ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
Βρίσκεται στις σχέσεις μεταξύ των κομμάτων, που μονοπωλούν την εξουσία στην Ελλάδα.
Από εκεί και πέρα αυτοί οι "διαπλεκόμενοι" λειτουργούν με πανομοιότυπους τρόπους, γιατί προστατεύουν πανομοιότυπα συμφέροντα.
Ήταν θέμα χρόνου αυτή η συγκεντρωμένη εξουσία να έχει την "προβολή" της μέσα στην οικονομία.
Η κάθε μία από αυτές τις τρεις οικογένειες δηλαδή έχει τους δικούς της "Λιακουνάκους" και "Μπόμπολες" να ευνοήσει και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο ο πολιτικός τους λόγος ξεκινάει από εκεί που δεν θα απειλήσει την κοινή "φάμπρικα",
που τους σταθεροποιεί και τους μονιμοποιεί στην εξουσία.
Ο καθένας περιμένει τη σειρά του, για να κάνει τα ίδια.
Η βασική προτεραιότητα είναι να προστατεύεται η "φάμπρικα" και μετά αναζητάτε το κέρδος.
Είναι ο ελεγχόμενος δικομματισμός. Από τη στιγμή που αυτός σταθεροποιείται, αναζητείται το κέρδος και άρα ο κάθε "ιδιοκτήτης" κάνει τα ίδια.
Ο καθένας από αυτούς, με την πολιτική εξουσία που κατέχει, προσπαθεί να δημιουργήσει και βέβαια και να συντηρήσει τις συνθήκες που θα τον μονιμοποιήσουν στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδας.
Αυτοί οι "κορυφαίοι" δημιουργούν τους "χάρτινους" μεγιστάνες με τα πραγματικά χρήματα.
Εκείνους που στη συνέχεια θα τους ευεργετήσουν για την "ιδεολογία" τους.
Τα δύο μεγάλα κόμματα δηλαδή μόνα τους δημιουργούν τους μεγιστάνες της οικονομίας και άρα τους "χορηγούς" τους.
Μόνα τους δημιουργούν τους μεγιστάνες των ΜΜΕ και άρα τους "θαυμαστές" τους.
Με κρατικά χρήματα και μέσα καταφέρνουν και δημιουργούν μονοπωλιακές συνθήκες.
Κατορθώνουν κι εξοντώνουν τον όποιο ανταγωνισμό θα μπορούσε να τους απειλήσει.
Το σύνολο δηλαδή των δραστηριοτήτων τους έχει ως στόχο να τους προστατεύει από τους αντιπάλους τους και να τους δίνει το μονοπώλιο της εξουσίας.
Απλά η διαπλοκή αναπτύσσεται όπως στα μπολιασμένα "δένδρα".
Πάνω σε έναν κύριο κορμό υπάρχουν και τα κλαδιά με τα παρακλάδια τους.
Πάνω στον "πρασσινομπλέ" κορμό αναπτύσσονται τα καθαρά "μπλε" και τα καθαρά "πράσινα" κλαδιά, τα οποία λειτουργούν κι αυτά ως "κορμοί" στον δικό τους μονόχρωμο "κόσμο".
Όπως συμβαίνει με όλα τα "δέντρα", μαζί με την κύρια "διαπλοκή" υπάρχουν και οι "παραδιαπλοκές".
Στο "κλαδί" του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν μηχανισμοί οι οποίοι ελέγχουν την πορεία των "πράσινων" μεγιστάνων.
Το κόμμα δηλαδή τους δημιουργεί εις βάρος των "μπλε" ανταγωνιστών τους, αλλά και τους διαχωρίζει ανάμεσά τους.
Από εκεί και πέρα τους διατηρεί ομήρους του, ώστε να μην του ξεφεύγουν.
Ελέγχει δηλαδή την καθημερινή "ανάπτυξή" τους, εφόσον αυτό αποφασίσει ποιο θα εξακολουθήσει να το "ποτίζει" και ποιο όχι.
Γι' αυτόν τον λόγο —και όχι βέβαια από δημοκρατική ευαισθησία— δημιουργήθηκαν οι υποτίθεται ανεξάρτητες διοικητικές αρχές.
Οταν σε μια "Μπανανία" —όπως η Ελλάδα—τα πάντα ελέγχονται από τα κόμματα, είναι τουλάχιστον ύποπτο όταν αυτά τα κόμματα ιδρύουν ανεξάρτητες αρχές, τις οποίες στελεχώνουν με δικά τους στελέχη.
Είναι τουλάχιστον ύποπτο όταν υπάρχουν διακομματικές συμφωνίες για τα πρόσωπα που θ' αναλάβουν τις "ανεξάρτητες" αυτές αρχές.
Έχει ως στόχο να προστατεύσει την εικόνα της βουλής, ώστε να μην τα "χρεώνεται" όλα αυτή, άσχετα αν εξαιτίας αυτής της πρακτικής δεν αλλάζει τίποτε ουσιαστικό.
Όταν δηλαδή ο ιδιοκτήτης του κόμματος —ούτε καν το κόμμα ή η εκτελεστική εξουσία—αποφασίζει σε ποιον ιδιώτη θα δώσει πιστοποιητικό και άρα σε ποιον θα επιτρέψει ν' αναπτυχθεί παράνομα, ευνόητο είναι αυτός αποφασίζει ποιος θα εξακολουθήσει να παραμένει "μεγιστάνας" και ποιος όχι.
Αυτούς τους πραγματικά πανίσχυρους "ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ" της εξουσίας θα τους αναγράφουμε με κεφαλαία, για να τους ξεχωρίζουμε από τους απλούς "διαπλεκόμενους" της οικονομίας.
Η κύρια ΔΙΑΠΛΟΚΗ των κομμάτων ποιον φοβάται;
Τον λαό.
Ποιους έχει ανάγκη;
Αυτούς που μπορούν να χειραγωγήσουν τον λαό.
Άρα ποιοι μπορούν να απειλήσουν τη "φάμπρικά" τους;
Αυτοί που ενημερώνουν τον λαό.
Αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να τον χειραγωγήσουν.
Ποιοι είναι αυτοί;
Οι εκδότες. Άρα, όταν θέλεις να παίρνεις για τον εαυτό σου ό,τι θέλεις και αναζητάς συνενόχους, ποιους θα επιλέξεις;
Αυτούς που μπορούν να σε απειλήσουν και είναι αυτοί που ενημερώνουν τον λαό. Θα επιλέξεις τους εκδότες.
Επειδή αυτή η επιλεκτική εύνοια θα μπορούσε να είναι απειλητική, κάνεις και το αντίθετο.
Μετατρέπεις τους υπάρχοντες εκδότες σε μεγιστάνες και όλους τους υπόλοιπους μεγαλοπαράγοντες της οικονομίας, οι οποίοι προέρχονται από άλλους χώρους, ανάμεσα στα άλλα τους κάνεις και εκδότες.
Εξαιτίας του οφθαλμοφανούς τού πράγματος υπάρχει και ο απαγορευτικός όρος μεταξύ της ιδιότητας του εκδότη και αυτής του εργολάβου δημοσίων έργων.
Υπάρχει απαγόρευση, γιατί μια διεφθαρμένη εξουσία μπορεί να εξυπηρετηθεί από μια "στημένη" ενημέρωση.
Μπόμπολας και Αλαφούζος, για παράδειγμα, έχουν αναπτύξει κοινών χαρακτηριστικών "αυτοκρατορίες", ξεκινώντας όμως από αντίθετες αφετηρίες και με την υποστήριξη αντιπάλων κομμάτων.
Η μόνη διαφορά δηλαδή που υπάρχει μεταξύ των "ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ" των κομμάτων βρίσκεται κυρίως στη "δεξαμενή" μέσα από την οποία θα βρουν τους "μεγιστάνες" που θα "κατασκευάσουν".
Των μεγιστάνων της "διαπλοκής".
Ενώ το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο, η "καταγωγή" τους είναι διαφορετική.
Το "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ δημιουργεί μεγιστάνες από τα παλιά λιγούρια της εποχής του ζιβάγκο —που με ένα πτυχιάκι προσπαθούσαν να γίνουν πλούσια—, ενώ η δεξιά ΝΔ δημιουργεί μεγιστάνες από τα παλιά της "αφεντικά".
Οι "διαπλεκόμενοι" του ΠΑΣΟΚ είναι πρώην λαμόγια της πολιτικής, ενώ οι "διαπλεκόμενοι" της ΝΔ είναι εφοπλιστές, βιομήχανοι κλπ..
Είτε από παλιά σοσιαλιστικά "σπίρτα" είτε από παλιές δεξιές "καμινάδες" κατασκευάστηκαν σήμερα τα "τζάκια" που ελέγχουν τα πάντα.
Όλοι αυτοί, ανεξαρτήτου ταξικής καταγωγής, λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο.
Στηρίζουν αυτούς που τους δημιούργησαν και τους επιτρέπουν την ανάπτυξη.
Στηρίζουν τα δικά τους κομματικά "αφεντικά", αλλά στηρίζουν και την κατάσταση που δημιουργεί "αφεντικά".
Στηρίζουν το μονόχρωμο "κλαδί" τους, αλλά ταυτόχρονα στηρίζουν και τον δίχρωμο "κορμό", ο οποίος δίνει ισχύ στο "κλαδί" που κάθονται.
Στο ειδικό επίπεδο όλοι οι "διαπλεκόμενοι" της οικονομίας είναι "οπαδοί" του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, αλλά στο γενικό επίπεδο είναι "φαν" του δικομματισμού.
Αυτόν τον δικομματισμό τον στηρίζουν με όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα.
Είτε αυτά τα μέσα λέγονται εφημερίδες είτε τηλεοπτικά κανάλια είτε ακόμα και ποδοσφαιρικές ομάδες.
Ο υπερσυγκεντρωτισμός δηλαδή που δημιουργήθηκε σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας υπηρετεί τον υπερσυγκεντρωτισμό στην εξουσία.
Το ολιγοπώλιο των τηλεοπτικών καναλιών δεν είναι άσχετο με το ολιγοπώλιο στο ποδόσφαιρο, στην τέχνη κλπ..
Στον ίδιο στόχο αποβλέπουν τόσο τα πανίσχυρα κανάλια όσο και τα υπόλοιπα "διάσημα" δίδυμα.
Ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό, η Βίσση με την Βανδή, Ο Τζοβάνι με τον Γκονζάλες, η Βέφα με τον Μαμαλάκη, η Ρούλα με την Ελένη κλπ..
Είτε ο "σέντερ φορ" λέγεται Χατζηνικολάου είτε Τζοβάνι είτε Βανδή είτε Βέφα είτε Ρούλα, τα ίδια συμφέροντα υπηρετούν.
Όλοι τους "σκοράρουν" προς "δόξα" των κοινών αφεντικών τους.
Αυτοί, με τη μόνιμη και παράνομη "κατασκήνωσή" τους στα ΜΜΕ, δημιουργούν τα διχαστικά "δίπολα", τα οποία οδηγούν σε μονοπωλιακές καταστάσεις κατ’ αρχήν στην αγορά και στη συνέχεια στην κοινωνία.
Σε καταστάσεις που δημιουργήθηκαν από τα κόμματα, για να μπορούν να εισπράττουν τα ίδια ως ανταπόδοση τη μόνιμη υποστήριξη των οικονομικών δυνάμεων της αγοράς.
Με τα δίπολα όλων των τύπων διχάζουν οπαδούς, καταναλωτές κλπ. και τους παραδίδουν "λάφυρα" στους κύριους διχαστές της ελληνικής κοινωνίας που διχάζουν τους πολίτες και είναι τα κόμματα.
Ο κόσμος δηλαδή "εκπαιδεύεται" από τα ασήμαντα στην πόλωση και από εκεί και πέρα ανέχεται αυτήν κατάσταση, θεωρώντας την δεδομένη.
Ο κόσμος εκπαιδεύεται να πιστεύει ότι πίσω από τα πολυδιαφημισμένα δίπολα των "αναντικατάστατων" δεν υπάρχει τίποτε άλλο.
Γι' αυτόν τον λόγο σε όλους τους τομείς υπάρχουν τα αντίπαλα "δίδυμα".
Δίδυμα, που οδηγούν σε μονοπώλια όλων των τύπων.
Δίδυμα, που "ταΐζουν" την αδικία μέσα στην κοινωνία και "σπρώχνουν" τον κόσμο στην "αγκαλιά" αυτών που τον εκμεταλλεύονται.
Με τον έξυπνο αυτόν τρόπο ο κόσμος αναζητά τη δικαιοσύνη σ' αυτούς που τον αδικούν.
Άλλος με μέσον την ψήφο του, άλλος με μέσον το κορμί του, όλοι θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν από την αδικία και αν μπορούν θα προσπαθήσουν να εισπράξουν εύνοια.
Γι' αυτόν τον λόγο είναι πολύτιμοι όλοι αυτοί οι "διάσημοι" της τηλεόρασης.
Ο καθένας προστατεύει το "αφεντικό" του από το δικό του πόστο και με τον δικό του τρόπο.
Ο καθένας προσφέρει τις υπηρεσίες του για την προστασία αυτού που τον πληρώνει.
Επειδή ακριβώς αυτή η προστασία είναι ακριβή υπόθεση, γι' αυτόν τον λόγο πληρώνονται με δισεκατομμύρια.
Για ποιον άλλο λόγο ένας απλός εκφωνητής ειδήσεων, ένας ποδοσφαιριστής ή μια τραγουδίστρια θα είχαν έσοδα μεγαλύτερα ακόμα και από τα κέρδη μιας μεσαίας τάξεως επιχείρησης στην Ελλάδα;
Αυτά όλα εξηγούνται μόνον με τη γνώση περί διαπλοκής.
Όλοι αυτοί έχουν κοινά αφεντικα που ελέγχουν τα πάντα και έχουν την ανάγκη της δικής τους βοήθειας, που στηρίζουν αλλά και στηρίζονται από τον δικομματισμό.
Μέσα στο κάθε ελληνικό σπίτι καθημερινά μπαίνει και ένας χαφιές των ισχυρών, που θα μας πει το "παραμυθάκι" που συμφέρει τον δικομματισμό.
Απέναντι σ' αυτόν που θα επαινέσει τη Ντόρα θα βρεθεί και ένας άλλος να τη "θάψει" στο όνομα των συμφερόντων του Γιωργάκη.
Αυτό είναι το κόλπο.
Το ζητούμενο δεν είναι να τους προστατεύεις από το "θάψιμο".
Το ζητούμενο είναι να ασχολείσαι μόνον μ' αυτούς.
Γιατί;
Για να πείσεις τον κόσμο ότι πέρα από αυτούς δεν υπάρχει τίποτε άλλο.
Ποιοι ήταν αυτοί οι οποίοι προφανώς καταπάτησαν το Σύνταγμα, προκειμένου να υπηρετήσουν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, προκειμένου να προσφέρουν την παντοκρατορία στις επιχειρήσεις τους;
Οι αρχιερείς της "ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ" ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Τι έκαναν αυτοί;
Προκειμένου να εγκαθιδρύσουν τον δικομματισμό που τους βόλευε, δημιούργησαν τις συνθήκες να συντελεστεί μια ταξική συνομωσία άνευ προηγουμένου, με συνέπεια να παραδοθεί το ελληνικό κράτος και ο ελληνικός λαός στα συμφέροντα των πολυεθνικών και των τοπικών αστικών λακέδων τους.
Τι έκαναν;
Ίδρυσαν απλά κόμματα με βάση τον συνταγματικό νόμο και στη συνέχεια τα μετέτρεψαν παράνομα σε παρατάξεις.
Μικρές ιδιωτικές πολιτικές "επιχειρήσεις" και τις μετέτρεψαν αυθαίρετα σε "ιερατεία" ιδεολογικών παρατάξεων.
Πόσο σημαντική είναι αυτή η παράβαση;
Αρκεί να σκεφτεί κάποιος το εξής απλό.
Παράταξη είναι μέρος του λαού, ενώ κόμμα είναι επιλογή μέρους του λαού.
Το σύνολο των παρατάξεων είναι το σύνολο του λαού, ενώ το σύνολο των κομμάτων είναι το σύνολο των "προϊόντων" που έχει στη διάθεσή του ο λαός για να "καταναλώσει".
Τα κόμματα δηλαδή είναι απλές πολιτικές "επιχειρήσεις", των οποίων τα άυλα "προϊόντα" "καταναλώνονται" για όσο διάστημα καταφέρνουν και επιβιώνουν στην πολιτική "αγορά".
Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, αρκεί να φέρει στο μυαλό του το εξής παράδειγμα.
Το γεγονός ότι το 70% του ελληνικού λαού επιλέγει να καταναλώσει τηνCoca-Cola, δεν σημαίνει ότι η συγκεκριμένη εταιρεία μπορεί να συνθέσει κυβέρνηση πλειοψηφίας.
Δεν σημαίνει
ότι μπορεί να αντιπροσωπεύει αυτό το μεγάλο κομμάτι του.
ότι μπορεί να μιλάει εξ’ ονόματός του.
ότι μπορεί να απευθύνεται στον "λαό" της Coca-Cola και να τον στρέφει εναντίον του "λαού" της Pepsi.
Η εταιρεία μπορεί να μιλάει μόνον εξ’ ονόματός της και να απευθύνεται στον "καταναλωτή".
Μπορεί να μιλάει μόνον εξ’ ονόματος των ιδιοκτητών και των εργαζομένων της.
Κάθε μέρα δίνει τη μάχη της αγοράς και επιβιώνει μόνον για όσο διάστημα αποτελεί επιλογή του καταναλωτή.
Τα ποσοστά της δηλαδή είναι τυχαία και ανά πάσα στιγμή μπορούν ν' ανατραπούν.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τα κόμματα με βάση το Σύνταγμα.
Τα ποσοστά τους είναι τυχαία και δεν υπάρχει ταύτιση με τους ψηφοφόρους.
Όμως, αυτό προφανώς δεν άρεσε στους ιδιοκτήτες τους και γι' αυτό επιχείρησαν και τελικά κατάφεραν να καταλύσουν το Σύνταγμα.
Μετέτρεψαν τα κόμματα σε ιερατεία παρατάξεων.
Από ιδιοκτήτες κομμάτων έγιναν ιδιοκτήτες του κράτους.
Μετέτρεψαν τους πελάτες "καταναλωτές" των πολιτικών "προϊόντων" της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ σε "λαούς" της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Κατάφεραν και σε ένα δημοκρατικό κράτος, που διαθέτει Σύνταγμα και άρα επίσημη ιδεολογία, να εμφανιστούν σαν φορείς ιδεολογιών.
Το αποτέλεσμα;
"Βραχυκύκλωσαν" τη δημοκρατία.
Δημιούργησαν συνθήκες ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ μεταξύ της εκτελεστικής εξουσίας και της νομοθετικής εξουσίας.
Κατόρθωσαν
και "έστησαν" τη βουλή ελέγχοντες και ελεγχόμενοι να ταυτιστούν υπό την κοινή ιδιότητα του βουλευτή.
και έβαλαν στελέχη τους μέσα στη βουλή, η οποία υποτίθεται τους έλεγχε.
Πόσο καλά μπορεί να λειτουργήσει η βουλή, όταν ο ελεγχόμενος υπουργός ανήκει στο ίδιο κόμμα με τον ελέγχοντα βουλευτή, αυτό είναι ένα μυστήριο.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, εξαιτίας των ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ, μπήκαν μέσα στη βουλή παράνομα ως βουλευτές οι πολιτικοί και όχι οι αντιπρόσωποι του λαού.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί από αυτό γεννιούνται όλα τα προβλήματα.
Ο πολιτικός δεν μπορεί να είναι βουλευτής, γιατί απλούστατα δεν αντιπροσωπεύει τον λαό.
Δεν αντιπροσωπεύει την κοινωνική του τάξη.
Ο πολιτικός από τη φύση του υπερβαίνει τα όρια της τάξης του στο όνομα της άποψής του.
Ο πολιτικός αντιπροσωπεύει τον εαυτό του, την πολιτική του "παρέα", την πολιτική του άποψη ή τον πολιτικό αρχηγό του.
Αυτά όλα είναι στοιχεία τα οποία απαγορεύεται να έχει ο βουλευτής, εφόσον το δικό του καθήκον είναι ν' αντιπροσωπεύει την κοινωνία.
Για παράδειγμα, σε μια αμιγώς αγροτική κοινωνία το σύνολο των βουλευτών θα πρέπει να είναι τυχαίοι αγρότες.
Σε μια πλήρως ανεπτυγμένη κοινωνία οι βουλευτές πρέπει να είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα των κοινωνικών δυνάμεων που αναπτύσσονται μέσα σ' αυτήν, στο ποσοστό που αυτές αναπτύσσονται.
Οι πολιτικοί δεν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά.
Η πολιτική απαιτεί προσόντα, που μπορεί να μην τα έχει ο μέσος πολίτης.
Ο μέσος πολίτης μπορεί να γίνει άριστος βουλευτής όπως γίνεται άριστος ένορκος δικαστής, αλλά δεν μπορεί να γίνει πολιτικός ή δικηγόρος.
Αυτές οι ιδιότητες απαιτούν εκπαίδευση και άρα ειδικά προσόντα, τα οποία ξεφεύγουν από τις δυνατότητες του απλού πολίτη.
Αυτά τα ειδικά προσόντα τα έχουν οι ισχυροί της κοινωνίας, οι οποίοι έχουν τα μέσα να τα αποκτήσουν.
Γι' αυτόν τον λόγο μέσα στο χρόνο μερικά πράγματα δεν αλλάζουν σχεδόν ποτέ.
Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι πολιτικοί είναι μορφωμένοι αστοί.
Οι επίσης μορφωμένοι κεφαλαιοκράτες έχουν άλλα πράγματα να "τρέξουν" και συνήθως δεν ασχολούνται με τα "κοινά".
Όταν λοιπόν κατορθώνουν οι ιδιοκτήτες των δύο μεγάλων κομμάτων και βάζουν τους πολιτικούς μέσα στη βουλή, δημιουργούν συνθήκες "ανωμαλίας".
Γιατί; Γιατί βάζουν αποκλειστικά αστούς μέσα στη βουλή, η οποία θα έπρεπε ν' αντιπροσωπεύει το σύνολο των κοινωνικών τάξεων.
Αυτό όμως είναι επικίνδυνο γιατί, όταν η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία βρίσκονται υπό τον έλεγχο μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, είναι πιθανόν αυτή η τάξη να "ρίξει" όλες τις άλλες.
Όταν μάλιστα αυτή η κοινωνική τάξη είναι η αστική τάξη, το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο.
Αυτή η τάξη μπορεί να πραγματοποιήσει μέχρι και εθνική προδοσία.
Αυτό συμβαίνει, γιατί ως κοινωνική τάξη έχει χαρακτηριστικά που την κάνουν "ευάλωτη".
Είναι τάξη εργαζομένων, που μπορεί και να μην συνδέεται με την παραγωγή και ως εκ τούτου να έχει όφελος από δραστηριότητες που θίγουν όλους τους υπόλοιπους.
Πάνω στον αγώνα της να ευνοηθεί, μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες πλειοδοτικές, τις οποίες να μπορούν να τις "καλύψουν" ξένα αφεντικά.
Μέσα σε μία βουλή, όπου αντιπροσωπεύεται το κοινωνικό μωσαϊκό, η συντριπτική πλειοψηφία ανήκει στους αγρότες, τους βιομήχανους και τους εργάτες.
Οι αστοί είναι μειοψηφία.
Αυτή λοιπόν η πλειοψηφία απέναντι σε ό,τι την απειλεί συνθέτει ένα πανίσχυρο μπλοκ, το οποίο σταματά την οποιαδήποτε επιλογή της κυβέρνησης που δεν το συμφέρει.
Την συντριπτική πλειοψηφία της βουλής και άρα την συντριπτική πλειοψηφία του λαού.
Μια κυβέρνηση, είτε εξαιτίας της ανικανότητας είτε εξαιτίας "έξωθεν" πιέσεως, μπορεί να επιχειρήσει να εξυπηρετήσει "ξένα" συμφέροντα.
Μια κυβέρνηση συντίθεται από ανθρώπους και οι άνθρωποι είναι "ευάλωτοι" κι επιρρεπείς στα "λάθη".
Αυτό το φαινόμενο όμως, όταν το Σύνταγμα λειτουργεί πραγματικά, δεν μπορεί να γίνει επικίνδυνο για τον λαό, γιατί θα σταματήσει στη βουλή.
Τα συμφέροντα των ισχυρών του ιμπεριαλισμού μπορεί να "περνάνε" από μια κυβέρνηση, αλλά όχι από τη βουλή.
Τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών είναι πάντα συγκρουόμενα με τα συμφέροντα του λαού και άρα μπλοκάρονται στο όργανο που αντιπροσωπεύει τον λαό.
Τι βολεύει για παράδειγμα τους ιμπεριαλιστές στον τομέα της οικονομίας;
Να καταλάβουν την αγορά του κάθε κράτους.
Να την "ανοίξουν" και να την μονοπωλούν.
Αν όμως συμβεί αυτό καταστρέφεται ο λαός.
Οι τοπικοί αγρότες και οι βιομήχανοι όχι μόνον δεν μπορούν ν' αναπτυχθούν, αλλά δεν μπορούν ούτε καν να επιβιώσουν.
Δεν μπορούν να διαθέσουν τα προϊόντα τους στην αγορά και μαζί μ' αυτούς καταστρέφονται κι εκείνοι που παράγουν τα προϊόντα αυτά και είναι οι εργάτες.
Άρα όλους αυτούς δεν τους συμφέρει ν' "ανοίξει" η αγορά.
Αν μια κυβέρνηση, που στελεχώνεται από αστούς πολιτικούς, θελήσει ν' "ανοίξει" την αγορά, δεν θα το καταφέρει, γιατί δεν θα "περάσει" το νομοσχέδιό της από τη βουλή των αντιπροσώπων του λαού.
Τι γίνεται όμως όταν αυτή η βουλή στελεχώνεται από πολιτικούς και άρα από αστούς;
Θα "ανοίξει" η αγορά.
Γιατί; Γιατί συμφέρει την κοινωνική τους τάξη.
Γιατί οι πολυεθνικές μπορεί μεν να καταστρέφουν την εθνική παραγωγή, αλλά προσφέρουν χρυσοφόρες θέσεις σε αστούς.
Τα τοπικά εργοστάσια μπορεί να κλείσουν και να καταστραφούν οι βιομήχανοι και χιλιάδες εργάτες, αλλά οι αντιπροσωπείες των πολυεθνικών θ' αρχίσουν τις προσλήψεις αστών.
Θα δημιουργήσουν χρυσοφόρες θέσεις για τους λίγους εκλεκτούς αστούς.
Δεκάδες Έλληνες βιομήχανοι αναψυκτικών και χιλιάδες Έλληνες εργάτες καταστράφηκαν, για να δώσει η Coca-Cola Hellas τους μισθούς των εκατομμυρίων στους Έλληνες αστούς, που προσέλαβε ως στελέχη της.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πόσο επικίνδυνο είναι να "καπελωθεί" η βουλή από τους αστούς.
Το επικίνδυνο δηλαδή δεν είναι να στελεχώνεται ο πολιτικός κόσμος αποκλειστικά από αστούς.
Το επικίνδυνο είναι να είναι το κοινωνικό "φίλτρο" της βουλής αστικό.
Τι απομένει —με βάση το Σύνταγμα— για να "σώσει" την κατάσταση από την ταξική συνομωσία;
Η θέση του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα.
Ο ρόλος αυτού του αξιώματος είναι να "σταματάει" την όποια νομοθετική πρόταση θα "περάσει" από τη βουλή πριν γίνει νόμος του κράτους.
Να τη σταματήσει και να την "σπρώξει" προς τη δικαστική εξουσία, προκειμένου ν' αποφανθεί αυτή για τη συνταγματικότητά της.
Άρα τι συμφέρει τον λαό;
Πρόεδρος να γίνει ένας ισχυρός Έλληνας, του οποίου τα προσωπικά συμφέροντα είναι πέρα και πάνω από τα μικροσυμφέροντα της κοινωνικής του τάξης.
Συμφέρει τον λαό να γίνει πρόεδρος ένας ισχυρός Έλληνας, ο οποίος δεν θα επενδύει στην πολιτική και στα μικροπολιτικά συμφέροντα.
Οι δύο μεγάλοι αρχιερείς της ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ ούτε αυτήν την πιθανότητα την άφησαν στην τύχη.
Αυτοί οι οποίοι αυθαίρετα κι εγκληματικά έβαλαν τους αστούς πολιτικούς στη βουλή κατέλαβαν και αυτήν την θέση.
Ο ένας αρχιερέας μάλιστα την κατέλαβε αυτοπροσώπως.
Αυτό ήταν κάτι το τρομερό.
Γιατί; Γιατί τα άνομα και ύποπτα συμφέροντα των αστών πολιτικών —που ανήκαν στα κόμματα και παρανόμως μονοπωλούσαν τις δύο εξουσίες— θα αναλάμβανε να τα "φρενάρει" ο αστός πολιτικός και ιδιοκτήτης του ενός πόλου του δικομματισμού.
Εγκλημάτησαν κατά του ελληνικού λαού οι δύο μεγάλοι της "ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ". Κατέλυσαν το Σύνταγμα.
Προέβησαν σε πράξεις οι οποίες άπτονται του συνταγματικού νόμου περί σύνθετων εγκλημάτων και τα οποία επισύρουν μέχρι και τη θανατική ποινή.
Την ποινή του θανάτου δικαιούνταν οι "σωτήρες" της μεταπολίτευσης.
Τα όσα συνέβησαν δηλαδή στη μεταπολίτευση ήταν λίγο-πολύ προσχεδιασμένα.
Οι αστοί ιδιοκτήτες των δύο μεγάλων κομμάτων ευνόησαν την κοινωνική τους τάξη για να μην ανατρέπονται.
Μέλη αυτής της κοινωνικής τάξης είναι ο βασικός πυρήνας των "οπαδών" τους.
Ευνόησαν τα μέλη της κοινωνικής τους τάξης και μονιμοποιηθήκαν στην κορυφή της εξουσίας. Τα προνόμια των κρατικών υπαλλήλων ήταν αποτέλεσμα της "ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ".
Τη "ΔΙΑΠΛΟΚΗ" δηλαδή δεν την αναζητά κάποιος μόνον στις προμήθειες ή τα δημόσια έργα. Την αναζητά και στα κρυφά επιδόματα, τα εφάπαξ και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων.
Των εργαζομένων αστών, που στήριξαν τους αστούς ιδιοκτήτες των κομμάτων και "καπέλωσαν" τη δημοκρατία.
Η μόνη ιδιομορφία που υπήρξε στον όλο σχεδιασμό ήταν μια "παλινδρόμηση", η οποία οφείλεται σε "έξωθεν" παράγοντες.
Παράγοντες, οι οποίοι υπάρχουν στην Ελλάδα και ελέγχουν τα πάντα από τότε που υποτίθεται αυτή απελευθερώθηκε.
Παράγοντες, που με τον άλφα ή βήτα τρόπο ελέγχουν τα πάντα στην Ελλάδα.
Την "επιτυχία" δηλαδή των ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ στην Ελλάδα δεν την αναζητούμε στην τρομερή ευφυΐα τους, αλλά στις επιλογές των ξένων ιμπεριαλιστών.
Αυτούς συνέφερε να μονοπωλεί την εξουσία η αστική τάξη, γιατί γνώριζαν πώς να την ελέγχουν.
Αυτούς συνέφερε η καταπάτηση του εθνικού μας Συντάγματος, γιατί αυτό τους απειλούσε.
Η "παλινδρόμηση" αυτή λοιπόν στην οποία αναφερόμαστε στην κάλυψη των αναγκών των ξένων οφείλεται.
Ήταν ένα φαινόμενο που οφειλόταν στην ανάγκη να ευθυγραμμιστεί το ελληνικό σύστημα με τις αλλαγές του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.
Τι σημαίνει αυτό; Προ της θεμελίωσης της Νέας Τάξης υπήρχαν άλλες ανάγκες για τη "ΔΙΑΠΛΟΚΗ" του δικομματισμού, ενώ μετά τη θεμελίωσή της αυτές οι ανάγκες άλλαξαν.
Προ του 1990 η πρακτική ήταν διαφορετική.
Ο αστός ιδιοκτήτης του ΠΑΣΟΚ ενίσχυε μόνιμα την αστική τάξη εις βάρος των συμφερόντων του ιδιωτικού τομέα.
Έχοντας ως στόχο να δημιουργήσει τον "λαό" του, δημιούργησε συνθήκες πολέμου με τον "λαό" του κομματικού του αντίπαλου.
Μοίραζε προνόμια στους δημοσίους υπαλλήλους και "κοινωνικοποιούσε" μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, για να δημιουργήσει στρατιές αστικοποιημένων εργατών, οι οποίοι ήταν ημιδημόσιοι υπάλληλοι.
Αυτοί ήταν ο σκληρός πυρήνας του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί ήταν ο "λαός" του.
Με υποκριτικές "ιδεολογικού" τύπου επιθέσεις κατά των κεφαλαιοκρατών ενίσχυε συνεχώς την αστική τάξη, αποθρασύνοντάς την.
Σε βαθμό που να την κάνει εξαρτώμενη από το κόμμα του.
Γνώριζε αυτή η τάξη ότι δεν μπορούσε να διατηρεί αυτά τα καταχρηστικά προνόμια χωρίς την επίσης καταχρηστική πολιτική του ΠΑΣΟΚ.
Αυτό ήταν το όλο μυστικό της παπανδρεϊκής πασοκικής πολιτικής. Γνώριζε το ΠΑΣΟΚ ότι, ενισχύοντας παράνομα και παράλογα την αστική τάξη εις βάρος της οικονομίας, στην ουσία θα την έθετε υπό καθεστώς ομηρίας.
Από εκεί και πέρα —και στον βαθμό που μπορούσε— ψευδοευεργέτησε και πάλι εις βάρος της οικονομίας και της λειτουργίας της τους εργάτες και έλαβε την "ανοχή" της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, βάζοντας υποθήκη το σύνολο της ελληνικής οικονομίας.
Σταδιακά καταστράφηκε ο υπερπολύτιμος ιδιωτικός τομέας της παραγωγής και στη θέση του δημιουργήθηκε ένα υπερτροφικό και οκνηρό δημόσιο τέρας.
Όσοι ιδιώτες κεφαλαιοκράτες δεν προνόησαν να "ξεπουλήσουν" στο κράτος, καταστράφηκαν και βγήκαν από την αγορά.
Αυτό ήταν φυσικό. Κανένας ιδιώτης δεν μπορεί ν' ανταγωνιστεί έναν "παραγωγό", ο οποίος μπορεί να παράγει με ζημιά.
Οι "ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ" της πολιτικής με χρήματα του κράτους "έστησαν" το παιχνίδι στα μέτρα τους.
Ποιο ήταν αυτό το "παιχνίδι"; Το παιχνίδι των "μπάτσων" απέναντι στο θύμα τους.
Ο ένας θα παρίστανε τον "καλό" προς τον λαό και ο άλλος τον "κακό".
Ο "καλός" θα παρανομούσε καί για να παριστάνει τον ευεργέτη αλλά καί για να μπορεί να δίνει οπαδούς στον "κακό".
Αυτή ήταν η πονηριά της αστικής τάξης, που μονοπωλούσε τη βουλή.
Οι κοινωνικές τάξεις στο σύνολό τους διχάστηκαν με βάση τα ένστικτά τους και αυτό ήταν καταστροφικό για την ελληνική κοινωνία.
Όσοι έβλεπαν τα πράγματα τυχοδιωκτικά πήγαν με το μέρος του ΠΑΣΟΚ και όσοι φοβούνταν τα υπερβολικά "δικαιώματα" των εργαζομένων πήγαν με το μέρος της ΝΔ.
Αυτοί, δηλαδή, που έβλεπαν μόνον το "σήμερα", λάτρεψαν αυτόν που μοίραζε ό,τι έβρισκε μπροστά του.
Αυτοί οι οποίοι πίστευαν ότι μακροπρόθεσμα αυτό θα γίνει "μπούμερανγκ", στράφηκαν προς τον άλλον πόλο.
Η ενεργοποίηση των ενστίκτων των κοινωνικών τάξεων επέτρεψε στους εκπαιδευμένους αστούς να καταλάβουν τα πάντα.
Το τεχνητά σύνθετο της κατάστασης ήταν αυτό το οποίο τους επέτρεπε να παρουσιάζονται σαν πολύτιμοι κι αναντικατάστατοι.
Με τον τρόπο αυτόν οι αστοί κατέλαβαν τα πάντα μέχρι και τις ηγετικές θέσεις στο κορυφαίο όργανο της εργατικής τάξης, που είναι η ΓΣΕΕ.
Μέσα από αυτό το όργανο πέρασαν στην εργατική τάξη αστικού τύπου απόψεις περί εργασίας.
Επειδή αυτό βόλευε το ΠΑΣΟΚ, φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται κορόιδο ο εργάτης που εργαζόταν.
Ας διαβάσει κάποιος την άποψη περί τεμπελιάς του σημερινού προέδρου της ΓΣΕΕ και μέλους του εκτελεστικού γραφείου του ΠΑΣΟΚ και θα καταλάβει.
Με τον τρόπο αυτόν κομματικοποιήθηκε το κράτος και μονιμοποιήθηκαν τα "ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΑ" κόμματα στην εξουσία.
Το ιδιωτικό ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου με τις "ευλογίες" του Προέδρου Καραμανλή μετατράπηκε σε ημικρατικό φορέα, παρασέρνοντας και τη ΝΔ στην ίδια τακτική.
Τα δύο μεγάλα ιδιωτικά κόμματα έγιναν συνέταιροι στην ιδιοκτησία του ελληνικού κράτους.
Δύο οικογένειες έγιναν ιδιοκτήτες ενός ολόκληρου κράτους και μαζί μ' αυτό κληρονόμησαν και το "κατοικίδιο" των 10.000.000 μελών.
Ένα "κατοικίδιο", που με το "κόκαλο" ενός διορισμού στο δημόσιο μπορούσαν να το "σέρνουν" όπου τους συνέφερε.
Γι' αυτόν τον λόγο τούς ήταν απαραίτητη η κομματικοποίηση του κράτους.
Με θέσεις του κράτους δημιούργησαν το ιδιωτικό κομματικό "κόκαλο" που τους χρειαζόταν, για να ελέγχουν το θηρίο.
Παναγιωτης Τραινου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου