις των κομμάτων απέναντι σ' αυτό το φαινόμενο. 

Αυτοί οι οποίοι "ξεκλειδώνουν" τα απόκρυφα μυστήρια δεν κατάλαβαν ότι ήταν επικίνδυνη η κατάσταση; 

Δεν κατάλαβαν ότι επρόκειτο περί του γνωστού φαινομένου της "πυραμίδας"; 

Ο γιος του Μητσοτάκη με τις χρηματιστηριακές δραστηριότητες δεν ασχολούνταν κατά την ύποπτη περίοδο; 

Ο μέγας "μύστης" της οικονομίας Σημίτης δεν ήταν αυτός ο οποίος μιλούσε δημόσια για δείκτη που θα ξεπερνούσε τις δέκα χιλιάδες μονάδες;

Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτοί οι οποίοι μας κυβερνούσαν όχι μόνον δεν προστάτεψαν τον λαό, αλλά εντελώς παράνομα έκαναν παρεμβάσεις και στην οικονομική λειτουργία. 

Ο απλός λαός είχε αρχίσει να φοβάται και αυτοί τον καθησύχαζαν. 

Τα χρήματα χάνονταν και αυτοί πρότειναν στον κόσμο να πάρει τραπεζικά δάνεια για να στηρίξει το χρηματιστήριο. 

Αυτό ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κράτους. 

Ήταν ένα έγκλημα, το οποίο το πραγματο­ποίησαν οι κυβερνώντες κατ’ εντολήν των ξένων αφεντικών τους. 

Γιατί δεν συνέφερε τα ξένα αφεντικά να ιδιωτικοποιηθούν οι πανάκριβοι και στρατηγικής φύσεως γίγαντες τη στιγμή που ο ελληνικός λαός είχε στην κατοχή του αποταμιεύσεις. 

Έπρεπε να του αρπάξουν τα χρήματα, ώστε, όταν θα ιδιωτικοποιούνταν οι μεγάλοι και πολύτιμοι γίγαντες, να είναι ο λαός "στεγνός", για να μπορέσουν οι ξένοι να τα πάρουν όλα δωρεάν.

Αυτό το έγκλημα είχε ως στόχο να θέσουν τον λαό υπό την ομηρία των ισχυρών ξένων. 

Των ισχυρών ξένων, που ελέγχουν το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα. 

Το σύστημα που, αν ο λαός είναι "καλός", θα του δώσει τις συντάξεις του. 

Τις συντάξεις, που μετά από δικές τους εντολές χάθηκαν στο χρηματιστήριο. 

Οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ έβαλαν μέσα στο χρηματιστήριο και τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και τα έχασαν. 

Με τα χρήματα του κόσμου δημιούργησαν την "ευφορία" της χρηματιστηριακής "έκρηξης" και όταν έφτασαν στα όρια "έφαγαν" τα χρήματα του κόσμου κι εξαφάνισαν τα αποθεματικά των ταμείων. 

Οι καραγκιόζηδες "μαχαίρωσαν" το "θηρίο" χρησιμοποιώντας το ίδιον βάρος του. Το παρέσυραν και το έριξαν πάνω στο δικό του "μαχαίρι".

Αυτή η καταστροφή οδήγησε στο ξεπούλημα των πάντων. 

Στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και στην απόλυτη διαφθορά του δημοσίου. 

Όλα αυτά τα οποία ακολούθησαν του χρηματι­στηρίου ήταν φυσικά φαινόμενα. 

Γιατί απλούστατα οι δημόσιοι υπάλληλοι, που επί χρόνια είχαν "κακομάθει", έπρεπε να πάρουν μερίδιο από αυτό που θεωρούσαν ταξική τους περιουσία και ήταν το κράτος. 

Έπρεπε να πάρουν μερίδιο από την πώλησή του. 

Αυτό το μερίδιο απλά κινείται σε δύο επίπεδα. Στο επίπεδο το προσωπικό και το ταξικό. 

Στο προσωπικό επίπεδο ο υπάλληλος τα "παίρνει", γιατί τα αφεντικά του τα "παίρνουν" ακόμα πιο "χοντρά". 

Στο ταξικό επίπεδο συμβαίνει το ανάλογο. Όταν η αστική τάξη αντιλαμβάνεται το κράτος σαν περιουσία της, ευνόητο είναι ότι, όταν αυτό ξεπουλιέται, θα διεκδικήσει "αντιπαροχή".

Εξαιτίας αυτών των αναγκών, η αστική τάξη νομοθέτησε με τον τρόπο που ευνοούσε τα μέλη της. 

Προστατεύοντας το "δικαίωμα" της διαφθοράς, μετέτρεψαν το έγκλημα της απιστίας προς το δημόσιο σε πλημμέλημα. 

Η "οδηγία" προς τους δημοσίους υπαλλήλους ήταν απόλυτα σαφής. 

Διαφθείρεστε όσο θέλετε και αν σας πιάσουν δεν "τρέχει" και τίποτε. 

Ούτε καν τη θέση σας δεν θα χάσετε. Μερικές "αυστηρές" συστάσεις και τίποτε παραπάνω. 

Ακόμα και ο πρόσφατος νόμος περί της αστικής "ευθύνης" του δημοσίου αυτήν την αθλιότητα υπηρετεί.

Αυτός ο κατάπτυστος νόμος έχει ως στόχο ν' αλλάξει την κυριότητα του κρατικού μηχανισμού. 

Έχει ως στόχο να περάσει και επίσημα την κυριότητα του κράτους στην αστική τάξη. 

Πώς αποδεικνύεται αυτό; Με το εξής απλό παράδειγμα. 

Όταν ένας βιομήχανος έχει ένα ατύχημα μέσα στο εργοστάσιό του, εξαιτίας κάποιας εγκληματικής αμέλειας κάποιου υπαλλήλου του, τι κάνει; 

Κάνει μήνυση στο εργοστάσιο; Κάνει μήνυση στον εαυτό του; 

Αναζητά την αποζημίωση, όταν γνωρίζει ότι αυτή θα προέλθει από τη δική του τσέπη; 

Όχι βέβαια. Αυτό το οποίο κάνει είναι να διώξει με τις κλωτσιές τον καραγκιόζη κι ανεύθυνο εργαζόμενο, που ήταν η αιτία του ατυχήματός του. 

Ακριβώς, επειδή είναι ιδιοκτήτης, στρέφεται εναντίον του εργαζόμενου. 

Μόνον όταν το ατύ­χημα λαμβάνει χώρα σε ξένη ιδιοκτησία υπάρχει μήνυση κατά της ιδιοκτησίας και όχι κατά του αμελή υπαλλήλου. 

Μόνον σ' αυτήν την περίπτωση ιδιοκτησία και υπάλληλος βρίσκονται στην ίδια πλευρά.

Τα ανάλογα συμβαίνουν και στην περίπτωση του νέου νόμου περί αστικών ευθυνών του δημοσίου. 

Όταν ένας πολίτης έχει ζημιά από την αμέλεια ενός δημοσίου υπαλλήλου, δεν στρέφεται κατά του δημοσίου και άρα κατά της δικής του περιουσίας. 

Στρέφεται κατά του υπαλλήλου και μόνον. Απαιτεί την απόλυσή του. 

Όταν στρέφεται κατά του δημοσίου, στην πραγματικότητα αναγνωρίζει τον αμελή υπάλληλο ως ιδιοκτήτη του δημοσίου. 

Του δίνει τη δυνατότητα να λειτουργεί συντεχνιακά με τους όμοιους του και να διαχειρίζονται την κρατική περιουσία σαν ταξική τους περιουσία.  

Αυτό έγινε, γιατί οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ, προκειμένου να μην αντιμετωπίσουν αντιδράσεις στις μεθοδεύσεις τους, παρέδωσαν την ιδιοκτησία του δημοσίου στους αστούς υπαλλήλους. 

Φοβούνταν τις αντιδράσεις στις ιδιωτικοποιήσεις από αυτούς τους οποίους είχαν κάνει φανατικούς οπαδούς τους από την ακριβώς αντίθετη δραστηριότητα.

Από αυτές τις ανάγκες προκύπτουν όλα τα "περίεργα" που βλέπουμε σήμερα να συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. 

Τα εγκληματικά "περίεργα", που οδηγούν στη διάλυση όχι μόνον της οικονομίας, αλλά στη διάλυση της κοινωνίας. 

Προκειμένου δηλαδή να μην χάσουν την εξουσία οι τρεις κυρίαρχες ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΕΣ οικογένειες στην Ελλάδα, άρχισαν να διαλύουν τα πάντα. 

Επέτρεψαν την παράνομη εισροή εκατομμυρίων λαθρομεταναστών μέσα σε μια μικρή χώρα. 

Επέτρεψαν την υπερπροσφορά εκατομμυρίων νέων εργατικών "χεριών" μέσα σε μια διαλυμένη οικονομία και άρα με μια εργατική τάξη με μηδενική διαπραγματευτική ικανότητα.

Επέτρεψαν την καταστροφή της παραγωγής και τη μετατροπή της νεολαίας σε ένα αστικού τύπου υπερμέγεθες παράσιτο, που δεν γνωρίζει τίποτε πέρα από τα περιοδικά "life style" και τον Ολυμπιακό. 

Μια νεολαία, που γνωρίζει την πορεία της ζωής επιφανών παρασίτων, όπως ο Κωστό­πουλος ή ο Κωστέτσος. 

Μια νεολαία που υποτίθεται διαθέτει "γνώσεις" να διαχειριστεί τη "Microsoft", αλλά είναι πρακτικά ανίκανη να αυτοσυντηρηθεί. 

Μια νεολαία που μπορεί να παίζει ατελείωτες ώρες counterstrike, αλλά είναι ανίκανη να εργαστεί πραγματικά έστω και για μια ώρα.

Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί αναζητούν συμμάχους. Έχουν εγκληματήσει κι αναζητούν μέσω των συνθηκών συνενοχής να εξασφαλίσουν "ασπίδες". 

Τέτοιες "ασπίδες" είναι οι μετανάστες και οι "μορφωμένοι" των ΙΕΚ. 

Οι φουκαράδες οι λαθρομετανάστες στους αστούς ελπίζουν για την παραμονή τους και είναι έτοιμοι να θυσιαστούν γι' αυτούς, αν κάποιος τους επιτεθεί. 

Ελπίζουν οι "ευαίσθητοι" αστοί ότι, αν τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο, θα εξασφαλίσουν τη συμμαχία των εκατομμυρίων παράνομων λαθρομεταναστών. 

Την ανάλογη συνενοχή προσπαθούν να δημιουρ­γήσουν και μέσω της εκπαίδευσης. 

Δεν "εισάγουν" μόνον συμμάχους, αλλά τους "παράγουν" και μέσα από τις εκπαιδευτικές "παράγκες", τις οποίες φυτεύουν στις πιο απίθανες γωνιές της ελληνικής επαρχίας.

Όλα αυτά τα κάνουν, γιατί αντιλαμβάνονται ότι πλέον έχουν αγγίξει τα όρια. 

Η ταξική συνο­μωσία των αστών έφτασε τα πράγματα στα όρια και υπάρχει πλέον ορατός κίνδυνος. 

Αν δεν φρόντιζαν εκ των προτέρων να εξασφαλίσουν τριτοκοσμικούς συμμάχους, οι αστοί θα κινδύνευαν σήμερα ακόμα και με θάνατο. 

Θα κινδυνεύαμε όλοι μας ως λαός, ακόμα και με εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις. 

Την ανάγκη άμυνας της αστικής τάξης υπηρετεί αυτός ο σχεδιασμός. 

Τους μετανά­στες τους χρησιμοποιούν ως "μοχλό" εξυπηρέτησης των ταξικών τους συμφερόντων. 

Τους χρησι­μο­ποιούν ως "φόβητρο" απέναντι σ' αυτούς που θα ήθελαν ν' αντι­δράσουν. 

Απέναντι σ' αυτούς που θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τη "μάζα" τους, για να περιορίσουν την αστική λαίλαπα. 

Γι' αυτόν τον λόγο οι αστοί βρίσκονται μόνιμα πίσω από τις φιλομεταναστευτικές "ευαισθησίες". 

Ας ψάξει κάποιος να βρει από πού "τρώει" ο κάθε επαγγελματίας "ευαίσθητος", που βγαίνει στα τηλεοπτικά "παράθυρα" και μας αναλύει τις "ευαισθησίες" του. 

Όλοι τους είναι δημόσιοι υπάλ­ληλοι. Άλλωστε αυτούς δεν τους απειλούν ταξικά οι μετανάστες. 

Εργάτης θα γίνει ο φουκαράς από το Αφγανιστάν και όχι διευθυντής σε υπουργείο.

Την ίδια ανάγκη εξυπηρετεί και η άνευ λόγου και σκοπού αστικοποίηση του ελληνικού πληθυσμού. 

Σήμερα, αν πετάξεις πέτρα στο δρόμο, πιο πιθανό είναι να χτυπήσεις "manager" παρά εργάτη. 

Γιατί αυτό επέβαλαν τα συμφέροντα των αστών. Πήραν τα παιδιά όλων των κοινω­νικών τάξεων και τα αστικοποίησαν. 

Πήραν τα παιδιά των εργατών και των αγροτών και τα "κηφηνοποίησαν". 

Ποιο το κέρδος; Έβαλαν τους πάντες να ελπίζουν σε βόλεμα στο δημόσιο, ώστε να μην απειλούν τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων. "Ξεδόντιασαν" την ελληνική κοινωνία, για να μην τους απειλεί.

Μόνον με τον τρόπο αυτόν μπορούσαν να προστατεύσουν τις κομματικές ιδιοκτησίες τους και βέβαια να εξασφαλίσουν την ομαλή διαδοχή τους από τα φυσικά παιδιά τους. 

"Ευνούχισαν" ολόκληρη την κοινωνία, προκειμένου να εμφανίσουν τον Γιωργάκη σαν "επιβήτορα". 

"Τύφλωσαν" ολόκληρη την κοινωνία, για να εμφανίσουν τη Ντόρα σαν "ανοιχτομάτα". 

Έβαλαν όλο τον κόσμο να ψευτοσπουδάζει στους "αμάραντους" της κομμωτικής τέχνης, για να δώσουν αξία στα αγορασμένα πτυχία των δικών τους παιδιών. 

Αυτό το οποίο συμβαίνει σήμερα με την εκπαίδευση είναι χωρίς προηγούμενο. 

Χωρίς κανέναν στόχο και χωρίς κανέναν προσανατολισμό αναπτύσσουν ένα κολοσσιαίο σύστημα εκπαίδευσης, μόνο και μόνο για να το αναπτύσσουν και να εκμεταλλεύονται τις συνέπειες αυτής της ανάπτυξης.

Έφτασαν στο σημείο να δημιουργούν "ανώτατες" σχολές, μόνο και μόνο για να ενισχύουν τοπικές οικονομίες και να μην αφήνουν κανέναν από έξω από την εκπαίδευση. 

Για να δημιουργήσουν συνθήκες συνενοχής με τον λαό. 

Άλλος επειδή νοικιάζει μια τρώγλη σε φοιτητές, άλλος επειδή το παιδί του πέρασε στα "ανώτατα" εκπαιδευτικά ιδρύματα με βαθμούς πολικής θερμοκρασίας, όλοι σωπαίνουν. 

Όλοι σπουδάζουν και όλοι ελπίζουν. Σε τι ελπίζουν; Σε ένα θαύμα. 

Σε ένα μέσον, που θα τους επιτρέψει να "τρουπώσουν". 

Αυτό είναι το ζητούμενο για τους κυβερνώντες. Επέλεξαν έναν σχεδιασμό, ο οποίος θα σπρώξει και πάλι τους πάντες στους δια­δρόμους των κομματικών "μαγαζιών".

Πρακτικά όλοι είναι θύματα. Δεν υπάρχει ούτε η μαθηματική πιθανότητα να βολευτούν. 

Θα επιβιώνουν ως παράσιτα μόνο για όσο διάστημα θα εργάζονται οι γονείς τους ή θα εισπράττουν τις συντάξεις τους. 

Άλλη πιθανότητα επιβίωσης δεν υπάρχει. Το παγκόσμιο σύστημα να παραδιδόταν αύριο στην Ελλάδα, θα μπορούσε να το στελεχώσει και να περίσσευαν κιόλας στελέχη. 

Για τέτοια "ανάπτυξη" μιλάμε. Προφανώς κάποιοι "κρυπτοαλέξανδροι" στην Αθήνα θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο και γι' αυτό ανέπτυξαν αυτό το σύστημα. 

Ούτε η Βρετανία όταν κυβερνούσε τα "κύματα" δεν είχε τόσο έντονη αστικοποίηση της κοινωνίας. 

Ούτε η Βρετανία δεν έχει κατασκευάσει —αναλογικά— τόσους πολλούς "λοχίες" της διαχείρισης.

Το θέμα είναι ότι όλα αυτά δεν έγιναν ούτε από άγνοια ούτε από "ευαισθησία". 

Οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ μετέτρεψαν τη νεολαία σε ανίκανο "έρμα", για να νομιμοποιούν τα βολέματα των δικών τους παιδιών. 

Με τον τρόπο αυτόν αντί οι νεολαίοι να κυνηγάνε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να τον κρεμάσουν για τη "στημένη" κρατική καριέρα του, τον μετέτρεψαν σε πρότυπο "επιτυχίας". 

Αυτόν τον στόχο υπηρετεί και η δημιουργία των σημερινών "διαπλεκομένων" μεγι­στάνων ανάμεσα σε τυχαίους αστούς. 

Δημιουργώντας μεγιστάνες υπό την αιγίδα του κράτους και με μόνο προσόν την κομματική νομιμοφροσύνη, δημιουργούν "αγορά" για τους νέους. 

Οι πάντες μπορούν να ελπίζουν όχι μόνον σε ένα απλό βόλεμα, αλλά και σε μια τεράστια "επιτυχία". 

Αρκεί να υποτάσσονται στα κόμματα, τα οποία επιλέγουν ανάμεσα στους τυχαίους αστούς ποιους θα μετατρέψουν σε μεγιστάνες. 

Ελπίζει ο φουκαράς που διαθέτει ένα πτυχίο μηχανικού ότι, αν το κόμμα τον επιλέξει και του χαρίσει ένα δημόσιο έργο, θα γίνει ένας μικρός Μπόμπολας. 

Ελπίζουν οι πάντες ότι, αν ανεχθούν τη λεηλασία του δημοσίου "παλατιού", όλο και κάποιο "πολύφωτο" θα πέσει στα χέρια τους.

Στο σημείο αυτό βέβαια αποκαλύπτεται και το απόλυτο μέγεθος της "ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ". 

Το σύνολο σχεδόν των αθλιοτήτων για το οποίο κατηγορεί η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ οφείλεται σε νόμους της κυβέρνησης Μητσοτάκη. 

Η ΝΔ δηλαδή νίκησε στις εκλογές, καταγγέλλοντας μια κατάσταση που οφείλεται καθαρά σε δικούς της νόμους. 

Αυτό είναι το "αριστούργημα" της "ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ". 

Αποτελεί αριστούργημα να κερδίζεις τις εκλογές με φήμες περί άνομων σχέσεων μεταξύ υπουρ­γείου άμυνας και λιακουνικού "άξονος" και την ίδια ώρα να υπάρχουν στοιχεία ότι και η δική σου προηγούμενη κυβέρνηση είχε με τον ίδιο "άξονα" τις ίδιες ακριβώς άνομες σχέσεις.

Αν ο αναγνώστης καταλάβει το μέγεθος της ζημιάς και της καταστροφής που πραγματο­ποίησαν οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ ίσως δει και με συμπάθεια τους διαπλεκόμενους. 

Τουλάχιστον αυτοί πήραν μερικά χρήματα και τίποτε άλλο. Δεν ισοπέδωσαν τα πάντα, προκειμένου οι ΔΙΑΠΛΕ­ΚΟΜΕΝΟΙ "νάνοι" να φαίνονται γίγαντες. 

Δεν έτρεχαν στις πρεσβείες των ισχυρών, για να πάρουν τα "χρίσματα" και μαζί μ' αυτά και "οδηγίες" για το πώς να κυβερνάνε τον τόπο. 

Δεν πρόδωσαν τον λαό, γιατί δεν τους εμπιστεύτηκε με την ψήφο του ο λαός. 

Δεν είναι επίορκοι, γιατί δεν ορκίστηκαν πουθενά. Αυτά τα τρομερά εγκλήματα αφορούν μόνον τους ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ.

Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι ο λόγος για τον οποίο έχει ξεσπάσει σήμερα η "διαπλοκο­λογία" και ποιους εξυπηρετεί. Τα κόμματα σήμερα φοβούνται ότι ο λαός έχει καταλάβει τον ολέθριο ρόλο τους και είναι έτοιμος να τα τιμωρήσει. 

Όλα τα γκάλοπ αυτό αποδεικνύουν. Για τον μέσο Έλληνα η έννοια της "πολιτικοποίησης" έχει ταυτιστεί με την έννοια του "γλειψίματος" με στόχο το "βόλεμα". 

Για τον μέσο Έλληνα η έννοια "πολιτικός" έχει καταντήσει συνώνυμη του ψεύτη, του άρπαγα και του καιροσκόπου. 

Ευνόητο είναι ότι τα ανάλογα αποδίδονται και στις "φωλιές" που τους φιλοξενούν και είναι τα κόμματα.

Είναι λογικό λοιπόν τα κόμματα να φοβούνται ότι στην πρώτη επιλογή που θα δοθεί στο λαό —την οποία δεν θα ελέγχουν τα ίδια— αυτός θα τα εγκαταλείψει. 

Προσπαθούν να μετακινήσουν τις ευθύνες. 

Προσπαθούν ν' αποδώσουν τις δικές τους ευθύνες στα δικά τους δημιουργήματα, που είναι οι "διαπλεκόμενοι". 

Κάνουν αυτό το οποίο κάνουν και οι ταυρομάχοι. 

Ανάμεσα στους εαυτούς τους και στο τέρας —που είναι ο λαός— βάζουν τους διαπλεκόμενους σαν κόκκινο πανί. 

Τους βάζουν σαν ένα εντυπωσιακό "παραβάν", για να αποσπάσουν την προσοχή του θηρίου και να μην βλέπει πίσω από αυτό. 

Αυτό γίνεται με τη δική τους τεχνητή "θυματοποίηση". 

Τεχνητά υποβαθμίζουν τη δική τους θέση κι αναβαθμίζουν τη θέση των άλλων. 

Περνούν από την πλευρά του λαού και υποτίθεται "βλέπουν" τη διαπλοκή από την ίδια οπτική γωνία.

Οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ παρουσιάζουν τους "διαπλεκόμενους" πίσω και πάνω από τα κόμματα. 

Τους δαιμονοποιούν, γιατί αυτό τους συμφέρει. 

Τι σημαίνει τεχνητή "δαιμονοποίηση"; 

Να είσαι ο φέρων το σύνολο της εξουσίας και από "φόβο" να "ψιθυρίζεις" ονόματα τύπου Λαμπράκη ή Μπόμπολα. 

Να είσαι αυτός ο οποίος ελέγχει το σύνολο των εξουσιών και να παρουσιάζεσαι σαν αδύναμος. 

Αδύναμος απέναντι σε καραγκιόζηδες απέναντι σε ανθρωπάκια της δεκάρας,σε ανθρωπάκια που λίγους μήνες πριν έτρεχαν στο γραφείο σου και σε παρακαλούσαν με επιχειρήματα του τύπου "δώσε και σε μένα μπάρμπα". 

Δώσε μου τις προμήθειες του υπουργείου άμυνας, για να γίνω ο γνωστός Λιακουνάκος. 

Δώσε μου τις προμήθειες του ΟΤΕ, για να γίνω ο γνωστός Κόκκαλης. 

Δώσε μου την αττική οδό, για να γίνω ο γνωστός Μπόμπολας. 

Δώσε μου το πρόγραμμα της πληροφορικής στην εκπαίδευση, για να γίνω ο γνωστός Λαμπράκης.

Όλοι αυτοί οι μεγάλοι ευεργέτες των διαπλεκομένων σήμερα "ψιθυρίζουν" τα ονόματά τους με "δέος". 

Αντιλαμβανόμαστε πως ό,τι συμβαίνει σήμερα με τους διαπλεκόμενους είναι επιλογή των ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ των κομμάτων να συμβαίνει και υπηρετεί την ειδική στρατηγική που τους συμφέρει. 

Τι σημαίνει ειδική στρατηγική; 

Το εξής απλό. "Ψιθυρίζοντας" τα ονόματα των διαπλεκο­μένων, τους μυθοποιείς. Κάνεις τον λαό να τους φοβάται και να τους θεωρεί πανίσχυρους.

Όταν λοιπόν κάποιο κόμμα θα τιμωρήσει κάποιους από αυτούς, ο λαός θα το αντιμετωπίσει σαν "άθλο". 

Έναν "άθλο", που θα τον πιστωθούν τα κόμματα και άρα ο πολιτικός κόσμος που θα τον πληρώσουν κάποιοι λίγοι και πίσω από αυτούς θα γλιτώσει μια συμμορία χιλιάδων όμοιων τους. 

Ο πολιτικός κόσμος δηλαδή θα θυσιάσει μερικά από τα δικά του "δημιουρ­γήματα" και αυτό θα το παρουσιάσει σαν επίτευγμα και βέβαια ως άλλοθι για να γλιτώσει ο ίδιος και οι υπόλοιποι εκλεκτοί του. 

Σ' αυτήν βέβαια την ενέργεια τον υποστηρίζει σύσσωμη η αστική τάξη.

Είναι αναγκασμένη η κοινωνική τάξη, που "καπέλωσε" τους πάντες στην Ελλάδα, να θυσιάσει μερικά από τα πιο "εκλεκτά" της παιδιά. 

Είναι αναγκασμένη, γιατί ο λαός είναι εξαγριωμένος και θέλει να δει "αίμα". 

Ελπίζουν δηλαδή ότι, αν θυσιάσουν κάποιους από τα "ψηλά", θα σταματήσει εκεί το πρόβλημα και δεν θα συνεχίσει ν' απειλεί τα "ψηλότερα". 

Είναι αναγκασμένοι αυτοί οι οποίοι καταστρέψανε τα ελληνικά εργοστάσια, για να γίνουν πλούσιοι εμπορικοί αντιπρόσωποι των πολυεθνικών, να πληρώσουν αυτό το μικρό "τίμημα". 

Είναι αναγκασμένοι αυτοί οι οποίοι ψήφισαν τους νόμους που έφεραν τις πολυεθνικές στην Ελλάδα —για να προσλάβουν τα παιδιά τους— να παραστήσουν τους "αγωνιστές". 

Με τη διαπλοκολογία δηλαδή οι πολιτικοί θα επιχει­ρήσουν να δημιουργήσουν μια "κολυμπήθρα του Σιλωάμ", η οποία θα τους επιτρέψει να "ξεπλυθούν" από τα εγκλήματά τους.

Μέσα σ' αυτό το σκηνικό της ψευδομάχης εντάσσονται και οι μεθοδολογίες που σήμερα ακολουθούνται και οι οποίες σε άλλη περίπτωση θα ήταν λάθος.  

Ο πολιτικός κόσμος κατευθύνει τη δικαιοσύνη προς μια μεθοδολογία αντιμετώπισης των διαπλεκομένων, η οποία στο σύνολό της είναι λάθος. 

Τη βάζει για παράδειγμα να μελετάει τις συμβάσεις τους με το κράτος. 

Τη βάζει ν' "ακολουθεί" τη διαπλοκή μέσα στον τρομερό "λαβύρινθο", τον οποίον οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει και που δύσκολα μπορείς να τον νικήσεις, γιατί, πέραν του ότι είναι περίπλοκος, μπορεί και προσφέρει ψευδοεικόνες που παρασύρουν.

Όταν κυνηγάς ένα θηρίο για να το εξοντώσεις, ενεργείς με βάση τα δεδομένα που σε συμφέρουν εσένα και όχι το θηρίο. 

Αν δεν έχεις κανένα πλεονέκτημα, το κυνηγάς και αποδέχεσαι το γεγονός ότι μπορεί και να το χάσεις πάνω στο κυνήγι. 

Αποδέχεσαι το γεγονός ότι το κυνηγάς με μειονέκτημα, εφόσον το κυνηγάς σε χώρους τους οποίους γνωρίζει το ίδιο και εσύ τους αγνοείς. 

Όταν όμως υπάρχουν άλλα δεδομένα, αλλάζει και η στρατηγική του κυνηγιού. 

Όταν γνωρίζεις πού βρίσκεται η φωλιά του θηρίου, δεν το ακολουθείς. 

Δεν του δίνεις την ευκαιρία να σε παρασύρει μακριά από αυτήν. 

Αγνοείς τις κινήσεις του και πηγαίνεις κατ' ευθείαν στη φωλιά του. 

Το αφήνεις να περιφέρεται και το περιμένεις εκ του ασφαλούς. Το περιμένεις, γιατί είναι βέβαιο ότι θα επιστρέψει. 

Στη φωλιά βρίσκεται καί η λεία του καί η οικογένειά του. 

Ό,τι δηλαδή πολύτιμο διαθέτει, είτε σ' ό,τι αφορά την απλή επιβίωσή του είτε σ' ό,τι αφορά τη διαιώνιση του "είδους" του, βρίσκεται σε έναν χώρο, όπου αναγκαστικά θα πρέπει να σε αντιμετωπίσει.

Τι σημαίνει αυτό για την περίπτωσή μας. 

Όταν ως κράτος καταδιώκεις έναν Μπόμπολα ή έναν Κόκκαλη, δεν το κάνεις απευθείας. 

Δεν σε ενδιαφέρει τι κάνουν και τι δεν κάνουν. Δεν σε ενδιαφέρει τι λένε και τι δεν λένε. 

Ως κράτος έχεις άπειρες δυνατότητες και μεταξύ αυτών να ελέγχεις και τον εαυτό σου. 

Δεν κάθεσαι δηλαδή να μελετάς τα συμβόλαιά τους και τη νομιμότητά τους, να παγιδεύεσαι από τις "παγίδες" που έχουν στήσει οι νομικοί τους σύμβουλοι. 

Αυτοί οι οποίοι, αφού εξασφάλιζαν με παρανομίες τις προμήθειες ή τους διαγωνισμούς, στη συνέχεια "έστηναν" τη νομιμοφάνεια των πράξεών τους.

Τι κάνεις; Το εξής απλό. Γνωρίζεις ότι για όλους αυτούς τους διαπλεκόμενους η "φωλιά" τους είναι το κράτος. 

Η "φωλιά" τους δηλαδή είναι ο χώρος τον οποίο ελέγχεις απόλυτα. 

Μέσα σ' αυτήν τη "φωλιά" δουλεύεις ερήμην τους. 

Δεν βγαίνεις έξω από αυτήν τη "φωλιά", ώστε να έρθεις αντιμέτωπος με τις στρατιές των δικηγόρων και των σφουγγοκολάριών τους. Με τις στρατιές των πληρωμένων συμμάχων τους. 

Περιορίζεσαι μόνον στη "φωλιά". Μέσα σ' αυτήν τη "φωλιά" αναζητάς τη "λεία" τους και τα "βλαστάρια" τους. 

Δεν σε ενδιαφέρει πού βρίσκονται αυτοί και τι λένε. Αυτό που σε ενδιαφέρει είναι το ότι έχεις ως δεδομένο πως αυτοί "φτιαχτήκαν" μέσα στους διαδρόμους του κράτους και ότι εκεί βρίσκεται η αδυναμία τους.

Όταν γνωρίζεις ότι ο Μπόμπολας, για παράδειγμα, "φτιάχτηκε" από το κράτος, αναζητάς τη "γέννησή" του. 

Ανατρέχεις στην εποχή που ο Μπόμπολας είχε ως κεφά­λαιο ένα βρακί κι ένα καπέλο. 

Αναζητάς τη χρονική περίοδο κατά την οποία ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το δημόσιο, την εποχή που ήρθε σε πρώτη επαφή με τα προϊόντα της Mercedes και της Armani. 

Από τη στιγμή που εντοπίσεις το χρόνο, αναζητάς τα υπόλοιπα. Από ποια "πόρτα" μπήκε στο δημόσιο και "φτιάχτηκε'' των δημοσίων έργων, των δημοσίων προμηθειών, του υπουργείου άμυνας ή από την "πόρτα" του υπουργείου συγκοινωνιών; 

Αυτά αρκούν ως στοιχεία για τον Μπόμπολα στην υπόθεση "Μπόμπολα".

Από εκεί και πέρα παρατάς τον Μπόμπολα και ασχολείσαι με άλλους. 

Με άλλους πολύ πιο αδύναμους καί από τον Μπόμπολα καί από τον πολιτικό που τον έστειλε εκεί όπου τον έστειλε. 

Αναζητάς πάντα τον πιο αδύναμο κρίκο της αλυσίδας της διαπλοκής, προκειμένου να τη σπάσεις εύκολα. 

Τον απλό υπάλληλο. Ποιος ήταν ο δημόσιος υπάλ­ληλος που εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στην "πόρτα"; Αυτόν τον υπάλληλο τον κάνεις "φύλλο και φτερό". Ως κράτος έχεις το δικαίωμα να ελέγξεις το πόθεν έσχες του. Ως κράτος έχεις δικαίωμα να ελέγξεις τα "άλματα" στην καριέρα του.

Αν ο υπάλληλος αυτός δεν μπορεί να σου εξηγήσει είτε τον ανεξήγητο πλουτισμό του είτε την ανεξήγητη "αλτικότητά" του, τον παραπέμπεις σε δίκη με την κατηγορία της διαφθοράς και της απιστίας προς το δημόσιο και τον στέλνεις στη φυλακή. 

Από εκεί και πέρα είναι γνωστό ότι η φυλακή ευνοεί τη "φλυαρία". 

Με ένα καλό "παζάρι" μπορείς να μάθεις ό,τι σε ενδιαφέρει. Ποιος, που, γιατί και πού πήγαν τα λεφτά. 

Είναι θέμα χρόνου να ισχύσει το γνωστό ο σώζων εαυτόν σωθήτω, να έρθουν σε σύγκρουση οι συμμορίτες μεταξύ τους, εφόσον κανέ­νας δεν είναι διατεθειμένος να καθίσει στη φυλακή για κάποιον άλλον. 

Κανένας υπάλληλος δεν είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί για κανέναν Μπόμπολα και για κανέναν πρώην χαφιέ της Στάζι.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πλήρως το μέγεθος της υποκρισίας, όταν οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ παριστάνουν τους αδύναμους και "ψιθυρίζουν" τα ονόματα των διαπλεκομένων. 

Αντιλαμβάνεται πόσο υποκριτές είναι οι ιδιοκτήτες των κομμάτων —οι οποίοι ελέγχουν απόλυτα το κράτος—, όταν βλέπει πόσο εύκολα μπορεί το κράτος να τους τσακίσει όλους μαζί. 

Το κράτος με "μικρο­χειρουργικές" επεμβάσεις μπορεί να τους βρει όλους. 

Μπορεί να βρει τις παρανομίες τού κάθε καραγκιόζη, που παριστάνει σήμερα τον μεγαλοπαράγοντα της κοινωνίας, είτε ελέγχοντας τις καμεράτες είτε τον Ολυμπιακό. 

Τα πάντα δηλαδή είναι εύκολα, αν υπάρχει η ανάλογη βούληση από πλευράς εξουσίας.

Παναγιωτης Τραινου