Σε κάθε συζήτηση που γίνεται για το Ναζισμό και όσα προηγήθηκαν του Β’ΠΠ, πάντα θα υπάρξει κάποιος που θα αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν να μην κατάλαβε ο απλός κόσμος τι ερχόταν ώστε να το σταματήσει. Ενδιαφέρουσα, αλλά εξαιρετικά αφελής ερώτηση, και μάλιστα με μια δυσάρεστη έκπληξη.
Ο κόσμος τη δεκαετία του ’30 ενημερωνόταν με δύο τρόπους, από το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες. Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση ότι ο Χίτλερ εκλέχθηκε δημοκρατικά, στην πραγματικότητα ο Χίτλερ διορίστηκε Καγκελάριος τον Ιανουάριο του 1933 από τον Πρόεδρο της Γερμανίας και έγινε έτσι επικεφαλής μιας συγκυβέρνησης με μόλις τρία μέλη από το ναζιστικό κόμμα. Αυτή, ωστόσο, ήταν η αρχή του τέλους, γιατί όντας πλέον στην εξουσία εξαπέλυσε επιθέσεις στα αντιπολιτευτικά κόμματα, ενώ έκλεισε τις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα που τον κατέκριναν.
Οι εκλογές που έγιναν δύο μήνες μετά, το Μάρτιο του 1933, έξι μέρες μετά από τη φωτιά στο γερμανικό κοινοβούλιο (που αποδόθηκε σε κομμουνιστές, αλλά εικάζεται ότι μπορεί να ήταν σχέδιο των Ναζί), έγιναν υπό καθεστώς φόβου και προπαγάνδας. Είναι, ελπίζω, αυτονόητο γιατί δεν πρέπει να μιλάμε για “δημοκρατικές” εκλογές.
Από εκεί και πέρα, ο κόσμος ενημερωνόταν μόνο και αποκλειστικά από τα ΜΜΕ που ήλεγχε ο Χίτλερ. Το σκηνικό της ενημέρωσης δεν είχε καμία σχέση με αυτό που γνωρίζουμε σήμερα. Όταν βομβαρδίζεσαι όλη μέρα και κάθε μέρα με μία συγκεκριμένη πληροφορία, τότε την δέχεσαι σαν γεγονός. Αν λοιπόν οι δημοσιογράφοι λένε και γράφουν καθημερινά ότι οι Εβραίοι είναι επικίνδυνοι, τότε γίνονται επικίνδυνοι στη συνείδησή σου και δεν κάνεις τίποτα όταν μπαίνει η αστυνομία στο σπίτι τους και τους φορτώνει σε φορτηγά.
Κάπως έτσι έγινε λοιπόν και φτάσαμε στο Ολοκαύτωμα. Με ανελέητη προπαγάνδα που έφερε τη συγκατάβαση των πολλών και την αδιαφορία των υπόλοιπων, που ίσως και να υποτίμησαν την επικινδυνότητα της κατάστασης.
Η εποχή μας έχει πολλά κοινά στοιχεία με τη δεκαετία του ’30, αλλά έχει μια κολοσσιαία διαφορά: σε αντίθεση με τους Γερμανούς, εμείς έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε καθημερινά τι ακριβώς γίνεται. Έχουμε ίντερνετ, έχουμε τηλεόραση, έχουμε πολλαπλή κάλυψη των γεγονότων 24/7.
Την απαγόρευση του Τραμπ σε μουσουλμάνους εφτά χωρών δεν την μάθαμε την επόμενη μέρα σαν έναν ξερό τίτλο εφημερίδας. Την μάθαμε την στιγμή που έγινε και βλέπουμε ζωντανές εικόνες από το JFK, διαβάζουμε ιστορίες απλών ανθρώπων που συνελήφθησαν στο αεροδρόμιο ή για άλλους που δεν ξέρουν αν θα ξαναδούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Στα δικά μας, βλέπουμε σε βίντεο τι κάνει η Χρυσή Αυγή, και αντί να ξεφουσκώνει, υφίσταται ακόμα σαν κόμμα. Όπως πολλά αντίστοιχα ακροδεξιά κόμματα που βρίσκονται σε άνοδο και σε μια περίεργη συμμαχία με Τραμπ-Πούτιν.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να αναρωτιόμαστε τι δεν έκαναν οι Γερμανοί του ’30. Εκείνοι είχαν καλές δικαιολογίες για την άγνοιά τους. Εμείς, το 2017, τι κάνουμε πέρα από το να γράφουμε αναρτήσεις σαν αυτήν εδώ και να αλληλοχαιρόμαστε με like;
stefivos
