Από τη γένεσή της ήταν και παραμένει ελεγχόμενη και χειραγωγούμενη, έμπνευση και δημιούργημα των ελίτ και όχι των λαών της
Μετα τον δευτερο παγκοσμιο πολεμο την παγκόσμια ισχύ ανέλαβαν καθ' ολοκληρίαν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Η ηττημένη Γερμανία, αφού προηγουμένως είχε αφήσει για άλλη μια φορά πίσω της μια ρημαγμένη Ευρώπη, με εκατομμύρια νεκρούς, με εκατομμύρια τραυματίες, με χιλιάδες κατεστραμμένες ζωές, έτυχε περιέργως πρωτοφανούς επιείκειας από τους συμμάχους.
Το μεγαλύτερο μέρος των χρεών της διεγράφη!
Έτσι, μέσα σε λίγες δεκαετίες κατάφερε να γίνει η πρώτη οικονομική δύναμη στην Ευρώπη, ιδίως μετά την ευρωπαϊκή οικονομική ένωση μέσω του ενιαίου νομίσματος, του ευρώ.
Αδιάψευστο ιστορικό γεγονός είναι ότι όχι μόνο η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και το σχέδιο υλοποίησής της ανήκαν τόσο στο Β' Ράιχ των Γουλιέλμων όσο και στο Γ' Ράιχ του Χίτλερ.
Εξέχοντα ρόλο στο όλο ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα διαδραμάτισε μια προσωπικότητα εξαιρετικά σκοτεινή και αινιγματική:
Αυστριακός ευγενής, ιδρυτής, ήδη από την εποχή του Μεσοπολέμου, του λεγόμενου «Πανευρωπαϊκού Κινήματος».
Ηταν εκείνος που πρότεινε τον ύμνο «Ωδή στη Χαρά», που έγινε ο εθνικός ύμνος της Ευρώπης.
Τα βιβλία του βρίσκονται μονο στο Διαδίκτυο.
Υπάρχει ευρωπαϊκό «Βραβείο Goudenhove Kallergi», το οποίο απενεμήθη στην Άνγκελα Μέρκελ το 2010 και στον Χέρμαν Βαν Ρομπέι το 2012!
Η παλαιά ευρωπαϊκή φεουδαρχική τάξη κατέρρευσε, λέει ο Καλλέργη.
Στο μέλλον θα γίνει μεγάλη μετανάστευση «σκούρων φυλών» προς την Ευρώπη και θα δημιουργηθεί μια νεγροειδής φυλή μιγάδων, όπως οι «αρχαίοι Αιγύπτιοι».
Ηγετική κάστα στην Ευρώπη θα είναι οι Εβραίοι, οι οποίοι από την εποχή της χειραφέτησής τους μορφώθηκαν στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και διαμόρφωσαν χαρακτήρα δυνατό και διάνοια οξεία...
Συνοπτικά παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα από τα βιβλία του περίεργου και σκοτεινού αυτού ανθρώπου, τα οποία πρέπει να προσέξουμε ιδιαιτέρως, λόγω διαβολικών συμπτώσεων (;) με το ανακύψαν μεταναστευτικό - προσφυγικό ευρωπαϊκό πρόβλημα:
Η έννοια της «Πανευρώπης», δηλαδή της δημιουργίας μια ενωμένης Ευρώπης, συμπληρωνόταν από τον Καλλέργη με τη γενοκτονία των ιστορικών εθνών της μέσω εσκεμμένης μαζικής μετανάστευσης μη ευρωπαϊκών πληθυσμών σε αυτή και εκτεταμένης φυλετικής ανάμειξης.
Ο Καλλέργη υπεστήριζε με πάθος αλλά και επεδίωκε να επιβάλει την άποψη ότι «ο Ευρωπαίος άνθρωπος του μέλλοντος θα είναι μεικτής φυλετικής καταγωγής», ότι οι υφιστάμενες φυλές θα εξαφανίζονταν σταδιακά συνεπεία της εξαφάνισης του ιστορικού τους χώρου (μέσω μαζικών μεταναστεύσεων).
Μοναδικό είδος ανθρώπου... επί χάρτου
Ο Νικ Γκρίφιν, ευρωβουλευτής, απευθύνθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο σχετικά, φέροντας στο προσκήνιο το σχέδιο του θεωρούμενου «πατέρα της Ε.Ε.» Καλλέργη.
Το 2009 η λονδρέζικη εφημερίδα Telegraph δημοσίευσε υπό πίεση ένα μυστικό σχέδιο από το έτος 2000, σύμφωνα με το οποίο Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες αποφάσισαν να καλλιεργήσουν έναν νέο «πολυπολιτισμικό» τύπο ανθρώπου.
Στόχος, η δημιουργία ενός μοναδικού είδους ανθρώπου, προερχόμενου από συνεχείς επιμειξίες, ώστε να μην είναι δυνατόν να διακριθεί πάνω του ούτε φυλή ούτε καταγωγή.
Έναν «Ευρωπαίο» που δεν θα θεωρούσε κανέναν άλλο άνθρωπο επί της Γης εχθρό του!
Ο Andrew Neather, πρώην σύμβουλος του σοσιαλιστή πρωθυπουργού της Βρετανίας Τόνυ Μπλερ (1997 - 2007) επιβεβαίωσε επίσημα την ύπαρξη των σχεδίων αυτών στην εφημερίδα Evening Standard.
Όντως ο Μπλερ κατά τη μακρά πρωθυπουργία του γέμισε τη Βρετανία μετανάστες, όπως αποκαλύπτεται στην εφημερίδα Daily Mail.
Είναι πράγματι απίστευτο πόσοι άνθρωποι και μεγαλεπήβολοι διεθνείς οργανισμοί επικροτούν τη μαζική μετανάστευση στην Ευρώπη.
Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν κάνει επανειλημμένες εκκλήσεις έως το 2025 να γίνουν δεκτοί στην Ευρώπη 159 εκατομμύρια μετανάστες!
Ο Brock Chisholm, πρώην διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, μίλησε αίφνης για μια ενιαία φυλή, σε έναν κόσμο, με μία ενιαία κεντρική Αρχή. (Την παγκόσμια διακυβέρνηση εννοούσε.)
Αβίαστα τίθεται το επιτακτικό ερώτημα: Πόσο συμβατή είναι αυτή η ιδέα της καλουμένης «Ευρωπαϊκής Ένωσης» με τη δημοκρατία, τις θεμελιώδεις και ιερές αρχές της εθνικής κυριαρχίας και της λαϊκής κυριαρχίας, ακόμη και της ίδιας της ελευθερίας;
Από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα, δηλαδή κατά την περίοδο του Β' Ράιχ, όλη η κοινωνικοπολιτική και οικονομική ελίτ της Γερμανίας ασχολείτο με την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Πολλαπλώς αποκαλυπτικό είναι το κλασικό σύγγραμμα του κορυφαίου Γερμανού θεωρητικού και πολιτικού Φρειδερίκου Νάουμαν περί «Μεσευρώπης» Βερολίνο 1915.
Αναφέρεται στην εξέχουσα θέση την οποία κατείχε το ευρωπαϊκό ιδεολόγημα στον γεωστρατηγικό και γεωοικονομικό σχεδιασμό του γερμανικού κεφαλαίου και στις γερμανικές ιθύνουσες ελίτ προ της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία, ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα.
Το ιδεολόγημα του «ευρωπαϊσμού» κατείχε δεσπόζουσα θέση στη δημόσια ρητορική και προπαγάνδα της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας.
Το ιδεολόγημα του «ευρωπαϊσμού» κατείχε δεσπόζουσα θέση στη δημόσια ρητορική και προπαγάνδα της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας.
Γιόζεφ Γκαίμπελς:
«Εξ όλων αυτών ο Φύρερ εξήγαγε το συμπέρασμα ότι η κακοφωνία των μικρών κρατών, η οποία σήμερα εξακολουθεί να υφίσταται στην Ευρώπη, πρέπει να εξουδετερωθεί το ταχύτερο δυνατόν.
Σκοπός του αγώνα μας οφείλει να παραμείνει η δημιουργία μιας ηνωμένης Ευρώπης.
Αλλά η Ευρώπη μπορεί να αποκτήσει σαφή οργάνωση μόνον μέσω των Γερμανών.
Μια άλλη δύναμη πρακτικώς δεν υφίσταται...
Ο Φύρερ υπερασπίζεται εν προκειμένω την πολιτική του Καρλομάγνου»...
Μόνο τυχαίο γεγονός δεν είναι το ότι τιμώνται με το «Βραβείο Καρλομάγνου»
στην εποχή μας από την υπερεθνική γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών μέλη του κρατούντος πολιτικού συστήματος της Ευρώπης, καθώς και μέλη της οργανικής διανόησης που συμβάλλουν στην προπαγάνδιση και επιβολή της «ευρωπαϊκής ιδέας».
Ο υπευθυνος της εξωτερικής οικονομικής πολιτικής του Γ' Ράιχ Κλόντιους, συντάκτης βαρυσήμαντου κειμένου με τον τίτλο «Περί της οικονομικής διατάξεως του κόσμου μετά μία γερμανική τελική νίκη», με ημερομηνία 30/5/1940.
Κεφάλαιο 1 «Τελωνειακή και Νομισματική Ένωσις»: «Ασχέτως του εάν θα παραμείνουν ως (τυπικώς) ανεξάρτητα κράτη ή όχι (η Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο κ.λπ.), θα επέλθει η οικονομική ένταξή τους στον μείζονα γερμανικό χώρο.
Το ριζοσπαστικότερο μέσον προς τον σκοπό αυτό είναι η Τελωνειακή και Νομισματική Ένωσις.
Η Νοτιοανατολική Ευρώπη θα εξακολουθήσει να παραμένει για τη Γερμανία μια σπουδαία αγορά ενεργειακών πόρων και κυρίως διατροφικών αγαθών, αλλά και μια σπουδαία αγορά για τα γερμανικά βιομηχανικά προϊόντα...Ανταγωνιστές δεν φοβούμεθα πια στη Νοτιοανατολική Ευρώπη...».
Αλλά και ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Χανς Κερλ σε λόγο που εκφώνησε την 9η Σεπτεμβρίου του 1940 ενώπιον του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου του Νιντερλάουζιτς ανέφερε τα εξής καταπληκτικά:
«Οι ενεργειακοί και αγροτικοί πόροι της Νοτιοανατολικής Ευρώπης είναι στη διάθεσή μας πλήρως και αποκλειστικώς, ενώ μέχρι πρότινος μοιράζονταν μεταξύ ημών και των δυτικών δυνάμεων της Αγγλίας και της Γαλλίας... Ο ενιαίος ευρωπαϊκός χώρος δεν θα δημιουργηθεί αίφνης, π.χ. δια μιας συνθήκης ειρήνης. Ούτε μέσω μιας κρατικής πράξεως.
Δεν υπάρχει πατέντα γι' αυτό. Πολλώ μάλλον θα προκύψει σταδιακώς, και είναι καθήκον μας να τροχοδρομήσουμε τα πράγματα έτσι ώστε αυτός [σ.σ.: ο ευρωπαϊκός χώρος] να αναπτυχθεί νομοτελειακώς. Είτε το θέλουμε εμείς είτε εκείνοι είτε όχι»...
Ομοίως στο πόνημά του για τις έννοιες του Ράιχ και του Ενιαίου Χώρου ο Ράινχαρντ Χάιν σημείωνε:
«Με την αρχή της εθνικής κυριαρχίας εγκαθιδρύθηκε στην Ευρώπη μια πολιτειακή κατασκευή εχθρική προς την έννοια του Ράιχ και του Χώρου, η οποία και κατέστρεψε την πολιτική τάξη της Ευρώπης ως Χώρου, τη βασιζομένη επί του παλαιού Γερμανικού Δικαίου, όπως την ενσάρκωνε το μεσαιωνικό γερμανικό Ράιχ... Ως θεμέλιο της οποίας οφείλει να θεωρείται η έννοια του Μείζονος Χώρου [σ.σ.: Ενιαίος Χώρος]... Το Ράιχ είναι ο εκπρόσωπος της νέας πολιτικής τάξεως στην Ευρώπη»...
Το κείμενο αυτό γράφτηκε το 1941.
Η έννοια του έθνους καταδολιεύεται έως της πλήρους υποκατάστασής του.
Ο Ράιχαρντ Χάιν επιβεβαιώνεται πλήρως 75 χρόνια μετά: το Δ' γερμανικό Ράιχ εκπροσωπεί τη νέα πολιτική τάξη στην Ευρώπη του 2016.
Η ηγεμονία των ΗΠΑ στην Ευρώπη αρχίζει να κλονίζεται.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ των δύο είναι καταφανής. Η δημοκρατία είναι δολοφονημένη.
Μετά το τέλος του Πολέμου, το 1945, ανανεώθηκε η συζήτηση για την Ενωμένη Ευρώπη υπό νέους γεωπολιτικούς όρους.
Οι ΗΠΑ, που αναδύθηκαν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως κυρίαρχη δύναμη και σε ανταγωνισμό με τη Σοβιετική Ένωση, ήθελαν να διατηρήσουν τον γεωπολιτικό έλεγχο της Ευρώπης ως στρατηγικού συμμάχου στη νέα διεθνή αντιπαράθεση.
Ο πρόεδρος Τρούμαν ανήγαγε την ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε βασικό στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
Η αμερικανοποίηση της Ευρώπης αρχίζει να χτίζεται...
Η χαρά των πολυεθνικών και του παγκόσμιου χρηματιστηριακού κεφαλαίου!
Βέβαια, οι συντάκτες δεν έχουν εντρυφήσει στα γραπτά και τις εξαγγελίες του Goudenhove Kallergi.
Έχουν «μπει» όμως στο πνεύμα της Ενωμένης Ευρώπης και της Νέας Τάξης. Αυτό και προωθούν.
Και η εφημερίδα τους επίσης. Μέσω της μόδας διαμορφώνουν και εν τέλει ελέγχουν τη νεολαία, και όχι μόνο.
Γι' αυτή τη μοναδική στην παγκόσμια ιστορία μετάλλαξη του ανθρώπου έγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης:
«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να 'ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του...»
Όταν οι Αμερικανοί «ανακάλυψαν» στο τέλος του Πολέμου το ευρωπαϊκό ιδεολόγημα και εγχείρημα και την πιθανή χρησιμότητά του, το υιοθέτησαν.
Ο ρόλος του ιδρυτού της Πανευρωπαϊκό Κίνημα, Goudenhove Kallergi, υπήρξε καθοριστικός.
Υπενθυμίζουμε στο σημείο αυτό ότι το ευρωπαϊκό ιδεολόγημα είχε πρωτεύουσα θέση στη ρητορική και την προπαγάνδα του Γ' Ράιχ, ενώ αποτελούσε κορυφαία γεωστρατηγική, γεωπολιτική και γεωοικονομική επιδίωξη της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας και πριν από την εποχή του Ναζισμού, στον καιρό του Β' Ράιχ των Γουλιέλμων.
Ο Kallergi είχε καταφύγει στις ΗΠΑ το 1943, καθότι γνωστός φιλομοναρχικός, πιστός στον αυτοκρατορικό οίκο των Αψβούργων, και ήρθε σε αντίθεση με το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα του Χίτλερ, το οποίο θεωρούσε κίνημα πληβείων και άσπονδο εχθρό της Μοναρχίας των Αψβούργων.
Στις ΗΠΑ ο εν λόγω Αυστριακός ήρθε σε επαφή με σημαίνουσες προσωπικότητες της αμερικανικής πολιτικής, του στρατού και της λεγόμενης «Intelligence Community».
Λίγο πριν από την εξαγγελία του Σχεδίου Μάρσαλ, τον Μάρτιο του 1947, ο Kallergi είχε αναλάβει το «lobbying», την απόπειρα προσεταιρισμού σημαντικών προσωπικοτήτων του αμερικανικού πολιτικού συστήματος, όπως ο γερουσιαστής Φουλμπράιτ και άλλοι υπέρ της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Mαζι με τον Kallergi την ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης προωθούσε ήδη από το 1943 και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο οποίος ενδιαφερόταν από τη σκοπιά της γαλλογερμανικής συμφιλίωσης και δι' αυτού του τρόπου για την επίλυση του ακανθώδους ζητήματος της ευρωπαϊκής ασφάλειας.
Εδώ οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι όταν ο Τσώρτσιλ προπαγάνδιζε την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης εννοούσε την στρατιωτικώς και οικονομικώς ενοποιηθείσα Δυτική ηπειρωτική Ευρώπη και όχι βεβαίως την παραδοσιακή ναυτική δύναμη Βρετανία, για την ξεχωριστή θέση της οποίας είχε πάντοτε ιδίαν αντίληψη - διεκδικούσε προνομιακή θέση τόσο με τη διαμορφούμενη ενιαία Δυτική Ευρώπη όσο και με τις ΗΠΑ.
Το 1949 συνεστήθη η Αμερικανική Επιτροπή για την Ηνωμένη Ευρώπη.
Οι εχοντας εξουσια μορφές της Επιτροπής προήρχοντο από τον χώρο των μυστικών υπηρεσιών και ασφαλείας (Allen Dulles και William Donovan).
Το πρώτιστο καθήκον τής ως άνω Επιτροπής ήταν η χρηματική ενίσχυση των ανεπίσημων ομάδων και οργανώσεων που προωθούσαν την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Αμερικανοί και Ευρωπαίοι υπευθυνοι του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος μοιράζονταν την αντίληψη ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα επέλυε τα γνώριμα παμπάλαια προβλήματα που ανάγονταν στον ανταγωνισμό των ευρωπαϊκών κρατών, στη διαμάχη μεταξύ Γάλλων και Γερμανών, στη «γερμανική ιδιαιτερότητα» κ.ο.κ.
Ιδίως ο Donovan υποστήριζε θερμά το Σχέδιο Σουμάν, το οποίο απέβλεπε στη συγχώνευση της βαριάς βιομηχανίας της Γαλλίας και της Γερμανίας σε ένα σχήμα, με το σκεπτικό ότι μια τέτοια εξέλιξη θα καθιστούσε αδύνατη τη διεξαγωγή πολέμου στο μέλλον μεταξύ των κρατών, θα είχαν στερηθεί της μονομερούς - εθνικής χρήσης εκείνων των υλικών που ήσαν τελείως αναγκαία για τη διεξαγωγή πολέμου.
Σημειωτέον, τα προγράμματα εκείνα που ενισχύονταν χρηματοδοτικώς από αμερικανικής πλευράς έπρεπε σαφώς να αποδέχονται την ενσωμάτωση της νεόδμητης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, της Δυτικής, σε μια ενοποιούμενη Δυτική Ευρώπη.
Άρχιζε η πολιτική της λεγομένης «προσδέσεως εις την Δύσιν».
Απαραίτητο ήταν να εργάζονται κατά τρόπο σύμφωνο με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Τα ανωτέρω αποτελούν τους ανομολόγητους επιδιωκόμενους αντικειμενικούς σκοπούς.
Οι φανεροί διακηρυσσόμενοι σκοποί ήσαν η παροχή υποτροφιών για ερυνητικά προγράμματα σε ζητήματα ομοσπονδίας, ομοσπονδιακής δομής και διοικήσεως, η ενίσχυση εκδόσεων αναφορικά με την ευρωπαϊκή και ευρωατλαντική ενότητα και λοιπά συναφή.
Τον Μάρτιο του 1949 ο Τσώρτσιλ επισκέπτεται τη Νέα Υόρκη προκειμένου να συζητήσει με τους Allen Dulles και William Donovan, ως επίσης και για να ζητήσει χρηματοδότηση από την Αμερικανική Επιτροπή στην ευρωπαϊκή πλευρά.
Αρμόδιος ορίστηκε ο γαμπρός του Τσώρτσιλ Duncan Sandys, πρόεδρος της Διεθνούς Εκτελεστικής Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κινήματος. Ο Sandys έγραψε στον Donovan εκθέτοντας τις απαιτήσεις του. Το Ευρωπαϊκό Κίνημα, επί της ουσίας χρεωκοπημένο, ζητούσε 80.000 στερλίνες για να μπορέσει να επιβιώσει τους επόμενους έξι μήνες.
Ο Cord Meyer, ενταχθείς στη Διεύθυνση Διεθνών Οργανισμών της CIA το 1951, θυμάται χαρακτηριστικώς ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί και πνευματικοί ηγέτες που ζητούσαν τη βοήθεια των Αμερικανών έθεσαν ως προϋπόθεση το ότι δεν θα υπήρχε καμία δημοσιότητα, η κομμουνιστική προπαγανδιστική μηχανή θα εκμεταλλευόταν κάθε φανερή απόδειξη επίσημης αμερικανικής υποστήριξης ως τεκμήριο ότι ήσαν «ενεργούμενα των Αμερικανών ιμπεριαλιστών».
Συνεπώς, και μολονότι ο Sandys εκλιπαρούσε για μια πραγματικά μεγάλη συνεισφορά από αμερικανικής πλευράς, την ίδια στιγμή εφέρετο να αγωνιά μήπως τυχόν η αμερικανική οικονομική υποστήριξη προς το Ευρωπαϊκό Κίνημα μαθευτεί, πάσχιζε δε να αποφύγει υπόνοιες αμερικανικής επέμβασης.
Εν ολίγοις, ο Sandys και οι λοιποί φοβούνταν ενδεχόμενες κατηγορίες περί δράσης τους ως «πρακτόρων του αμερικανικού καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού».
Η αλήθεια είναι ότι η αμερικανική χρηματοδότηση τα έτη 1949 και 1950 έσωσε κυριολεκτικώς το Ευρωπαϊκό Κίνημα από τη χρεωκοπία.
Προϊόντος του χρόνου ανέκυψε ένα μεγάλο θέμα από τη φίλη και αναμφισβήτητη σύμμαχο των ΗΠΑ, τη Βρετανία: η αυξανόμενη αντίσταση των Βρετανών στην «ηνωμένη», δηλαδή ομοσπονδιακή, Ευρώπη.
Τι είχε συμβή; Απλώς οι Εργατικοί (τότε) προτιμούσαν τη συνεργασία μεταξύ ανεξάρτητων, κυρίαρχων και ισότημων κρατών και απέρριπταν μια δραματική μείωση, έως εξαφανίσεως, της εθνικής κυριαρχίας, την οποία ασφαλώς συνεπάγεται η προσχώρηση ενός κράτους σε ένα ομοσπονδιακό / ενωσιακό υπερκρατικό σχήμα.
Τα πράγματα δυσκόλεψαν έτι περαιτέρω όταν οι Γάλλοι φεντεραλιστές απεχώρησαν από το Ευρωπαϊκό Κίνημα διαμαρτυρόμενοι. Και πάλι ο αμερικανικός παράγων ήταν που έσωσε την κατάσταση!
Οι Αμερικανοί διαπίστωσαν ότι το Ευρωπαϊκό Κίνημα είχε διασπαστεί μεταξύ της βρετανικής και της «ηπειρωτικής» ηγετικής του ομάδας.
Όσο περισσότερο αντιδρούσε στην ομοσπονδία της Ευρώπης η Βρετανία τόσο ενισχύετο η θέση του Βέλγου πολιτικού Spaak και των φεντεραλιστών της Δυτικής Ευρώπης μέσα στο Κίνημα.
Οι Αμερικανοί φοβήθηκαν πως εάν δεν υποστήριζαν τους φεντεραλιστές τότε η ηγεσία του ευρωπαϊκού Κινήματος θα περιήρχετο στα χέρια των Βρετανών Εργατικών, γεγονός που θα είχε ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Ο κύβος ερρίφθη: οι Αμερικανοί στήριξαν τον Spaak και τους φεντεραλιστές, οι οποίοι πλέον αναλαμβάνουν την ηγεσία του Ευρωπαϊκού Κινήματος, διαδεχόμενοι τους Βρετανούς και τον Τσώρτσιλ.
Εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε τα ακόλουθα. Ότι στην αμερικανική παρέμβαση και στήριξη οφείλονται όχι μόνο η συνολική γεωπολιτική και γεωστρατηγική, καθώς και το πολιτικό πλαίσιο και η συνεπακόλουθη προπαγανδιστική (με σημερινούς όρους «επικοινωνιακή») στήριξη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι και σήμερα, αλλά ακόμη και η πολύ συγκεκριμένη επιλογή προσώπων που έμελλε να σημαδέψουν ανεξίτηλα το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Πρώτιστος στόχος της νέας δομής υπό τον Spaak ήταν να κατασκευάσει λαϊκή υποστήριξη «από τη βάση» υπέρ της Ενωμένης Ευρώπης μέσω μιας «μείζονος προπαγανδιστικής εκστρατείας σε όλες τις χώρες» - δεδομένου ότι οι πρωτεργάτες του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος και ιδεολογήματος σαφώς και γνώριζαν και γνωρίζουν, τότε όπως και σήμερα, ότι το όλο θέμα αποτελούσε και αποτελεί κατ' ουσίαν υπόθεση μιας οιονεί αριστοκρατίας ολίγων «εκλεκτών» ή αυτόκλητων «εκλεκτών» με καμία σύνδεση με τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Όσες φορές οι λαοί είχαν την ευκαρία να εκφράσουν την κυρίαρχη βούλησή τους μέσω δημοψηφισμάτων εναντιώθηκαν στα κελεύσματα και τις μεθοδεύσεις της «πεφωτισμένης αριστοκρατίας» των Βρυξελλών.
Η εκφρασθείσα συλλογική πολιτική βούληση του λαού (κατά Ρουσσώ) δεν παρέμενε για πολύ καιρό σεβαστή.
Η ολιγαρχία των ευρωκρατών επανέρχεται ωσάν να μην συνέβη τίποτε και επαναφέρει το θέμα.
Ανάμειξη εκ των έσω
Τις πρωτοβουλίες και την άμεση ανάμειξη των Αμερικανών στην ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν συμμεριζόταν ο στρατηγός Ντε Γκωλ...
Οι Αμερικανοί τον θαύμαζαν και ταυτοχρόνως τον υπέβλεπαν. Είχαν όμως τον «δικό τους άνθρωπο» στη Γαλλία, τον Jean Monnet, τον θεωρούμενο ως έναν από τους πατέρες της Ευρώπης.
Ο Jean Monnet, πολλαπλώς ευνοημένος από τους Αμερικανούς, οι οποίοι τον είχαν διορίσει σύμβουλο του στρατηγού Ζιρώ κατά την απελευθέρωση της Γαλλίας, το 1945, προκειμένου να τον προωθήσουν ως αντικαταστάτη του δύσκολου και γι' αυτούς στρατηγό Ντε Γκωλ.
Το θέλουν οι ΗΠΑ. Η Ευρώπη ακολουθεί. Η αμερικανική πολιτική δεν ήθελε και δεν θέλει μια πολιτική Ένωση που θα κατέληγε σε μια γεωπολιτικά αυτόνομη Ευρώπη.
Επεδίωκε και επιδιώκει την όσο το δυνατόν στενότερη στρατηγική σύζευξη Ευρώπης και ΗΠΑ ως ενιαίου γεωπολιτικού συνόλου υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ.
Η πολιτική αυτή επικυρώθηκε με τη διατήρηση και την επέκταση του ΝΑΤΟ μετά την έκλειψη της αντιπάλου Σοβιετικής Ενώσεως και με την αντιμετώπιση του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης ως δύο όψεων του ίδιου νομίσματος αλλά και με την προωθούμενη τελωνειακή ένωση Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής (αν τελικά δεν αντιδράσουν οι ευρωπαϊκοί λαοί και επιτευχθεί συμφωνία).
Εν ολίγοις, η ενότητα της Ευρώπης και η ιδέα του ατλαντισμού είναι στόχοι αμοιβαίως αλληλοϋποστηριζόμενοι.
Οι Αμερικανοί έχουν διαθέσει απίστευτα ποσά για τη μετεξέλιξη της Ευρώπης σε παρακολούθημα των όποιων επιδιώξεών τους προκειμένου να διατηρήσουν την Πλανηταρχία.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι απόντες εν ονόματι ενός υπερεθνικού ευρωπαϊκού Ράιχ, μιας ιδιάζουσας «μετανεωτερικής», τεχνο - γραφειοκρατικής και «πολυπολιτισμικής» μεταδημοκρατίας.
Εμείς οι Έλληνες ενταχθήκαμε το 1980 στην Ενωμένη Ευρώπη ως πλήρες μέλος με όρους πολιτικής ισοτιμίας και ισηγορίας, αμοιβαίου συμφέροντος και δημοκρατικής αλληλεγγύης.
Δεν υπενοήθη ποτέ ούτε μία σχετική υποδήλωση έγινε δεκτή σχετικά, ότι η χώρα μας θα κατελάμβανε ποτέ θέση υποδεέστερου μέλους, βήτα κατηγορίας.
Στην πορεία του χρόνου διαψεύσθηκαν οι ελπίδες και οι πόθοι του ελληνικού λαού.
Η Ένωση δεν έστερξε ποτέ στην αναγνώριση των εθνικών συνόρων της Ελλάδος ως συνόρων της Ευρώπης ούτε στην καταγγελία της προκλητικής παραβίασης του εθνικού εναέριου χώρου και των σχετικών θρασύτατων παραβιάσεων των χωρικών υδάτων μας από την Τουρκία!
Ούτε στο προκλητικό και ευθέως contra στον Χάρτη του ΟΗΕ casus belli ούτε, τέλος, στην κήρυξη και οριοθέτηση της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και στη συνακόλουθη εθνική υπόθεση των υδρογονανθράκων.
Αυτό είναι που επιδιώκουν οι δήθεν «εταίροι»: απάνθρωπη φορολογία σε έναν εξαθλιωμένο λαό, με συνεχή δανεισμό, χωρίς ρήτρα ανάπτυξης, προκειμένου να τους παραχωρηθεί αντί πινακίου φακής ο ορυκτός πλούτος της χώρας, συναινούντων σιωπηρώς των παμπόνηρων Αμερικανών.
Όπως δεν είναι πράξη κοινοτικής και εταιρικής αλληλεγγύης η συμφωνία Δουβλίνο 2, κατά την οποία οι λαθρομετανάστες που φτάνουν από την Ελλάδα σε άλλη χώρα της Ένωσης επαναπροωθούνται αυτομάτως όχι στη χώρα από την οποία κατάγονται αρχικά, αλλά στην Ελλάδα, που θεωρείται πλασματικά και άδικα ως «χώρα προέλευσης» και από χώρα της γραμμής των πρόσω, της συνοριογραμμής της Ευρώπης, πρέπει να καταδικάζεται ως υποδοχέας των λαθρομεταναστών, αποκλειστικώς αρμόδια για την κρίση της αιτήσεως ασύλου!
Γιατί οι χώρες της ευρωπαϊκής ενδοχώρας πρέπει να παραμείνουν «καθαρές, άσπιλες και αμόλυντες», ενώ η χώρα μας θεωρείται αποθήκη ψυχών και χωματερή «αποβλήτων».
Πού είναι η εταιρική αλληλεγγύη;
Επιβάλλεται να επανακαθορίσουμε γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά γεωοικονομικά και γεωπολιτισμικά το ευρωπαϊκό όραμα πάνω στη βάση της ελληνικης αλιθινης δημοκρατιας.
Τον 20ό αιώνα κι έπειτα από δύο παγκόσμιους πολέμους τους οποίους προκάλεσε η Γερμανία - τον Α' Παγκόσμιο με το Β' γερμανικό Ράιχ (1871 - 1918) των Γουλιέλμων, στον οποίο ηττήθηκε, και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με το Γ' γερμανικό Ράιχ (1933 - 1945) του Χίτλερ στον οποίο και πάλι ηττήθηκε -, οι τότε επικυρίαρχες χώρες Αγγλία και Γαλλία, αποδυναμωμένες όχι μόνο οικονομικά, αλλά και στρατιωτικά κι έχοντας απωλέσει σχεδόν όλες τις αποικίες τους, έχασαν την αίγλη και την ισχύ τους σε παγκόσμιο επίπεδο και περιορίστηκαν σε έναν δευτερεύοντα περιφερειακό ρόλο.
...............
.......................... Η προπαγάνδα που έχει επιβληθεί στους ευρωπαϊκούς λαούς περί της καταγωγής και της δημιουργίας της λεγόμενης «Ευρωπαϊκής Ένωσης», ότι δήθεν η σύλληψη και η πραγμάτωσή της άρχισε το 1945, μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, από κάποιους ρομαντικούς ιδεαλιστές κυρίους, όπως ο Ρομπέρ Σουμάν, ο Ζαν Μονέ ή ο Πωλ - Ανρί Σπάακ, τους επονομαζόμενους και «πατέρες της Ευρώπης», διαψεύδεται πανηγυρικά από την ιστορία.
Η μεγάλη ευρωπαϊκή ήπειρος, η αποκαλούμενη και Γηραιά Ήπειρος, παρήγαγε κάποιους από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς της ανθρωπότητας. Τον ελληνικό πολιτισμό, τον ρωμαϊκό, τον βυζαντινό.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453 και την άνθηση της Αναγέννησης στις πόλεις της Ιταλίας κυρίως και αργότερα και στην υπόλοιπη Δύση, αναδύθηκαν στην ιστορία της περιοχής χώρες με παγκόσμια ισχύ, αποικιοκρατικές δυνάμεις πλέον, όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ολλανδία.
Αθηνά Κατσαφάδου
Αναλυτικα
Πρωτο μερος
http://theodotus.blogspot.de/2012/12/coudenhove-kalergi.html
δευτερο μερος
http://theodotus.blogspot.de/2015/10/coudenhove-kalegri.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου