Οργή έχει προκαλέσει στην Τουρκία ένα νέο βιβλίο Γερμανού συγγραφέα Στέφαν Ίχριγκ, που κυκλοφόρησε από το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, με τίτλο «Ο Ατατούρκ, στη φαντασία των Ναζί».
Στο βιβλίο του συγγραφέας, όχι άδικα μάλλον, υποστηρίζει πως ο διαβόητος Κεμάλ υπήρξε πηγή έμπνευσης για τον άλλο μεγάλο εγκληματία του περασμένου αιώνα, τον Χίτλερ.
Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως ο Χίτλερ είχε μελετήσει τη δράση του Κεμάλ κατά τον Μικρασιατικό πόλεμο και είχε επηρεαστεί δραματικά από τον τρόπο με τον οποίο ο σφαγέας του Ελληνισμού – και όχι μόνο – «καθάρισε» κάτι ενοχλητικές μειονότητες που ζούσαν, επί δεκάδες αιώνες στα εδάφη που σήμερα ανήκουν στην Τουρκία.
Όπως αναφέρει ο συγγραφέας Χίτλερ και Γκέμπελς θαύμαζαν τον Κεμάλ για την ικανότητά του να καταστήσει πραγματικότητα το «εθνικιστικό όνειρο».
Οι στενοί στρατιωτικοί δεσμοί μεταξύ Γερμανίας και Τουρκίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έπαιξαν επίσης τον ρόλο τους, όπως και η κοινή μοίρα των ηττημένων που υπέστη τόσο η Γερμανία, όσο και η Τουρκία, μετά το πέρας του πολέμου αυτού.
Έτσι στα μάτια των υπέρ-εθνικιστών Γερμανών, η νίκη των Τούρκων κατά των Ελλήνων και η τακτική της εθνοκάθαρσης που ακολούθησε ο Κεμάλ, αποτελούσαν οδηγό, καθοδήγηση για το πώς και αυτοί όφειλαν να κινηθούν στην προσπάθεια αποκατάστασης του πρότερου μεγαλείου.
Η ναζιστική εφημερίδα «Völkischer Beobachter», έγραφε το 1921: «Σήμερα οι Τούρκοι είναι το πιο ζωντανό έθνος.
Το γερμανικό έθνος δεν έχει άλλη επιλογή από το να αντιγράψει τις τουρκικές μεθόδους, μια μέρα». «Έτσι», αναφέρει ο συγγραφέας, «οι Γερμανοί άρχισαν να λένε, αφού αν ανατράπηκε η Συνθήκη των Σεβρών γιατί δεν μπορεί να ανατραπεί και η Συνθήκη των Βερσαλλιών;».
Ένα δε από τα πολλά σημεία σύγκρισης Χίτλερ και Κεμάλ ήταν η θεωρία της φυλετικής καθαρότητας και η εκκαθάριση των «παρασιτικών» μειονοτήτων.
Ο Χίτλερ δεν έκρυψε ποτέ τον θαυμασμό του για την γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων της Ιωνίας και του Πόντου που διέπραξαν οι Τούρκοι.
Όχι τυχαία, ο συγγραφέας μελετά συγκριτικά τις γενοκτονίες που διέπραξαν οι Τούρκοι, με πρωτεργάτη τον Κεμάλ, με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τον Χίτλερ και καταλήγει στο συμπεράσματα πως τα κοινά σημεία είναι υπερβολικά πολλά για να αγνοηθούν.
Επίσης, ο Κεμάλ αποτέλεσε τον πρώτο «φύρερ» του 20ου αιώνα, πριν καν ο Χίτλερ φανταστεί, καν, πως θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο.
Ο ίδιος έλαβε τον τίτλο ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων), ο οποίος είναι σαφώς παραπλήσιος με τους αντίστοιχους τίτλους του Χίτλερ και του Μουσολίνι.
Ο ίδιος ο Χίτλερ, μιλώντας στις αρχές της δεκαετίας του 1920, περιγράφει τον Κεμάλ ως ένα «φωτεινό αστέρι στο σκοτάδι της εποχής μας».
Το 1938 έλεγε: «Ο Κεμάλ ήταν ο δάσκαλος. Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής και εγώ ο δεύτερος».
Υπό το βλέμμα του «Τούρκου Φύρερ»: Ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς στο εργαστήριο του επίσημου γλύπτη του Γ΄ Ράιχ, Γιόζεφ Τόρακ, στις 10 Φεβρουαρίου 1937. Eνα αντίγραφο της προτομής του Ατατούρκ (δεξιά) συγκαταλεγόταν μεταξύ των «πιο αγαπημένων αντικειμένων» του Αδόλφου
Ο Γερμανός καθηγητής δεν σφάλει καθόλου στα συμπεράσματά. Ο 20ος αιώνας είδε πράγματι τέσσερις μεγάλους εγκληματίες, τον Χίτλερ, τον Στάλιν, τον Πολ Ποτ και τον Κεμάλ.
Αυτό είναι γεγονός αναμφισβήτητο, είτε αρέσει στους Τούρκους, είτε όχι.
Οργή έχει προκαλέσει στην Τουρκία ένα νέο βιβλίο Γερμανού συγγραφέα Στέφαν Ίχριγκ, που κυκλοφόρησε από το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, με τίτλο «Ο Ατατούρκ, στη φαντασία των Ναζί».
Στο βιβλίο του συγγραφέας, όχι άδικα μάλλον, υποστηρίζει πως ο διαβόητος Κεμάλ υπήρξε πηγή έμπνευσης για τον άλλο μεγάλο εγκληματία του περασμένου αιώνα, τον Χίτλερ.
Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως ο Χίτλερ είχε μελετήσει τη δράση του Κεμάλ κατά τον Μικρασιατικό πόλεμο και είχε επηρεαστεί δραματικά από τον τρόπο με τον οποίο ο σφαγέας του Ελληνισμού – και όχι μόνο – «καθάρισε» κάτι ενοχλητικές μειονότητες που ζούσαν, επί δεκάδες αιώνες στα εδάφη που σήμερα ανήκουν στην Τουρκία.
Όπως αναφέρει ο συγγραφέας Χίτλερ και Γκέμπελς θαύμαζαν τον Κεμάλ για την ικανότητά του να καταστήσει πραγματικότητα το «εθνικιστικό όνειρο».
Οι στενοί στρατιωτικοί δεσμοί μεταξύ Γερμανίας και Τουρκίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έπαιξαν επίσης τον ρόλο τους, όπως και η κοινή μοίρα των ηττημένων που υπέστη τόσο η Γερμανία, όσο και η Τουρκία, μετά το πέρας του πολέμου αυτού.
Έτσι στα μάτια των υπέρ-εθνικιστών Γερμανών, η νίκη των Τούρκων κατά των Ελλήνων και η τακτική της εθνοκάθαρσης που ακολούθησε ο Κεμάλ, αποτελούσαν οδηγό, καθοδήγηση για το πώς και αυτοί όφειλαν να κινηθούν στην προσπάθεια αποκατάστασης του πρότερου μεγαλείου.
Η ναζιστική εφημερίδα «Völkischer Beobachter», έγραφε το 1921: «Σήμερα οι Τούρκοι είναι το πιο ζωντανό έθνος.
Το γερμανικό έθνος δεν έχει άλλη επιλογή από το να αντιγράψει τις τουρκικές μεθόδους, μια μέρα». «Έτσι», αναφέρει ο συγγραφέας, «οι Γερμανοί άρχισαν να λένε, αφού αν ανατράπηκε η Συνθήκη των Σεβρών γιατί δεν μπορεί να ανατραπεί και η Συνθήκη των Βερσαλλιών;».
Ένα δε από τα πολλά σημεία σύγκρισης Χίτλερ και Κεμάλ ήταν η θεωρία της φυλετικής καθαρότητας και η εκκαθάριση των «παρασιτικών» μειονοτήτων.
Ο Χίτλερ δεν έκρυψε ποτέ τον θαυμασμό του για την γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων της Ιωνίας και του Πόντου που διέπραξαν οι Τούρκοι.
Όχι τυχαία, ο συγγραφέας μελετά συγκριτικά τις γενοκτονίες που διέπραξαν οι Τούρκοι, με πρωτεργάτη τον Κεμάλ, με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τον Χίτλερ και καταλήγει στο συμπεράσματα πως τα κοινά σημεία είναι υπερβολικά πολλά για να αγνοηθούν.
Επίσης, ο Κεμάλ αποτέλεσε τον πρώτο «φύρερ» του 20ου αιώνα, πριν καν ο Χίτλερ φανταστεί, καν, πως θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο.
Ο ίδιος έλαβε τον τίτλο ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων), ο οποίος είναι σαφώς παραπλήσιος με τους αντίστοιχους τίτλους του Χίτλερ και του Μουσολίνι.
Ο ίδιος ο Χίτλερ, μιλώντας στις αρχές της δεκαετίας του 1920, περιγράφει τον Κεμάλ ως ένα «φωτεινό αστέρι στο σκοτάδι της εποχής μας».
Το 1938 έλεγε: «Ο Κεμάλ ήταν ο δάσκαλος. Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής και εγώ ο δεύτερος».
Υπό το βλέμμα του «Τούρκου Φύρερ»: Ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς στο εργαστήριο του επίσημου γλύπτη του Γ΄ Ράιχ, Γιόζεφ Τόρακ, στις 10 Φεβρουαρίου 1937. Eνα αντίγραφο της προτομής του Ατατούρκ (δεξιά) συγκαταλεγόταν μεταξύ των «πιο αγαπημένων αντικειμένων» του Αδόλφου
Ο Γερμανός καθηγητής δεν σφάλει καθόλου στα συμπεράσματά. Ο 20ος αιώνας είδε πράγματι τέσσερις μεγάλους εγκληματίες, τον Χίτλερ, τον Στάλιν, τον Πολ Ποτ και τον Κεμάλ.
Αυτό είναι γεγονός αναμφισβήτητο, είτε αρέσει στους Τούρκους, είτε όχι.
Μουσταφά Κεμάλ: Οδηγώντας τον Αδόλφο Χίτλερ
Η πρωτοναζιστική φυσιογνωμία των νεότουρκων και του Κεμαλισμού είναι γνωστή στον οποιονδήποτε αντικειμενικό ερευνητή μελετά τις ιδεολογικές βάσεις αυτών των εκφράσεων της τουρκικής ακροδεξιάς. Βέβαια, αυτό δεν είναι κοινός τόπος της νεοελληνικής μας ιδεολογικής και ερμηνευτικής παράδοσης, είτε της Δεξιάς, είτε της Αριστεράς….
Στο κείμενό μου με τίτλο Η «Χρυσή Αυγή» και οι πρόσφυγες του ‘22″ μπορείτε να βρείτε την τεκμηρίωση της διαπίστωσης ότι η τάση εκείνη του νεοτουρκικού κινήματος (Τζεμάλ, Εμβέρ, Ταλαάτ) που κατέλαβε την εξουσία το 1908 αποτελεί μια πρωτοναζιστική ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική μορφή.
Συνέχεια και ολοκλήρωση του κινήματος εκείνου υπήρξε το κεμαλικό κίνημα, του οποίου ο ηγέτης αναγνωρίζεται ως διδάσκαλος του Αδόλφου Χίτλερ και του Μουσολίνι.
Πόντος και Αριστερά on
Tην ίδια θετική άποψη του Χίτλερ για τον Ατατούρκ είχε και ο δικός μας δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς. Έγραψε: » «Η Ιταλία, η Γερμανία, η Πορτογαλία και η Τουρκία, απέκτησαν εθνική συνείδηση, οργανώθηκαν εσωτερικά, αναμορφώθηκαν κοινωνικά και ιστορικά. Η Ιταλία ίδρυσε μία Αυτοκρατορία. Η Γερμανία κατήργησε τις διατάξεις της συνθήκης των Βερσαλλιών και ανέκτησε την εθνική της αξιοπρέπεια και τη θέσι που της ανήκε στη χορεία των μεγάλων Εθνών. Η Πορτογαλία έγινε μία υπολογίσιμος δύναμις, ένα Έθνος που ευημερεί και που επιβάλλεται στην γενική εκτίμησι. Και στην Τουρκία, μέσα σε δεκαπέντε χρόνια, συνετελέσθη μια ριζική μεταβολή που κατέπληξε τον κόσμον».
Ένα τέτοιο κράτος είναι ενδεδειγμένο για τις ελληνικές περιστάσεις…»
από την ημιεπίσημη βιογραφία του «εθνικού κυβερνήτου» της 4ης Αυγούστου, γραμμένη από τον Δ. Καλλονά και τυπωμένη το 1938
Το βιβλίο του Stefan Ihring
Η πρωτοναζιστική φυσιογνωμία των νεότουρκων και του Κεμαλισμού είναι γνωστή στον οποιονδήποτε αντικειμενικό ερευνητή μελετά τις ιδεολογικές βάσεις αυτών των εκφράσεων της τουρκικής ακροδεξιάς. Βέβαια, αυτό δεν είναι κοινός τόπος της νεοελληνικής μας ιδεολογικής και ερμηνευτικής παράδοσης, είτε της Δεξιάς, είτε της Αριστεράς….
Στο κείμενό μου με τίτλο Η «Χρυσή Αυγή» και οι πρόσφυγες του ‘22″ μπορείτε να βρείτε την τεκμηρίωση της διαπίστωσης ότι η τάση εκείνη του νεοτουρκικού κινήματος (Τζεμάλ, Εμβέρ, Ταλαάτ) που κατέλαβε την εξουσία το 1908 αποτελεί μια πρωτοναζιστική ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική μορφή.
Συνέχεια και ολοκλήρωση του κινήματος εκείνου υπήρξε το κεμαλικό κίνημα, του οποίου ο ηγέτης αναγνωρίζεται ως διδάσκαλος του Αδόλφου Χίτλερ και του Μουσολίνι.
Πόντος και Αριστερά on
Tην ίδια θετική άποψη του Χίτλερ για τον Ατατούρκ είχε και ο δικός μας δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς. Έγραψε: » «Η Ιταλία, η Γερμανία, η Πορτογαλία και η Τουρκία, απέκτησαν εθνική συνείδηση, οργανώθηκαν εσωτερικά, αναμορφώθηκαν κοινωνικά και ιστορικά. Η Ιταλία ίδρυσε μία Αυτοκρατορία. Η Γερμανία κατήργησε τις διατάξεις της συνθήκης των Βερσαλλιών και ανέκτησε την εθνική της αξιοπρέπεια και τη θέσι που της ανήκε στη χορεία των μεγάλων Εθνών. Η Πορτογαλία έγινε μία υπολογίσιμος δύναμις, ένα Έθνος που ευημερεί και που επιβάλλεται στην γενική εκτίμησι. Και στην Τουρκία, μέσα σε δεκαπέντε χρόνια, συνετελέσθη μια ριζική μεταβολή που κατέπληξε τον κόσμον».
Ένα τέτοιο κράτος είναι ενδεδειγμένο για τις ελληνικές περιστάσεις…»
από την ημιεπίσημη βιογραφία του «εθνικού κυβερνήτου» της 4ης Αυγούστου, γραμμένη από τον Δ. Καλλονά και τυπωμένη το 1938
Το βιβλίο του Stefan Ihring
Τελευταία με το φαινόμενο αυτό -που παλαιότερα είχε επισημανθεί μέσα από αναφορές του Νίκου Ψυρρούκη, του Άγι Στίνα κ.ά.- ασχολούνται αρκετοί αξιόλογοι ερευνητές από την Εσπερία:
Το εντυπωσιακότερο όμως είναι ότι και ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν είχε την ίδια άποψη για τον Μουσταφά Κεμάλ.
Σ’ ένα παλιότερο κείμενό μου είχα επισημάνει:«Ο ίδιος ο Β. Ι. Λένιν γράφει: “Η λεηλασία, στην οποία οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις καταδίκασαν την Τουρκία, προκάλεσε μια τέτοια αντίδραση που ανάγκασε τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη να μαζέψουν τα χέρια τους”.
Χαρακτηριστικές είναι οι οδηγίες που δίνει ο Λένιν στον πρώτο σοβιετικό πρέσβη που αποστέλεται στη Άγκυρα: “Ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά δεν είναι σοσιαλιστής.
Πάντως φαίνεται ότι είναι υπέροχος οργανωτής, έξυπνος, ηγήθηκε της αστικοδημοκρατικής επανάστασης και τα έβαλε με τους ιμπεριαλιστές επιδρομείς…
Είναι ανάγκη να βοηθηθεί. Και αυτό είναι σημαντική δουλειά προς τους Τούρκους εργάτες και αγρότες. Να ποιο είναι το νόημα της δουλειάς σας:
Να σέβεστε την τουρκική κυβέρνηση, τον τουρκικό λαό, να μην είστε υπεροπτικός και προπάντων να μην αναμειγνύεστε στις εσωτερικές υποθέσεις.”
Όμως λίγο αργότερα, ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά, αυτός ό “υπέροχος οργανωτής” σύμφωνα με τον Λένιν, ήταν τόσο “έξυπνος” ώστε να επιχειρήσει να προσεγγίσει τους Δυτικούς και να εκφράσει τα συμφέροντά τους στον χώρο της Εγγύς Ανατολής, κάτι που απέτυχε να το κάνει η Ελλάδα λόγω των εσωτερικών της αντιδικιών. Έτσι, ένα χρόνο περίπου μετά από την υπογραφή της σοβιετοτουρκικής συνθήκης φιλίας, στη 18η συνεδρίαση του 4ου Συνεδρίου της, η Κομμουνιστική Διεθνής θα καταγγείλει την κεμαλική κυβέρνηση: “Μετά τις συνθήκες του Λονδίνου, η κυβέρνηση της Άγκυρας είναι κυβέρνηση προδοτική”.
Τελευταία με το φαινόμενο αυτό -που παλαιότερα είχε επισημανθεί μέσα από αναφορές του Νίκου Ψυρρούκη, του Άγι Στίνα κ.ά.- ασχολούνται αρκετοί αξιόλογοι ερευνητές από την Εσπερία:
Το εντυπωσιακότερο όμως είναι ότι και ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν είχε την ίδια άποψη για τον Μουσταφά Κεμάλ.
Σ’ ένα παλιότερο κείμενό μου είχα επισημάνει:«Ο ίδιος ο Β. Ι. Λένιν γράφει: “Η λεηλασία, στην οποία οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις καταδίκασαν την Τουρκία, προκάλεσε μια τέτοια αντίδραση που ανάγκασε τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη να μαζέψουν τα χέρια τους”.
Χαρακτηριστικές είναι οι οδηγίες που δίνει ο Λένιν στον πρώτο σοβιετικό πρέσβη που αποστέλεται στη Άγκυρα: “Ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά δεν είναι σοσιαλιστής.
Πάντως φαίνεται ότι είναι υπέροχος οργανωτής, έξυπνος, ηγήθηκε της αστικοδημοκρατικής επανάστασης και τα έβαλε με τους ιμπεριαλιστές επιδρομείς…
Είναι ανάγκη να βοηθηθεί. Και αυτό είναι σημαντική δουλειά προς τους Τούρκους εργάτες και αγρότες. Να ποιο είναι το νόημα της δουλειάς σας:
Να σέβεστε την τουρκική κυβέρνηση, τον τουρκικό λαό, να μην είστε υπεροπτικός και προπάντων να μην αναμειγνύεστε στις εσωτερικές υποθέσεις.”
Όμως λίγο αργότερα, ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά, αυτός ό “υπέροχος οργανωτής” σύμφωνα με τον Λένιν, ήταν τόσο “έξυπνος” ώστε να επιχειρήσει να προσεγγίσει τους Δυτικούς και να εκφράσει τα συμφέροντά τους στον χώρο της Εγγύς Ανατολής, κάτι που απέτυχε να το κάνει η Ελλάδα λόγω των εσωτερικών της αντιδικιών. Έτσι, ένα χρόνο περίπου μετά από την υπογραφή της σοβιετοτουρκικής συνθήκης φιλίας, στη 18η συνεδρίαση του 4ου Συνεδρίου της, η Κομμουνιστική Διεθνής θα καταγγείλει την κεμαλική κυβέρνηση: “Μετά τις συνθήκες του Λονδίνου, η κυβέρνηση της Άγκυρας είναι κυβέρνηση προδοτική”.
Ήταν όμως πολύ αργά για τους Έλληνες της Μικράς Ασίας και για τους άλλους λαούς. Η κεμαλική κυβέρνηση, που είχε ισχυροποιηθεί με τα σοβιετικά μέσα, ακολούθησε το δικό της δρόμο. Η πολιτική αδυναμία της Ελλάδας, που προκλήθηκε από τον Διχασμό, επέτρεψε στον κεμαλικό στρατό να νικήσει τον πολυαριθμότερο και καλύτερα εξοπλισμένο ελληνικό και να επιβάλει τη σιωπή του τάφου σε όλη τη μικρασιατική χερσόνησο....»
Την περίοδο γύρω στο ’56,
όταν η Κίνα διαφοροποιήθηκε από την ΕΣΣΔ και την κατηγόρησε ότι ξεπουλάει τα
εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα για «να εξυπηρετήσει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό»)
[Διαβάστε για τη στάση του Λένιν προς το ευρωπαϊκό επαναστατικό κίνημα, το οποίο εγκατέλειψε υπογράφοντας τη Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ:
https://kars1918.wordpress.com/2014/01/21/freiheit-ist-immer-die-freiheit-der-anders-denkenden/
Το βιβλίο του Stefan Ihring πρέπει να διαβαστεί
Έτσι, σιγά σιγά αποκαλύπτεται αυτό που ήταν γνωστό από δεκαετίες.
Ο πρώτος που περιέγραψε το φαινόμενο του κεμαλισμού και το κατέταξε στα ολοκληρωτικά φασιστικά κινήματα του Μεσοπολέμου ήταν ο Νίκος Ψυρρούκης, ο οποίος έγραψε: «Η προσεκτικότερη μελέτη του κεμαλισμού μας πείθει ότι πρόκειται για βαθιά αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική θεωρία.
Ο φιλοναζισμός και άλλες αντιδραστικές δοξασίες είναι νομοτελειακή εξέλιξη του κεμαλισμού… Ακόμα και οι κεμαλικές μεταρρυθμίσεις γίνονται με διοικητικές αποφάσεις από πάνω.
Περιφρονούν τις πολιτιστικές παραδόσεις του τουρκικού λαού, εκφράζουν το σύμπλεγμα κατωτερότητας των Τούρκων αστών.” (Ν.Ψ. Μικρασιατική Καταστροφή…, σ. 224
Ενώ και ο Άγις Στίνας -που προερχόταν από τον κύκλο του έμπρακτου υποστηρικτή του κεμαλικού στρατού Π. Πουλιόπουλου- είχε περιγράψει τον περίεργο» χαρακτήρα του με τον εξής τρόπο: “Το κίνημα του Κεμάλ είχε δημιουργήσει πολύ ενοχλητικούς πονοκεφάλους στους θεωρητικούς της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Δεν έμπαινε σε κανένα από τα γνωστά, σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία, καλούπια των ιστορικών κινημάτων. Εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα μόνο του δε λέει τίποτα. Δεν είναι αυτός ταξικός ορισμός…
Πρόκειται στο βάθος για αστικοδημοκρατική επανάσταση; Αλλά όλες τις επιχειρήσεις στην Τουρκία τότε τις είχαν Έλληνες, Αρμένηδες και Εβραίοι.
Αυτοί ήταν η αστική τάξη. Αλλά αυτή την αστική τάξη ο Κεμάλ την περνούσε δια πυρός και σιδήρου.
Με το νικηφόρο τέρμα του κινήματός του ούτε ίχνος από αυτούς δεν θα έμενε στο έδαφος της Τουρκίας… Δηλαδή δεν υπήρχε Τούρκικη αστική τάξη.
Ήταν όμως πολύ αργά για τους Έλληνες της Μικράς Ασίας και για τους άλλους λαούς. Η κεμαλική κυβέρνηση, που είχε ισχυροποιηθεί με τα σοβιετικά μέσα, ακολούθησε το δικό της δρόμο. Η πολιτική αδυναμία της Ελλάδας, που προκλήθηκε από τον Διχασμό, επέτρεψε στον κεμαλικό στρατό να νικήσει τον πολυαριθμότερο και καλύτερα εξοπλισμένο ελληνικό και να επιβάλει τη σιωπή του τάφου σε όλη τη μικρασιατική χερσόνησο....»
Την περίοδο γύρω στο ’56,
όταν η Κίνα διαφοροποιήθηκε από την ΕΣΣΔ και την κατηγόρησε ότι ξεπουλάει τα
εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα για «να εξυπηρετήσει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό»)
[Διαβάστε για τη στάση του Λένιν προς το ευρωπαϊκό επαναστατικό κίνημα, το οποίο εγκατέλειψε υπογράφοντας τη Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ:
https://kars1918.wordpress.com/2014/01/21/freiheit-ist-immer-die-freiheit-der-anders-denkenden/
Το βιβλίο του Stefan Ihring πρέπει να διαβαστεί
Έτσι, σιγά σιγά αποκαλύπτεται αυτό που ήταν γνωστό από δεκαετίες.
Ο πρώτος που περιέγραψε το φαινόμενο του κεμαλισμού και το κατέταξε στα ολοκληρωτικά φασιστικά κινήματα του Μεσοπολέμου ήταν ο Νίκος Ψυρρούκης, ο οποίος έγραψε: «Η προσεκτικότερη μελέτη του κεμαλισμού μας πείθει ότι πρόκειται για βαθιά αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική θεωρία.
Ο φιλοναζισμός και άλλες αντιδραστικές δοξασίες είναι νομοτελειακή εξέλιξη του κεμαλισμού… Ακόμα και οι κεμαλικές μεταρρυθμίσεις γίνονται με διοικητικές αποφάσεις από πάνω.
Περιφρονούν τις πολιτιστικές παραδόσεις του τουρκικού λαού, εκφράζουν το σύμπλεγμα κατωτερότητας των Τούρκων αστών.” (Ν.Ψ. Μικρασιατική Καταστροφή…, σ. 224
Ενώ και ο Άγις Στίνας -που προερχόταν από τον κύκλο του έμπρακτου υποστηρικτή του κεμαλικού στρατού Π. Πουλιόπουλου- είχε περιγράψει τον περίεργο» χαρακτήρα του με τον εξής τρόπο: “Το κίνημα του Κεμάλ είχε δημιουργήσει πολύ ενοχλητικούς πονοκεφάλους στους θεωρητικούς της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Δεν έμπαινε σε κανένα από τα γνωστά, σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία, καλούπια των ιστορικών κινημάτων. Εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα μόνο του δε λέει τίποτα. Δεν είναι αυτός ταξικός ορισμός…
Πρόκειται στο βάθος για αστικοδημοκρατική επανάσταση; Αλλά όλες τις επιχειρήσεις στην Τουρκία τότε τις είχαν Έλληνες, Αρμένηδες και Εβραίοι.
Αυτοί ήταν η αστική τάξη. Αλλά αυτή την αστική τάξη ο Κεμάλ την περνούσε δια πυρός και σιδήρου.
Με το νικηφόρο τέρμα του κινήματός του ούτε ίχνος από αυτούς δεν θα έμενε στο έδαφος της Τουρκίας… Δηλαδή δεν υπήρχε Τούρκικη αστική τάξη.
Τότε τι είναι αυτό το κίνημα; ‘Ιδιοτροπία της ιστορίας; Κακό παιχνίδι της διαλεκτικής;’
Στο τέλος, αφού το κίνημα δεν έμπαινε σε κανένα από τα γνωστά καλούπια, ο φάκελος ‘Κεμαλικό Κίνημα’ μπήκε στο αρχείο”.
.
Αλλά παρόλες τις επισημάνσεις αυτές, η ελληνική Αριστερά μαζί με την ελληνική Δεξιά θεώρησαν ότι επρόκειτο για ένα προοδευτικό μεταρρυθμιστικό κίνημα.
Και βεβαίως, ενώ η αμνήμων Δεξιά έχει εγκαταλείψει την παραδοσιακή της θεώρηση, έχει απομείνει η έχουσα πλήρη συνέπεια (!!!) προς τον παρελθόν της Αριστερά, να συνεχίζει να έχει την ίδια θεώρηση.
.
Ελπίζω το βιβλίο του Ihring να διαβαστεί από τους νοήμονες νεοέλληνες αριστερούς, δεξιούς και φιλελεύθερους, μήπως και αρχίσουν να διαφοροποιούνται και να αλλάζουν κάπως τα (εκτός πραγματικότητας και λογικής) κυρίαρχα στερεότυπα…
Είναι γνωστό ότι η αποδοχή του Μουσταφά Κεμάλ ως θετικού προσώπου υπήρξε κοινή σε όλο το πολιτικό φάσμα από Δεξιά έως την Αριστερά.
Στοιχεία αυτής της παράδοξης πραγματικότητας μπορείτε να διαβάσετε σ’ ένα παλιότερο κείμενό μου που έχει τίτλο «O αντιπροσφυγικός αναθεωρητισμός σε μέρη τρία«
.
Βέβαια, δεν είναι εύκολο να αλλάξουν οι κληρονομημένες ιδεοληψίες πάνω στο ζήτημα του Μουσταφά Κεμάλ ή του πραγματικού χαρακτήρα της μικρασιατικής σύγκρουσης.
Δραστικές αλλαγές στο τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα
Το «Οθωμανικό» Αλφάβητο επαναφέρει στα σχολεία ο Ερντογάν
Μίνα Αγγελίνη 09/12/2014
Δραστικές αλλαγές στο τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα προωθεί ο «Σουλτάνος του Βοσπόρου», Ταγίπ Ερντογάν, ανοίγοντας νέο μέτωπο με την κοσμική Τουρκία καθώς τάχθηκε υπέρ της διδασκαλίας της οθωμανικής γλώσσας, με το αραβικό αλφάβητο, στη Μέση Εκπαίδευση.
«Η κατάργησή της ήταν μία τραγωδία γι’ αυτό το έθνος, το οποίο είχε ανώτερη επιστημονική κληρονομιά, αλλά έχασε τη σοφία του», δήλωσε ο Ερντογάν από την Άγκυρα, μιλώντας σε εκδήλωση της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων.
Κατά τον τούρκο πρόεδρο, η επαναφορά της διδασκαλίας της οθωμανικής γλώσσας είναι αναγκαία για να επανασυνδεθούν οι νεότερες γενιές των ομοεθνών του «με τις ρίζες τους» και να μπορούν να διαβάζουν τις επιτύμβιες στήλες, που είναι γραμμένες στα αραβικά.
«Είτε τους αρέσει, είτε όχι, η οθωμανική γλώσσα θα διδάσκεται και θα μαθαίνεται σ’ αυτή τη χώρα», τόνισε ο Ερντογάν, απευθυνόμενος στους επικριτές του.
Ο τούρκος πρόεδρος ξεκαθάρισε ότι, η διδασκαλία στα σχολεία της οθωμανικής γλώσσας θα είναι υποχρεωτική, απορρίπτοντας οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με το θέμα καθώς, όπως τόνισε, «τα οθωμανικά δεν είναι ξένη γλώσσα».
Οι δηλώσεις του Ερντογάν αποτελούν ευθεία βολή κατά του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος κατάργησε την οθωμανική γλώσσα το 1928, αντικαθιστώντας το αραβικό αλφάβητο με το λατινικό.
Τα σχέδια του Ερντογάν αναμένεται να προκαλέσουν την οργή της κοσμικής κοινωνίας της χώρας, που υποστηρίζει ότι ο Τούρκος πρόεδρος προωθεί όλο και περισσότερο την ισλαμική ατζέντα. «Υπάρχουν εκείνοι που δεν θέλουν αυτή τη διδασκαλία. Αυτός είναι ένας μεγάλος κίνδυνος.
Αυτή η θρησκεία έχει έναν προστάτη.
Και αυτός ο προστάτης θα προστατεύσει τη θρησκεία μέχρι το τέλος του κόσμου», δήλωσε ο Τούρκος πρόεδρος, σε εκδήλωση της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων.
Για να δείτε το βάθος αυτών των στερεοτύπων και την αμηχανία που προκαλεί η «νέα» αυτή γνώση (που ευτυχώς έρχεται από τη Δύση και άρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αρνητικά στην «μικρά πλην έντιμο» ελλαδική επαρχία) παραθέτω ένα διάλογο που είχα με μια κυρία σ’ ένα φόρουμ ιστορικών, όταν τους ενημέρωσα για την έκδοση :
.H κυρία γράφει
26 Νov.
Stefan Ihrig, the author who according to the Daily Beast «charts the outsized role that Atatürk and the New Turkey played in the minds of Germany’s Weimar-era far right —an influence that extended through the Nazi years»,
is one more who uses the perfect anti-marxist approach by exaggerating the role of persons, ignoring political, economic, social and diplomatic activities.
————————————————————-
.
Agtzidis Vlassis
Η εικόνα που είχε ο Χίτλερ για τον Μουσταφά Κεμάλ είναι γνωστή από παλιά και κυρίως μέσα από το έργο του κεμαλικού δημοσιογράφου και συγγραφέα Falih Rıfkı Atay όπου στο βιβλίο του «Cankaya» γράφει ότι με τουρκική αντιπροσωπεία επισκέφτηκαν τον Χίτλερ για το 50κοστά του γενέθλια.
Ο Χίτλερ απευθυνόμενος προς αυτούς ανάφερε τον Μουσταφά Κεμάλ ως δάσκαλό τους : «…ο Mουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής κι εγώ (δηλ. ο Χίτλερ) είμαι ο δεύτερος μαθητής του».
Στο ίδιο βιβλίο (αλλά μόνο στην α’ έκδοση υπάρχει το απόσπασμα) ο Atay παραδέχεται ότι την Σμύρνη την έκαψαν συνειδητά οι νικητές ως μέσο και ολοκλήρωση της εθνικής εκκαθάρισης:…..
Η λατρεία που έχουν οι ακροδεξιοί προς το πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ-Ατατούρκ, αποδεικνύεται σήμερα και από την ηρωοποίηση που του έχουν κάνει οι ακραίοι νεοναζί του ουγγρικού κόμματος Jobbik:
Τότε τι είναι αυτό το κίνημα; ‘Ιδιοτροπία της ιστορίας; Κακό παιχνίδι της διαλεκτικής;’
Στο τέλος, αφού το κίνημα δεν έμπαινε σε κανένα από τα γνωστά καλούπια, ο φάκελος ‘Κεμαλικό Κίνημα’ μπήκε στο αρχείο”.
.
Αλλά παρόλες τις επισημάνσεις αυτές, η ελληνική Αριστερά μαζί με την ελληνική Δεξιά θεώρησαν ότι επρόκειτο για ένα προοδευτικό μεταρρυθμιστικό κίνημα.
Και βεβαίως, ενώ η αμνήμων Δεξιά έχει εγκαταλείψει την παραδοσιακή της θεώρηση, έχει απομείνει η έχουσα πλήρη συνέπεια (!!!) προς τον παρελθόν της Αριστερά, να συνεχίζει να έχει την ίδια θεώρηση.
.
Ελπίζω το βιβλίο του Ihring να διαβαστεί από τους νοήμονες νεοέλληνες αριστερούς, δεξιούς και φιλελεύθερους, μήπως και αρχίσουν να διαφοροποιούνται και να αλλάζουν κάπως τα (εκτός πραγματικότητας και λογικής) κυρίαρχα στερεότυπα…
Είναι γνωστό ότι η αποδοχή του Μουσταφά Κεμάλ ως θετικού προσώπου υπήρξε κοινή σε όλο το πολιτικό φάσμα από Δεξιά έως την Αριστερά.
Στοιχεία αυτής της παράδοξης πραγματικότητας μπορείτε να διαβάσετε σ’ ένα παλιότερο κείμενό μου που έχει τίτλο «O αντιπροσφυγικός αναθεωρητισμός σε μέρη τρία«
.
Βέβαια, δεν είναι εύκολο να αλλάξουν οι κληρονομημένες ιδεοληψίες πάνω στο ζήτημα του Μουσταφά Κεμάλ ή του πραγματικού χαρακτήρα της μικρασιατικής σύγκρουσης.
Δραστικές αλλαγές στο τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα
Το «Οθωμανικό» Αλφάβητο επαναφέρει στα σχολεία ο Ερντογάν
Μίνα Αγγελίνη 09/12/2014
Δραστικές αλλαγές στο τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα προωθεί ο «Σουλτάνος του Βοσπόρου», Ταγίπ Ερντογάν, ανοίγοντας νέο μέτωπο με την κοσμική Τουρκία καθώς τάχθηκε υπέρ της διδασκαλίας της οθωμανικής γλώσσας, με το αραβικό αλφάβητο, στη Μέση Εκπαίδευση.
«Η κατάργησή της ήταν μία τραγωδία γι’ αυτό το έθνος, το οποίο είχε ανώτερη επιστημονική κληρονομιά, αλλά έχασε τη σοφία του», δήλωσε ο Ερντογάν από την Άγκυρα, μιλώντας σε εκδήλωση της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων.
Κατά τον τούρκο πρόεδρο, η επαναφορά της διδασκαλίας της οθωμανικής γλώσσας είναι αναγκαία για να επανασυνδεθούν οι νεότερες γενιές των ομοεθνών του «με τις ρίζες τους» και να μπορούν να διαβάζουν τις επιτύμβιες στήλες, που είναι γραμμένες στα αραβικά.
Κατά τον τούρκο πρόεδρο, η επαναφορά της διδασκαλίας της οθωμανικής γλώσσας είναι αναγκαία για να επανασυνδεθούν οι νεότερες γενιές των ομοεθνών του «με τις ρίζες τους» και να μπορούν να διαβάζουν τις επιτύμβιες στήλες, που είναι γραμμένες στα αραβικά.
«Είτε τους αρέσει, είτε όχι, η οθωμανική γλώσσα θα διδάσκεται και θα μαθαίνεται σ’ αυτή τη χώρα», τόνισε ο Ερντογάν, απευθυνόμενος στους επικριτές του.
Ο τούρκος πρόεδρος ξεκαθάρισε ότι, η διδασκαλία στα σχολεία της οθωμανικής γλώσσας θα είναι υποχρεωτική, απορρίπτοντας οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με το θέμα καθώς, όπως τόνισε, «τα οθωμανικά δεν είναι ξένη γλώσσα».
Οι δηλώσεις του Ερντογάν αποτελούν ευθεία βολή κατά του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος κατάργησε την οθωμανική γλώσσα το 1928, αντικαθιστώντας το αραβικό αλφάβητο με το λατινικό.
Τα σχέδια του Ερντογάν αναμένεται να προκαλέσουν την οργή της κοσμικής κοινωνίας της χώρας, που υποστηρίζει ότι ο Τούρκος πρόεδρος προωθεί όλο και περισσότερο την ισλαμική ατζέντα. «Υπάρχουν εκείνοι που δεν θέλουν αυτή τη διδασκαλία. Αυτός είναι ένας μεγάλος κίνδυνος.
Αυτή η θρησκεία έχει έναν προστάτη.
Και αυτός ο προστάτης θα προστατεύσει τη θρησκεία μέχρι το τέλος του κόσμου», δήλωσε ο Τούρκος πρόεδρος, σε εκδήλωση της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων.
Αυτή η θρησκεία έχει έναν προστάτη.
Και αυτός ο προστάτης θα προστατεύσει τη θρησκεία μέχρι το τέλος του κόσμου», δήλωσε ο Τούρκος πρόεδρος, σε εκδήλωση της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων.
Για να δείτε το βάθος αυτών των στερεοτύπων και την αμηχανία που προκαλεί η «νέα» αυτή γνώση (που ευτυχώς έρχεται από τη Δύση και άρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αρνητικά στην «μικρά πλην έντιμο» ελλαδική επαρχία) παραθέτω ένα διάλογο που είχα με μια κυρία σ’ ένα φόρουμ ιστορικών, όταν τους ενημέρωσα για την έκδοση :
.H κυρία γράφει
26 Νov.
Stefan Ihrig, the author who according to the Daily Beast «charts the outsized role that Atatürk and the New Turkey played in the minds of Germany’s Weimar-era far right —an influence that extended through the Nazi years»,
is one more who uses the perfect anti-marxist approach by exaggerating the role of persons, ignoring political, economic, social and diplomatic activities.
is one more who uses the perfect anti-marxist approach by exaggerating the role of persons, ignoring political, economic, social and diplomatic activities.
————————————————————-
.
Agtzidis Vlassis
Η εικόνα που είχε ο Χίτλερ για τον Μουσταφά Κεμάλ είναι γνωστή από παλιά και κυρίως μέσα από το έργο του κεμαλικού δημοσιογράφου και συγγραφέα Falih Rıfkı Atay όπου στο βιβλίο του «Cankaya» γράφει ότι με τουρκική αντιπροσωπεία επισκέφτηκαν τον Χίτλερ για το 50κοστά του γενέθλια. Ο Χίτλερ απευθυνόμενος προς αυτούς ανάφερε τον Μουσταφά Κεμάλ ως δάσκαλό τους : «…ο Mουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής κι εγώ (δηλ. ο Χίτλερ) είμαι ο δεύτερος μαθητής του».
Στο ίδιο βιβλίο (αλλά μόνο στην α’ έκδοση υπάρχει το απόσπασμα) ο Atay παραδέχεται ότι την Σμύρνη την έκαψαν συνειδητά οι νικητές ως μέσο και ολοκλήρωση της εθνικής εκκαθάρισης:…..
Η λατρεία που έχουν οι ακροδεξιοί προς το πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ-Ατατούρκ, αποδεικνύεται σήμερα και από την ηρωοποίηση που του έχουν κάνει οι ακραίοι νεοναζί του ουγγρικού κόμματος Jobbik:
4 Μαΐου ·
Επιπλέον, «ο μεγάλος του “θρίαμβος” ήταν η καταστροφή της Σμύρνης το 1922 και η διαταγή που έδωσε να φύγουν από την περιοχή που έλεγχαν τα στρατεύματά του όλοι οι μη Μουσουλμάνοι» γράφει ο δρ Διαμαντής.
Η κυβέρνησή του ήταν υπεύθυνη για τη σφαγή των Αλεβιτών, προς τα τέλη του 1920.
Είχε ενεργό ρόλο στο σφαγιασμό των ANZAC (αιχμάλωτοι πολέμου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο) στην Καλλίπολη.
Μόνο με αυτό τον τρόπο θα κερδίσουμε το ζωτικό χώρο που χρειαζόμαστε. Άλλωστε, ποιος μιλά ακόμα, σήμερα, για την εξολόθρευση των Αρμενίων”; Η μοίρα των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας και του Πόντου γινόταν κατανοητή στη ναζιστική ιδεολογία.
Στην πόλη Μεζερέχ, ξαφνικά ακούσαμε φωνές περίπου τριακοσίων μικρών παιδιών μαζεμένα σε κύκλο. Είκοσι τσανταρμάδες – χωροφύλακες που κατέβηκαν απο τα άλογά τους, χτυπούσαν σκληρά και ανελέητα τα παιδιά με τα μαστίγια και τα τρυπούσαν με τα ξίφη τους για να μην κλαίνε. Το θέαμα ήτο πρωτοφανές, φρικώδες!
«Αναμνήσεις απο την Τουρκία»: «Από τις 200 χιλιάδες Έλληνες που ζούσαν στα παράλια του Πόντου, την Σαμψούντα, την Σινώπη και την Αμάσεια, έμειναν μόνο λίγοι αντάρτες που τριγυρίζουν νηστικοί στα βουνά. Όλη η πλούσια περιοχή ερημώθηκε. Οι Τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες που βρήκαν μπροστά τους.
Η διαδρομή απο την πόλη Καβάκ έως το Χατζηλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα…» Και να φαντασθεί κανείς, αυτός που τα λέει χωρίς να μασά τα λόγια του, ήταν στρατιωτικός σύμβουλος των σοβιετικών, δίπλα στον Κεμάλ! Β) Ο σοβιετικός πρέσβης στην Αγκυρα Αλάρωβ, έγραφε:
———————————————————————————
|
Ο τουρκικός καθρέφτης του Χίτλερ
Ενα πρόσφατο ιστορικό έργο αναθεωρεί την άποψη που θέλει τη φασιστική Ιταλία μείζον πρότυπο των ναζί φέρνοντας στο προσκήνιο την επιρροή της Τουρκίας του Μουσταφά Κεμάλ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 01/02/2015 05:45
Ataturk in the Nazi Imagination
Belknap Harvard, 2014,
τιμή 29,95 δολάρια
Εγγράφοντας τον προϋπάρχοντα λόγο στο εθνικοσοσιαλιστικό αφήγημα, σημειώνει ο Ιχριγκ, οι ναζί κατασκεύασαν το δικό τους είδωλο: «η Τουρκία δεν ήταν η παλιά Ανατολή, αλλά ο σημαιοφόρος της σύγχρονης εθνικιστικής και ολοκληρωτικής πολιτικής που επιθυμούσαν να φέρουν στη Γερμανία». Τον Σεπτέμβριο του 1922 ο «Λαϊκός Παρατηρητής», επίσημο όργανο του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, διακήρυττε ότι «σε αυτές τις μέρες της ατίμωσης και της ατιμίας ένα όνομα αποδεικνύει τι μπορεί να πετύχει ένας αληθινός άνδρας. […] Η νίκη του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θα μας δώσει νέα δύναμη και θα δυναμώσει την πίστη μας στο ανίκητο του πνεύματος του ηρωισμού». Λίγες μέρες πριν από το «πραξικόπημα της μπιραρίας» η ναζιστική εφημερίδα του Μονάχου «Heimatland» ζητούσε επιτακτικά από τον περιβεβλημένο με δικτατορικές εξουσίες επίτροπο της Βαυαρίας Γκούσταβ φον Καρ «δώστε μας μια κυβέρνηση σαν της Αγκυρας», προτρέποντάς τον να γίνει «ένας δεύτερος Κεμάλ Πασάς». Οταν ο «Τούρκος Φύρερ» θα πέθαινε στις 10 Νοεμβρίου 1938, η είδηση σε πολλά πρωτοσέλιδα θα συναγωνιζόταν σε έκταση τις περιγραφές του παγγερμανικού αντιεβραϊκού πογκρόμ της «Νύχτας των Κρυστάλλων» και θα έσπρωχνε την επέτειο των 15 ετών από το θνησιγενές πραξικόπημα του Μονάχου στις εσωτερικές σελίδες.
Το Γ’ Ράιχ επιζητούσε να βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη καθεστώτων τα οποία μπορούσε να προβάλλει ως πρότυπα, ενώ ταυτόχρονα η σύγκριση θα αναδείκνυε τα δικά του επιτεύγματα. Η Τουρκία του Ατατούρκ προσφερόταν ως υπόδειγμα κράτους που είχε αποκαθάρει τον πληθυσμό του από τα επικίνδυνα παράταιρα στοιχεία και, κατά συνέπεια, εκσυγχρονιζόταν με ταχείς ρυθμούς – χωρίς βέβαια το «τουρκικό θαύμα» να επισκιάζει το γερμανικό. Σε αυτό το αφήγημα Ελληνες και Αρμένιοι παραλληλίζονταν με τους Εβραίους ως προς το ηθικό και φυλετικό ποιόν: έχοντας επιτύχει εκεί που απέτυχαν οι Αρειοι, έλεγε ο Χίτλερ σε μια κομματική συνάντηση το 1927, «να νικήσουν οικονομικά τον Εβραίο […], έγιναν Εβραίοι οι ίδιοι. Εχουν εκείνα τα συγκεκριμένα, επαίσχυντα χαρακτηριστικά που καταδικάζουμε στους Εβραίους». Εφόσον οι φορείς της παρακμής εξέλιπαν, η φυλετική κοινότητα θα ήταν υγιής και αγνή: η εγκύκλιος της 30ής Απριλίου 1936 των αρμόδιων για την εφαρμογή των νόμων της Νυρεμβέργης υπουργείων αποφαινόταν ότι «οι Τούρκοι είναι Αρειοι». Πέραν των φυλετικών ευεργετημάτων, η πολιτεία της «πραγματικής εθνικής δημοκρατίας» παρέπεμπε στα πολιτικά εργαλεία και τους στόχους της ναζιστικής Γερμανίας. Η στρατιωτικοποίηση της Ρηνανίας το 1936, το «Anschluss» της Αυστρίας το 1938 και η συμφωνία του Μονάχου το 1939 συνδέθηκαν στενά με το προηγούμενο της δυναμικής τουρκικής εξωτερικής πολιτικής έναντι της Κοινωνίας των Εθνών στις δικές της διεκδικήσεις επί των ζητημάτων των Στενών και του σαντζακίου της Αλεξανδρέττας. Η κεμαλική εκκοσμίκευση επέτρεπε στον καθεστωτικό λόγο να προβάλλει το Ισλάμ ως τον «μεγάλο επιβραδυντή της προόδου» προκειμένου να τεθεί ανάγλυφα η ναζιστική περιθωριοποίηση των χριστιανικών εκκλησιών.
από την ημιεπίσημη βιογραφία του «εθνικού κυβερνήτου» της 4ης Αυγούστου, γραμμένη από τον Δ. Καλλονά και τυπωμένη το 1938