Η Νέα Τάξη Πραγμάτων είχε διαφορετικές ανάγκες από τη μεταπολεμική Τάξη Πραγμάτων και άρα θα έπρεπε ν' αλλάξουν οι εσωτερικές λειτουργίες του δυτικού κόσμου.
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων επιθυμούσε τη γενική απελευθέρωση των εθνικών αγορών και την ιδιωτικοποίηση του δημοσίου κεφαλαίου.
Για να μπορούν οι εκλεκτές πολυεθνικές εταιρείες να μονοπωλούν τις αγορές και να μπορούν οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές να εξαγοράσουν τζάμπα τους κρατικούς γίγαντες της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των μεταφορών κλπ..
Να μπορούν να εξαγοράσουν εκείνους τους γίγαντες, που δίνουν ισχύ σε ένα κράτος και μπορούν να του προσφέρουν τη δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης πολιτικής.
Με λίγα λόγια οι ιμπεριαλιστές επιχείρησαν να ελέγχουν απόλυτα τα κράτη ως ιδιοκτήτες πλέον και όχι ως "προστάτες".
Τι έπρεπε να κάνουν; Σε ποιους έπρεπε ν' απευθυνθούν; Στους "ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ".
Ποιος τους συνέφερε να πραγματοποιήσει αυτήν τη θεαματική αλλαγή;
Ποιος τους συνέφερε να πραγματοποιήσει την "αλλαγή" της πορείας του κρατικού σκάφους, που μέχρι τότε "κοινωνικοποιούσε" τα πάντα;
Ο έτερος ιδιοκτήτης και όχι το "φιλολαϊκό" ΠΑΣΟΚ. Η άλλη ιδιωτική επιχείρηση, που παρίστανε τον οπαδό του ιδιωτικού τομέα και εμφανιζόταν σαν ο "κακός" της υπόθεσης.
Δεν ήθελαν να "χρεώσουν" μια οφθαλμοφανώς αντιλαϊκή πολιτική στον "εκλεκτό" τους.
Σ' αυτόν που μέχρι τότε χειραγωγούσε επιτυχώς το "κατοικίδιο". Τι έκαναν;
Έριξαν μόνοι τους το ΠΑΣΟΚ από την εξουσία, με το "στημένο" σκάνδαλο Κοσκωτά.
Την εξουσία με σφαίρες, προπαγάνδα κι αθλιότητες την έδωσαν στον συνιδιοκτήτη και σφετεριστή της ΝΔ Μητσοτάκη.
Για να θεσμοθετήσει το σύνολο των αντιλαϊκών νόμων που είχε ανάγκη η Νέα Τάξη Πραγμάτων για τη θεμελίωσή της στην Ελλάδα.
Το σύνολο των νόμων που μας οδήγησαν στη σημερινή αθλιότητα.
Στην οικονομική καταστροφή των Ελλήνων πολιτών.
Στην καταστροφή, που διευκόλυνε τους ιμπεριαλιστές στην επίτευξη των στόχων τους.
Το έγκλημα δηλαδή του χρηματιστηρίου δεν ήταν ένα ατυχές γεγονός μέσα σε μια τυχαία συγκυρία.
Το έγκλημα του χρηματιστηρίου ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα των ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ. Ας ψάξει κάποιος να βρει ποια ήταν η θέση των ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ απέναντι στο φαινόμενο της χρηματιστηριακής υστερίας, που είχε καταλάβει τον ελληνικό λαό.
Ας ψάξει κάποιος να βρει τις θέσεις των κομμάτων απέναντι σ' αυτό το φαινόμενο.
Αυτοί οι οποίοι "ξεκλειδώνουν" τα απόκρυφα μυστήρια δεν κατάλαβαν ότι ήταν επικίνδυνη η κατάσταση;
Δεν κατάλαβαν ότι επρόκειτο περί του γνωστού φαινομένου της "πυραμίδας";
Ο γιος του Μητσοτάκη με τις χρηματιστηριακές δραστηριότητες δεν ασχολούνταν κατά την ύποπτη περίοδο;
Ο μέγας "μύστης" της οικονομίας Σημίτης δεν ήταν αυτός ο οποίος μιλούσε δημόσια για δείκτη που θα ξεπερνούσε τις δέκα χιλιάδες μονάδες;
Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτοί οι οποίοι μας κυβερνούσαν όχι μόνον δεν προστάτεψαν τον λαό, αλλά εντελώς παράνομα έκαναν παρεμβάσεις και στην οικονομική λειτουργία.
Ο απλός λαός είχε αρχίσει να φοβάται και αυτοί τον καθησύχαζαν.
Τα χρήματα χάνονταν και αυτοί πρότειναν στον κόσμο να πάρει τραπεζικά δάνεια για να στηρίξει το χρηματιστήριο.
Αυτό ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κράτους.
Ήταν ένα έγκλημα, το οποίο το πραγματοποίησαν οι κυβερνώντες κατ’ εντολήν των ξένων αφεντικών τους.
Γιατί δεν συνέφερε τα ξένα αφεντικά να ιδιωτικοποιηθούν οι πανάκριβοι και στρατηγικής φύσεως γίγαντες τη στιγμή που ο ελληνικός λαός είχε στην κατοχή του αποταμιεύσεις.
Έπρεπε να του αρπάξουν τα χρήματα, ώστε, όταν θα ιδιωτικοποιούνταν οι μεγάλοι και πολύτιμοι γίγαντες, να είναι ο λαός "στεγνός", για να μπορέσουν οι ξένοι να τα πάρουν όλα δωρεάν.
Αυτό το έγκλημα είχε ως στόχο να θέσουν τον λαό υπό την ομηρία των ισχυρών ξένων.
Των ισχυρών ξένων, που ελέγχουν το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα.
Το σύστημα που, αν ο λαός είναι "καλός", θα του δώσει τις συντάξεις του.
Τις συντάξεις, που μετά από δικές τους εντολές χάθηκαν στο χρηματιστήριο.
Οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ έβαλαν μέσα στο χρηματιστήριο και τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και τα έχασαν.
Με τα χρήματα του κόσμου δημιούργησαν την "ευφορία" της χρηματιστηριακής "έκρηξης" και όταν έφτασαν στα όρια "έφαγαν" τα χρήματα του κόσμου κι εξαφάνισαν τα αποθεματικά των ταμείων.
Οι καραγκιόζηδες "μαχαίρωσαν" το "θηρίο" χρησιμοποιώντας το ίδιον βάρος του. Το παρέσυραν και το έριξαν πάνω στο δικό του "μαχαίρι".
Αυτή η καταστροφή οδήγησε στο ξεπούλημα των πάντων.
Στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και στην απόλυτη διαφθορά του δημοσίου.
Όλα αυτά τα οποία ακολούθησαν του χρηματιστηρίου ήταν φυσικά φαινόμενα.
Γιατί απλούστατα οι δημόσιοι υπάλληλοι, που επί χρόνια είχαν "κακομάθει", έπρεπε να πάρουν μερίδιο από αυτό που θεωρούσαν ταξική τους περιουσία και ήταν το κράτος.
Έπρεπε να πάρουν μερίδιο από την πώλησή του.
Αυτό το μερίδιο απλά κινείται σε δύο επίπεδα. Στο επίπεδο το προσωπικό και το ταξικό.
Στο προσωπικό επίπεδο ο υπάλληλος τα "παίρνει", γιατί τα αφεντικά του τα "παίρνουν" ακόμα πιο "χοντρά".
Στο ταξικό επίπεδο συμβαίνει το ανάλογο. Όταν η αστική τάξη αντιλαμβάνεται το κράτος σαν περιουσία της, ευνόητο είναι ότι, όταν αυτό ξεπουλιέται, θα διεκδικήσει "αντιπαροχή".
Εξαιτίας αυτών των αναγκών, η αστική τάξη νομοθέτησε με τον τρόπο που ευνοούσε τα μέλη της.
Προστατεύοντας το "δικαίωμα" της διαφθοράς, μετέτρεψαν το έγκλημα της απιστίας προς το δημόσιο σε πλημμέλημα.
Η "οδηγία" προς τους δημοσίους υπαλλήλους ήταν απόλυτα σαφής.
Διαφθείρεστε όσο θέλετε και αν σας πιάσουν δεν "τρέχει" και τίποτε.
Ούτε καν τη θέση σας δεν θα χάσετε. Μερικές "αυστηρές" συστάσεις και τίποτε παραπάνω.
Ακόμα και ο πρόσφατος νόμος περί της αστικής "ευθύνης" του δημοσίου αυτήν την αθλιότητα υπηρετεί.
Αυτός ο κατάπτυστος νόμος έχει ως στόχο ν' αλλάξει την κυριότητα του κρατικού μηχανισμού.
Έχει ως στόχο να περάσει και επίσημα την κυριότητα του κράτους στην αστική τάξη.
Πώς αποδεικνύεται αυτό; Με το εξής απλό παράδειγμα.
Όταν ένας βιομήχανος έχει ένα ατύχημα μέσα στο εργοστάσιό του, εξαιτίας κάποιας εγκληματικής αμέλειας κάποιου υπαλλήλου του, τι κάνει;
Κάνει μήνυση στο εργοστάσιο; Κάνει μήνυση στον εαυτό του;
Αναζητά την αποζημίωση, όταν γνωρίζει ότι αυτή θα προέλθει από τη δική του τσέπη;
Όχι βέβαια. Αυτό το οποίο κάνει είναι να διώξει με τις κλωτσιές τον καραγκιόζη κι ανεύθυνο εργαζόμενο, που ήταν η αιτία του ατυχήματός του.
Ακριβώς, επειδή είναι ιδιοκτήτης, στρέφεται εναντίον του εργαζόμενου.
Μόνον όταν το ατύχημα λαμβάνει χώρα σε ξένη ιδιοκτησία υπάρχει μήνυση κατά της ιδιοκτησίας και όχι κατά του αμελή υπαλλήλου.
Μόνον σ' αυτήν την περίπτωση ιδιοκτησία και υπάλληλος βρίσκονται στην ίδια πλευρά.
Τα ανάλογα συμβαίνουν και στην περίπτωση του νέου νόμου περί αστικών ευθυνών του δημοσίου.
Όταν ένας πολίτης έχει ζημιά από την αμέλεια ενός δημοσίου υπαλλήλου, δεν στρέφεται κατά του δημοσίου και άρα κατά της δικής του περιουσίας.
Στρέφεται κατά του υπαλλήλου και μόνον. Απαιτεί την απόλυσή του.
Όταν στρέφεται κατά του δημοσίου, στην πραγματικότητα αναγνωρίζει τον αμελή υπάλληλο ως ιδιοκτήτη του δημοσίου.
Του δίνει τη δυνατότητα να λειτουργεί συντεχνιακά με τους όμοιους του και να διαχειρίζονται την κρατική περιουσία σαν ταξική τους περιουσία.
Αυτό έγινε, γιατί οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ, προκειμένου να μην αντιμετωπίσουν αντιδράσεις στις μεθοδεύσεις τους, παρέδωσαν την ιδιοκτησία του δημοσίου στους αστούς υπαλλήλους.
Φοβούνταν τις αντιδράσεις στις ιδιωτικοποιήσεις από αυτούς τους οποίους είχαν κάνει φανατικούς οπαδούς τους από την ακριβώς αντίθετη δραστηριότητα.
Από αυτές τις ανάγκες προκύπτουν όλα τα "περίεργα" που βλέπουμε σήμερα να συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία.
Τα εγκληματικά "περίεργα", που οδηγούν στη διάλυση όχι μόνον της οικονομίας, αλλά στη διάλυση της κοινωνίας.
Προκειμένου δηλαδή να μην χάσουν την εξουσία οι τρεις κυρίαρχες ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΕΣ οικογένειες στην Ελλάδα, άρχισαν να διαλύουν τα πάντα.
Επέτρεψαν την παράνομη εισροή εκατομμυρίων λαθρομεταναστών μέσα σε μια μικρή χώρα.
Επέτρεψαν την υπερπροσφορά εκατομμυρίων νέων εργατικών "χεριών" μέσα σε μια διαλυμένη οικονομία και άρα με μια εργατική τάξη με μηδενική διαπραγματευτική ικανότητα.
Επέτρεψαν την καταστροφή της παραγωγής και τη μετατροπή της νεολαίας σε ένα αστικού τύπου υπερμέγεθες παράσιτο, που δεν γνωρίζει τίποτε πέρα από τα περιοδικά "life style" και τον Ολυμπιακό.
Μια νεολαία, που γνωρίζει την πορεία της ζωής επιφανών παρασίτων, όπως ο Κωστόπουλος ή ο Κωστέτσος.
Μια νεολαία που υποτίθεται διαθέτει "γνώσεις" να διαχειριστεί τη "Microsoft", αλλά είναι πρακτικά ανίκανη να αυτοσυντηρηθεί.
Μια νεολαία που μπορεί να παίζει ατελείωτες ώρες counterstrike, αλλά είναι ανίκανη να εργαστεί πραγματικά έστω και για μια ώρα.
Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί αναζητούν συμμάχους. Έχουν εγκληματήσει κι αναζητούν μέσω των συνθηκών συνενοχής να εξασφαλίσουν "ασπίδες".
Τέτοιες "ασπίδες" είναι οι μετανάστες και οι "μορφωμένοι" των ΙΕΚ.
Οι φουκαράδες οι λαθρομετανάστες στους αστούς ελπίζουν για την παραμονή τους και είναι έτοιμοι να θυσιαστούν γι' αυτούς, αν κάποιος τους επιτεθεί.
Ελπίζουν οι "ευαίσθητοι" αστοί ότι, αν τα πράγματα πάνε προς το χειρότερο, θα εξασφαλίσουν τη συμμαχία των εκατομμυρίων παράνομων λαθρομεταναστών.
Την ανάλογη συνενοχή προσπαθούν να δημιουργήσουν και μέσω της εκπαίδευσης.
Δεν "εισάγουν" μόνον συμμάχους, αλλά τους "παράγουν" και μέσα από τις εκπαιδευτικές "παράγκες", τις οποίες φυτεύουν στις πιο απίθανες γωνιές της ελληνικής επαρχίας.
Όλα αυτά τα κάνουν, γιατί αντιλαμβάνονται ότι πλέον έχουν αγγίξει τα όρια.
Η ταξική συνομωσία των αστών έφτασε τα πράγματα στα όρια και υπάρχει πλέον ορατός κίνδυνος.
Αν δεν φρόντιζαν εκ των προτέρων να εξασφαλίσουν τριτοκοσμικούς συμμάχους, οι αστοί θα κινδύνευαν σήμερα ακόμα και με θάνατο.
Θα κινδυνεύαμε όλοι μας ως λαός, ακόμα και με εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις.
Την ανάγκη άμυνας της αστικής τάξης υπηρετεί αυτός ο σχεδιασμός.
Τους μετανάστες τους χρησιμοποιούν ως "μοχλό" εξυπηρέτησης των ταξικών τους συμφερόντων.
Τους χρησιμοποιούν ως "φόβητρο" απέναντι σ' αυτούς που θα ήθελαν ν' αντιδράσουν.
Απέναντι σ' αυτούς που θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τη "μάζα" τους, για να περιορίσουν την αστική λαίλαπα.
Γι' αυτόν τον λόγο οι αστοί βρίσκονται μόνιμα πίσω από τις φιλομεταναστευτικές "ευαισθησίες".
Ας ψάξει κάποιος να βρει από πού "τρώει" ο κάθε επαγγελματίας "ευαίσθητος", που βγαίνει στα τηλεοπτικά "παράθυρα" και μας αναλύει τις "ευαισθησίες" του.
Όλοι τους είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Άλλωστε αυτούς δεν τους απειλούν ταξικά οι μετανάστες.
Εργάτης θα γίνει ο φουκαράς από το Αφγανιστάν και όχι διευθυντής σε υπουργείο.
Την ίδια ανάγκη εξυπηρετεί και η άνευ λόγου και σκοπού αστικοποίηση του ελληνικού πληθυσμού.
Σήμερα, αν πετάξεις πέτρα στο δρόμο, πιο πιθανό είναι να χτυπήσεις "manager" παρά εργάτη.
Γιατί αυτό επέβαλαν τα συμφέροντα των αστών. Πήραν τα παιδιά όλων των κοινωνικών τάξεων και τα αστικοποίησαν.
Πήραν τα παιδιά των εργατών και των αγροτών και τα "κηφηνοποίησαν".
Ποιο το κέρδος; Έβαλαν τους πάντες να ελπίζουν σε βόλεμα στο δημόσιο, ώστε να μην απειλούν τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων. "Ξεδόντιασαν" την ελληνική κοινωνία, για να μην τους απειλεί.
Μόνον με τον τρόπο αυτόν μπορούσαν να προστατεύσουν τις κομματικές ιδιοκτησίες τους και βέβαια να εξασφαλίσουν την ομαλή διαδοχή τους από τα φυσικά παιδιά τους.
"Ευνούχισαν" ολόκληρη την κοινωνία, προκειμένου να εμφανίσουν τον Γιωργάκη σαν "επιβήτορα".
"Τύφλωσαν" ολόκληρη την κοινωνία, για να εμφανίσουν τη Ντόρα σαν "ανοιχτομάτα".
Έβαλαν όλο τον κόσμο να ψευτοσπουδάζει στους "αμάραντους" της κομμωτικής τέχνης, για να δώσουν αξία στα αγορασμένα πτυχία των δικών τους παιδιών.
Αυτό το οποίο συμβαίνει σήμερα με την εκπαίδευση είναι χωρίς προηγούμενο.
Χωρίς κανέναν στόχο και χωρίς κανέναν προσανατολισμό αναπτύσσουν ένα κολοσσιαίο σύστημα εκπαίδευσης, μόνο και μόνο για να το αναπτύσσουν και να εκμεταλλεύονται τις συνέπειες αυτής της ανάπτυξης.
Έφτασαν στο σημείο να δημιουργούν "ανώτατες" σχολές, μόνο και μόνο για να ενισχύουν τοπικές οικονομίες και να μην αφήνουν κανέναν από έξω από την εκπαίδευση.
Για να δημιουργήσουν συνθήκες συνενοχής με τον λαό.
Άλλος επειδή νοικιάζει μια τρώγλη σε φοιτητές, άλλος επειδή το παιδί του πέρασε στα "ανώτατα" εκπαιδευτικά ιδρύματα με βαθμούς πολικής θερμοκρασίας, όλοι σωπαίνουν.
Όλοι σπουδάζουν και όλοι ελπίζουν. Σε τι ελπίζουν; Σε ένα θαύμα.
Σε ένα μέσον, που θα τους επιτρέψει να "τρουπώσουν".
Αυτό είναι το ζητούμενο για τους κυβερνώντες. Επέλεξαν έναν σχεδιασμό, ο οποίος θα σπρώξει και πάλι τους πάντες στους διαδρόμους των κομματικών "μαγαζιών".
Πρακτικά όλοι είναι θύματα. Δεν υπάρχει ούτε η μαθηματική πιθανότητα να βολευτούν.
Θα επιβιώνουν ως παράσιτα μόνο για όσο διάστημα θα εργάζονται οι γονείς τους ή θα εισπράττουν τις συντάξεις τους.
Άλλη πιθανότητα επιβίωσης δεν υπάρχει. Το παγκόσμιο σύστημα να παραδιδόταν αύριο στην Ελλάδα, θα μπορούσε να το στελεχώσει και να περίσσευαν κιόλας στελέχη.
Για τέτοια "ανάπτυξη" μιλάμε. Προφανώς κάποιοι "κρυπτοαλέξανδροι" στην Αθήνα θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο και γι' αυτό ανέπτυξαν αυτό το σύστημα.
Ούτε η Βρετανία όταν κυβερνούσε τα "κύματα" δεν είχε τόσο έντονη αστικοποίηση της κοινωνίας.
Ούτε η Βρετανία δεν έχει κατασκευάσει —αναλογικά— τόσους πολλούς "λοχίες" της διαχείρισης.
Το θέμα είναι ότι όλα αυτά δεν έγιναν ούτε από άγνοια ούτε από "ευαισθησία".
Οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ μετέτρεψαν τη νεολαία σε ανίκανο "έρμα", για να νομιμοποιούν τα βολέματα των δικών τους παιδιών.
Με τον τρόπο αυτόν αντί οι νεολαίοι να κυνηγάνε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να τον κρεμάσουν για τη "στημένη" κρατική καριέρα του, τον μετέτρεψαν σε πρότυπο "επιτυχίας".
Αυτόν τον στόχο υπηρετεί και η δημιουργία των σημερινών "διαπλεκομένων" μεγιστάνων ανάμεσα σε τυχαίους αστούς.
Δημιουργώντας μεγιστάνες υπό την αιγίδα του κράτους και με μόνο προσόν την κομματική νομιμοφροσύνη, δημιουργούν "αγορά" για τους νέους.
Οι πάντες μπορούν να ελπίζουν όχι μόνον σε ένα απλό βόλεμα, αλλά και σε μια τεράστια "επιτυχία".
Αρκεί να υποτάσσονται στα κόμματα, τα οποία επιλέγουν ανάμεσα στους τυχαίους αστούς ποιους θα μετατρέψουν σε μεγιστάνες.
Ελπίζει ο φουκαράς που διαθέτει ένα πτυχίο μηχανικού ότι, αν το κόμμα τον επιλέξει και του χαρίσει ένα δημόσιο έργο, θα γίνει ένας μικρός Μπόμπολας.
Ελπίζουν οι πάντες ότι, αν ανεχθούν τη λεηλασία του δημοσίου "παλατιού", όλο και κάποιο "πολύφωτο" θα πέσει στα χέρια τους.
Στο σημείο αυτό βέβαια αποκαλύπτεται και το απόλυτο μέγεθος της "ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ".
Το σύνολο σχεδόν των αθλιοτήτων για το οποίο κατηγορεί η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ οφείλεται σε νόμους της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Η ΝΔ δηλαδή νίκησε στις εκλογές, καταγγέλλοντας μια κατάσταση που οφείλεται καθαρά σε δικούς της νόμους.
Αυτό είναι το "αριστούργημα" της "ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ".
Αποτελεί αριστούργημα να κερδίζεις τις εκλογές με φήμες περί άνομων σχέσεων μεταξύ υπουργείου άμυνας και λιακουνικού "άξονος" και την ίδια ώρα να υπάρχουν στοιχεία ότι και η δική σου προηγούμενη κυβέρνηση είχε με τον ίδιο "άξονα" τις ίδιες ακριβώς άνομες σχέσεις.
Αν ο αναγνώστης καταλάβει το μέγεθος της ζημιάς και της καταστροφής που πραγματοποίησαν οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ ίσως δει και με συμπάθεια τους διαπλεκόμενους.
Τουλάχιστον αυτοί πήραν μερικά χρήματα και τίποτε άλλο. Δεν ισοπέδωσαν τα πάντα, προκειμένου οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ "νάνοι" να φαίνονται γίγαντες.
Δεν έτρεχαν στις πρεσβείες των ισχυρών, για να πάρουν τα "χρίσματα" και μαζί μ' αυτά και "οδηγίες" για το πώς να κυβερνάνε τον τόπο.
Δεν πρόδωσαν τον λαό, γιατί δεν τους εμπιστεύτηκε με την ψήφο του ο λαός.
Δεν είναι επίορκοι, γιατί δεν ορκίστηκαν πουθενά. Αυτά τα τρομερά εγκλήματα αφορούν μόνον τους ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ.
Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι ο λόγος για τον οποίο έχει ξεσπάσει σήμερα η "διαπλοκολογία" και ποιους εξυπηρετεί. Τα κόμματα σήμερα φοβούνται ότι ο λαός έχει καταλάβει τον ολέθριο ρόλο τους και είναι έτοιμος να τα τιμωρήσει.
Όλα τα γκάλοπ αυτό αποδεικνύουν. Για τον μέσο Έλληνα η έννοια της "πολιτικοποίησης" έχει ταυτιστεί με την έννοια του "γλειψίματος" με στόχο το "βόλεμα".
Για τον μέσο Έλληνα η έννοια "πολιτικός" έχει καταντήσει συνώνυμη του ψεύτη, του άρπαγα και του καιροσκόπου.
Ευνόητο είναι ότι τα ανάλογα αποδίδονται και στις "φωλιές" που τους φιλοξενούν και είναι τα κόμματα.
Είναι λογικό λοιπόν τα κόμματα να φοβούνται ότι στην πρώτη επιλογή που θα δοθεί στο λαό —την οποία δεν θα ελέγχουν τα ίδια— αυτός θα τα εγκαταλείψει.
Προσπαθούν να μετακινήσουν τις ευθύνες.
Προσπαθούν ν' αποδώσουν τις δικές τους ευθύνες στα δικά τους δημιουργήματα, που είναι οι "διαπλεκόμενοι".
Κάνουν αυτό το οποίο κάνουν και οι ταυρομάχοι.
Ανάμεσα στους εαυτούς τους και στο τέρας —που είναι ο λαός— βάζουν τους διαπλεκόμενους σαν κόκκινο πανί.
Τους βάζουν σαν ένα εντυπωσιακό "παραβάν", για να αποσπάσουν την προσοχή του θηρίου και να μην βλέπει πίσω από αυτό.
Αυτό γίνεται με τη δική τους τεχνητή "θυματοποίηση".
Τεχνητά υποβαθμίζουν τη δική τους θέση κι αναβαθμίζουν τη θέση των άλλων.
Περνούν από την πλευρά του λαού και υποτίθεται "βλέπουν" τη διαπλοκή από την ίδια οπτική γωνία.
Οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ παρουσιάζουν τους "διαπλεκόμενους" πίσω και πάνω από τα κόμματα.
Τους δαιμονοποιούν, γιατί αυτό τους συμφέρει.
Τι σημαίνει τεχνητή "δαιμονοποίηση";
Να είσαι ο φέρων το σύνολο της εξουσίας και από "φόβο" να "ψιθυρίζεις" ονόματα τύπου Λαμπράκη ή Μπόμπολα.
Να είσαι αυτός ο οποίος ελέγχει το σύνολο των εξουσιών και να παρουσιάζεσαι σαν αδύναμος.
Αδύναμος απέναντι σε καραγκιόζηδες απέναντι σε ανθρωπάκια της δεκάρας,σε ανθρωπάκια που λίγους μήνες πριν έτρεχαν στο γραφείο σου και σε παρακαλούσαν με επιχειρήματα του τύπου "δώσε και σε μένα μπάρμπα".
Δώσε μου τις προμήθειες του υπουργείου άμυνας, για να γίνω ο γνωστός Λιακουνάκος.
Δώσε μου τις προμήθειες του ΟΤΕ, για να γίνω ο γνωστός Κόκκαλης.
Δώσε μου την αττική οδό, για να γίνω ο γνωστός Μπόμπολας.
Δώσε μου το πρόγραμμα της πληροφορικής στην εκπαίδευση, για να γίνω ο γνωστός Λαμπράκης.
Όλοι αυτοί οι μεγάλοι ευεργέτες των διαπλεκομένων σήμερα "ψιθυρίζουν" τα ονόματά τους με "δέος".
Αντιλαμβανόμαστε πως ό,τι συμβαίνει σήμερα με τους διαπλεκόμενους είναι επιλογή των ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ των κομμάτων να συμβαίνει και υπηρετεί την ειδική στρατηγική που τους συμφέρει.
Τι σημαίνει ειδική στρατηγική;
Το εξής απλό. "Ψιθυρίζοντας" τα ονόματα των διαπλεκομένων, τους μυθοποιείς. Κάνεις τον λαό να τους φοβάται και να τους θεωρεί πανίσχυρους.
Όταν λοιπόν κάποιο κόμμα θα τιμωρήσει κάποιους από αυτούς, ο λαός θα το αντιμετωπίσει σαν "άθλο".
Έναν "άθλο", που θα τον πιστωθούν τα κόμματα και άρα ο πολιτικός κόσμος που θα τον πληρώσουν κάποιοι λίγοι και πίσω από αυτούς θα γλιτώσει μια συμμορία χιλιάδων όμοιων τους.
Ο πολιτικός κόσμος δηλαδή θα θυσιάσει μερικά από τα δικά του "δημιουργήματα" και αυτό θα το παρουσιάσει σαν επίτευγμα και βέβαια ως άλλοθι για να γλιτώσει ο ίδιος και οι υπόλοιποι εκλεκτοί του.
Σ' αυτήν βέβαια την ενέργεια τον υποστηρίζει σύσσωμη η αστική τάξη.
Είναι αναγκασμένη η κοινωνική τάξη, που "καπέλωσε" τους πάντες στην Ελλάδα, να θυσιάσει μερικά από τα πιο "εκλεκτά" της παιδιά.
Είναι αναγκασμένη, γιατί ο λαός είναι εξαγριωμένος και θέλει να δει "αίμα".
Ελπίζουν δηλαδή ότι, αν θυσιάσουν κάποιους από τα "ψηλά", θα σταματήσει εκεί το πρόβλημα και δεν θα συνεχίσει ν' απειλεί τα "ψηλότερα".
Είναι αναγκασμένοι αυτοί οι οποίοι καταστρέψανε τα ελληνικά εργοστάσια, για να γίνουν πλούσιοι εμπορικοί αντιπρόσωποι των πολυεθνικών, να πληρώσουν αυτό το μικρό "τίμημα".
Είναι αναγκασμένοι αυτοί οι οποίοι ψήφισαν τους νόμους που έφεραν τις πολυεθνικές στην Ελλάδα —για να προσλάβουν τα παιδιά τους— να παραστήσουν τους "αγωνιστές".
Με τη διαπλοκολογία δηλαδή οι πολιτικοί θα επιχειρήσουν να δημιουργήσουν μια "κολυμπήθρα του Σιλωάμ", η οποία θα τους επιτρέψει να "ξεπλυθούν" από τα εγκλήματά τους.
Μέσα σ' αυτό το σκηνικό της ψευδομάχης εντάσσονται και οι μεθοδολογίες που σήμερα ακολουθούνται και οι οποίες σε άλλη περίπτωση θα ήταν λάθος.
Ο πολιτικός κόσμος κατευθύνει τη δικαιοσύνη προς μια μεθοδολογία αντιμετώπισης των διαπλεκομένων, η οποία στο σύνολό της είναι λάθος.
Τη βάζει για παράδειγμα να μελετάει τις συμβάσεις τους με το κράτος.
Τη βάζει ν' "ακολουθεί" τη διαπλοκή μέσα στον τρομερό "λαβύρινθο", τον οποίον οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει και που δύσκολα μπορείς να τον νικήσεις, γιατί, πέραν του ότι είναι περίπλοκος, μπορεί και προσφέρει ψευδοεικόνες που παρασύρουν.
Όταν κυνηγάς ένα θηρίο για να το εξοντώσεις, ενεργείς με βάση τα δεδομένα που σε συμφέρουν εσένα και όχι το θηρίο.
Αν δεν έχεις κανένα πλεονέκτημα, το κυνηγάς και αποδέχεσαι το γεγονός ότι μπορεί και να το χάσεις πάνω στο κυνήγι.
Αποδέχεσαι το γεγονός ότι το κυνηγάς με μειονέκτημα, εφόσον το κυνηγάς σε χώρους τους οποίους γνωρίζει το ίδιο και εσύ τους αγνοείς.
Όταν όμως υπάρχουν άλλα δεδομένα, αλλάζει και η στρατηγική του κυνηγιού.
Όταν γνωρίζεις πού βρίσκεται η φωλιά του θηρίου, δεν το ακολουθείς.
Δεν του δίνεις την ευκαιρία να σε παρασύρει μακριά από αυτήν.
Αγνοείς τις κινήσεις του και πηγαίνεις κατ' ευθείαν στη φωλιά του.
Το αφήνεις να περιφέρεται και το περιμένεις εκ του ασφαλούς. Το περιμένεις, γιατί είναι βέβαιο ότι θα επιστρέψει.
Στη φωλιά βρίσκεται καί η λεία του καί η οικογένειά του.
Ό,τι δηλαδή πολύτιμο διαθέτει, είτε σ' ό,τι αφορά την απλή επιβίωσή του είτε σ' ό,τι αφορά τη διαιώνιση του "είδους" του, βρίσκεται σε έναν χώρο, όπου αναγκαστικά θα πρέπει να σε αντιμετωπίσει.
Τι σημαίνει αυτό για την περίπτωσή μας.
Όταν ως κράτος καταδιώκεις έναν Μπόμπολα ή έναν Κόκκαλη, δεν το κάνεις απευθείας.
Δεν σε ενδιαφέρει τι κάνουν και τι δεν κάνουν. Δεν σε ενδιαφέρει τι λένε και τι δεν λένε.
Ως κράτος έχεις άπειρες δυνατότητες και μεταξύ αυτών να ελέγχεις και τον εαυτό σου.
Δεν κάθεσαι δηλαδή να μελετάς τα συμβόλαιά τους και τη νομιμότητά τους, να παγιδεύεσαι από τις "παγίδες" που έχουν στήσει οι νομικοί τους σύμβουλοι.
Αυτοί οι οποίοι, αφού εξασφάλιζαν με παρανομίες τις προμήθειες ή τους διαγωνισμούς, στη συνέχεια "έστηναν" τη νομιμοφάνεια των πράξεών τους.
Τι κάνεις; Το εξής απλό. Γνωρίζεις ότι για όλους αυτούς τους διαπλεκόμενους η "φωλιά" τους είναι το κράτος.
Η "φωλιά" τους δηλαδή είναι ο χώρος τον οποίο ελέγχεις απόλυτα.
Μέσα σ' αυτήν τη "φωλιά" δουλεύεις ερήμην τους.
Δεν βγαίνεις έξω από αυτήν τη "φωλιά", ώστε να έρθεις αντιμέτωπος με τις στρατιές των δικηγόρων και των σφουγγοκολάριών τους. Με τις στρατιές των πληρωμένων συμμάχων τους.
Περιορίζεσαι μόνον στη "φωλιά". Μέσα σ' αυτήν τη "φωλιά" αναζητάς τη "λεία" τους και τα "βλαστάρια" τους.
Δεν σε ενδιαφέρει πού βρίσκονται αυτοί και τι λένε. Αυτό που σε ενδιαφέρει είναι το ότι έχεις ως δεδομένο πως αυτοί "φτιαχτήκαν" μέσα στους διαδρόμους του κράτους και ότι εκεί βρίσκεται η αδυναμία τους.
Όταν γνωρίζεις ότι ο Μπόμπολας, για παράδειγμα, "φτιάχτηκε" από το κράτος, αναζητάς τη "γέννησή" του.
Ανατρέχεις στην εποχή που ο Μπόμπολας είχε ως κεφάλαιο ένα βρακί κι ένα καπέλο.
Αναζητάς τη χρονική περίοδο κατά την οποία ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το δημόσιο, την εποχή που ήρθε σε πρώτη επαφή με τα προϊόντα της Mercedes και της Armani.
Από τη στιγμή που εντοπίσεις το χρόνο, αναζητάς τα υπόλοιπα. Από ποια "πόρτα" μπήκε στο δημόσιο και "φτιάχτηκε'' των δημοσίων έργων, των δημοσίων προμηθειών, του υπουργείου άμυνας ή από την "πόρτα" του υπουργείου συγκοινωνιών;
Αυτά αρκούν ως στοιχεία για τον Μπόμπολα στην υπόθεση "Μπόμπολα".
Από εκεί και πέρα παρατάς τον Μπόμπολα και ασχολείσαι με άλλους.
Με άλλους πολύ πιο αδύναμους καί από τον Μπόμπολα καί από τον πολιτικό που τον έστειλε εκεί όπου τον έστειλε.
Αναζητάς πάντα τον πιο αδύναμο κρίκο της αλυσίδας της διαπλοκής, προκειμένου να τη σπάσεις εύκολα.
Τον απλό υπάλληλο. Ποιος ήταν ο δημόσιος υπάλληλος που εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στην "πόρτα"; Αυτόν τον υπάλληλο τον κάνεις "φύλλο και φτερό". Ως κράτος έχεις το δικαίωμα να ελέγξεις το πόθεν έσχες του. Ως κράτος έχεις δικαίωμα να ελέγξεις τα "άλματα" στην καριέρα του.
Αν ο υπάλληλος αυτός δεν μπορεί να σου εξηγήσει είτε τον ανεξήγητο πλουτισμό του είτε την ανεξήγητη "αλτικότητά" του, τον παραπέμπεις σε δίκη με την κατηγορία της διαφθοράς και της απιστίας προς το δημόσιο και τον στέλνεις στη φυλακή.
Από εκεί και πέρα είναι γνωστό ότι η φυλακή ευνοεί τη "φλυαρία".
Με ένα καλό "παζάρι" μπορείς να μάθεις ό,τι σε ενδιαφέρει. Ποιος, που, γιατί και πού πήγαν τα λεφτά.
Είναι θέμα χρόνου να ισχύσει το γνωστό ο σώζων εαυτόν σωθήτω, να έρθουν σε σύγκρουση οι συμμορίτες μεταξύ τους, εφόσον κανένας δεν είναι διατεθειμένος να καθίσει στη φυλακή για κάποιον άλλον.
Κανένας υπάλληλος δεν είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί για κανέναν Μπόμπολα και για κανέναν πρώην χαφιέ της Στάζι.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πλήρως το μέγεθος της υποκρισίας, όταν οι ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΙ παριστάνουν τους αδύναμους και "ψιθυρίζουν" τα ονόματα των διαπλεκομένων.
Αντιλαμβάνεται πόσο υποκριτές είναι οι ιδιοκτήτες των κομμάτων —οι οποίοι ελέγχουν απόλυτα το κράτος—, όταν βλέπει πόσο εύκολα μπορεί το κράτος να τους τσακίσει όλους μαζί.
Το κράτος με "μικροχειρουργικές" επεμβάσεις μπορεί να τους βρει όλους.
Μπορεί να βρει τις παρανομίες τού κάθε καραγκιόζη, που παριστάνει σήμερα τον μεγαλοπαράγοντα της κοινωνίας, είτε ελέγχοντας τις καμεράτες είτε τον Ολυμπιακό.
Τα πάντα δηλαδή είναι εύκολα, αν υπάρχει η ανάλογη βούληση από πλευράς εξουσίας.
Παναγιωτης Τραινου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου