Τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας: “ρωσικό”, “αγγλικό” και “γαλλικό”

H Ελλάδα το 1821 επαναστάτησε , αλλά μέχρι το 1827 είχε δύο εμφύλιους και τον Ιμπραήμ να καταπνίγει την επανάσταση στην Πελλοπόνησο , την Στερεά και το Μεσολόγγι , εκμεταλευόμενος τον στόλο που σάπιζε λόγω της διχόνοιας.

Τότε οι Έλληνες αφού είχαν κατασπαταλήσει το δάνειο της ανεξαρτησίας και υπό την πίεση των Τούρκων που κατέπνιγαν την επανάσταση δέχτηκαν την βοήθεια της Βρετανίας , της Γαλλίας και της Ρωσίας που νίκησαν στη μάχη του Ναβαρίνου οριστικά τους Τουρκοαιγύπτιους με αποτέλεσμα, το νεοσσύσταλτο ελληνικό κράτος να μείνει ουσιαστικά και οριστικά ελεύθερο , αλλά υπό την επιρροή των ξένων  δυνάμεων , οι οποίες είχαν συμφέροντα η κάθε μία χωριστά.
Ιδρύθηκαν λοιπόν κόμματα για να λειτουργήσει η πολιτική ζωή, με πρώτο το Αγγλικό κόμμα με τους Μαυροκορδάτο , Λόντο , Ζαίμη,Τομπάζη και Μιαούλη. Ακολούθησε το Γαλλικό κόμμα υπό τον Κωλέτη και τους Προκρίτους και τέλος το Ρωσικό κόμμα με τους Καποδιστριακούς και την οικογένεια Κολοκοτρώνη , δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στο ορθόδοξο δόγμα.
Ακολούθησαν πάλι εμφύλιοι το 1823-25 , ζητώντας  βοήθεια από ξένες δυνάμεις. Τα Αγγλικό και το Γαλλικό κόμμα επικράτησαν κατά του Ρωσικού λόγω της βοήθειας των περιβόητων δανείων , του 1824 ποσού 800.000 λιρών , από τα οποία μόνο το 59% μας δόθηκε δηλαδή 348.000 λίρες . Από το δεύτερο δάνειο 2.000.000 λιρών το 1825 αποδόθηκε μόνο το 55,5% δηλαδή 572.000 λίρες.
Αυτά ήταν τα ποσά που λάβαμε, όμως χρωστούσαμε το 1854 στους Άγγλους μόνο για το δάνειο των 2.000.000 λιρών , 8 εκατομμύρια δηλαδή τετραπλάσια χρήματα.
Οι Άγγλοι υποστήριζαν την προστασία μας από την  θάλασσα , οι Γάλλοι πλάσαραν τον φιλελευθερισμό και οι Ρώσοι κατά τα γνωστά προέβαλαν την ομοδοξία.
Ο κριμαικός πόλεμος απέδειξε ότι κάθε μία δύναμη εξυπηρετούσε τα δικά της συμφέροντα. Κύριος λόγος ήταν η κατάκτηση εδαφών από την Οθωμανική αυτοκρατορία , την οποία βέβαια κατά κάποιο τρόπο διέλυσαν , περιορίζοντας την στα σημερινά γνωστά όρια της Τουρκίας . Όλα τα παραπάνω θυμίζουν την σημερινή κατάσταση της χώρας , κάνοντας προσομοίωση τουλάχιστον στο χρέος του οποίου οι τόκοι που πληρώνουμε είναι δυσβάσταχτοι  αλλά και οι επιρροές και οι συγκρούσεις στρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων ( ενεργειακά αποθέματα) είναι τεράστιες , όμως η Ελλάδα του 2017 έχει δύο πλεονεκτήματα. Είναι μέλος του πυρήνα του ευρώ έχοντας νόμισμα ευρωπαικό το οποίο και επηρεάζεται σημαντικά από την πορεία της οικονομίας της. Ακόμη η Ελλάδα την σύγχρονη εποχή έχει  επιρροές και από άλλες δυτικές δυνάμεις ΝΑΤΟ – ΗΠΑ . Παρόλα αυτά οι πολιτικές δυνάμεις σύρονται σε μια διαφαινόμενη επανάληψη της ιστορίας με μοχλό το χρέος μας, αλλά και πάλι γεννιέται το μεγάλο ερώτημα γιατί αφού όλες οι χώρες το κόσμου ζούν – λειτουργούν – αναπτύσσονται με χρηματοδοτήσεις, η Ελλάδα παραμένει υποτελειακά εξαρτώμενη;
Το ρολόι του παγκόσμιου χρέους λέει ότι όλοι χρωστάνε σε όλους δεκάδες τρισεκατομμύρια αλλά μόνο η Ελλάδα βρίσκεται σε τέτοια βαρύτατα – βάρβαρα – τιμωριτικά μνημονιακά προγράμματα  , βορά στις ορέξεις και αντιπαλότητες ΔΝΤ και Κομισιόν.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται;;;;;
Πολιτικοί της χώρας προσοχή, πριν είναι αργά !!!!!!!!
http://www.economist.com/content/global_debt_clock
http://www.nationaldebtclocks.org/debtclock/greece

* O Παναγιώτης Μπατσαρισάκης είναι οικονομ. αναλυτής – επιχειρηματικός σύμβουλος

Η συνέργασία Λένιν- Κεμάλ κατά της Ελλάδας και οι συνθήκες της Μόσχας

Η μικρασιατική εκστρατεία και η μικρασιατική καταστροφή, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται. Με μερικά παράπλευρα ζητήματα όσων συνέβησαν πριν από 100 περίπου χρόνια και επηρέασαν σε πολύ μεγάλο βαθμό την τελική έκβαση της εκστρατείας, θα ασχοληθούμε σήμερα.

Ακούμε τελευταία κυρίως, τον Ταγίπ Ερντογάν να μιλά για "σύνορα της καρδιάς" (των Τούρκων), για εδάφη που κατακτήθηκαν με αίμα κλπ. Θα αναφερθούμε σήμερα, σε κάποια εδάφη της Τουρκίας που αποτελούν το 30% περίπου της έκτασής της και αποκτήθηκαν "στα χαρτιά". Στο τέλος του άρθρου, θα γράψουμε και λίγα πράγματα για το πώς παραδόθηκε η Ανατολική Θράκη στους Τούρκους, ένα τεράστιο θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε μετά το Πάσχα.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση – Η εκστρατεία στην Ουκρανία – Οι συνθήκες του Αλεξαντροπόλ και της Μόσχας

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση (1917), η Ρωσία "αποσύρθηκε" από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και σταμάτησε τις εχθροπραξίες εναντίον της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Τότε όμως "… οι Σύμμαχοι νικηταί ευρέθησαν εις την ανάγκην να αναχαιτίσουν την προέλευσιν των Μπολσεβίκων εις τα εκκενούμενα παρά των Γερμανών εδάφη της Ρωσίας, δια να δοθεί ούτω καιρός για νέα δημιουργούμενα κράτη, η Πολωνία και η Τσεχοσλοβακία και ανασυγκροτηθούν τα καταστραφέντα κράτη της Ρουμανίας και της Σερβίας. Οι κίνδυνοι της Ευρώπης ήταν μέγιστοι…" (Δημ. Βακάς).

Αποφασίστηκε λοιπόν να σταλούν στην Ουκρανία και συγκεκριμένα στην περιοχή της Κριμαίας στρατεύματα για να ενισχύσουν τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις που υπήρχαν εκεί. Ο φιλέλληνας Γάλλος πρωθυπουργός Κλεμανσό υποσχόμενος διπλωματική βοήθεια στη χώρα μας στα ζητήματα της Μικράς Ασίας και της Θράκης, ζήτησε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο να στείλει η Ελλάδα ένα Σώμα Στρατού στην εκστρατεία αυτή.

Ο Βενιζέλος δέχτηκε αν και έβλεπε ότι η συγκεκριμένη επιχείρηση ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη. Η εκστρατεία δεν ήταν καλά οργανωμένη, συμμετείχαν σ' αυτή πολύ λιγότερες δυνάμεις απ' ότι πιστευόταν αρχικά (12 γαλλικά τάγματα, αμφίβολης μαχητικής ικανότητας, ένα ρουμανικό σύνταγμα και δύο ελληνικές μεραρχίες). Το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα, με 23.551 άνδρες, έφτασε στην Οδησσό στις 21 Ιανουαρίου 1919.

Είναι γνωστή η αποτυχία της εκστρατείας αυτής και η επικράτηση των μπολσεβίκων. Στα τέλη Απριλίου 1919 αποχώρησε από την Κριμαία η ελληνική δύναμη, η οποία πολέμησε με μεγάλη γενναιότητα και είχε σοβαρές απώλειες: 398 νεκρούς και 657 τραυματίες.

Το κακό όμως για τη χώρα μας δεν σταμάτησε εκεί. Το νέο σοβιετικό καθεστώς συμμάχησε κατά της Δύσης με τους Τούρκους εθνικιστές οι οποίοι πολεμούσαν εναντίον της δυτικής κυριαρχίας αλλά και της Οθωμανικής (σουλτανικής κυβέρνησης) που είχε συνθηκολογήσει με τους Δυτικούς Συμμάχους.

Οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ μπολσεβίκων και Τούρκων εθνικιστών (κεμαλικών) ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 1920. Στις 19 Νοεμβρίου 1920, με τη Συνθήκη του Alexandropol, οι δυο πλευρές μοίραζαν την Αρμενία και αποκτούσαν κοινά σύνορα.

Να υπενθυμίσουμε ότι τον Ιούλιο του 1920, είχε υπογραφεί η Συνθήκη των Σεβρών, με την οποία γεννιόταν η Ελλάδα "των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών" ενώ την 1η Νοεμβρίου 1920, ο Βενιζέλος ηττήθηκε στις εκλογές που ο ίδιος προκάλεσε και τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, μετά από δημοψήφισμα, επέστρεψε στην Ελλάδα, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος. Η εξέλιξη αυτή δυσαρέστησε τους Συμμάχους που άλλαξαν στάση απέναντι στη χώρα μας με τις γνωστές τραγικές συνέπειες.

Από τα τέλη Ιουλίου 1920, είχε αρχίσει η αποστολή όπλων και χρυσού σε πολύ μεγάλες ποσότητες από τους Σοβιετικούς προς τον Κεμάλ (M. Llewellyn-Smith, σελ. 297). Πρώτη αποστολή, όπως γράφει ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής, έγινε με τον Χαλίλ Πασά που μετέφερε στους κεμαλικούς χρυσό αξίας 100.000 οθωμανικών λιρών. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, ο Γιουσούφ Κεμάλ (Τεγκισρέκ) παρέδωσε στον Κεμάλ 1.000.000 χρυσά ρούβλια.

Στις 16 Μαρτίου 1921, στη Μόσχα, υπογράφτηκε ανάμεσα στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας (Grand National Assembly of Turkey) και τη Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία (Russian Soviet Federative Socialist Republic - SFSR) η λεγόμενη Συνθήκη της Μόσχας (Treaty of Moscow) ή Συνθήκη Αδελφοσύνης (Treaty of Brotherhood).

Επικεφαλής της SFSR ήταν ο Βλαντιμίρ Λένιν και επικεφαλής της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας ήταν ο Κεμάλ Ατατούρκ. Να σημειώσουμε ότι ούτε η ΕΣΣΔ είχε ιδρυθεί τότε (αυτό έγινε το 1922) ενώ η διεθνώς αναγνωρισμένη τουρκική κυβέρνηση εκείνη την εποχή ήταν αυτή του σουλτάνου Μεχμέτ VI (6ου), ο οποίος είχε υπογράψει τη Συνθήκη των Σεβρών, που είχε αποκηρύξει ο Κεμάλ. Φυσικά, η επίσημη τουρκική κυβέρνηση δεν κλήθηκε στη Μόσχα.

Στο διαδίκτυο, ορισμένοι ταυτίζουν τη Συνθήκη της Μόσχας με τη Συνθήκη του Καρς που υπογράφτηκε αργότερα. Αυτό είναι εσφαλμένο. Η Συνθήκη του Καρς αποτελεί συνέχεια της Συνθήκης της Μόσχας αλλά ΔΕΝ είναι (η) ίδια μ' αυτή!

Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Μόσχας, η Τουρκία παραχώρησε στη Γεωργία το Βατούμ και την περιοχή βόρεια του χωριού Σαρπ (Sarp) ενώ πήρε από τη Ρωσία το Καρς (το οποίο είχε περιέλθει στη Ρωσία το 1878 με τη Συνθήκη του Βερολίνου) και το Αρνταχάν. Παράλληλα, οι μπολσεβίκοι αναγνώρισαν την εθνικιστική ηγεσία υπό τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ως τη μόνη κυβέρνηση στην Τουρκία. Μεταφέρουμε αυτούσιο το τι γράφει στη συνέχεια η κορυφαία παγκοσμίως Εγκυκλοπαίδεια Britannica στη διαδικτυακή της έκδοση, στο λήμμα Treaty of Moscow, 1921.

"As a result of the treaty, the Soviets supplied the nationalists with weapons and ammunition which Turks used successfully in a war against Greece in 1921-22".

Κάνουμε μια πρόχειρη μετάφραση της παραγράφου.

"Ως (ένα) αποτέλεσμα της Συνθήκης, οι Σοβιετικοί προμήθευσαν τους εθνικιστές με όπλα και πυρομαχικά τα οποία οι Τούρκοι (τα) χρησιμοποίησαν με επιτυχία σε ένα πόλεμο ενάντια στην Ελλάδα το 1921-22".

Πρόκειται φυσικά για τη Μικρασιατική Εκστρατεία, όπου οι δυνάμεις του Κεμάλ, τροφοδοτούνταν με όπλα και πυρομαχικά από τους Σοβιετικούς. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο αυτό. Στο δίτομο βιβλίο του "Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού (1833-1949)", ο Ιωάννης Παπαφλωράτος (τον οποίο ευχαριστούμε θερμότατα γιατί με ιδιαίτερη ευγένεια και προθυμία μας έδωσε την άδεια να χρησιμοποιήσουμε αποσπάσματα από το έργο του), αναφέρονται τα εξής: "Μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Μόσχας, παραδίδονται στους Τούρκους 10.000.000 χρυσά ρούβλια, από τα οποία τα 4.000.000 μεταφέρονται από τον Γιουσούφ Κεμάλ, τον Απρίλιο του 1921. Το 1.400.000 μεταφέρεται από τον Φρούνζε (Mikhail Vasilyerich Frunze) τον Δεκέμβριο του ιδίου χρόνου και η τελευταία αποστολή 3.500.000 παραδίδεται τον Μάιο του 1922. Δηλαδή συνολικά 11.000.000 χρυσά ρούβλια και 100.000 χρυσές οθωμανικές λίρες. Η βοήθεια αυτή αντιστοιχεί σε 80.000.000 περίπου τουρκικές χάρτινες λίρες της εποχής εκείνης" (Τόμος Ι, σελ. 649).

Ακολουθεί παραπομπή για τα παραπάνω στον μεγάλο Νεοκλή Σαρρή. Γράφει χαρακτηριστικά ο κ. Παπαφλωράτος: "Ο αείμνηστος πανεπιστημιακός προχώρησε έτι περαιτέρω προκειμένου να καταστήσει απολύτως κατανοητό το ύψος της βοήθειας των Μπολσεβίκων προς τον Κεμάλ". Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της ενίσχυσης, θα πρέπει να αναφερθεί ότι ο προϋπολογισμός του 1920 της κυβέρνησης της Άγκυρας ανερχόταν σε 63.018.354 λίρες Τουρκίας και του 1921 σε 79.160.058 λίρες Τουρκίας.

Με άλλη έκφραση η σοβιετική βοήθεια που παρασχέθηκε σε διάστημα λιγότερο από δύο χρόνια αντιπροσωπεύει ποσόν μεγαλύτερο από το σύνολο του ετησίου προϋπολογισμού της (κεμαλικής) Τουρκίας και το σύνολο των πολεμικών δαπανών δύο χρόνων!!!

Συνεχίζοντας, ο κ. Παπαφλωράτος γράφει:

"Μάλιστα, έχει υποστηριχθεί η άποψη ότι οι μισθοί των κεμαλικών αξιωματικών κατεβλήθησαν με χρήματα, τα οποία προήλθαν από τον Λένιν. 

Παραπέμπει σχετικά στον συγγραφέα και Ακαδημαϊκό Τάσο Αθανασιάδη (1913 – 2006), ο οποίος είχε γεννηθεί στο Σαλιχλί της Μικράς Ασίας.

Αυτά ήταν λοιπόν ήταν τα… συμπαρομαρτούντα (επακόλουθα, συνέπειες) της Συνθήκης της Μόσχας, η οποία είναι μάλλον άγνωστη στη χώρα μας. Ας ελπίσουμε ότι στα αρμόδια Υπουργεία είναι γνωστή, τουλάχιστον στα πρόσωπα που πρέπει να τη γνωρίζουν.

Υπάρχει όμως και συνέχεια όπως αναφέραμε παραπάνω.

Είναι η Συνθήκη του Καρς (Treaty of Kars) η οποία υπογράφτηκε στις 13 Οκτωβρίου 1921 στην τουρκική, σήμερα, πόλη Καρς και (επι)κυρώθηκε στο Ερεβάν, την πρωτεύουσα της Αρμενίας στις 11 Σεπτεμβρίου 1922., 

Η Συνθήκη του Καρς

Η Συνθήκη αυτή, είναι μια συνθήκη ειρήνης, που υπογράφτηκε ανάμεσα στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας και τις Δημοκρατίες της Υπερκαυκασίας (Αρμενία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν), με τη συμμετοχή του ρωσικού SFSR. Καθορίζει τα σύνορα ανάμεσα στην Τουρκία και τις Δημοκρατίες αυτές, οι οποίες εντάχθηκαν στην (τέως) ΕΣΣΔ τον Δεκέμβριο του 1922. Αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, διάδοχη της Συνθήκης της Μόσχας.

Να σημειώσουμε, ότι η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας, το 1923 ανακήρυξε τη Δημοκρατία της Τουρκίας.

Όλες οι περιοχές που αποδόθηκαν στην Τουρκία, είχαν καταληφθεί από τη Ρωσία στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-1878, εκτός από την περιοχή Surmali που ανήκε στο Ιράν και προσαρτήθηκε στη Ρωσία με τη Συνθήκη του Turkemenchay (1828), μετά τον τελευταίο Ρωσοϊρανικό πόλεμο (1826-1828).

Μια ακόμα, τέως ρωσική πόλη, που δόθηκε στην Τουρκία, ήταν το Olti. Επίσης δόθηκαν στη γείτονα: η λίμνη Childir, τα ερείπια της Ani(αρχαία πρωτεύουσα της Αρμενίας που καταστράφηκε από σεισμό το 1319), το Αραράτ, τα ορυχεία αλατιού του Kulp(Τuzluka) καθώς και η πόλη Igdyr. Της δόθηκε επίσης ο λεγόμενος Διάδρομος του ποταμού Αράς , μια στενή λωρίδα γης ανάμεσα στους ποταμούς  Aras και Lower Karasu.

Οι Αρμένιοι ζήτησαν για ιστορικούς και συναισθηματικούς λόγους να τους δοθεί το Ανί και το Κουλπ, το οποίο θεωρούνταν αναπόσπαστο μέρος της Υπερκαυκασίας.

Οι Τούρκοι όμως "πατώντας" πάνω στη Συνθήκη της Μόσχας δεν δέχτηκαν τα αιτήματα των Αρμενίων. Ένταση δημιουργήθηκε και ανάμεσα στην Τουρκία και το Ιράν (πρωτοφανές περιστατικό, η Τουρκία να έχει προβλήματα με τους γείτονες της…), για το Surmali και τον διάδρομο του Αράς. Τελικά, μετά από συνάντηση του Reza shah και του Ατατούρκ το 1934, οι περιοχές έμειναν οριστικά στην Τουρκία, η οποία παραχώρησε ως αντάλλαγμα στο Ιράν κάποια εδάφη νοτιότερα.

Προσπάθεια ακύρωσης της Συνθήκης του Καρς

Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η (τέως) ΕΣΣΔ, υπερδύναμη πλέον και με τον Στάλιν ηγέτη (να θυμίσουμε ότι η Τουρκία πήγε με το μέρος των νικητών του πολέμου λίγο πριν τη λήξη του, ενώ στη διάρκειά του παρέμεινε αμέτοχη, χαρακτηριζόμενη μάλιστα πανάξια "επιτήδειος ουδέτερος") ζήτησε από τους Τούρκους να επιστρέψουν τις επαρχίες Καρς, Αρνταχάν και Αρντβίν (7 Ιουνίου 1945). Οι Τούρκοι αρνήθηκαν, ακολούθησε παρέμβαση από τις Η.Π.Α. και τη Μ. Βρετανία, με την οποία αντιτάχθηκαν στις σοβιετικές εδαφικές διεκδικήσεις. Τελικά η ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και ο θάνατος του Στάλιν το 1953  έδωσαν τέλος στις απαιτήσεις της ΕΣΣΔ.

Η Συνθήκη του Καρς, ήρθε στην επιφάνεια το 2016, όταν Ρώσοι βουλευτές, ζήτησαν από τον Βλαντιμίρ Πούτιν να ακυρώσει τη Συνθήκη της Μόσχας και κατ' επέκταση, τη Συνθήκη του Καρς. Αυτό έγινε με αφορμή την κατάρριψη του ρωσικού Sukhoi Su-24 το Νοέμβριο του 2015 από τους Τούρκους.

Διαβάσαμε στο διαδίκτυο, καθώς δεν υπάρχει κάποιο βιβλίο που να αναφέρεται στις Συνθήκες της Μόσχας και του Καρς, ότι αυτές για να ισχύουν πρέπει να ανανεώνονται κάθε 25 χρόνια. ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΡΗ. Δηλαδή, το 2021, οι Συνθήκες πρέπει να ανανεωθούν.

Ποιες χώρες όμως θα τις ανανεώσουν; Η Τουρκία σίγουρα και η Ρωσία (ως διάδοχος χώρα της ΕΣΣΔ, όπως έγινε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε.;). Ή οι χώρες της Υπερκαυκασίας; Η Αρμενία, σίγουρα θίγεται από τις Συνθήκες αυτές, η Γεωργία δεν έχει και ιδανικές σχέσεις με την Τουρκία, αλλά πήρε το Βατούμ το 1921-1922 και τέλος το Αζερμπαϊτζάν που είναι στενά συνδεδεμένο με την Τουρκία. Εδώ θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν κάποιοι διεθνολόγοι ή κάποιοι υπεύθυνοι από το ΥΠΕΞ.

Μήπως ο Ερντογάν, πιεζόμενος στον Βορρά από την επικείμενη ανανέωση ή μη των Συνθηκών Μόσχας-Καρς το 2021 και στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας του από τους Κούρδους , ως αντίβαρο, πιέζει τη χώρα μας με παράλογες και έξω από τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) διεκδικήσεις;

Οι συμφωνίες Γάλλων και Ιταλών με τους Τούρκους Κεμαλικούς το 1921

Φυσικά, δεν ήταν ο μοναδικός λόγος για τη μικρασιατική καταστροφή του 1922 η βοήθεια των μπολσεβίκων στον Κεμάλ. Ο εσωτερικός διχασμός και η επάνοδος του Κωνσταντίνου ήταν ένας βασικός λόγος όπως και η μεταστροφή της στάσης Γάλλων και Ιταλών υπέρ της Τουρκίας. Με τη Συνθήκη της Άγκυρας ή Συνθήκη Φραγκλέν Μπουϊγιόν (20/10/1921), οι Γάλλοι παραβιάζονται προηγούμενες Συνθήκες των μελών της Αντάντ προχώρησαν σε υπογραφή Συνθήκης με ΜΗ ΝΟΜΙΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.

Ανάμεσα στους όρους αυτής της Συνθήκης, ήταν  η εκκένωση της Κιλικίας από τα γαλλικά στρατεύματα και η παράδοση μεγάλης ποσότητας οπλισμού του στρατού της Γαλλίας που βρισκόταν εκεί στους Τούρκους,  αν και οι Γάλλοι γνώριζαν ότι αυτά θα χρησιμοποιούνταν εναντίον των Ελλήνων.

Είχε προηγηθεί, την άνοιξη του 1921, ιταλοτουρκική συμφωνία (Σύμφωνο Sforza-Bekin Sami), με την οποία οι Ιταλοί κεφαλαιούχοι αποκτούσαν δικαίωμα προτεραιότητας στα σαντζάκια Αττάλειας, Μούλγου και Μποντούρ και η Ιταλία όφειλε να υποστηρίξει την απόδοση της Θράκης και της Σμύρνης στην Τουρκία, να αποσύρει τα στρατεύματά της από τη Μικρά Ασία και έδινε την άδεια στους κεμαλικούς να προμηθευτούν πολεμικό υλικό από την ιταλική ζώνη στην Αττάλεια.

Μάλιστα, ο Ατατούρκ απέφυγε να επικυρώσει τη Συνθήκη αυτή (σε ό, τι ήταν να δώσει προφανώς…), προσδοκώντας αναθεώρηση των όρων της στο μέλλον! 

Οι Βρετανοί κράτησαν σαφώς καλύτερη στάση, ιδιαίτερα λόγω του φιλέλληνα Υπουργού λόρδου Κόρζον (Curson) ο οποίος σχεδόν πάντα, υπερασπιζόταν τις θέσεις της χώρας μας.

Ανατολική Θράκη - Το τρίγωνο του Κάραγατς

Αυτά τα στοιχεία μπορέσαμε να βρούμε για τις Συνθήκες της Μόσχας και του Καρς. Μάλλον δεν ίδρωσαν και πολύ οι Τούρκοι για να πάρουν το 30% της σημερινής έκτασης της χώρας τους…

Κάτι ανάλογο, σε βάρος της Ελλάδας, έγινε με την υπογραφή της ανακωχής των Μουδανιών (28 Σεπτεμβρίου 1922), με την οποία υποχρεώθηκε η χώρα μας να εγκαταλείψει την Ανατολική Θράκη (από την Τσατάλτζα ως την ανατολική όχθη του ποταμού Έβρου. Χαρακτηριστικά, ο Ισμέτ πασάς (μετέπειτα Ισμέτ Ινονού) είπε στον Ατατούρκ: "Οι Γιουνάν (Έλληνες) μας χαρίζουν την ανατολική Θράκη!".

Με το σοβαρό αυτό θέμα όπως και με την παραχώρηση του Τριγώνου του Καραγάτς, έκτασης 24.000 τ.μ. με μεγάλη οικονομική και στρατιωτική σημασία, στους Τούρκους, ως αντάλλαγμα για τις πολεμικές αποζημιώσεις που ζητούσαν οι γείτονες μετά τη μικρασιατική καταστροφή, θα ασχοληθούμε σε ξεχωριστό άρθρο.

Είναι η πρώτη φορά που δώσαμε έδαφος αντί για χρήματα. Μετά την Επανάσταση του 1821, μέρος του δανείου που είχε πάρει η χώρα μας (12.531.164 από 60.000.000 φράγκα) δόθηκε στην Τουρκία για την παραχώρηση της Φθιώτιδας… (Νικόλαος Π. Σοϊλεντάκης, "Ιστορία του Θρακικού Ελληνισμού").

Ας ελπίζουμε ότι έχουν γνώση οι φύλακες και θα την εμπλουτίσουν μετά από αυτά τα άρθρα…

Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρότεινε τον Κεμάλ Ατατούρκ για το βραβείο Νόμπελ ειρήνης!

Θα συνεχίσω σήμερα την αναφορά μου στη μεγάλη από κάθε άποψη προσπάθεια των Ελλήνων Κυπρίων για ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την πηγή του οικουμενικού και διαχρονικού πολιτισμού, την οδηγήτρια Μητέρα Ελλάδα. 

Την αφορμή αποτέλεσε ένα κατατοπιστικότατο σχόλιο ενός φίλου αναγνώστη, του Γιώργου Γκ. Παπαδόπουλου καθηγητή στο ΤΕΙ Ηπείρου, το οποίο θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό, γι’ αυτό και επανέρχομαι. 

Πιο συγκεκριμένα ο κ. Παπαδόπουλος σχολίασε την εξής παράγραφο από το προσφάτως δημοσιευθέν κείμενο υπό τον τίτλο, «Μια μεγάλη ευκαιρία για την ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα, που χάθηκε». «Τότε, δόθηκαν οι ευκαιρίες στην Ελλάδα να μεγαλώσει με αντάλλαγμα την είσοδό της στον Πόλεμο, στο πλευρό της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία), εναντίον των Γερμανών, των Τούρκων και των Βούλγαρων. 

Η Αντάντ για να εντάξει την Ελλάδα στην συμμαχία, της υποσχέθηκε να τη μετατρέψει σε κράτος των δύο ηπείρων και 5 θαλασσών. 

Μεταξύ των τμημάτων που προσέφεραν οι Βρετανοί τον Οκτώβριο του 1915 στην κυβέρνηση Ζαΐμη ήταν και η Κύπρος! 

Η Αθήνα δεν αποδέχθηκε την πρόταση αυτή λόγω της διαφορετικής γνώμης και στάσης που είχε ο τότε γερμανόφιλος βασιλιάς Κωνσταντίνος! 

Αργότερα η Ελλάδα αναγκάστηκε να βγει στον πόλεμο παρά το πλευρό των “συμμάχων”! 

Η ευκαιρία όμως για ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την μητέρα Ελλάδα, χάθηκε οριστικώς και αμετακλήτως!» 

Παρατίθεται εν συνόλω το σχόλιο του φίλου αναγνώστη: 

Αγαπητέ Ντίνο, «Σε παρακολουθώ κατά καιρούς, νάσαι καλά να γράφεις. Εξαίρετο το άρθρο, και σωστά θέτεις ότι το 1915 ήταν η ώρα της Ελλάδας και δυστυχώς η φιλογερμανική παράταξη περί τον Κωνσταντίνο τα πρόδωσε όλα. 

Δες σχετικά το Ημερολόγιο του Μεταξά (05/01/1941) όπου ομολογεί πόσο έφταιξε το 1915 και διερωτάται αν θα τον συγχωρέσει ο Θεός. 

Ρίχνει φταίξιμο και στον Βενιζέλο, κάτι πέρα για πέρα άδικο. Δεν είναι τυχαίο που το τμήμα του Ημερολογίου του από τον Σεπτέμβριο του 1914 μέχρι και τον Μάρτιο του 1915, δεν βρέθηκε ποτέ ….. 

Υπάρχουν μαρτυρίες Γερμανών αξιωματούχων στα Γερμανικά αρχεία που αναφέρουν ότι ο Μεταξάς και ο Δούσμανης κατέστρεψαν όλα τα ενοχοποιητικά έγγραφα με τα οποία φαινόταν ότι έκαναν ενέργειες που μεροληπτούσαν υπέρ της Γερμανίας και Αυστροουγγαρίας ενώ η επίσημη πολιτική ήταν η ουδετερότητα … (βλ. Μουρογορδάτου, “Ο εθνικός διχασμός”, εξαίρετο βιβλίο). 

Φυσικά, ο Μεταξάς κάνει αυτή την ομολογία, μια μέρα αφού οι Εγγλέζοι του αρνούνται τα 200 καμιόνια που του έταξαν, και μαθαίνει ότι τα Γερμανικά στρατεύματα είναι στο Σζεγκίν της Ουγγαρίας και κατηφορίζουν νότια. 

Καταλαβαίνει ότι θα πολεμήσει σε συνθήκες απίστευτα χειρότερες από αυτές που μπορούσε να είχε η Ελλάδα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αν έβγαινε υπέρ των Συμμάχων το 1915 βοηθώντας την εκπόρθηση των Δαρδανελίων, όπως ζητούσε ο Βενιζέλος και επίμονα αρνιόταν ο ίδιος….. 

Και το χειρότερο: δεν φαίνεται να μάζεψε τον Ιανουάριο του 1941, μετά από αυτή τη παραδοχή, γύρω του τους έμπιστούς του να τους πει δυο κουβέντες, τί να κάνουν κλπ. Πώς να το κάνει, αφού αποδείχθηκε μετά ότι είχε εκεί μέσα και φιλογερμανούς και φίλαγγλους, αλλά μάλλον κανένα φιλέλληνα…. Ο φατριασμός μας σε όλο του το καταστρεπτικό μεγαλείο…. 

Με εκτίμηση, Γιώργος Γκ. Παπαδόπουλος – ΤΕΙ Ηπείρου. 

Για να είμαστε δίκαιοι με την Ιστορία, σε ό,τι αφορά τον Ελευθέριο Βενιζέλο, θα προσθέσω δύο σημαντικές (ατυχείς) για τον Κρητικό πολιτικό αποφάσεις του. 

Η μια είναι όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, τον Οκτώβριο τους 1931 καταδίκασε την εξέγερση των Κυπρίων κατά των Άγγλων αποικιοκρατών, (τα γνωστά ως «Οκτωβριανά») για να μην δυσαρεστήσει τους αποικιοκράτες «συμμάχους» της Ελλάδας! 

Και η δεύτερη, όταν με σχετική επιστολή του πρότεινε την απονομή του «Νόμπελ Ειρήνης» στον σφαγέα του Ελληνισμού της Μ. Ασίας, Κεμάλ Ατατούρκ! 

Αντιγράφω το τελευταίο μέρος της επιστολής την οποία έστειλε ό ίδιος εις τον πρόεδρο απονομής των βραβείων «Νόμπελ» το 1932, για να απονείμει η επιτροπή το «Νόμπελ Ειρήνης» παρακαλώ, εις τον Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος κατάσφαξε 2,5 εκατομμύρια Έλληνες και Αρμενίους. 

« … Έχοντας, από τήν έπαύριο τής καταστροφής στή Μικρά Ασία, διακρίνει τήν πιθανότητα μιας συνεννόησης μέ τήν αναγεννημένη Τουρκία, ή οποία βγήκε άπό τον πόλεμο ώς εθνικό κράτος, τής τείναμε τό χέρι τό οποίο εκείνη δέχθηκε και έσφιξε μέ ειλικρίνεια. 

Άπό τήν προσέγγιση αυτή, ή οποία μπορεί νά χρησιμεύσει ώς παράδειγμα τών δυνατοτήτων συνεννόησης ανάμεσα σέ δύο λαούς τους οποίους έχουν διαιρέσει οί πλέον σοβαρές διαφορές, έφ’ όσον αφεθούν νά διαποτιστούν άπό τήν ειλικρινή επιθυμία τής ειρήνης, δέν προέκυψαν παρά μόνο ευεργετήματα, τόσο γιά τις δύο χώρες, όσο και γιά τήν ειρηνική τάξη στην Εγγύς Ανατολή. 

Ό άνθρωπος στον όποιο οφείλεται ή πολύτιμη αυτή συμβολή στην υπόθεση τής ειρήνης είναι ό πρόεδρος τής Τουρκικής Δημοκρατίας, Μουσταφά Κεμάλ Πασάς. 

Έχω λοιπόν τήν τιμή, μέ τήν ιδιότητα μου ώς αρχηγού τής ελληνικής κυβέρνησης τό 1930, όταν ή υπογραφή του έλληνο-τουρκικού συμφώνου σημάδεψε μια νέα εποχή στην πορεία τής Εγγύς Ανατολής προς τήν ειρήνη, νά θέσω πρό τών εξεχόντων μελών τής επιτροπής του βραβείου Νόμπελ για τήν ειρήνη τήν υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ώς άξιου αυτής τής επιφανούς τιμής». Δεχθείτε, κύριε πρόεδρε, τήν έκφραση τής μέγιστης εκτίμησης μου. Υπογραφή, Ελευθέριος Βενιζέλος, Πρωθυπουργός τής Ελλάδος». 

Για να υπάρχει όμως στα παραπάνω και η άλλη άποψη, αλίευσα ένα σχόλιο κάτω από τη σχετική επιστολή Βενιζέλου που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα «Λόγιος Ερμής» από τον Αλέξανδρο: «Ο Βενιζέλος έστειλε όντος το παραπάνω κείμενο! Επίσης, ο Βενιζέλος λίγο πριν πεθάνει υποστήριξε την Βασιλεία!! 

Αυτά όμως τα έκανε όχι επειδή ήταν προδότης, αλλά επειδή ήξερε από διπλωματία και αγαπούσε τους Έλληνες!! 

Με το μεν γράμμα αυτό ήθελε να δημιουργήσει γέφυρες επικοινωνίας με την Τουρκία, με την δε υποστήριξη της Βασιλείας ήθελε να αμβλύνει τον εθνικό διχασμό, για να προχωρήσουν οι Έλληνες σαν ένα στο μέλλον! 

Μην κρίνεται τις πολιτικές πράξεις μεμονωμένα, μάθετε πρώτα πως παίζεται το παιχνίδι και μετά σταυρώστε τον Βενιζέλο!» 

Γεγονός αδιαμφισβήτητο πάντως είναι, ότι Βενιζέλος και Καραμανλής (οι 2 μεγάλοι μας «εθνάρχες»), κατά ένα περίεργο τρόπο, όποτε έχαναν τις εκλογές έπαιρναν το καπελάκι τους και αυτοεξορίζονταν στο Παρίσι! 

Μια φορά μάλιστα ο Καραμανλής μας την έσκασε χρησιμοποιώντας ψεύτικο όνομα (Τριανταφυλλίδης αν δεν με απατά η μνήμη μου!). Τα συμπεράσματα δικά σας! 

Όσο για την περιλάλητη ελληνο-τουρκική φιλία (την οποία όλοι ασφαλώς επιζητούμε), Αθήνα και Λευκωσία πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν, ότι αυτή δεν μπορεί με τίποτε να οικοδομηθεί σε σαθρά θεμέλια. Με παραποίηση δηλαδή της Ιστορίας και εξ αιτίας των ωμών εκβιασμών και απειλών εκ μέρους της Άγκυρας και των «συμμάχων της. 

Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή Επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας Από το Μονάγρι Λεμεσού a.avgoustis@hotmail.com