Περιληπτική λίστα των εγκλημάτων των Ναζί στην Ελλάδα (1940-1944) ΚΕΜΑΛ, Ο ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ

1. Εκτελέσεις ανδρών άνω των εκατό (100.000 ) χιλιάδων.

2. Νεκροί από πείνα τριακόσιες χιλιάδες ( 300.000 ).

3. Αιχμάλωτοι, που μεταφέρθηκαν στη Βουλγαρία (100.000 ) και εκρατούντο εκεί σαν όμηροι.

4. ‘Όμηροι που μετεφέρθησαν σε διάφορα στρατόπεδα στην Γερμανία   (80.000 ) ογδοήκοντα χιλιάδες.

5. ‘Αστεγοι ένα εκατομμύριο ( 1.000.000 ) από βομβαρδισμούς και πυρπολήσεις σε πόλεις και χωριά.

6. Δεκάδες χιλιάδες παιδιά πέθαναν από πείνα ή από έλλειψη φροντίδας μετά τη γέννησή τους.

7. Οι Ναζί πυρπόλησαν ή ισοπέδωσαν χίλια επτακόσια πενήντα (1.750) χωριά η κωμοπόλεις, επτακόσια δέκα ( 710 ) σχολεία και οκτακόσιες επτά ( 807 ) Εκκλησίες.

8. Είναι υπεύθυνοι για την λεηλασία και την καταστροφή πολλών αρχαιολογικών μνημείων και θησαυρών.

9. ‘Όπως εγράψαμε ήδη στην στήλη «Η Ιστορία σε στίχους» 4-5 Φεβρουαρίου τ.ε και προηγουμένως,  έκαναν παράνομες ανασκαφές σε εικοσιπέντε ( 25 ) περίπου αρχαιολογικούς χώρους και τα αγαλματίδια, αγάλματα και διάφορα άλλα μεγάλης αξίας αρχαιολογικά αντικείμενα/νομίσματα μόνο με την αξία των ΕΛΓΙΝΕΙΩΝ ΜΑΡΜΑΡΩΝ μπορεί να συγκριθούνε. Ο αρχηγός των Αλπινιστών στρατηγός Ringel πήγε αμέσως μετά την κατάληψη της Κρήτης στην Κνωσσό και πήρε φεύγοντας και μετέφερε στην πατρίδα του δύο μεγάλα ξύλινα κιβώτια αρχαιολογικών θησαυρών, αγνώστου αξίας.

10. Οι Ναζί κατέστρεψαν το 95% των Ελληνικών επιβατικών πλοίων και το 75% του Ελληνικού εμπορικού στόλου.

11. Λεηλάτησαν χιλιάδες τόνους ελαιολάδου, βρωσίμων ελαιών, σταριού και οσπρίων.

12. Αφαίρεσαν άγνωστη ποσότητα κοσμημάτων και γενικά χρυσού.

13. Έκαψαν ή σκότωσαν ( 853.000 ) οκτακόσιες πενήντα τρείς χιλιάδες ζώων, ίππων, ημιόνων*, κλπ.

14. Η Κρήτη, ιδιαίτερα, λόγω του ότι η νίκη των αλεξιπτωτιστών υπήρξε «Πύρρεια» ( Όπως ανεγνώρισε και ειπώθηκε από από τον αρχηγό της επιχείρησης «Ερμής» μεγαλοφυή στρατηγό Student και εγράφη από τους Γερμανούς ιστορικούς στο βιβλίο «Αποφασιστικές Μάχες του Β’ Παγκοσμίου  πολέμου ) μετετράπη σε ερειπωμένη περιοχή. 

Στην «Ιστορία σε στίχους» στις 16/3/2012 δώσαμε την υπόσχεση να παραθέσουμε, όχι σε στίχους αλλά σε πεζογράφημα, τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι Ναζί κατά την περίοδο της κατοχής 1941-44 στην Πατρίδα μας. 

Για τα εγκλήματα αυτά οι Γερμανοί δεν πλήρωσαν σχεδόν τίποτα. «Σταγών εν τω ωκεανώ» μπορούν να χαρακτηρισθούν οι επανορθώσεις που κατέβαλαν. 

Εξάλλου το κατοχικό δάνειο των τετρακοσίων εκατομμυρίων Δολαρίων Η.Π.Α, που έλαβαν από την Τράπεζα της Ελλάδος το 1942( Δεν τους έφθαναν οι επιτάξεις που έκαναν ), με την έγγραφη υποχρέωση να το εξοφλήσουν μεταπολεμικά, ανεξάρτητα της έκβασης του πολέμου. 

 

Κατά τη διάρκεια της μάχης ( που όπως είπε ο Student ήταν η μεγαλύτερη μάχη που έδωσαν από την αρχή του πολέμου ) οι τρείς μεγάλες πόλεις Χανιά, 

Ρέθυμνο και Ηράκλειο μετεβλήθηκαν σε καπνίζοντα ερείπια. 

Κατά την κατοχή στη μάχη της Βιάνου κατεστράφη ολόκληρη η Επαρχία και εκτελέστηκαν 700 αθώοι εκ του αμάχου πληθυσμού. 

Μετά δε την απαγωγή του Γερμανού στρατηγού Κράιπε κατεστράφησαν η Κωμόπολη των Ανωγείων και 7 μικρά και μεγάλα χωρία των Επαρχιών Αμαρίου και Αγίου Βασιλείου και εκτελέστηκαν διακόσιοι αθώοι και γενναίοι πατριώτες της Αντίστασης.

15. Συνολικά κατά την κατοχή καταστράφηκαν στην Κρήτη 40 χωριά μικρά, μεγάλα και Οικισμοί. 

Οι εκτελέσεις αυτές εξήγειραν τον ίδιο τον «Πατέρα της νίκης»  Winston Churchill . Σχετικά  στην σελίδα 266 του ΙΙΙ τόμου του βιβλίου του “ The second World War “ γράφει τα εξής, τα οποία, ως φαίνεται οι « BRUTUS» σύμμαχοί μας δεν διάβασαν ή μπορεί να τα διάβασαν και δεν τα πρόβαλαν ποτέ γιατί φαίνεται δεν ήθελαν να ξέρουν οι άλλοι Λαοί τις θυσίες της Ελλάδος. 

Την αγνόησαν  (Οι Πολιτικοί τους, όχι οι Λαοί τους) και την παρέδωσαν, όπως ήταν  εξαντλημένη οικονομικώς από το 1940-1949 που πολεμούσε Γερμανούς και Σταλινικούς, στα χέρια της Καγκελαρίου MERKEL και του αυστηρού Soible! Και από το «Πιστωτικό Γεγονός» καταφαίνεται ότι τελικά σκοπεύουν να μας καταντήσουν Κολίγους στη Χώρα μας.

ΚΕΜΑΛ Ο ΕΜΠΝΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ 

Οργή έχει προκαλέσει στην Τουρκία ένα νέο βιβλίο Γερμανού συγγραφέα Στέφαν Ίχριγκ, που κυκλοφόρησε από το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, με τίτλο «Ο Ατατούρκ, στη φαντασία των Ναζί». 

Στο βιβλίο του συγγραφέας, όχι άδικα μάλλον, υποστηρίζει πως ο διαβόητος Κεμάλ υπήρξε πηγή έμπνευσης για τον άλλο μεγάλο εγκληματία του περασμένου αιώνα, τον Χίτλερ.

Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως ο Χίτλερ είχε μελετήσει τη δράση του Κεμάλ κατά τον Μικρασιατικό πόλεμο και είχε επηρεαστεί δραματικά από τον τρόπο με τον οποίο ο σφαγέας του Ελληνισμού – και όχι μόνο – «καθάρισε» κάτι ενοχλητικές μειονότητες που ζούσαν, επί δεκάδες αιώνες στα εδάφη που σήμερα ανήκουν στην Τουρκία. 

Όπως αναφέρει ο συγγραφέας Χίτλερ και Γκέμπελς θαύμαζαν τον Κεμάλ για την ικανότητά του να καταστήσει πραγματικότητα το «εθνικιστικό όνειρο».

Οι στενοί στρατιωτικοί δεσμοί μεταξύ Γερμανίας και Τουρκίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έπαιξαν επίσης τον ρόλο τους, όπως και η κοινή μοίρα των ηττημένων που υπέστη τόσο η Γερμανία, όσο και η Τουρκία, μετά το πέρας του πολέμου αυτού.

Έτσι στα μάτια των υπέρ-εθνικιστών Γερμανών, η νίκη των Τούρκων κατά των Ελλήνων και η τακτική της εθνοκάθαρσης που ακολούθησε ο Κεμάλ, αποτελούσαν οδηγό, καθοδήγηση για το πώς και αυτοί όφειλαν να κινηθούν στην προσπάθεια αποκατάστασης του πρότερου μεγαλείου.

Η ναζιστική εφημερίδα «Völkischer Beobachter», έγραφε το 1921: «Σήμερα οι Τούρκοι είναι το πιο ζωντανό έθνος. 

Το γερμανικό έθνος δεν έχει άλλη επιλογή από το να αντιγράψει τις τουρκικές μεθόδους, μια μέρα». «Έτσι», αναφέρει ο συγγραφέας, «οι Γερμανοί άρχισαν να λένε, αφού αν ανατράπηκε η Συνθήκη των Σεβρών γιατί δεν μπορεί να ανατραπεί και η Συνθήκη των Βερσαλλιών;».

Ένα δε από τα πολλά σημεία σύγκρισης Χίτλερ και Κεμάλ ήταν η θεωρία της φυλετικής καθαρότητας και η εκκαθάριση των «παρασιτικών» μειονοτήτων. 

Ο Χίτλερ δεν έκρυψε ποτέ τον θαυμασμό του για την γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων της Ιωνίας και του Πόντου που διέπραξαν οι Τούρκοι.

Όχι τυχαία, ο συγγραφέας μελετά συγκριτικά τις γενοκτονίες που διέπραξαν οι Τούρκοι, με πρωτεργάτη τον Κεμάλ, με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τον Χίτλερ και καταλήγει στο συμπεράσματα πως τα κοινά σημεία είναι υπερβολικά πολλά για να αγνοηθούν.

Επίσης, ο Κεμάλ αποτέλεσε τον πρώτο «φύρερ» του 20ου αιώνα, πριν καν ο Χίτλερ φανταστεί, καν, πως θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο. 

Ο ίδιος έλαβε τον τίτλο ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων), ο οποίος είναι σαφώς παραπλήσιος με τους αντίστοιχους τίτλους του Χίτλερ και του Μουσολίνι.

Ο ίδιος ο Χίτλερ, μιλώντας στις αρχές της δεκαετίας του 1920, περιγράφει τον Κεμάλ ως ένα «φωτεινό αστέρι στο σκοτάδι της εποχής μας». 

Το 1938 έλεγε: «Ο Κεμάλ ήταν ο δάσκαλος. Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής και εγώ ο δεύτερος».

Υπό το βλέμμα του «Τούρκου Φύρερ»: Ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς στο εργαστήριο του επίσημου γλύπτη του Γ΄ Ράιχ, Γιόζεφ Τόρακ, στις 10 Φεβρουαρίου 1937. Eνα αντίγραφο της προτομής του Ατατούρκ (δεξιά) συγκαταλεγόταν μεταξύ των «πιο αγαπημένων αντικειμένων» του Αδόλφου

Ο Γερμανός καθηγητής δεν σφάλει καθόλου στα συμπεράσματά. Ο 20ος αιώνας είδε πράγματι τέσσερις μεγάλους εγκληματίες, τον Χίτλερ, τον Στάλιν, τον Πολ Ποτ και τον Κεμάλ. 

Αυτό είναι γεγονός αναμφισβήτητο, είτε αρέσει στους Τούρκους, είτε όχι. 

Μουσταφά Κεμάλ: Οδηγώντας τον Αδόλφο Χίτλερ

Η πρωτοναζιστική φυσιογνωμία των νεότουρκων και του Κεμαλισμού είναι γνωστή στον οποιονδήποτε αντικειμενικό ερευνητή μελετά τις ιδεολογικές βάσεις αυτών των εκφράσεων της τουρκικής ακροδεξιάς. Βέβαια, αυτό δεν είναι κοινός τόπος της νεοελληνικής μας ιδεολογικής και ερμηνευτικής παράδοσης, είτε της Δεξιάς, είτε της Αριστεράς….

Στο κείμενό μου με τίτλο  Η «Χρυσή Αυγή» και οι πρόσφυγες του ‘22″ μπορείτε να βρείτε την τεκμηρίωση της διαπίστωσης ότι η τάση εκείνη του νεοτουρκικού κινήματος (Τζεμάλ, Εμβέρ, Ταλαάτ) που κατέλαβε την εξουσία το 1908 αποτελεί μια πρωτοναζιστική ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική μορφή. 

Συνέχεια και ολοκλήρωση του κινήματος εκείνου υπήρξε το κεμαλικό κίνημα, του οποίου ο ηγέτης αναγνωρίζεται ως διδάσκαλος του Αδόλφου Χίτλερ και του Μουσολίνι.    

Το βιβλίο του Stefan Ihring

Τελευταία με το φαινόμενο αυτό -που παλαιότερα είχε επισημανθεί μέσα από αναφορές του Νίκου Ψυρρούκη, του Άγι Στίνα κ.ά.-  ασχολούνται αρκετοί αξιόλογοι ερευνητές από την Εσπερία:

.

Το εντυπωσιακότερο όμως είναι ότι και ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν είχε την ίδια άποψη για τον Μουσταφά Κεμάλ. 

Σ’ ένα παλιότερο κείμενό μου είχα επισημάνει:«Ο ίδιος ο Β. Ι. Λένιν γράφει: “Η λεηλασία, στην οποία οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις καταδίκασαν την Τουρκία, προκάλεσε μια τέτοια αντίδραση που ανάγκασε τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη να μαζέψουν τα χέρια τους”. 


Χαρακτηριστικές είναι οι οδηγίες που δίνει ο Λένιν στον πρώτο σοβιετικό πρέσβη που αποστέλεται στη Άγκυρα: “Ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά δεν είναι σοσιαλιστής. 


Πάντως φαίνεται ότι είναι υπέροχος οργανωτής, έξυπνος, ηγήθηκε της αστικοδημοκρατικής επανάστασης και τα έβαλε με τους ιμπεριαλιστές επιδρομείς… 


Είναι ανάγκη να βοηθηθεί. Και αυτό είναι σημαντική δουλειά προς τους Τούρκους εργάτες και αγρότες. Να ποιο είναι το νόημα της δουλειάς σας: 


Να σέβεστε την τουρκική κυβέρνηση, τον τουρκικό λαό, να μην είστε υπεροπτικός και προπάντων να μην αναμειγνύεστε στις εσωτερικές υποθέσεις.”


Όμως λίγο αργότερα, ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά, αυτός ό “υπέροχος οργανωτής” σύμφωνα με τον Λένιν, ήταν τόσο “έξυπνος” ώστε να επιχειρήσει να προσεγγίσει τους Δυτικούς και να εκφράσει τα συμφέροντά τους στον χώρο της Εγγύς Ανατολής, κάτι που απέτυχε να το κάνει η Ελλάδα λόγω των εσωτερικών της αντιδικιών. Έτσι, ένα χρόνο περίπου μετά από την υπογραφή της σοβιετοτουρκικής συνθήκης φιλίας, στη 18η συνεδρίαση του 4ου Συνεδρίου της, η Κομμουνιστική Διεθνής θα καταγγείλει την κεμαλική κυβέρνηση: “Μετά τις συνθήκες του Λονδίνου, η κυβέρνηση της Άγκυρας είναι κυβέρνηση προδοτική”.

Ήταν όμως πολύ αργά για τους Έλληνες της Μικράς Ασίας και για τους άλλους λαούς. Η κεμαλική κυβέρνηση, που είχε ισχυροποιηθεί με τα σοβιετικά μέσα, ακολούθησε το δικό της δρόμο. Η πολιτική αδυναμία της Ελλάδας, που προκλήθηκε από τον Διχασμό, επέτρεψε στον κεμαλικό στρατό να νικήσει τον πολυαριθμότερο και καλύτερα εξοπλισμένο ελληνικό και να επιβάλει τη σιωπή του τάφου σε όλη τη μικρασιατική χερσόνησο....»   

Την περίοδο γύρω στο ’56,

όταν η Κίνα διαφοροποιήθηκε από την ΕΣΣΔ και την κατηγόρησε ότι ξεπουλάει τα

εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα για «να εξυπηρετήσει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό») 

[Διαβάστε για τη στάση του Λένιν προς το ευρωπαϊκό επαναστατικό κίνημα, το οποίο εγκατέλειψε υπογράφοντας τη Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ: 

https://kars1918.wordpress.com/2014/01/21/freiheit-ist-immer-die-freiheit-der-anders-denkenden/


Το βιβλίο του  Stefan Ihring πρέπει να διαβαστεί


Έτσι, σιγά σιγά αποκαλύπτεται αυτό που ήταν γνωστό από δεκαετίες.


Ο πρώτος που περιέγραψε το φαινόμενο του κεμαλισμού και το κατέταξε στα ολοκληρωτικά φασιστικά κινήματα του Μεσοπολέμου ήταν ο Νίκος Ψυρρούκης, ο οποίος έγραψε: «Η προσεκτικότερη μελέτη του κεμαλισμού μας πείθει ότι πρόκειται για βαθιά αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική θεωρία. 

Ο φιλοναζισμός και άλλες αντιδραστικές δοξασίες είναι νομοτελειακή εξέλιξη του κεμαλισμού… Ακόμα και οι κεμαλικές μεταρρυθμίσεις γίνονται με διοικητικές αποφάσεις από πάνω. 

Περιφρονούν τις πολιτιστικές παραδόσεις του τουρκικού λαού, εκφράζουν το σύμπλεγμα κατωτερότητας των Τούρκων αστών.” (Ν.Ψ. Μικρασιατική Καταστροφή…, σ. 224


 Ενώ και ο Άγις Στίνας -που προερχόταν από τον κύκλο του έμπρακτου υποστηρικτή του κεμαλικού στρατού Π. Πουλιόπουλου-  είχε περιγράψει τον περίεργο» χαρακτήρα του με τον εξής τρόπο: “Το κίνημα του Κεμάλ είχε δημιουργήσει πολύ ενοχλητικούς πονοκεφάλους στους θεωρητικούς της Κομμουνιστικής Διεθνούς. 


Δεν έμπαινε σε κανένα από τα γνωστά, σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία, καλούπια των ιστορικών κινημάτων. Εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα μόνο του δε λέει τίποτα. Δεν είναι αυτός ταξικός ορισμός… 


Πρόκειται στο βάθος για αστικοδημοκρατική επανάσταση; Αλλά όλες τις επιχειρήσεις στην Τουρκία τότε τις είχαν Έλληνες, Αρμένηδες και Εβραίοι. 


Αυτοί ήταν η αστική τάξη. Αλλά αυτή την αστική τάξη ο Κεμάλ την περνούσε δια πυρός και σιδήρου. 


Με το νικηφόρο τέρμα του κινήματός του ούτε ίχνος από αυτούς δεν θα έμενε στο έδαφος της Τουρκίας… Δηλαδή δεν υπήρχε Τούρκικη αστική τάξη. 

Τότε τι είναι αυτό το κίνημα; ‘Ιδιοτροπία της ιστορίας; Κακό παιχνίδι της διαλεκτικής;’ 

Στο τέλος, αφού το κίνημα δεν έμπαινε σε κανένα από τα γνωστά καλούπια, ο φάκελος ‘Κεμαλικό Κίνημα’ μπήκε στο αρχείο”.

 .

Αλλά παρόλες τις επισημάνσεις αυτές, η ελληνική Αριστερά μαζί με την ελληνική Δεξιά θεώρησαν ότι επρόκειτο για ένα προοδευτικό μεταρρυθμιστικό κίνημα. 

Και βεβαίως, ενώ η αμνήμων Δεξιά έχει εγκαταλείψει την παραδοσιακή της θεώρηση, έχει απομείνει η έχουσα πλήρη συνέπεια (!!!) προς τον παρελθόν της Αριστερά, να συνεχίζει να έχει την ίδια θεώρηση.

 .

Ελπίζω το βιβλίο του Ihring να διαβαστεί από τους νοήμονες νεοέλληνες αριστερούς, δεξιούς και φιλελεύθερους, μήπως και αρχίσουν να διαφοροποιούνται και να αλλάζουν κάπως τα (εκτός πραγματικότητας και λογικής) κυρίαρχα στερεότυπα… 

Είναι γνωστό ότι η αποδοχή του Μουσταφά Κεμάλ ως θετικού προσώπου υπήρξε κοινή σε όλο το πολιτικό φάσμα από Δεξιά έως την Αριστερά. 

Στοιχεία αυτής της παράδοξης πραγματικότητας μπορείτε να διαβάσετε σ’ ένα παλιότερο κείμενό μου που έχει τίτλο «O αντιπροσφυγικός αναθεωρητισμός σε μέρη τρία«

 .

Βέβαια, δεν είναι εύκολο να αλλάξουν οι κληρονομημένες ιδεοληψίες πάνω στο ζήτημα του Μουσταφά Κεμάλ ή του πραγματικού χαρακτήρα της μικρασιατικής σύγκρουσης. 

Βλάσης Αγτζίδης on 10/12/2014

Δραστικές αλλαγές στο τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα

Το «Οθωμανικό» Αλφάβητο επαναφέρει στα σχολεία ο Ερντογάν

Μίνα Αγγελίνη 09/12/2014

«Η κατάργηση της οθωμανικής γλώσσας ήταν μία τραγωδία γι’ αυτό το έθνος, το οποίο είχε ανώτερη επιστημονική κληρονομιά, αλλά έχασε τη σοφία του», δήλωσε ο Ερντογάν από την Άγκυρα, μιλώντας σε εκδήλωση της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων

Δραστικές αλλαγές στο τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα προωθεί ο «Σουλτάνος του Βοσπόρου», Ταγίπ Ερντογάν, ανοίγοντας νέο μέτωπο με την κοσμική Τουρκία καθώς τάχθηκε υπέρ της διδασκαλίας της οθωμανικής γλώσσας, με το αραβικό αλφάβητο, στη Μέση Εκπαίδευση.

«Η κατάργησή της ήταν μία τραγωδία γι’ αυτό το έθνος, το οποίο είχε ανώτερη επιστημονική κληρονομιά, αλλά έχασε τη σοφία του», δήλωσε ο Ερντογάν από την Άγκυρα, μιλώντας σε εκδήλωση της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων. Κατά τον τούρκο πρόεδρο, η επαναφορά της διδασκαλίας της οθωμανικής γλώσσας είναι αναγκαία για να επανασυνδεθούν οι νεότερες γενιές των ομοεθνών του «με τις ρίζες τους» και να μπορούν να διαβάζουν τις επιτύμβιες στήλες, που είναι γραμμένες στα αραβικά.

«Είτε τους αρέσει, είτε όχι, η οθωμανική γλώσσα θα διδάσκεται και θα μαθαίνεται σ’ αυτή τη χώρα», τόνισε ο Ερντογάν, απευθυνόμενος στους επικριτές του.

Ο τούρκος πρόεδρος ξεκαθάρισε ότι, η διδασκαλία στα σχολεία της οθωμανικής γλώσσας θα είναι υποχρεωτική, απορρίπτοντας οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με το θέμα καθώς, όπως τόνισε, «τα οθωμανικά δεν είναι ξένη γλώσσα».

Οι δηλώσεις του Ερντογάν αποτελούν ευθεία βολή κατά του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος κατάργησε την οθωμανική γλώσσα το 1928, αντικαθιστώντας το αραβικό αλφάβητο με το λατινικό.

Τα σχέδια του Ερντογάν αναμένεται να προκαλέσουν την οργή της κοσμικής κοινωνίας της χώρας, που υποστηρίζει ότι ο Τούρκος πρόεδρος προωθεί όλο και περισσότερο την ισλαμική ατζέντα. «Υπάρχουν εκείνοι που δεν θέλουν αυτή τη διδασκαλία. Αυτός είναι ένας μεγάλος κίνδυνος. Είτε τους αρέσει είτε όχι η οθωμανική γλώσσα θα διδάσκεται και θα μαθαίνεται σε αυτή τη χώρα. Αυτή η θρησκεία έχει έναν προστάτη. Και αυτός ο προστάτης θα προστατεύσει τη θρησκεία μέχρι το τέλος του κόσμου», δήλωσε ο Τούρκος πρόεδρος, σε εκδήλωση της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων.

http://www.protothema.gr/world/article/433208/to-othomaniko-alfavito-epanaferei-sta-sholeia-o-erdogan-/

Για να δείτε το βάθος αυτών των στερεοτύπων και την αμηχανία που προκαλεί η «νέα» αυτή γνώση (που ευτυχώς έρχεται από τη Δύση και άρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αρνητικά στην «μικρά πλην έντιμο» ελλαδική επαρχία) παραθέτω ένα διάλογο που είχα με μια κυρία σ’ ένα φόρουμ ιστορικών, όταν τους ενημέρωσα για την έκδοση :

.

H κυρία γράφει

26 Νov.

Stefan Ihrig, the author who according to the Daily Beast «charts the outsized role that Atatürk and the New Turkey played in the minds of Germany’s Weimar-era far right —an influence that extended through the Nazi years»,
is one more who uses the perfect anti-marxist approach by exaggerating the role of persons, ignoring political, economic, social and diplomatic activities.

————————————————————-

.

Agtzidis Vlassis 

26 ΝοεΗ εικόνα που είχε ο Χίτλερ για τον Μουσταφά Κεμάλ είναι γνωστή από παλιά και κυρίως μέσα από το έργο του κεμαλικού δημοσιογράφου και συγγραφέα Falih Rıfkı Atay όπου στο βιβλίο του «Cankaya» γράφε ότι με τουρκική αντιπροσωπεία επισκέφτηκαν τον Χίτλερ για το 50κοστά του γενέθλια. Ο Χίτλερ απευθυνόμενος προς αυτούς ανάφερε τον Μουσταφά Κεμάλ ως δάσκαλό τους : «…ο Mουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής κι εγώ (δηλ. ο Χίτλερ) είμαι ο δεύτερος μαθητής του».

Στο ίδιο βιβλίο (αλλά μόνο στην α’ έκδοση υπάρχει το απόσπασμα) ο Atay παραδέχεται ότι την Σμύρνη την έκαψαν συνειδητά οι νικητές ως μέσο και ολοκλήρωση της εθνικής εκκαθάρισης:…..

Η λατρεία που έχουν οι ακροδεξιοί προς το πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ-Ατατούρκ, αποδεικνύεται σήμερα και από την ηρωοποίηση που του έχουν κάνει οι ακραίοι νεοναζί του ουγγρικού κόμματος Jobbik:

http://www.theoccidentalobserver.net/…/heroes_canakkale…

Αγτζίδης on 10/12/2014

Δραστικές αλλαγές στο τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα

Το «Οθωμανικό» Αλφάβητο επαναφέρει στα σχολεία ο Ερντογάν

Μίνα Αγγελίνη 09/12/2014

«Η κατάργηση της οθωμανικής γλώσσας ήταν μία τραγωδία γι’ αυτό το έθνος, το οποίο είχε ανώτερη επιστημονική κληρονομιά, αλλά έχασε τη σοφία του», δήλωσε ο Ερντογάν από την Άγκυρα, μιλώντας σε εκδήλωση της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων

Δραστικές αλλαγές στο τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα προωθεί ο «Σουλτάνος του Βοσπόρου», Ταγίπ Ερντογάν, ανοίγοντας νέο μέτωπο με την κοσμική Τουρκία καθώς τάχθηκε υπέρ της διδασκαλίας της οθωμανικής γλώσσας, με το αραβικό αλφάβητο, στη Μέση Εκπαίδευση.

«Η κατάργησή της ήταν μία τραγωδία γι’ αυτό το έθνος, το οποίο είχε ανώτερη επιστημονική κληρονομιά, αλλά έχασε τη σοφία του», δήλωσε ο Ερντογάν από την Άγκυρα, μιλώντας σε εκδήλωση της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων. Κατά τον τούρκο πρόεδρο, η επαναφορά της διδασκαλίας της οθωμανικής γλώσσας είναι αναγκαία για να επανασυνδεθούν οι νεότερες γενιές των ομοεθνών του «με τις ρίζες τους» και να μπορούν να διαβάζουν τις επιτύμβιες στήλες, που είναι γραμμένες στα αραβικά.

«Είτε τους αρέσει, είτε όχι, η οθωμανική γλώσσα θα διδάσκεται και θα μαθαίνεται σ’ αυτή τη χώρα», τόνισε ο Ερντογάν, απευθυνόμενος στους επικριτές του.

Ο τούρκος πρόεδρος ξεκαθάρισε ότι, η διδασκαλία στα σχολεία της οθωμανικής γλώσσας θα είναι υποχρεωτική, απορρίπτοντας οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με το θέμα καθώς, όπως τόνισε, «τα οθωμανικά δεν είναι ξένη γλώσσα».

Οι δηλώσεις του Ερντογάν αποτελούν ευθεία βολή κατά του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος κατάργησε την οθωμανική γλώσσα το 1928, αντικαθιστώντας το αραβικό αλφάβητο με το λατινικό.

Τα σχέδια του Ερντογάν αναμένεται να προκαλέσουν την οργή της κοσμικής κοινωνίας της χώρας, που υποστηρίζει ότι ο Τούρκος πρόεδρος προωθεί όλο και περισσότερο την ισλαμική ατζέντα. «Υπάρχουν εκείνοι που δεν θέλουν αυτή τη διδασκαλία. Αυτός είναι ένας μεγάλος κίνδυνος. Είτε τους αρέσει είτε όχι η οθωμανική γλώσσα θα διδάσκεται και θα μαθαίνεται σε αυτή τη χώρα. Αυτή η θρησκεία έχει έναν προστάτη. Και αυτός ο προστάτης θα προστατεύσει τη θρησκεία μέχρι το τέλος του κόσμου», δήλωσε ο Τούρκος πρόεδρος, σε εκδήλωση της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων.

http://www.protothema.gr/world/article/433208/to-othomaniko-alfavito-epanaferei-sta-sholeia-o-erdogan-/

2. Βλάσης Αγτζίδης on 04/03/2015

   
3. ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 24/03/2001 
   Η θεοποίηση του Ατατούρκ

   Στη δημοκρατική Τουρκία υπάρχουν δύο εθνικές εορτές (στις 30 Αυγούστου και στις 29 Οκτωβρίου), δύο εορτασμοί επετείων που είναι αργίες (23 Απριλίου και 19 Μαΐου) και ένας εορτασμός επετείου που δεν είναι αργία (10 Νοεμβρίου). Ολες αυτές οι εορτές έχουν άμεση σχέση με τη ζωή του Ατατούρκ, του ιδρυτή της δημοκρατίας, ο οποίος τιμάται ταυτοχρόνως με το πολίτευμα. Για τον λόγο αυτόν καθεμία από αυτές τις ημέρες τα μέσα ενημέρωσης, οι τοίχοι των δημόσιων κτιρίων, οι δρόμοι γεμίζουν εικόνες του Ατατούρκ.
   Η 19η Μαΐου

   Στις 19 Μαΐου, εορτή αργία, είναι η επέτειος της άφιξης του Μουσταφά Κεμάλ, μελλοντικά Ατατούρκ, στη Σαμψούντα, στις ακτές του Ευξείνου Πόντου. Πρόκειται για την ιδρυτική πράξη της εποποιίας του Ατατούρκ, την πράξη της ρήξης με την οθωμανική εξουσία, η οποία κατηγορείται το 1919 από τους τούρκους εθνικιστές ως υπεύθυνη της ήττας. Ενώ η Κωνσταντινούπολη βρίσκεται υπό την κατοχή των συμμαχικών στρατευμάτων, ο στρατηγός Μουσταφά Κεμάλ εκτιμά ότι μια εθνική και στρατιωτική αντεπίθεση είναι δυνατή από την Ανατολία. Πηγαίνει λοιπόν στη Σαμψούντα ως αντάρτης και όχι ως αξιωματικός του οθωμανικού στρατού. Κατά τη διάρκεια του θαλάσσιου ταξιδιού του από την Κωνσταντινούπολη στη Σαμψούντα ο ελληνικός στρατός φθάνει στη Σμύρνη. Η άφιξη στη Σαμψούντα, μέσα σε κλίμα απελπισίας για την Τουρκία, εορτάζεται λοιπόν ως «το πρώτο βήμα» του απελευθερωτικού πολέμου.

   Η 19η Μαΐου θεωρείται επίσης ημέρα των γενεθλίων του Ατατούρκ, καθώς η ακριβής ημερομηνία της γεννήσεώς του στη Θεσσαλονίκη δεν είναι γνωστή. Είναι όμως και η γιορτή της νεολαίας και των αθλημάτων. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια γιορτή της γυμναστικής που υπήρχε από το 1916 και επισημοποιήθηκε το 1939. Μόλις όμως το 1981 πήρε το όνομα και τη σημερινή της μορφή. Οι νεαροί μαθητές και σπουδαστές πρέπει να κάνουν αυτή την ημέρα στα στάδια μεγάλες ομαδικές γυμναστικές επιδείξεις με έντονο χρώμα. Στις κερκίδες των σταδίων οι νεαροί θεατές σχηματίζουν, με τα χρώματα των ρούχων τους, γιγαντιαίες μορφές και συνθήματα («Ατατούρκ, βαδίζουμε στα χνάρια σου») που θυμίζουν τις μεγάλες συλλογικές εκδηλώσεις του μαοϊσμού!

   * Η 23η Απριλίου

   Μια άλλη επίσημη εορτή και αργία τιμά το επόμενο στάδιο της δημοκρατικής εποποιίας: στις 23 Απριλίου του 1920 συνερχόταν για πρώτη φορά η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση στην Αγκυρα. Η πράξη αυτή θεμελιώνει την εθνική κυριαρχία. Την εποχή εκείνη η κατάσταση στην Τουρκία, από την άποψη των εξεγερθέντων κεμαλιστών, ήταν δύσκολη. Η Κωνσταντινούπολη εξακολουθούσε να βρίσκεται υπό κατοχή, ο ελληνικός στρατός είχε καταλάβει τη Δυτική Ανατολία. Στα συνέδρια του Ερζερούμ και της Σεβάστειας (Ιούλιος και Σεπτέμβριος του 1919) είχαν τεθεί οι βασικές αρχές της εθνικής κυριαρχίας και ο Μουσταφά Κεμάλ είχε γίνει πρόεδρος μιας αντιπροσωπείας που είχε αποσχιστεί ανοιχτά από την Κωνσταντινούπολη. Πρώτο έργο της νέας Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Αγκυρας ήταν το δημοκρατικό Σύνταγμα, το οποίο δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 1921. Εν τω μεταξύ η κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης είχε υπογράψει τη Συνθήκη των Σεβρών (Αύγουστος του 1920), η οποία θα μοίραζε την Ανατολία μεταξύ των νικητών.

   Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ατατούρκ «χάρισε» την εθνική κυριαρχία στα παιδιά, το μέλλον της χώρας. Η 23η Απριλίου είναι αργία και τα παιδιά φορούν τα πιο καλά τους ρούχα. Πηγαίνουν όμως στα σχολεία, από όπου ξεκινούν παρελάσεις στους δρόμους των πόλεων και των χωριών. Η Τουρκία υπερηφανεύεται ότι είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που έχει αφιερώσει μια εθνική εορτή στα παιδιά.

   * Η Εορτή της Νίκης

   Η Εορτή της Νίκης, στις 30 Αυγούστου, είναι ακόμη πιο επίσημη. Πρόκειται για τη νίκη του τουρκικού στρατού επί του ελληνικού, στις 30 Αυγούστου του 1922. Στις 26 Αυγούστου ο Μουσταφά Κεμάλ αυτοπροσώπως είχε ηγηθεί των στρατευμάτων του στην κοιλάδα του Αφιόν Καραχισάρ με το περιώνυμο παράγγελμα «Στόχος μας είναι η Μεσόγειος! Εφοδος». Στις 30 ο ελληνικός στρατός ηττήθηκε στο Ντουμλούπιναρ και η υποχώρησή του συνεχίστηκε ως τις 9 Σεπτεμβρίου, ημέρα της άλωσης της Σμύρνης από τους Τούρκους.

   Στις μέρες μας κάθε 30ή Αυγούστου χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη πατριωτική θέρμη. Οι εφημερίδες δημοσιεύουν στην πρώτη σελίδα τους μεγάλα πορτρέτα του Ατατούρκ και μερικές φορές μοιράζουν σημαίες. Ολοι καλούνται να σημαιοστολίσουν, η Τουρκία σκεπάζεται από κόκκινο και άσπρο. Ο Τύπος γεμίζει επίσημες δηλώσεις.

   Το 1996 η κυβέρνηση των ισλαμιστών είχε δώσει ιδιαίτερη έμφαση στη μάχη του Μαντζικέρτ, κοντά στη λίμνη Βαν, που είχε σημάνει στις 26 Αυγούστου του 1071 την ήττα του Βυζαντίου από τους Σελτζούκους Τούρκους. Οι τούρκοι εθνικιστές και ισλαμιστές αρέσκονται να συνδέουν την 26η Αυγούστου του 1071 με την 30ή Αυγούστου του 1922, υπογραμμίζοντας τη συνέχεια εννέα αιώνων μαχών «εναντίον του ίδιου εχθρού».

   Ο εορτασμός της «απώθησης του εχθρού στη θάλασσα» στη Σμύρνη, στις 9 Σεπτεμβρίου, έχει χαρακτήρα λίγο πιο ανθελληνικό. Κομπάρσοι αναπαριστούν τη σκηνή της άλωσης της πόλης, κατεβάζοντας την ελληνική σημαία και αντικαθιστώντας τη με τα τουρκικά χρώματα. Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι στις 9 Σεπτεμβρίου του 1999, ύστερα από τους σεισμούς που έπληξαν τις δύο χώρες και τις ενέργειες αλληλοβοήθειας και φιλίας, η σκηνή αυτή απεσύρθη από την τελετή.

   Στις 29 Οκτωβρίου είναι η μεγάλη εθνική γιορτή, η Εορτή της Δημοκρατίας. Μετά την απώθηση του ελληνικού στρατού η Συνθήκη των Σεβρών ακυρώθηκε από τη Συνθήκη της Λωζάννης, στις 24 Ιουλίου του 1923. Στις 2 Οκτωβρίου οι Σύμμαχοι εκκένωναν την Κωνσταντινούπολη. Διάφορα ξένα κράτη, μεταξύ των οποίων η Γαλλία, είχαν ήδη αναγνωρίσει de facto το καθεστώς της Αγκυρας. Το βράδυ της 29ης Οκτωβρίου του 1923 ο Μουσταφά Κεμάλ αποφάσιζε να ανακηρύξει επισήμως τη Δημοκρατία της Τουρκίας.

   Η επέτειος του θανάτου του Ατατούρκ δεν είναι αργία. Είναι όμως μια ημέρα μοναδική για το τουρκικό ημερολόγιο. Ο «Νικητής» («Γαζί») πέθανε στις 10 Νοεμβρίου του 1938, στις εννέα και πέντε το πρωί. Την ημέρα αυτή, τη συγκεκριμένη ώρα, όλες οι σειρήνες ηχούν. Τα πάντα σταματούν για πέντε λεπτά.

   * Η συμφιλίωση με το παρελθόν

   Ενα μέρος της κοινής γνώμης δεν μπορεί πια να αρκεστεί σε γιορτές αποκλειστικά δημοκρατικές, οι οποίες αναφέρονται μόνο στο πρόσφατο παρελθόν. Από τότε που οι ισλαμιστές εξελέγησαν στη δημαρχία της Κωνσταντινούπολης (1994) γιορτάζεται η Αλωση της Πόλης το 1453 (το Φετί), αλλά με λιγότερο επίσημο τρόπο. Στις 29 Μαΐου μια ιστορική αναπαράσταση θυμίζει τη μεταφορά των πλοίων του σουλτάνου από ξηράς, από τον Βόσπορο στον Κεράτιο. Το γεγονός έχει έντονα ισλαμικό χαρακτήρα και το 1996 και το 1997 είχε συνδυαστεί με ένα μεγάλο συνέδριο του ισλαμικού κόμματος Ρεφά. Η κεμαλιστική εξουσία έκτοτε επεδίωξε περισσότερο να θέσει υπό έλεγχο αυτή τη γιορτή παρά να εκφράσει την αντίθεσή της σε αυτήν. Από το 1998 ο νομάρχης της Κωνσταντινούπολης και ο φρούραρχος μετέχουν στην τελετή ενώ γίνεται στρατιωτική παρέλαση στην Πύλη του Βελιγραδίου.

   Τέλος η ισλαμιστική κυβέρνηση του 1996-1997 είχε την ιδέα να γιορτάσει τα 700 χρόνια της Οθωμανικής Δυναστείας (1299-1999). Με την επιστροφή των κεμαλιστών στην εξουσία η ιδέα δεν απορρίφθηκε και η γιορτή αυτή επρόκειτο να αποτελέσει τη συνέχεια των μεγαλοπρεπών δημοκρατικών εορτασμών του 1998 και να σφραγίσει τη συμφιλίωση της Τουρκίας με το οθωμανικό παρελθόν της. Ο μεγάλος σεισμός της 17ης Αυγούστου 1999 όμως προκάλεσε την αναβολή αυτής της επετείου, που θα εορταζόταν τον Σεπτέμβριο. Από αναβολή σε αναβολή, η ιδέα τελικώς ξεχάστηκε, αναμφίβολα υπό την πίεση των στρατιωτικών.

   Εκτός από κάποιες τοπικές αποχρώσεις, όπως στην επέτειο της άλωσης της Σμύρνης, το τελετουργικό είναι το ίδιο σε όλη τη χώρα. Κάθε πόλη, κάθε χωριό, έχει τον τόπο εορτασμού του, την κεντρική πλατεία, η οποία δεν νοείται χωρίς ένα ή και δύο αγάλματα του Ατατούρκ. Το πρωτόκολλο είναι αυστηρά καθορισμένο.

   Ολες οι επίσημες εορτές γιορτάζονται με τον ίδιο τρόπο στο βόρειο τμήμα της Κύπρου, όπου δεν υπάρχει κάποια ξεχωριστή επέτειος. Το φαινόμενο αυτό όμως δεν άρχισε το 1974. Τουλάχιστον από το 1958, και σε ορισμένα μέρη από τη δεκαετία του ’30, οι μεγάλες επέτειοι γιορτάζονταν από τις τουρκικής καταγωγής κοινότητες της Κύπρου. Το κίνημα απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη θέρμη μεταξύ του 1963 και του 1974, όταν ο εθνικισμός βρισκόταν στο απόγειό του. Σήμερα οι εορτασμοί έχουν μια χροιά περισσότερο πρωτοκόλλου, χωρίς μεγάλη λαϊκή συμμετοχή.

   Ο κ. Etienne Coppeaux είναι υπεύθυνος ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Ερευνας στη Γαλλία.

   http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=131839
4. …….παραθέτει αποσπάσματα από αφιέρωμα της ναζιστικής εφημερίδας Heimatland στον Κεμάλ (δημοσιευόταν σε εβδομαδιαία βάση από 1 Σεπτεμβρίου έως 15 Οκτωβρίου 1923).

   «Αυτοί οι αιμοδιψείς και τα παράσιτα Έλληνες, Ασσύριοι και Αρμένιοι, εξολοθρεύτηκαν από τους Τούρκους» έγραφε η ναζιστική φυλλάδα,….

   ——————————————————
   Genocide-Γενοκτονία
   4 Μαΐου ·

   Βαθιά ενοχλημένος από τις προσπάθειες ανέγερσης προτομής του Μουσταφά Κεμάλ στο δήμο Χιουμ Σίτι, βόρεια της Μελβούρνης, ο ομογενής πανεπιστημιακός δρ Παναγιώτης Διαμαντής εξέφρασε την αντίθεσή του σε επιστολή με παραλήπτη τον δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης.

   Όπως σημειώνει στην επιστολή του ο λέκτορας Σπουδών Γενοκτονίας στο Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας του Σίδνεϊ, «ο Μουσταφά Κεμάλ δεν είναι κατάλληλο θέμα για απόδοση τιμών. Μεταξύ 1919 και 1924 υπήρξε υπεύθυνος για τη δεύτερη φάση της Γενοκτονίας των αυτοχθόνων Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων στην Ανατολία, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που επέζησαν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και γύριζαν στις πατρίδες τους».
   Επιπλέον, «ο μεγάλος του “θρίαμβος” ήταν η καταστροφή της Σμύρνης το 1922 και η διαταγή που έδωσε να φύγουν από την περιοχή που έλεγχαν τα στρατεύματά του όλοι οι μη Μουσουλμάνοι» γράφει ο δρ Διαμαντής.

   Σε άλλο σημείο της επιστολής του σημειώνει ότι ο Κεμάλ υπήρξε «πρότυπο» για τον Αδόλφο Χίτλερ που αιματοκύλησε την Ευρώπη. Μάλιστα παραθέτει αποσπάσματα από αφιέρωμα της ναζιστικής εφημερίδας Heimatland στον Κεμάλ (δημοσιευόταν σε εβδομαδιαία βάση από 1 Σεπτεμβρίου έως 15 Οκτωβρίου 1923).

   «Αυτοί οι αιμοδιψείς και τα παράσιτα Έλληνες, Ασσύριοι και Αρμένιοι, εξολοθρεύτηκαν από τους Τούρκους» έγραφε η ναζιστική φυλλάδα, υμνώντας τις γενοκτονίες που διαπράχθηκαν εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, των Αρμενίων και των Ασσυρίων.

   Παράλληλα ο δρ Διαμάντης παραθέτει και μερικά ακόμα «επιτεύγματα» του αναμορφωτή της σύγχρονης Τουρκίας:

   Το 1934 οργάνωσε την εξόντωση της εβραϊκής κοινότητας στην Ανατολική Θράκη.
   Η κυβέρνησή του ήταν υπεύθυνη για τη σφαγή των Αλεβιτών, προς τα τέλη του 1920.
   Είχε ενεργό ρόλο στο σφαγιασμό των ANZAC (αιχμάλωτοι πολέμου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) στην Καλλίπολη.
6. Κ..... on 31/07/2015

   Μια πλειάδα στοιχείων συνάδει με την πιθανότητα η “τελική λύση” του Χίτλερ να είχε βρει έμπνευση από τη σφαγή των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Το ερώτημα που απηύθυνε στις 22 Αυγούστου 1939 (λίγο πριν τη σφαγή στην Πολωνία) στους αξιωματικούς του, ίσως να τα λέει όλα:
   “Ο σκοπός του πολέμου δεν είναι να κατακτήσεις συγκκεριμένες γραμμές, αλλά συνίσταται στη φυσική καταστροφή του αντιπάλου. Έτσι, τώρα, έχω στείλει στην ανατολή μόνο τις επικεφαλείς Ομάδες Θανάτου μου, με την διαταγή να σκοτώσουν χωρίς δισταγμό ή έλεος όλους τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά της πολωνικής φυλής ή γλώσσας.
   Μόνο με αυτό τον τρόπο θα κερδίσουμε το ζωτικό χώρο που χρειαζόμαστε. Άλλωστε, ποιος μιλά ακόμα, σήμερα, για την εξολόθρευση των Αρμενίων”; Η μοίρα των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας και του Πόντου γινόταν κατανοητή στη ναζιστική ιδεολογία.

   Ο Βρετανός συγγραφέας Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν είχε τεράστια επιρροή στον Χίτλερ. Ο Τσάμπερλεν, έγραφε: “Η Τουρκία είναι η τελευταία μικρή γωνιά της Ευρώπης στην οποία ένας ολόκληρος λαός ζει σε ανενόχλητη ευφορία και ευτυχία” (…) αφού “κατέστρεψε αυτόν που ενόχλησε την ειρήνη” (σσ Αρμένιοι- Έλληνες). Ο θεωρητικός των Ναζί, Alfred Rosenberg -τεράστιος θαυμαστής του Τσάμπερλεν- ο οποίος έλεγε πως οι Αρμένιοι ήταν για την Τουρκία ό,τι οι Εβραίοι για τη Γερμανία, συνέστησε στον Χίτλερ τον Max Erwin von Scheubner-Richter.

   Ο Scheubner-Richter ήταν ο Γερμανός υποπρόξενος στο Ερζερούμ και κατέγραψε τον σχεδιασμό, εκτοπισμό και δολοφονία των Αρμενίων και Ελληνοποντίων από τους Νεότουρκους του Κεμάλ. Η σχέση του Scheubner-Richter’s με τον Χίτλερ ήταν τόσο κοντινή που σκοτώθηκε καθώς καθόταν δίπλα του σε απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ, το 1923. Ο Χίτλερ αφιέρωσε το πρώτο μέρος του “Ο Αγών μου” σε αυτόν. Ο Αμερικανο Αρμένιος ιστορικός Vahkan Dadrian λέει πως ο Scheubner-Richter είχε άμεση επιρροή στον Χίτλερ και πως τελικά τον “συνέστησε” στις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν ώστε οι Αρμένιοι (τότε αποκαλούνταν “Εβραίοι της Ανατολής”) και οι Έλληνες να εγκαταλείψουν τα χωριά τους, να δουλέψουν σε καταναγκαστικά έργα μέχρι θανάτου, να πεθάνουν από πείνα, κρύο και να εκτεθούν σε ακραίες καιρικές συνθήκες. Ο Mike Joseph αποκαλεί τον Scheubner-Richter το “προσωπικό link του Χίτλερ με τη γενοκτονία” (Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε ποια γενοκτονία, ε;).

   Ο Scheubner-Richter έγραφε συνεχώς αναφορές στον Χίτλερ σχετικά με τις “γενοκτονικές λύσεις” (έτσι τις αποκαλούσε) από τις οποίες πιθανότατα ο Χίτλερ εμπνεύστηκε, καθώς σε λόγους είχε αναφερθεί στις τουρκικές μεθόδους για την “καταπολέμηση των τρομοκρατών”. Όμως και άλλοι υψηλόβαθμοι Ναζί πήραν προσωπικά μαθήματα από τη γενοκτονία των Ποντίων και των Αρμενίων και ενημέρωσαν προσωπικά τον Χίτλερ. Ο Franz von Papen, για παράδειγμα (σύμβουλος του Χίτλερ) πήρε τη θέση του αφού υπηρέτησε ως επικεφαλής προσωπικού στην Τέταρτη Τουρκική Στρατιά κατά τη διάρκεια του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο “πολύς” Rudolf Hess, γενικός επιθεωρητής των στρατοπέδων συγκέντρωσης υπό τον Himmler, είχε υπηρετήσει στις τουρκικές δυνάμεις την ίδια περίοδο.

   Παρομοίως και ο Hans von Seeckt . Έγινε η γενοκτονία; Τώρα, για τους αρνητές της γενοκτονίας των Ποντίων και των Αρμενίων, ο δημοσιογράφος Τάσος Κοντογιαννίδης μάζεψε μερικές δηλώσεις τότε αξιωματούχων. Για περισσότερα, μπορείτε να διαβάσετε το συγκλονιστικό ρεπορτάζ της iTabloid.gr εδώ Ταγματάρχης Όουελ, Επικεφαλής της Αμερικανικής Επιτροπής που έζησε τα γεγονότα και τα κατέγραψε σε εκθέσεις στην κυβέρνησή του. «Απο τις τριάντα χιλιάδες εκτοπισθέντες Έλληνες, εκ των παραλίων του Πόντου το 1921 στο Χαρπούτ, έφτασαν μόλις 5.000! Οι άλλοι εκτελέστηκαν ή πέθαναν στο δρόμο της εξορίας. Μετρήσαμε καθ’ οδόν 3.000 πτώματα κατά μήκος των οδών, βορά των σκύλων, των λύκων και των γυπαετών, διότι οι Τούρκοι απαγορεύουν στους συγγενείς τους να τους θάψουν!

   Τούρκοι αξιωματικοί και στρατιώτες προβαίνουν σε ανήκουστους βιασμούς γυναικών και παρθένων, τας οποίας εγκαταλείπουν ημιθανείς για να αποθάνουν επι των οδών «για να ψοφήσουν εκεί», όπως έλεγαν. Είναι απερίγραπτος ο κυνισμός τους, που ομολογούν οτι μέσα απο τις μάζες των εκτοπισμένων συλλαμβάνουν γυναίκες και τις οδηγούν στα χαρέμια τους». Ο Αμερικανός γερουσιαστής Κίνγκ, συνέταξε έκθεση στην οποία απαριθμούσε τα εγκλήματα των Τούρκων και με βάση αυτήν, η Αμερικανική Γερουσία εξέδωσε ψήφισμα με δριμύ κατηγορώ κατά των τουρκικών ωμοτήτων. Έλεγε το ψήφισμα:

   « Η Γερουσία εκφράζει αποστροφή και κατάκρισιν της βαρβάρου και αγρίας καταδιώξεως των Ελλήνων του Πόντου υπό της κυβερνήσεως του Κεμάλ Πασά. Η Γερουσία ζητεί παρά του προέδρου των ΗΠΑ όπως φέρει τας θηριωδίας του Πόντου είς την προσοχήν των Ευρωπαϊκών δυνάμεων και εις το Συμβούλιον της Κοινωνίας Των Εθνών» Αυτά έλεγε τότε η Γερουσία… Η Εθελ Τόμπσον διάσημη, αμερικανίδα δημοσιογράφος αυτόπτης μάρτυς, έγραψε: «Καθ’ οδόν συναντούσαμε ομίλους γερόντων, παιδιών, σε μια ατέλειωτη πορεία μαρτυρίου, όπου έπεφταν νεκροί απο την εξάντλησιν και από τα χτυπήματα των συνοδών Τούρκων. Οι περισσότεροι εκλιπαρούν τον θάνατον.
   Στην πόλη Μεζερέχ, ξαφνικά ακούσαμε φωνές περίπου τριακοσίων μικρών παιδιών μαζεμένα σε κύκλο. Είκοσι τσανταρμάδες – χωροφύλακες που κατέβηκαν απο τα άλογά τους, χτυπούσαν σκληρά και ανελέητα τα παιδιά με τα μαστίγια και τα τρυπούσαν με τα ξίφη τους για να μην κλαίνε. Το θέαμα ήτο πρωτοφανές, φρικώδες!

   Τα παιδάκια έσκυβαν κι έβαζαν τα χεράκια τους πάνω στο κεφάλι για ν’ αποφύγουν τα χτυπήματα. Μία μητέρα που όρμησε για να σώσει το παιδί της, δέχτηκε το ξίφος στην καρδιά κι έπεσε κατά γης. Πάθαμε νευρική κρίση! Παντού βλέπαμε πτώματα γυναικών, παιδιών και γερόντων. Η Αμερικανική Υπηρεσία υπολογίζει τους Έλληνες που εξολόθρευσαν οι Τούρκοι στην Σεβάστεια, σε τριάντα χιλιάδες!» Ρώσος στρατηγός Φρούντζε, επίσημος στρατιωτικός απεσταλμένος του Λένιν και σύμβουλος του Κεμάλ, έγραψε αργότερα στο βιβλίο του με τίτλο:
   «Αναμνήσεις απο την Τουρκία»: «Από τις 200 χιλιάδες Έλληνες που ζούσαν στα παράλια του Πόντου, την Σαμψούντα, την Σινώπη και την Αμάσεια, έμειναν μόνο λίγοι αντάρτες που τριγυρίζουν νηστικοί στα βουνά. Όλη η πλούσια περιοχή ερημώθηκε. Οι Τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες που βρήκαν μπροστά τους.
   Η διαδρομή απο την πόλη Καβάκ έως το Χατζηλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα…» Και να φαντασθεί κανείς, αυτός που τα λέει χωρίς να μασά τα λόγια του, ήταν στρατιωτικός σύμβουλος των σοβιετικών, δίπλα στον Κεμάλ! Β) Ο σοβιετικός πρέσβης στην Αγκυρα Αλάρωβ, έγραφε:

   «Οταν έμαθα για τις μαζικές σφαγές των Ελλήνων στην Σαμψούντα, συνάντησα τον Κεμάλ και έχοντας υπ’ όψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μην θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία, με προσοχή του ανέφερα το γεγονός. Ο Κεμάλ απάντησε ώς εξής: Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες κι έχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο… Πρέπει να καταλάβετε το λαό μας. Είναι εξαγριωμένος. Ποιοί πρέπει να κατηγορηθούν γι” αυτό; Ασφαλώς εκείνοι που θέλουν να ιδρύσουν «Ποντιακό Κράτος» μέσα στην Τουρκία».
7. 

   Ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο από τον Γιώργο Μπαλόγλου:
   ———————————————————————————

   Στο βιβλίο του Ihrig υπάρχει απλή αναφορά σε επιστολή του Liman von Sanders με τίτλο «Η Τουρκία σήμερα» («Die Turkei von heute») και ημερομηνία 23 Ιανουαρίου 1921 (εφημερίδα Der Tag): η ανάγνωση της επιστολής αυτής* θα μπορούσε να επιβεβαιώσει την μαρτυρία του Μιχάλη Παναγιωτίδη για παρουσία του στρατηγού στην Μικρά Ασία το 1920 (ύστερα δηλαδή από το τέλος της εξορίας του στην Μάλτα τον Αύγουστο του 1919) και, συγκεκριμένα, επιθεώρηση Τουρκικών/Κεμαλικών στρατευμάτων στην περιοχή του Ικονίου (Konya)**. (Ο ίδιος ο Ihrig μου έγραψε ότι γνωρίζουμε πολύ λίγα πράγματα για την τελευταία δεκαετία της ζωής του στρατηγού (1920 – 1929) … πέρα από την έκδοση του βιβλίου του «Five Years in Turkey» το 1927 … το οποίο έγραψε στην Μάλτα και τελειώνει με το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου … χωρίς καμία αναφορά στην μεταπολεμική Τουρκία και στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο, ούτε καν στην Εισαγωγή.)

   *έχω αυτήν την επιστολή σε μορφή pdf, δυσανάγνωστη και σε παλαιογερμανική (Γοτθική) γραφή: δεν έχω καταφέρει να βρω μεταφραστή που να αναλάβει την μετάφραση, όποιος γενναίος ενδιαφέρεται ας μου γράψει.

   **βλέπε Νέλλη Μελίδου-Κεφαλά, «Πρόσφυγες από τη Σίλλη Ικονίου — η προσαρμογή ενός πληθυσμού εμπόρων στην Ελλάδα» (Εκδόσεις Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος 2015): η μαρτυρία του Μιχάλη Παναγιωτίδη υπάρχει και γραπτή (σελ. 92-93) και προφορική (στο CD που συνοδεύει το βιβλίο) και φαίνεται αξιόπιστη. [Περισσότερα για το βιβλίο της κ. Μελίδου – Κεφαλά στοhttp://sillelis.blogspot.gr/2015/10/blog-post_99.html ]

   Γιώργος Μπαλόγλου — Θεσσαλονίκη

   πρώην αναπληρωτής καθηγητής πολιτειακού πανεπιστημίου Νέας Υόρκης (SUNY Oswego)
8. Απόσπασμα από ομιλία του Κεμάλ Ατατούρκ το 1927 για τα γεγονότα από τον Μάιο του 1919 έως την έναρξη της δημοκρατίας στην Τουρκία.
9. «Ήταν σημαντικό το γεγονός ότι το έθνος σύσσωμο σήκωσε τα όπλα ενάντια σ’ εκείνους που, όποιοι κι αν ήταν, ήταν έτοιμοι να απειλήσουν την ίδια την υπόσταση της Τουρκίας και την ανεξαρτησία της χώρας… Από την αρχή μπορούσα να δω καθαρά το τελικό αποτέλεσμα. Αλλά δεν θα αποκαλύπταμε ποτέ τις ιδέες μας. Αν το είχαμε κάνει, θα είχαμε θεωρηθεί ονειροπόλοι και εκτός πραγματικότητας […]».

   Alexandre Jevakhoff, Κεμάλ Ατατούρκ, Π. Τραυλός, Αθήνα 2002, σ. 92.
11. Π.N. on 13/01/2016

    Καρασαρίνης Μάρκος
    |
    Ο τουρκικός καθρέφτης του Χίτλερ
    Ενα πρόσφατο ιστορικό έργο αναθεωρεί την άποψη που θέλει τη φασιστική Ιταλία μείζον πρότυπο των ναζί φέρνοντας στο προσκήνιο την επιρροή της Τουρκίας του Μουσταφά Κεμάλ
    ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 01/02/2015 05:45

    Stefan Ihrig
    Ataturk in the Nazi Imagination
    Belknap Harvard, 2014,
    τιμή 29,95 δολάρια

    Η εξάρτηση του Χίτλερ από τον Μουσολίνι, του ναζισμού από τον φασισμό, ως προτύπου πολιτικής οργάνωσης, κατάκτησης και άσκησης της εξουσίας έχει συστηματικά διερευνηθεί και κατά κόρον προβληθεί στις μεταπολεμικές δεκαετίες. Ωστόσο ο εθνικοσοσιαλισμός άντλησε παραδείγματα από διάσπαρτες και αντιφατικές μεταξύ τους πηγές – ενίοτε μάλιστα από κάποιες διόλου αναμενόμενες: στο βιβλίο «Atatürk in the Nazi Imagination», μία από τις πιο πρωτότυπες μελέτες που έχουν παρουσιαστεί τα τελευταία χρόνια στο συγκεκριμένο πεδίο, ο νεαρός γερμανός ιστορικός Στέφαν Ιχριγκ υποδεικνύει ότι, νωρίτερα ακόμη από τη φασιστική Ιταλία, ήταν η κεμαλική Τουρκία και ο ηγέτης της που σαγήνευαν το συλλογικό φαντασιακό των ναζί.

    Ο Ιχριγκ τεκμηριώνει με εξαντλητική έρευνα ότι σε όλο το ανάπτυγμα του εθνικιστικού Τύπου της γερμανικής Δεξιάς, από τις παρυφές του συντηρητισμού ως τους εξτρεμιστές εθνικοσοσιαλιστές, η Τουρκία έλαβε εξαιρετικά προνομιούχο θέση μετά το 1918. Ο Μικρασιατικός Πόλεμος ήταν ο «τουρκικός πόλεμος της ανεξαρτησίας», η πορεία του απέβη μείζον ενημερωτικό γεγονός των χρόνων της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ο Κεμάλ Ατατούρκ αναγορεύθηκε σε προσωπικότητα παγκόσμιας ιστορικής εμβέλειας, η χώρα του μετατράπηκε σε υπόδειγμα από το οποίο η Γερμανία θα μπορούσε «να πάρει μαθήματα»: αν η συνθήκη των Σεβρών ήταν αναθεωρήσιμη, το ίδιο ίσχυε και για τη συνθήκη των Βερσαλλιών, αν η Τουρκία είχε βρει τον τρόπο να ξεφύγει από τον «ζυγό», η Γερμανία δεν είχε παρά να ακολουθήσει. Επιστρατεύονταν οι στρατηγικές της αναλογίας και της συνάφειας: ενώ η Τουρκία εκγερμανιζόταν (ο σουλτάνος αναφερόταν ως «κάιζερ», το ισλάμ ως «τουρκική εκκλησία»), γερμανικοί όροι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την απόρριψη της Συνθήκης των Βερσαλλιών εκτουρκίζονταν (η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε υποστεί τη δική της «πισώπλατη μαχαιριά», της είχε επιβληθεί μια «υπαγορευμένη ειρήνη»).

    Κύριος αρνητικός πρωταγωνιστής στο μεσοπολεμικό θέατρο σκιών ήταν η ιμπεριαλιστική Αντάντ, ο εθνικιστικός Τύπος όμως επεφύλασσε εξέχοντα ρόλο στην Ελλάδα: εντολοδόχος των δυτικών συμμάχων ο ελληνικός στρατός λογιζόταν ως «παρείσακτος», το ελληνικό κράτος καταγγελλόταν ως «κερδοσκόπος του πολέμου» και η ελληνική παρουσία στη Μικρά Ασία συνδεόταν αποκλειστικά με βία, εγκλήματα και σφαγές.

    Ο δάσκαλος και οι μαθητές
    Εγγράφοντας τον προϋπάρχοντα λόγο στο εθνικοσοσιαλιστικό αφήγημα, σημειώνει ο Ιχριγκ, οι ναζί κατασκεύασαν το δικό τους είδωλο: «η Τουρκία δεν ήταν η παλιά Ανατολή, αλλά ο σημαιοφόρος της σύγχρονης εθνικιστικής και ολοκληρωτικής πολιτικής που επιθυμούσαν να φέρουν στη Γερμανία». Τον Σεπτέμβριο του 1922 ο «Λαϊκός Παρατηρητής», επίσημο όργανο του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, διακήρυττε ότι «σε αυτές τις μέρες της ατίμωσης και της ατιμίας ένα όνομα αποδεικνύει τι μπορεί να πετύχει ένας αληθινός άνδρας. […] Η νίκη του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θα μας δώσει νέα δύναμη και θα δυναμώσει την πίστη μας στο ανίκητο του πνεύματος του ηρωισμού». Λίγες μέρες πριν από το «πραξικόπημα της μπιραρίας» η ναζιστική εφημερίδα του Μονάχου «Heimatland» ζητούσε επιτακτικά από τον περιβεβλημένο με δικτατορικές εξουσίες επίτροπο της Βαυαρίας Γκούσταβ φον Καρ «δώστε μας μια κυβέρνηση σαν της Αγκυρας», προτρέποντάς τον να γίνει «ένας δεύτερος Κεμάλ Πασάς». Οταν ο «Τούρκος Φύρερ» θα πέθαινε στις 10 Νοεμβρίου 1938, η είδηση σε πολλά πρωτοσέλιδα θα συναγωνιζόταν σε έκταση τις περιγραφές του παγγερμανικού αντιεβραϊκού πογκρόμ της «Νύχτας των Κρυστάλλων» και θα έσπρωχνε την επέτειο των 15 ετών από το θνησιγενές πραξικόπημα του Μονάχου στις εσωτερικές σελίδες.

    Ο θαυμαστής και μιμητής του Κεμάλ ωστόσο θα αποδεικνυόταν άλλος. Οι πρώιμες αναφορές του Χίτλερ στον Ατατούρκ ήταν σπάνιες, αν και ο Ιχριγκ παρατηρεί ότι αριθμητικά εκείνες για τον Μπενίτο Μουσολίνι δεν υπερτερούσαν κατά πολύ. Στη δίκη του, το 1924, χρησιμοποίησε παραδειγματικά και τους δύο, προτάσσοντας μάλιστα τον τούρκο στρατηγό ως απόστολο της ελευθερίας του έθνους του, προκειμένου να υποστηρίξει ότι κινούμενος από παρόμοια ευγενή κίνητρα διέπραξε, σχήμα οξύμωρο, «εθνική προδοσία». Εξι μήνες μετά την ανάρρησή του στην εξουσία, τον Ιούλιο του 1933, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Μιλιέτ» έχριζε γενναιόδωρα τον Κεμάλ «επιφανέστερο άνδρα του αιώνα» και κατέληγε λέγοντας πως «το τουρκικό κίνημα υπήρξε για εκείνον ένα λαμπρό άστρο». Το 1938 θα πρόσθετε ότι «ο Ατατούρκ ήταν δάσκαλος. Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής και εγώ ο δεύτερος».

    Φυλετικά ευεργετήματα
    Το Γ’ Ράιχ επιζητούσε να βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη καθεστώτων τα οποία μπορούσε να προβάλλει ως πρότυπα, ενώ ταυτόχρονα η σύγκριση θα αναδείκνυε τα δικά του επιτεύγματα. Η Τουρκία του Ατατούρκ προσφερόταν ως υπόδειγμα κράτους που είχε αποκαθάρει τον πληθυσμό του από τα επικίνδυνα παράταιρα στοιχεία και, κατά συνέπεια, εκσυγχρονιζόταν με ταχείς ρυθμούς – χωρίς βέβαια το «τουρκικό θαύμα» να επισκιάζει το γερμανικό. Σε αυτό το αφήγημα Ελληνες και Αρμένιοι παραλληλίζονταν με τους Εβραίους ως προς το ηθικό και φυλετικό ποιόν: έχοντας επιτύχει εκεί που απέτυχαν οι Αρειοι, έλεγε ο Χίτλερ σε μια κομματική συνάντηση το 1927, «να νικήσουν οικονομικά τον Εβραίο […], έγιναν Εβραίοι οι ίδιοι. Εχουν εκείνα τα συγκεκριμένα, επαίσχυντα χαρακτηριστικά που καταδικάζουμε στους Εβραίους». Εφόσον οι φορείς της παρακμής εξέλιπαν, η φυλετική κοινότητα θα ήταν υγιής και αγνή: η εγκύκλιος της 30ής Απριλίου 1936 των αρμόδιων για την εφαρμογή των νόμων της Νυρεμβέργης υπουργείων αποφαινόταν ότι «οι Τούρκοι είναι Αρειοι». Πέραν των φυλετικών ευεργετημάτων, η πολιτεία της «πραγματικής εθνικής δημοκρατίας» παρέπεμπε στα πολιτικά εργαλεία και τους στόχους της ναζιστικής Γερμανίας. Η στρατιωτικοποίηση της Ρηνανίας το 1936, το «Anschluss» της Αυστρίας το 1938 και η συμφωνία του Μονάχου το 1939 συνδέθηκαν στενά με το προηγούμενο της δυναμικής τουρκικής εξωτερικής πολιτικής έναντι της Κοινωνίας των Εθνών στις δικές της διεκδικήσεις επί των ζητημάτων των Στενών και του σαντζακίου της Αλεξανδρέττας. Η κεμαλική εκκοσμίκευση επέτρεπε στον καθεστωτικό λόγο να προβάλλει το Ισλάμ ως τον «μεγάλο επιβραδυντή της προόδου» προκειμένου να τεθεί ανάγλυφα η ναζιστική περιθωριοποίηση των χριστιανικών εκκλησιών.

    Ευσύνοπτη, ρέουσα και συναρπαστική ως προς τις πιθανές προεκτάσεις της, η μελέτη του Στέφαν Ιχριγκ δεν αποτελεί απλώς συμπλήρωμα της γενεαλογίας του ναζισμού. Θέτει παράλληλα και το ζήτημα της επανεξέτασης της αλληλεπίδρασης των εικόνων που φασισμός, ναζισμός και κεμαλισμός φιλοτεχνούσαν για τον εαυτό τους και τους άλλους. Τα είδωλα που ο Αδόλφος Χίτλερ, ο Μπενίτο Μουσολίνι και ο Κεμάλ Ατατούρκ έβλεπαν κοιτώντας ο ένας στον καθρέφτη του άλλου μοιάζουν να έχουν περισσότερες αντανακλάσεις και διαθλάσεις από όσες πιστεύαμε.

    http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=672683
12. Όπως γράφει ο Ντάνιελ Γκόλντχειγκεν : «Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η μαζική δολοφονία αυτή καθαυτή, ήταν επίσης ο απίστευτα αβίαστος τρόπος με τον οποίον γίνονταν οι συλλήψεις, η ακρίβεια των δρομολογίων των τρένων, η αποτελεσματικότητα με την οποία διεκπεραιώνονταν οι εκτελέσεις, το ασύλληπτο του αριθμού των θυμάτων – όχι δεκάδες ή εκατοντάδες, αλλά εκατομμύρια. Το ολοκαύτωμα ήταν ένα φαινόμενο μιας τελείως διαφορετικής τάξης από τη νιοστή αντισημιτική φρικαλεότητα στην Ευρωπαϊκή ιστορία. Ήταν, πέρα από όλα τ’ άλλα, ένας γραφειοκρατικός εκτραχηλισμός στον οποίο συμμετείχαν αβίαστα εκατοντάδες χιλιάδες Ευρωπαίοι, μόνο και μόνο επειδή έβαζαν την τάξη και την ομαλή λειτουργία του γραφείου τους, της στρατιωτικής μονάδας τους ή του τμήματος της επιχείρησης τους πάνω από την ατομική τους συνείδηση.»

    Κατά μία έννοια το Ολοκαύτωμα μπορεί να θεωρηθεί έκφραση ενός σχεδόν θρησκευτικού φανατισμού, και ταυτόχρονα έκφραση εθελοτυφλίας, ένας θεμελιώδης συλλογικός ηθικός εκτροχιασμός. Αυτή η εξήγηση δεν είναι πολύ δημοφιλής. Γιατί είναι πολύ πιο ανησυχητική απ’ όλες τις θεωρίες που επιμένουν στον αντισημιτισμό και τη μοχθηρία των κορυφαίων Γερμανών ναζί. Αυτό σημαίνει ότι ένας παρόμοιος μαζικός διωγμός, με τις σημερινές τεχνολογίες, γραφειοκρατίες, τα σημερινά συστήματα καταστολής και χειραγώγησης, αύριο μπορεί να ξανασυμβεί σε άλλο μέρος και εναντίον μιας άλλης ομάδας.

    Στον Observer της 9ης Απριλίου του 1944 ο Σεμπάστιαν Χάφνερ δημοσίευσε ένα διαυγές και σχεδόν προφητικό πορτραίτο του Άλμπερ Σπέερ. Κατά τον Χάφνερ, ο Σπέερ ήταν «η προσωποποίηση της επανάστασης των μάνατζερ». Όχι φανταχτερός και φιγουρατζής όπως οι ναζί, αλλά έξυπνος, γαλαντόμος, αδιάφθορος. Ήταν το πρότυπο των αντρών που γινόταν όλο και πιο σημαντικό σε τούτο τον πόλεμο : «ο καθαρός τεχνοκράτης, ο αταξικός, ο ευφυής τύπος χωρίς παρελθόν, που δεν γνωρίζει άλλο στόχο από το να κάνει καριέρα». Αυτή ακριβώς η ελαφρότητα, η απουσία σκέψης, είχε ως αποτέλεσμα όλοι οι νεαροί άντρες του είδους του να συνεχίσουν να υπηρετούν μέχρις εσχάτων «τον τρομαχτικό μηχανισμό της εποχής μας. Από τους Χίτλερ και τους Χίμλερ μπορούμε να απαλλαγούμε, αλλά οι Σπέερ, όποια κι αν είναι η τύχη καθενός ξεχωριστά, θα είναι μαζί μας για πολύ καιρό ακόμα».

    (Χέιρτ Μακ, Στην Ευρώπη, Ταξίδια στον 20ο αιώνα, εκδόσεις Μεταίχμιο)

    Απάντηση
13. 
15. Πόντος και Αριστερά on 04/05/2016

    Tην ίδια θετική άποψη του Χίτλερ για τον Ατατούρκ είχε και ο δικός μας δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς. Έγραψε: » «Η Ιταλία, η Γερμανία, η Πορτογαλία και η Τουρκία, απέκτησαν εθνική συνείδηση, οργανώθηκαν εσωτερικά, αναμορφώθηκαν κοινωνικά και ιστορικά. Η Ιταλία ίδρυσε μία Αυτοκρατορία. Η Γερμανία κατήργησε τις διατάξεις της συνθήκης των Βερσαλλιών και ανέκτησε την εθνική της αξιοπρέπεια και τη θέσι που της ανήκε στη χορεία των μεγάλων Εθνών. Η Πορτογαλία έγινε μία υπολογίσιμος δύναμις, ένα Έθνος που ευημερεί και που επιβάλλεται στην γενική εκτίμησι. Και στην Τουρκία, μέσα σε δεκαπέντε χρόνια, συνετελέσθη μια ριζική μεταβολή που κατέπληξε τον κόσμον».

    Ένα τέτοιο κράτος είναι ενδεδειγμένο για τις ελληνικές περιστάσεις…»

    από την ημιεπίσημη βιογραφία του «εθνικού κυβερνήτου» της 4ης Αυγούστου, γραμμένη από τον Δ. Καλλονά και τυπωμένη το 1938